Ὁ σημερινὸς ἑλλαδισμὸς ἔχει τελείως ἐξαφανίσει τὸν πλανητικὸ ἑλληνισμὸ τῆς ἐποχῆς τοῦ Χριστοῦ, ὅταν ὁ ἐπαρχιωτισμὸς τῶν πόλεων κρατῶν τοῦ Ε’ π.Χ. αἰῶνος εἶχε ξανοιχθῆ στὴν Οἰκουμένη χάρη στὸν Ἀλέξανδρο καὶ ὅταν ὁ Χριστὸς εἶχε ὁλοκληρώσει τὸ ἀλεξανδρινὸ ἔργο μὲ τὴν σύνθεση ἑλληνισμοῦ καὶ ἑβραϊσμοῦ.
Ἀντ’αὐτοῦ, δύο ξένα τσιμπούρια ἐκόλλησαν στὸ σημερινὸ ἑλληνικὸ σῶμα καὶ τὸ κατέφαγαν μέχρι ἐξαφανίσεως: ὁ ταξικὸς ἐμφύλιος καὶ ὁ ἐθνικισμός.
Ὅλα τὰ ἄλλα κράτη ἠσχολήθησαν μὲ τὰ δύο αὐτὰ κοινωνικὰ προβλήματα ἐπειδὴ δὲν ἦσαν παγκόσμια. Μόνον ὁ ἑλληνισμὸς ἐκράτη τὰ σκῆπτρα τοῦ πλανητισμοῦ. Γι’ αὐτὸ καὶ μέχρι τὸ 1821, ποτὲ δὲν εἶχε ὑπάρξει ἑλληνικὸ ἐθνοκράτος, παρὰ μόνον οἰκουμενικὴ αὐτοκρατορία καὶ ὅταν ἐδημιουργήθη καὶ διηρέθη σὲ πάλη τῶν τάξεων, ὁ ἑλληνισμὸς ἐξηφανίσθη.
Ἐν τῷ μεταξύ, τὰ ὑπόλοιπα κράτη τῆς γῆς ποὺ ὅλα ἐξηρτῶντο ἀπὸ τὸν ἑλληνικὸ πολιτισμό, ἐξηπλώθησαν μὲ σημαία τὸν διεθνισμό -προλεταριακὸ καὶ καπιταλιστικό- φθάνοντα καὶ μέχρι τὸν παγκοσμισμό, ἀφήνοντας στὰ κρύα τοῦ λουτροῦ τὴν μάνα τους Ἑλλάδα, νὰ παλεύῃ στὰ στενὰ διχαστικὰ πλαίσια τοῦ ἐθνικισμοῦ καὶ τοῦ ταξισμοῦ.
Σὰν πλάσμα ποὺ πεθαίνει δίδοντας ζωὴ στὸν ὑπόλοιπο πλανήτη, ἡ Ἑλλάς, κοιτὶς τοῦ παγκοσμίου πολιτισμοῦ, ἔχοντας δώσει τὰ φῶτα στὸν ὑπόλοιπο πλανήτη, τώρα ἀργοπεθαίνει ἐξηντλημένη ἀπὸ τὴν τεραστία γέννα, ἀφήνοντας πίσω της μόνον δύο ἄθικτα κομμάτια: τὴν Κρήτη καὶ τὴν Μικρασία.
Ὁ ἑλληνισμός, ὡς Πνεῦμα, ὑπάρχει καὶ δύναται νὰ διαφεντεύῃ τὸν πλανήτη, μόνον μέσῳ οἰκουμενικῆς αὐτοκρατορίας. Ἡ ἔξοδος τοῦ Πνεύματος τὸ 1821, ἀπὸ τὴν πλέον πρόσφατη μορφὴ τοῦ αὐτοκρατορικοῦ σώματος ποὺ ἦταν ἡ Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία, ἀφήρεσε ἀπὸ τὴν Αὐτοκρατορία ὅλο της τὸ δυναμικὸ καὶ τὴν ἔσπρωξε στὴν παρακμὴ καὶ τὸν θάνατο. Συνάμα ὅμως, ταυτίζοντας τὸν ἑλληνισμὸ μὲ ἐθνοκράτος, τὸν ἐγελοιοποίησε καὶ αὐτὸς ἠδυνήθη νὰ ἐπιβιώσῃ μόνον στὰ ξένα σώματα Δύσεως καὶ Ἀνατολῆς.
Ἄς σταθοῦμε ἕνα λεπτὸ στὶς δηλώσεις τοῦ ἕλληνος ὑπουργοῦ Ἀμύνης. Σὲ τὶ διαφέρει ἀπὸ τὶς πανομοιότυπες δηλώσεις τῶν ὑπουργῶν Ἀμύνης τῶν ἐθνοκρατῶν τῶν Βαλκανίων; Μόνον τὸ ὄνομα τῆς χώρας διαφέρει.
Ὁ ἐθνικισμὸς καὶ ὁ ταξισμὸς μᾶς ὁδηγεῖ ὁλοταχῶς στὸν Ἀρμαγεδδῶνα. Ἀφοῦ ὅμως ἐπανέλθουμε στὸν διαλυμμένο κόσμο τοῦ Παμβομβιστοῦ, ὁ πλανητικὸς ἑλληνισμὸς θὰ ἀναδυθῆ καὶ πάλι σὲ ὅλη τὴν ἔκταση τοῦ πλανήτου, ἔτσι ἀκριβῶς ὅπως τὸ περιέγραψα τὸ 1977, στὸ βιβλίο μου, «Ὀμφαλός» (Ἐκδόσεις Κέδρος):
«Ὅταν ἀκόμα μιὰ φορὰ ὁ κατακλυσμὸς θὰ παρασύρῃ
Τὸν βόρβορο τοῦ βασιλιᾶ Αὐγεία
Ὁ πλανήτης μας θ’ἀναδυθῇ λευκὴ γαλέρα
Οἱ καμῆλες θὰ ξαναπάρουν τὸν δρόμο τους
Οἱ λευκὲς ἀρκοῦδες θὰ σουλατσάρουν νωχελικά
Ἀφροδίτη, λευκὸ κῦμα, οὐσία τοῦ κόσμου» (σ.20)
Ἀπὸ τὴν ἐπανεκίνηση τοῦ κόσμου ὑπὸ τὴν καθοδήγηση τοῦ ἑλληνισμοῦ, ἡ τεχνολογία θὰ ἀναπτυχθῇ καὶ πάλι ἀλλὰ ὑπὸ τὸν ἀπόλυτο ἔλεγχο τῆς διαλεκτικῆς ἑλληνικῆς παγκοσμίας σκέψεως, ἕως ποὺ νὰ φθάσουμε καὶ πάλι στὴν κατασκευὴ διαπλανητικῶν πυραύλων γιὰ τὴν μεταφορὰ τῆς ἀνθρωπότητος σὲ ἄλλους πλανῆτες. Ἡ ἐξαφάνιση τῶν βαρβάρων στοὺς τάφους τοῦ Ἀρμαγεδδῶνος θὰ ἐπιτρέψῃ τὸν πλήρη ἐξαγνισμὸ τοῦ πλανήτου ποὺ θὰ μετονομασθῇ Ἑλλάς.
