Σεισμός! Ἡ Κυριακὴ 23 Ἀπριλίου 2017 ἐσήμανε ἀπαρχὴ τῆς νέας παγκοσμίας ἐπαναστάσεως στὴν Εὐρώπη, μετὰ τὴν ἀστικὴ τοῦ 1789 καὶ τὴν μπολσεβικικὴ τοῦ 1917, μετὰ τὸν Ῥοβεσπιέρρο καὶ τὸν Λένιν. Ξεκίνησε ἡ ἐθνικομπολσεβικικὴ παγκοσμία ἐπανάσταση μὲ τὴν Μαρίν.
Ἦταν τὴν ἑπομένη τοῦ πρώτου παγκοσμίου πολέμου, τῆς χειροτέρας σφαγῆς τῆς εὐρωπαϊκῆς νεολαίας πρὸς χάριν τῶν γερακιῶν τοῦ καπιταλισμοῦ τῶν τραπεζῶν. Τότε στὴν Ῥωσία καὶ τὴν Ἰταλία ἐνεφανίσθησαν δύο ἀκραῖα λαϊκὰ κινήματα, ποὺ ὀνομάσθησαν μπολσεβικισμὸς στὴν Ῥωσία καὶ φασισμὸς στὴν Ἰταλία, μὲ δύο χαρισματικοὺς ἡγέτες, τὸν Λένιν καὶ τὸν Μουσσολίνι, μὲ κοινὸ ἐμπνευστῆ ὡς πρὸς τὸν τρόπο καταλήψεως τῆς ἐξουσίας, τὸν γάλλο θεωρητικὸ τοῦ μαρξιστικοῦ ἐπαναστατικοῦ συνδικαλισμοῦ Γεώργιο Σορέλ (1847-1922).
Στὴν Γερμανία, στὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ 1920, οἱ ἱδρυτὲς τοῦ ἐθνικοσοσιαλισμοῦ ἐστράφησαν πρὸς τὴν μπολσεβικικὴ Μόσχα καὶ ὁ Möller van den Bruck, ἐξήγγειλε τὴν πολιτικὴ ἀδελφοσύνης τῶν ἀκραίων ἐπαναστατῶν τῆς Γερμανίας καὶ τῆς Ῥωσίας κατὰ τῆς δυτικῆς καπιταλιστικῆς Εὐρώπης ποὺ ὠνόμασε ἐθνικομπολσεβικισμό.
Δυστυχῶς ὁ καπιταλισμὸς τῶν τραπεζῶν ἐπέτυχε νὰ διαιρέσῃ τὰ δύο τμήματα τοῦ ἀντικαπιταλιστικοῦ μετώπου, καὶ ὡς ἀδελφοφάδες πλέον, οἱ δύο χωρισμένοι ἀδελφοὶ ἐπεδώθησαν σὲ μία τρελλὴ ἀναμέτρηση μὲ φοβερὸ μῖσος ὁ εἱς πρὸς τὸν ἄλλον, ἐξαπολύοντας μὲ ὕβρεις -κομμούνια καὶ φασίστες- τὴν καταδίκη τοῦ κομμουνισμοῦ καὶ τοῦ φασισμοῦ, ἕως ποὺ ὁ καπιταλισμὸς τῶν τραπεζῶν κατέστρεψε πρῶτα τὸν φασισμὸ τὸ 1945 καὶ μετὰ τὸν κομμουνισμὸ τὸ 1991. Ἀπὸ τὰ εὐρωπαϊκὰ ἐρείπια τοῦ ἐπαναστατισμοῦ ἀνεδύθη ἡ καπνίλα τῶν πτωμάτων τῶν φασιστῶν καὶ κομμουνιστῶν ἡρώων μὲ τὸν καπιταλισμὸ νὰ κραυγάζῃ ὅτι ἐπῆλθε τὸ τέλος τῆς Ἱστορίας καὶ ἑδραιώθη ἡ αἰωνία ἐπικράτηση τοῦ παγκοσμίου καπιταλισμοῦ τῶν τραπεζῶν.
Ἀλλὰ ἡ Ἱστορία δὲν εἶχε τελειώσει. Ἔχοντας εὕρει καταφύγιο στὸν Τρίτο Κόσμο, φασισμὸς καὶ κομμουνισμὸς ἐπανῆλθαν σταδιακὰ στὴν Εὐρώπη, αὐτὴν τὴν φορὰ ἀποφασισμένοι νὰ μὴν ἐπαναλάβουν τὴν διχαστική τους πολιτικὴ καὶ νὰ ἐφαρμόσουν τὸν ἐθνικομπολσεβικισμό, ποὺ στὴν Ἑλλάδα ἔλαβε τὴν μορφὴ τοῦ κιτσικισμοῦ.
Καὶ τώρα τὶ βλέπουμε, τὴν ἐπαύριο τοῦ πρώτου γύρου τῶν γαλλικῶν προεδρικῶν ἐκλογῶν; Ἐνῷ ὁ ἔντρομος καπιταλιστικὸς παγκοσμισμὸς, συνεχίζει νὰ χρησιμοποιῇ τὴν προδοτικὴ τοῦ σοσιαλισμοῦ, ἀπὸ τὸ 1890, σοσιαλδημοκρατία τοῦ Τσίπρα, Ὁλλὰντ καὶ Ὀμπάμα, κατασκευάζει ἐν μία νυκτί, ἕνα ζόμπι, ἕναν φουσκωμένο βάτραχο ὀνόματι Μακρόν, καὶ τὸν ῥίχνει κατάμουτρα κατὰ τῆς γαλάζιας Μαρὶν τῶν προσδοκιῶν τῶν λαῶν τῆς Εὐρώπης, ἐνῷ τὰ παραδοσιακὰ φασιστικά (βλέπε Χρυσῆ Αὐγή) καὶ κομμουνιστικά (βλέπε ΚΚΕ) κόμματα, συνεχίζουν νὰ ἐχθρεύεται ὁ ἕνας τὸν ἄλλον.
Ἐνῷ ἡ Humanité, ὄργανο τοῦ κομμουνιστικοῦ κόμματος τῆς Γαλλίας, ξεχνῶντας τὴν πατριωτικὴ ὑποστήριξη ποὺ ἔδιδε, μέχρι τὸ 1946, στὸν φασιστὴ στρατηγὸ ντὲ Γκώλ, πνευματικὸ πατέρα τῆς Μαρίν, ἐτιτλοφόρει τὴν ἐπαύριο τοῦ πρώτου γύρου, «ποτέ» μὲ τὴν Μαρίν, καὶ ἐνῷ ὁ Τσίπρας συνετάσσετο μὲ τὸν Μακρόν, ὁ ἀκροαριστερὸς ἐπαναστατικὸς Μελανσόν, ἀπομακρύνεται ἀπὸ τοὺς συμμάχους του τοῦ γαλλικοῦ κομμουνιστικοῦ κόμματος καὶ ἀρνεῖται νὰ καταδικάσῃ τὴν Μαρὶν καὶ νὰ ζητήσῃ στοὺς ψηφοφόρους του νὰ ὑποστηρίξουν τὸν Μακρόν.
Τί σημαίνει αὐτό; Ὅχι ὅτι ἡ Χρυσῆ Αὐγὴ καὶ τὸ ΚΚΕ ἀκολουθοῦν τὴν προδοσία τῆς σοσιαλδημοκρατίας, ἐφ’ὅσον παραμένουν καὶ τὰ δύο κόμματα, ἐπαναστατικὰ καὶ ἀντικαπιταλιστικὰ, οὔτε ὅτι πρέπει νὰ ἀποκηρύξουν τὶς ἰδεολογικές τους ἀρχές, ἀλλὰ ὅτι πρέπει νὰ ἐπανέλθουν στὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ 1920 καὶ νὰ ἐφαρμόσουν στὴν χώρα μας τὸν κιτσικισμό, παραλαγὴ τοῦ διεθνοῦς ἐθνικομπολσεβικισμοῦ.
Μέχρι τὸν δεύτερο γύρο τῶν γαλλικῶν προεδρικῶν ἐκλογῶν πολλὰ δύνανται νὰ συμβοῦν, ὅπως νὰ ξεσκεπασθῇ ἡ ἀπόλυτη διαφθορὰ τοῦ ζόμπι τῶν τραπεζῶν Μακρόν, καὶ νὰ τυλιχθῇ ἡ Γαλλία στὴν τρομοκρατία. Ἀλλά, καὶ ἀσχέτως τῶν ἀποτελεσμάτων τοῦ δευτέρου γύρου, ἀκόμη καὶ πέραν τῶν ἐπικειμένων γαλλικῶν κοινοβουλευτικῶν ἐκλογῶν τοῦ 2017, τῶν δύο γύρων, 11 καὶ 18 Ἰουνίου (ἠμέρα κατ’ἐξοχὴν ντεγκωλλική), ἡ γαλλικὴ ἐπανάσταση κατὰ τῆς Εὐρώπης τῶν τραπεζῶν θὰ συνεχισθῇ καὶ θὰ εὐοδωθῇ μὲ μόνον ὅρο, αὐτὴν φορά, νὰ μὴν ἐπαναλειφθῇ ὁ ἐμφύλιος μεταξὺ τοῦ φασιστοῦ καὶ τοῦ κομμουνιστοῦ ἀδελφοῦ, οἱ ὁποῖοι καὶ οἱ δύο ποτὲ δὲν ἐπίστευσαν στὴν ἔννοια τῆς δημοκρατίας (τὸ χειρότερο πολίτευμα κατὰ Σωκράτη), δηλαδὴ στὴν ἀστικὴ κοινοβουλετικὴ δικτατορία, ἀλλὰ μόνον στὴν λαοκρατία ἀμέσου σχέσεως ἡγέτου καὶ λαοῦ, μέσῳ δημοψηφισμάτων.
Γιὰ ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες, τὸ πλέον ἀποτρόπαιο σκιάχτρο ποὺ ἑδρεύει ἀκόμη στὸ προεδρικὸ μέγαρο τῶν Ἀθηνῶν εἶναι ὁ Προκόπης Παυλόπουλος, πραγματικὴ μούμια τοῦ κοινοβουλευτισμοῦ, ποὺ ἐπαναλαμβάνει σὰν κουρδισμένο φάντασμα, ὅτι ἡ μόνη σωτηρία γιὰ τὴν Ἑλλάδα εἶναι ἡ γερμανικὴ Εὐρώπη καὶ τὸ εὐρώ.
Αὐτὸ ποὺ ἀπέτυχαν ὁ Λένιν καὶ ἡ Ῥόζα Λούξεμπουργκ, τὸ 1919, δηλαδὴ νὰ κερδίσουν τὸν εὐρωπαϊκὸ ἐμφύλιο κατὰ τῆς καπιταλιστικῆς εὐρωπαϊκῆς σοσιαλδημοκρατίας καὶ νὰ ἐγκαθιδρύσουν τὴν λαϊκὴ ἐπανάσταση, δύναται σήμερα νὰ ἐπιτευχθῇ ἐὰν σταματήσῃ ἐπιτέλους ἡ ἀδελφοκτόνος ἀναμέτρηση μεταξὺ φασισμοῦ καὶ κομμουνισμοῦ ὑπὸ τὴν σκέπη τοῦ ἐθνικομπολσεβικισμοῦ-κιτσικισμοῦ.
