«Ἐλεύθερη Ὥρα» δὲν εἴμεθα (ἄλλο ἐὰν ἄρθρα μας ἀνεδημοσιεύοντο στὴν ἐφημερίδα αὐτή, χωρἰς νὰ προωρίζονται γι αὐτήν) προφῆτες δὲν εἴμεθα, οὔτε Παΐσιοι. Ἀλλὰ οὔτε καὶ πληρωμένες δημοσκοπἠσεις. Ἡ ἀνάλυσή μας βασίζεται σὲ ἀντικειμενικὰ κριτήρια καὶ σὲ δεκάδων χρόνων ἐπιστημονικῆς ἀναλύσεως τῶν διεθνῶν σχέσεων. Γιὰ τὴν ἀμερικανικὴ κοινωνία ὁ Τράμβιος ὑπῆρξε ἐπανάσταση καὶ στὴν τρίτη προσπάθεια ἀναδείξεως τοῦ χριστιανικοῦ φασισμοῦ στὶς ΗΠΑ, μετὰ τὶς προσπάθειες τοῦ Νίξον καὶ τοῦ Μποὺς τοῦ Νεωτέρου, προέβλεψα ὅτι, μὲ τὴν βοήθεια τοῦ πουτινικοῦ φασισμοῦ, θὰ ἀνεδεικνύετο στὴν ἐξουσία καὶ αὐτὴν τὴν φορὰ θὰ παρέμενε στὴν ἐξουσία, μὲ στόχο τὴν ὁλοκληρωτικὴ πλανητικὴ τελευταία μάχη τῶν ΗΠΑ κατὰ τὴς Κίνας. Οἱ ἀναπόφευκτοι ἐνδιάμεσοι ἐλιγμοὶ στὴν Συρία, τὴν Βόρειο Κορέα καὶ ἀλλαχοῦ ποὺ ἀναπροσανατολίζουν τοὺς τραμβικοὺς ὀπαδοὺς τῆς ἀμερικανικῆς ἐπαναστάσεως, δὲν ἀλλάζουν τὴν τελικὴ κατεύθυνση τοῦ πλανητικοῦ Ἀρμαγεδδῶνος.
Τὀ ἴδιο συμβαίνει καὶ μὲ τὴν ἄνοδο τοῦ φασισμοῦ στὴν Εὐρώπη ὑπὸ τὴν δυναμικὴ τῆς γαλαζίας Μαρίν, θηλυκὴ μετενσάρκωση τοῦ στρατηγοῦ ντὲ Γκώλ. Στὶς 23 Ἀπριλίου καὶ στὶς 7 Μαΐου θὰ γίνουν οἱ γαλλικὲς προεδρικὲς ἐκλογές. Παρὰ τὸ ἀπόλυτο ἀντιδημοκρατικὸ γαλλικὸ ἐκλογικὸ σύστημα ποὺ κάνει πάρα πολὺ δύσκολο νὰ ἐκλεγοῦν βουλευτὲς ἤ καὶ πρόεδρος Δημοκρατίας τοῦ φασιστικοῦ ἰσχυροτέρου γαλλικοῦ κόμματος τῆς Λὲ Πέν, καὶ διαιωνίζει τὴν ἐξουσία τῆς δικτατορίας τοῦ γαλλικοῦ ἀστικοῦ κατεστημένου, οἱ μεγάλες πιθανότητες νὰ ἐκλεγῇ αὐτὴν φορὰ πρόεδρος τῆς Γαλλίας ἡ νέα ντὲ Γκὼλ, φαβορὶ τοῦ Πούτιν, προέρχονται ἀπὸ τὴν ἐντυπωσιακὴ ἄνοδο τοῦ Jean-Luc Mélenchon, τοῦ Γάλλου Τσίπρα, δῆθεν κομμουνιστοῦ, ἀλλὰ ὑποστηριζομένου ἀπὸ τὸ γαλλικὸ κομμουνιστικὸ κόμμα, καὶ τὴν διαίρεση τῶν ἀστικῶν κομμάτων (σοσιαλιστῶν τοῦ Benoît Hamon, δεξιῶν τοῦ François Fillon, καὶ τοῦ φουσκωμένου βατράχου τῆς τραπέζης Ῥότσιλδ, Emmanuel Macron, ἕνα τέλειο ζόμπι).
Ἐὰν περάσῃ στὸν δεύτερο γύρο, πρώτη ἤ δεύτερη, ἡ γαλάζια Μαρίν, Ἰωάννα τῆς Λωραίνης τοὺ γαλλικοῦ λαοῦ, καὶ ἐὰν ἔχει ἀπέναντί της τὸν Μελανσόν, ὅλοι οἱ ἀντικομμουνιστὲς θὰ ψηφίσουν Μαρὶν γιὰ νὰ μὴν ἐκλεγῆ ὁ δῆθεν κομμουνιστὴς Μελανσόν.
Ἐὰν περάση στὸν δεύτερο γύρο, μαζὶ μὲ τὴν Μαρίν, ὁ Fillon, ὁ πλέον κοντινὸς ἐκλογικὰ τῆς Μαρίν, ἕνα μέρος τοῦ σοβαρὰ διηρημένου κινήματός του θὰ ψηφίση Μαρὶν, ἡ ὁποία καὶ θὰ ἐκλεγῇ.
Ἐὰν τέλος, περάσῃ στὸν δεύτερο γύρο, ὁ φουσκωμένος βάτραχος Μακρόν, ἐκτὸς τῶν ἤδη γνωστῶν ἐπιβεβαιωμένων κατηγοριῶν ἐναντίον του ὅτι εἶναι ὁ ἄνθρωπος τῶν πολυεθνικῶν τραπεζῶν καὶ τοῦ Σόρος, ἐνδέχεται τὶς τελευταῖες ἡμέρες πρὸ τοῦ δευτέρου γύρου τῆς 7ης Μαΐου, ὁ Πούτιν νὰ διαρεύσῃ ἐνοχοποιητικὲς πληροφορίες ἐναντίον τῆς ἀκεραιοτητός του, ὁπότε καὶ πάλι ἡ Μαρὶν θὰ ἐκλεγῇ πρόεδρος.
Συνεπῶς καὶ στὶς τρεῖς πιθανὲς περιπτώσεις, βγαίνει νικήτρια ἡ Μαρὶν πέραν τῶν προφητειῶν τῆς «Ἐλεύθερης Ὥρας» καὶ τοῦ δῆθεν Παϊσίου, ἤ τοῦ πρό-πό, ἀγαπημένο στοίχημα τῶν ἀποπροσανατολισμένων Ἑλλήνων.
Ἀλλὰ καὶ στὴν ἀπίθανη περίπτωση ποὺ δὲν ἐκλεγῇ ἡ Μαρὶν πρόεδρος, ἡ φασιστικὴ δυναμική, ἀπὸ δεξιὰ ὅπως καὶ ἀπὸ ἀριστερά, πρὸς τὸν τελικὸ θρίαμβο τοῦ ἐθνικομπολσεβικισμοῦ στὴν Εὐρώπη, ποὺ μέχρι στιγμῆς μὲ ἀθέμιτες ταχυδακτυλουργίες ἀπεφεύχθη στὴν Αὐστρία, θὰ συνεχισθῇ ὥστε νὰ διαλύσῃ τὴν μερκελικὴ εὐρωπαϊκὴ ἕνωση καὶ νὰ εὐθυγραμμίσῃ τὴν Εὐρώπη τῶν ἐθνοκρατῶν στὸ πλευρὸ τοῦ Τραμβίου καὶ τοῦ Πούτιν. Ὅλα αὐτὰ βεβαίως χωρὶς νὰ ἀποκλεισθῇ ὁ κόκκος τῆς ἄμμου ποὺ δύναται νὰ σταματήσῃ προσωρινὰ τὴν μηχανὴ τοῦ χρόνου.
Ὅσο γιὰ τὴν Χρυσῆ Αὐγή, ἤδη ὁ Μιχαλολιᾶκος κατεδίκασε τὴν ἐθνικοφροσύνη καὶ ξεκαθάρισε ὅτι ὑποστηρίζει τὸν ἐθνικισμὸ καὶ ὄχι τὴν ἐθνικοφροσύνη τῆς περιόδου τῶν τριῶν γύρων τοῦ ἐμφυλίου 1943-44, 1944-45, 1946-49. Ὁ Μιχαλολιᾶκος ἔγραψε στὶς 18 Φεβρουαρίου 2017 : «Οἱ ἐθνικόφρονες δὲν εἶναι πολιτικὴ παράταξη, εἶναι ἐπάγγελμα. Οἱ ἐθνικόφρονες ἦταν καὶ εἶναι πάντα τὸ γκουβέρνο, ὅποιο καὶ ἄν εἶναι αὐτό, προσβλέπουν πάντα μὲ λαχτάρα στὶς ἀρχές, ὅποιες καὶ ἄν εἶναι αὐτές. Οἱ ἐθνικόφρονες αὐτοί…δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὴν θλιβερὴ ἐπιβίωση τῶν ῥαγιάδων τῆς τουρκοκρατίας». Δηλαδή, εἶναι οἱ μαυραγορῖτες δωσίλογοι, γερμανοτσολιάδες τὸ 1943, ἀγγλοτσολιάδες τὸ 1944 καὶ ἀμερικανοτσολιάδες τὸ 1946.
Μένει νὰ ἀποβάλῃ τὴν γελοία ὁρολογία τοῦ «συμμοριτοπολέμου» ἀντί τοῦ σωστοῦ «ἐμφύλιος», ποὺ ἤδη ἀπέβαλε ἡ ἐφημερὶς «Ἑστία» (κύριο ἄρθρο, «τί μᾶς ἑνώνει, τί μᾶς χωρίζει»,τῆς 8-9 Ἀπριλίου 2017) καὶ τὶς ὕβρεις τοῦ τύπου τῆς ἐφημερίδος «Μακελειό», ὅπως «κομμούνια», ὡς ἀντιπερισπασμὸ στὸ ἐπίση ὑβριστικὸ «φασίστες», ἀντί τοῦ σωστοῦ καὶ ἀποδεκτοῦ «κομμουνιστές» καὶ «φασιστές».
Τὸ παραπάνω ἄρθρο τῆς «Ἑστίας» ἔγραφε: «Ἡ ἀναδρομικὴ ἀνάγνωση τῆς ἱστορίας τοῦ Ἐμφυλίου… [δείχνει πώς] ὁ φανατικὸς διώκτης στὴν πατρίδα μας ἦταν τὸ Κέντρο, ὄχι ἡ Δεξιά. Ὁ Μπελογιάννης ἐκτελέσθηκε ἐπὶ Κέντρου. Ὁ Λαμπράκης δολοφονήθηκε, παραδέχεται τὸ ΚΚΕ, ἐν ἀγνοίᾳ Καραμανλῆ». Δηλαδή, οἱ ἐγκληματίες, ἐχθροὶ τοῦ γένους τῶν Ἑλλήνων ὑπῆρξαν οἱ ἐθνικόφρονες, ὄχι οἱ ἐθνικιστὲς ὅπως τὸ εἶχαν ἐπισημάνει ἀπὸ καιρὸ οἱ φασιστὲς καθηγητὲς Δημήτρης Τσάκωνας (1921-2004) καὶ Δημήτρης Βεζανῆς (1904-1968). Ὁ τελευταῖος, ὡς ἰδεολογικὸς ἐθνικιστὴς φασιστής, ἔγραφε πὼς μετὰ τὸ 1821, στὴν Ἑλλάδα ὅλοι οἱ Ἕλληνες, ὅλα τὰ κόμματα ἐδήλωναν ἐθνικιστές, δηλαδὴ ἐμπορεύοντο τὸν ἐθνικισμό, ὡς ἐθνικόφρονες. Ἀλλὰ οὐδεὶς θὰ ἐθυσίαζε τὴν καρριέρα του γιὰ τὴν ὑπερτάτη ἀξία τοῦ ἐθνικισμοῦ.
Καλὸ Πάσχα, ὀρθόδοξο καὶ ῥωμαιοκαθολικό (16 Ἀπριλίου), καλὸ ἑβραϊκὸ Πέσσαχ (10-18 Ἀπριλίου)!
