Ἡ Ἱστορία εἶναι ἀνεπαίσθητα ἀνωδικὰ κωνική. Ἀέναη πρόοδος εἶναι μόνον στὸν τομέα τῆς τεχνολογίας. Ὄχι στὴν κοινωνία. Οἱ αὐτοκρατορίες ἔρχονται καὶ παρέρχονται ὅπως καὶ οἱ ἥρωες.
Τὸ νέο ἔτος τοῦ 2000 ἀνέτειλε καὶ πάλι ἐπάνω στὸν πλανήτη ἕνας ἥρως: ὁ Πούτιν. Στὴν Ῥωσία εἶχε περάσει ἕνας αἰῶνας ἀπὸ τὴν ἀνάδειξη ἄλλου ἥρωος, τοῦ Λένιν. Φυσικά, ὁ κόσμος δὲν τὸ ἀντελήφθη ἀμέσως. Σήμερα πλέον τὸ γνωρίζουμε: Ἡ Ἱστορία δὲν οἰκοδομεῖται ἀπὸ τοὺς λαούς. Οἰκοδομεῖται ἀπὸ τοὺς ἥρωες. Ὁ ἥρως ὅμως χρειάζεται τὸν λαὸ ὅπως ὁ στρατηγὸς τὸν στρατό του διότι δὲν δύναται νὰ πολεμήσῃ μόνος του. Ἐπιπλέον χρειάζεται αὐτοκρατορία καὶ ἰσχυρὴ κρατικὴ οἰκοδομή.
Οἱ Ἕλληνες εἶχαν στὴν διάθεση τους, ἐπὶ δύο χιλιετίες τὴν ἰσχυρὴ αὐτὴ κρατικὴ οἰκοδομή. Ὠνομάζετο ἐπισήμως Ῥωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία καὶ στὴν Ἱστορία εἶχε τὴν λαϊκὴ ὀνομασία βυζαντινωθωμανική. Ἡ ἰμπεριαλιστικὴ Δύση, ἤδη ἀπὸ τὸν ΙΑ’ αἰῶνα, ἤδη ἀπὸ τὴν πρώτη παπικὴ σταυροφορία, προσεπάθησε νὰ σπάσῃ τὸ αὐτοκρατορικὸ φράγμα τῆς Κωνσταντινουπόλεως στὴν Ἀνατολικὴ Μεσόγειο γιὰ νὰ εἰσχωρήσῃ βαθιὰ στὴν Ἀσία, προσπαθῶντας νὰ φθάσῃ μέχρι τὴν Κίνα. Τελικά, δημιουργῶντας στὸν ΙΗ΄αίῶνα τὸ ἀποκαλουμένο ἀπὸ αὐτήν, Ἀνατολικὸ Ζήτημα, ξεκίνησε μὲ ὅπλο τὸν ἐθνικισμό, τὸν σταδιακὸ διαμελισμὸ τῆς Ῥωμαϊκῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας, ἀρχίζοντας τὸ 1821 ἀπὸ τὰ ἐδάφη τοῦ Μωρέως.
Ἂπὸ τὸ 1821 μέχρι τὸ 1922, ἕνας ἑκατονταετῆς ἐμφύλιος πόλεμος ἐμαίνετο στὸν χῶρο τοῦ Αἰγαίου, μεταξὺ τῆς παρατάξεως τῶν Φαναριωτῶν ποὺ ὑπεστήριζαν τὴν Αὐτοκρατορία καὶ τῆς λατινικῆς παρατάξεως ποὺ προωθοῦσε τὸ δυτικὸ σχέδιο διαμελισμοῦ της. Καὶ τελικῶς ἐπέτυχε τὸν διαμελισμὸ ὁ ἡγέτης τῆς λατινικῆς παρατάξεως Ἐλευθέριος Βενιζέλος, τὸ 1919.
Ἀπὸ τὰ διαμελισμένα τμήματα τῆς Αὐτοκρατορίας, αὐτὸ ποὺ παρέμενε στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ τὴν Ἀνατολία, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι εἶχε χάσει τὸ σύνολο τῆς ἀστικῆς του τάξεως, κυρίως τὴν ἑλληνική, ἠδυνήθη νὰ ἐπωφεληθῇ ἀπὸ τὸ βαθὺ κράτος τῆς διαμελισμένης Αὐτοκρατορίας, γιὰ νὰ ἀνακάμψῃ.
Ἡ Ἑλλὰς δὲν εἶχε ποτὲ ὑπάρξει κράτος πρὸ τοῦ 1821. Στὴν Ἀρχαιότητα ὑπῆρξαν ἀνεξάρτητες πόλεις, καὶ ἀλεξανδρινὴ αὐτοκρατορία, ὄχι ἐθνοκράτη. Τὸ 1821 ὁ τεράστιος ἑλληνικὸς πολιτισμὸς ἐνεκλωβίσθη σὲ κρατίδιο τοῦ τύπου τοῦ Κοσσυφοπεδίου.
Τὸ 1923, ὁ συσχετισμὸς πληθυσμοῦ μεταξὺ τῶν ἐθνοκρατῶν τῆς Ἑλλάδος καὶ τῆς Τουρκίας ποὺ εἶχαν ἀναδυθῆ ἀπὸ τὴν διάλυση τῆς Αὐτοκρατορίας ἦταν ἕνα πρὸς ἑνάμισυ. Σήμερα εἶναι ἕνα πρὸς ὀκτὼ ὑπὲρ τῆς Τουρκίας. Τὸ 1923, Ἡ Ἑλλὰς ἦταν μία προηγμένη βιομηχανικὴ χώρα καὶ ἡ Τουρκία μία ἐξ ὁλοκλήρου τριτοκοσμικὴ ἀγροτικὴ χώρα. Σήμερα εἶναι τὸ ἀντίθετο. Τὸ 1923 ἡ Ἑλλὰς ἦταν στὸ διεθνὲς προσκήνιο, μία μεσαία δύναμις ἐνῷ ἡ Τουρκία μικρὴ δύναμις. Σήμερα ἡ Ἑλλὰς εἶναι μία μικρὴ ἀποικισμένη δύναμις ἐνῷ ἡ Τουρκία εἶναι μία ἀνεξάρτητη μεσαία δύναμις. Γιατί;
Διότι παραμένοντας στὴν καρδιὰ τῆς ἀποθανούσης αὐτοκρατορίας, ἡ Τουρκία ἀπερρόφησε τὴν δομὴ καὶ ὅλο τὸ δημιουργικό της αἶμα ἐνῶ ἡ Ἑλλὰς ἀπομακρυσμένη ἀπὸ τὴν αὐτοκρατορικὴ καρδιά, ἐκύλησε σταδιακὰ στὰ ὑπόγεια τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης, ὡς πτῶμα μὲ τὸ εὐρὼ στὸ στόμα.
Ἐπὶ δεκάδες χρόνια ἐλπὶς τοῦ παρηκμασμένου κράτους τῶν Ἀθηνῶν, μετὰ τὸν δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο καὶ τὶς προσπάθειες τῶν ἡγετῶν της νὰ ὁμοσπονδοποιηθοῦν μὲ τὴν Ἀγκυρα γιὰ νὰ ἐπανακτήσουν δύναμη ἦταν νὰ διαμελισθῆ ἡ ἄλλη πλευρά, ὅπως εἶχε διαμελισθῆ ἡ Γερμανία τοῦ 1945 καὶ ἡ Σοβιετικὴ Ἕνωση τὸ 1991. Ἀλλὰ ἡ δομὴ τοῦ Βερολίνου καὶ τῆς Μόσχας εἶχε παραμείνει καὶ ἡ προσμονὴ τοῦ ἥρωος ἦταν ῥεαλιστική. Ἔτσι, μετὰ τὴν ἀθλία γελτσινικὴ παρακμὴ, τὸ 2000 ἀνέτειλε ἡ πουτινικὴ Ῥωσία. Ἡ Μόσχα εἶχε εὕρη τὸν ἥρωά της στὸν Πούτιν. Καὶ ἡ Τουρκία, τὸ 2002, ηὕρε τὸν Ἔρντογαν. Ἡ Τουρκία ἐπῆρε τὸν δρόμο καὶ πάλι τοῦ ἥρωος.
Ἡ πουτινοποίηση τῆς Τουρκίας δὲν εἶναι μοναδική. Καὶ ἡ Γαλλία μετὰ τὴν ἐξαφάνιση τοῦ ντὲ Γκώλ ἔχει περιπέσει σὲ φοβερὴ παρακμή, ὑπηρετῶντας δουλικὰ τὴν Γερμανία τῶν τραπεζῶν. Καὶ ὡς ἐκ θαύματος ἐνεφανίσθη, ἕνας ἥρως, μία νέα Ἰωάννα τῆς Λωραίνης, ἡ Μαρὶν Λὲ Πέν.
Συνεπῶς ἡ Ἱστορία δὲν ἔχει ποτὲ τέλος. Ἀνανεώνεται στὴν βάση χιλίαδων ἐτῶν οἰκοδομῆς. Οἱ αὐτοκρατορίες δὲν ἀποθνήσκουν. Παρακμάζουν ἀλλὰ ἀναγεννῶνται. Τὸ βλέπουμε μὲ τὴν Ἀμερική, τὴν Γαλλία, τὴν Γερμανία. Τὸ βλέπουμε καὶ μὲ τὴν Ὀθωμανία. Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν ἰσχύει μὲ τὰ διαμελισμένα μέλη. Ἡ Ἑλλάς, τὸ Κοσσυφοπέδιο, τὰ Σκόπια, ἡ Γεωργία, ἡ Ἀρμενία, ἀπεσχίσθησαν καὶ ἐμαράζωσαν διότι ἀπεμακρύνθησαν ἀπὸ τὴν αὐτοκρατορικὴ γῆ ποὺ διατηρεῖ στὰ βάθη τοῦ ἐδάφους της τὴν αὐτοκρατορικὴ γονιμότητα. Ἡ Τουρκία ἐπωφελεῖται ἀπὸ τὸ γόνιμο αὐτοκρατορικὸ ἔδαφος διότι παρέμεινε στὸ αὐτοκρατορικὸ χωράφι. Ἡ Ἑλλάς, ὡς κομμένο λουλούδι, μαραζώνει καὶ πεθαίνει.
Σὲ καμμία περίπτωση τὸ κράτος τῶν Ἀθηνῶν δὲν δύναται νὰ μεγαλουργήσῃ, ἔστω καὶ ὑπὸ τὴν ἡγεσία ἑνὸς ἥρωος. Ὁ ἑλληνισμὸς ποτὲ δὲν ἀπέδωσε καρποὺς στὰ πλαίσια ἐθνοκράτους, παρὰ μόνον στὶς δομὲς ἀνεξαρτήτου πόλεως ἤ αὐτοκρατορίας. Ἀντὶ λοιπὸν νὰ θρέφῃ τὸν πληθυσμό της μὲ μῖσος κατὰ τῶν γειτόνων του, Ἀλβανῶν, Σκοπιανῶν, Βουλγάρων, Τούρκων, ἀποκαλῶντας τους βαρβάρους, γύφτους καὶ μογγόλους, ἀντὶ νὰ ὀνειρεύεται μεγάλη ἐθνοκρατικὴ Ἑλλάδα, ὅπως τὸ ὡνειρεύετο ὁ Ἐλευθέριος Βενιζέλος τὸ 1919, μὲ οίκοδόμηση ἑνὸς ἐθνοκράτους δύο ἠπείρων καὶ πέντε θαλασσῶν -λὲς καὶ θὰ ἠδύνατο ποτὲ ἕνα Κόσοβο νὰ γίνη μεγάλο- ἡ μόνη λύση εἶναι νὰ ἐπανέλθη στὸ ὄραμα τῶν Φαναριωτῶν, ὄχι μίας μονοεθνικῆς καὶ μονοθρησκευτικῆς κωνσταντινουπολιτικῆς αὐτοκρατορίας, ἀλλὰ μίας πολυεθνικῆς καὶ πολυθρησκευτικῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας, ὑπὸ τὴν σημερινὴ μορφὴ μίας ἑλληνοτουρκικῆς συνομοσπονδίας. Εἶναι ὁ μόνος τρόπος νὰ ἐπανεύρῃ ὁ ἑλληνισμὸς κρατικὴ ὀντότητα.
