Ἡ ἄνοδος στὴν ἐξουσία τοῦ τυράννου (κατὰ τὸν ἀρχαιοελληνικὸ ὁρισμό) Δονάλδου Τραμβίου τοῦ Μεγαλοπρεποῦς, καθορίζει ἐξ ἀρχῆς τὴν πολεμικὴ πορεία τῶν ΗΠΑ πρὸς ἕναν ἐξοντωτικὸ πόλεμο, πρῶτα κατὰ τοῦ ISIS – Daesh καὶ μετὰ κατὰ τῆς Κίνας. Ἡ ἄμεση πρωτοβουλία τοῦ νέου προέδρου ἦταν νὰ αὐξήσῃ τὸν πολεμικό του προϋπολογισμό, κατὰ 10% καὶ εἰς ἀπάντησιν ἡ θιγομένη ἀπὸ τὸ μέτρο αὐτὸ Κίνα, νὰ αὐξήσῃ τὸν πολεμικό της προϋπολογισμὸ κατὰ 7%.
Συνάμα, ὁ Τράμβιος δὲν διέλυσε τὰ προεκλογικά του γραφεῖα στὸν πύργο Trump, δίδοντάς τους μία νέα ἀποστολή: τὴν ἐξασφάλιση τῆς ἐπανεκλογῆς του. Πεπεισμένος ὅτι κατέχει θεϊκὴ ἐντολὴ (“I am just the Messenger” of God, ἐδήλωσε), ὁ Τράμβιος, μόλις ὀρκίσθη πρόεδρος τῶν ΗΠΑ, στὶς 20 Ἰανουαρίου 2017, ἔθεσε ἐπισήμως ὑποψηφιότητα γιὰ τὶς ἑπόμενες προεδρικὲς ἐκλογὲς γιὰ τὴν ἐπανεκλογή του τὸ 2020! Ἐκράτησε τὰ ἐκλογικά του γραφεῖα ἀνοικτὰ γιὰ τὴν προετοιμασία τῆς προεκλογικῆς του ἐκστρατείας τοῦ 2020, στὸ Trump Tower, τῆς Νέας Ὑόρκης. Ἤδη, τὸν Ἰανουάριο τοῦ 2017, τὰ γραφεῖα αὐτὰ περιελάμβαναν περὶ τὰ δέκα ἄτομα ὑπὸ τὴν καθοδήγηση τοῦ ἐκλογολόγου Michael Glassner καὶ ἤδη τὴν 1η Φεβρουαρίου οἱ προεκλογικὲς δωρεὲς ἀνήρχοντο σὲ ἐπάνω ἀπὸ ἑπτὰ ἑκατομμύρια δολλάρια. Ἡ πρώτη προεκλογικὴ συγκέντρωση γιὰ τὸ 2020, ἔγινε στὶς 18 Φεβρουαρίου 2017, στὴν Μελβούρνη τῆς Φλώριδας μὲ συμμετοχὴ 9.000 ὑποστηρικτῶν του καὶ μὲ τὴν σύζυγό του Μελανία νὰ ἀπαγγέλλῃ τὴν κυριακὴ προσευχὴ τοῦ Χριστοῦ.
Χαρακτηριστικὸ τῶν προθέσεων τοῦ Τραμβίου νὰ παραμείνῃ στὴν ἐξουσία ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερο, πέραν τῶν ὀκτὼ ἐτῶν ποὺ τοῦ ἐπιτρέπει τὸ ἀμερικανικὸ σύνταγμα, εἶναι ἡ ἐπανειλημμένη ἀναφορὰ ποὺ ἔκαμε στὶς ὁμιλίες του στὰ 250 χρόνια τοῦ ἀμερικανικοῦ κράτους, 1776-2026, ἀφήνοντας νὰ ἐννοηθῇ ὅτι θὰ ἐορτασθοῦν ὑπὸ τὴν προεδρία του. Ἐπειδὴ δέ, προβλέπεται ἡ τελικὴ πολεμικὴ ἀναμέτρηση τῶν ΗΠΑ μὲ τὴν Κίνα νὰ γίνῃ γύρω στὸ 2030, λογικὸ εἶναι νὰ θέλῃ νὰ παραμείνῃ στὴν ἐξουσία καὶ πέραν τοῦ συνταγματικῶς ἐπιτρεπτοῦ ὁρίου τοῦ Ἰανουαρίου 2025 (κατὰ τὴ 22η τροποποίηση τοῦ ἀμερικανικοῦ Συντάγματος τοῦ 1947), κάτι ποὺ θὰ ἠδύνατο νὰ πραγματοποιήσῃ εὐκόλως μόνον λόγῳ πολέμου, ὅπως αὐτὸ εἶχε γίνει μὲ τὸν Ῥοῦσβελτ.
Στὴν διεθνῆ πολιτικὴ μετρᾷ ἀποκλειστικὰ ἡ ἰσχὺς τοῦ κάθε κράτους καὶ τὸ κράτος τοῦ Κοσσυφοπεδίου δὲν ἔχει τὴν παραμικρὴ ἰσχὺ γιὰ νὰ κινηθῇ στὴν διεθνῆ πολιτική. Ἐπειδὴ ἡ Ἑλλὰς εἶναι ἀπὸ τὸ 1821 ἕνα περίπου Κοσσυφοπέδιο δὲν δύναται νὰ ἔχῃ τὴν παραμικρὴ ἐπιρροὴ ἐπὶ τῶν διεθνῶν σχέσεων. Τότε οἱ μεγάλες ἀγγλογαλλικὲς δυνάμεις, μὲ σκοπὸ τὴν ἀποδυνάμωση τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας, τὴν εἶχαν ἀποσχίσει ἀπὸ τὸν ὀθωμανικὸ κορμό, πουλῶντας στοὺς ἀγρότες Ῥωμαίους-Ῥωμηοὺς τοῦ Μωριά τὸ ψευδὲς ὅραμα ὅτι ἦσαν ἀρχαῖοι Ἕλληνες, ἀλλὰ προσθέτοντας τὸ μεγαλεῖο τοῦ πούτσου τοῦ Καραϊσκάκη, ἐναντίον τῶν Καραθεοδωρήδων τοῦ Φαναρίου.
Ἔτσι τὸ Greek State μετετράπει σὲ Hellenic State. Μᾶς ἐφούσκωσαν δὲ ὡς βάτραχο κατὰ τῆς Ὀθωμανίας ἕως ποὺ κατέστρεψαν τὴν Αὐτοκρατορία. Μετὰ ὅμως τὸ 1923, ὅταν ἡ Ἑλλὰς τοῦ 1928 εἶχε φθάσει νὰ ἔχῃ πληθυσμὸ 6.204.864 (ἀντί τῶν 752.077 κατοίκων τὸ 1838), ἡ Τουρκία δὲν εἶχε πλέον παρὰ μόνον 13.711.000, ἔχοντας χάσει τὸ σύνολο τῆς ἀστικῆς ῥωμαϊκῆς τάξεώς της. Μὲ τὴν διαφορὰ ὅμως ὅτι ἐνῷ μέχρι τότε ἡ λέξη Τοῦρκος γιὰ τοὺς Τούρκους ἦταν ὄνειδος καὶ τὸ ὄνομα γιὰ τὸ ὁποῖο ὁ σουλτᾶνος ὑπερηφανεύετο ἦταν Ῥωμαῖος, ὁ Κεμὰλ τοὺς εἶχε πείσει ὅτι «πόσο εὐτυχὴς εἶναι αὐτὸς ποὺ λέγεται Τοῦρκος».
Ὁ Βενιζέλος εἶχε καταλάβει τὸ λάθος του, αὐτὸς ποὺ ἤθελε νὰ τὸ παίξῃ δυτικὴ ἀστικὴ δύναμη, χάνοντας τὴν Μικρασία καὶ ἔγινε φίλος τοῦ Κεμάλ προτείνοντάς τον γιὰ τὸ Νομπὲλ Εἰρήνης καὶ τὸ 1936, μετὰ τὴν οἰκονομικὴ κρίση τοῦ 1929, ἀνεφώνησε τὸ «ζήτω ὁ Βασιλεὺς», ὁ ὁποῖος εἶχε ἐπιλέξει τὸν Μεταξᾶ, μὲ τὸ μεγαλεπίβολο ἐφικτὸ ὄνειρό του δημιουργίας τρίτου ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ. Ἀλλὰ δὲν ἐπρόφθασε διότι ἐδολοφονήθη ἀπὸ τὴν μεγάλη δύναμη, ἐνῷ ἡ Τουρκία, χάρη στὸ μονοκομματικὸ κράτος τοῦ Κεμὰλ οἰκοδομοῦσε ἐκ τοῦ μηδενὸς τουρκικὴ ἀστικὴ τάξη ποὺ εἶχε τὴν ἐπιτηδειότητα νὰ παραμείνῃ οὐδέτερη κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.
Μετὰ τὸ 1945, ἡ Τουρκία σταδιακά, ἀκολουθῶντας τὴν βυζαντινωθωμανικὴ ῥωμέϊκη πεῖρα τῆς πρώην Αὐτοκρατορίας, ἔφθασε νὰ γίνη σημαντικὴ δύναμις, μὲ σημερινὸ πληθυσμὸ 80 ἑκατομμυρίων κατοίκων, ἔναντι τῶν μόλις 11 ἑκατομμυρίων κατοίκων τῆς Ἑλλάδος (1 πρὸς 8, σήμερα μὲ τὴν Τουρκία, ἀντί τοῦ 1 πρὸς 2, τὸ 1928), μὲ σφριγηλὴ τουρκικὴ ἀστικὴ τάξη ἔναντι τῆς κατεστραμένης ἀστικῆς τάξεως τῆς Ἑλλάδος.
Καὶ ἐρωτῶ: Ἐφ’ὅσον ὁ ἀμερικανὸς πρόεδρος ἔχει ὡς ἀποκλειστικὸ στόχο τὸν πόλεμο μέχρι ἐσχάτων μὲ τὴν Κίνα ποὺ ὑποχρεωτικὰ θὰ διεξαχθῇ στὴν Ἀνατολικὴ Μεσόγειο, ποῖο ἀρραγὲς μέτωπο ὑποχρεοῦται νὰ οἰκοδομήσῃ κατὰ τῆς Κίνας; Ἀπάντηση: Μέτωπο μὲ τὴν Ῥωσία, τὴν Τουρκία καὶ τὸ Ἰσραήλ. Χρειάζεται καὶ τὸ Ἰράν, ποὺ κατόπιν μελλοντικῆς ἀλλαγῆς ἐσωτερικοῦ καθεστῶτος, γιὰ νὰ τὸ προσαρτήσῃ χρειάζεται, πέραν τῆς ἀρωγῆς τῆς Ῥωσίας καὶ τὴν ἀρωγὴ τῆς Τουρκίας.
Ποῖα ἀνταλλάγματα πρέπει νὰ δώσῃ στοὺς τρεῖς αὐτοὺς συμάχους; Ἀπάντηση: 1) Στὴν Ῥωσία τὴν ἐποπτεία τῆς Ὀρθοδοξίας στὸν χῶρο τῆς Ἐνδιαμέσου Περιοχῆς, ὅπως τοῦ χριστιανισμοῦ τοῦ Φαναρίου, τῆς Ἁγιᾶς Σοφιᾶς, τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ τῆς Μέσης Ἀνατολῆς. 2) Στὸ Ἰσραήλ, τὴν συγκυριαρχία στὴν ἐκμετάλλευση τῶν ὑδρογονανθράκων. 3) Στὴν Τουρκία, τὸν ἔλεγχο τοῦ Αἰγαίου μέσῳ συνεργασίας μὲ μία βασιλικὴ καὶ μεταξικὴ Ἑλλάδα καὶ μία ἑλληνοτουρκικὴ συνομοσπονδία στὴν Κύπρο.
Ἐὰν ὁ Ἔρντογαν κερδίσῃ τὸ δημοψήφισμα, ὁ Τράμβιος δὲν ἔχει κανέναν λόγο νὰ ἐπαναλάβη τὴν προσπάθεια τοῦ προκατόχου του Ὀμπάμα νὰ τὸν ἀνατρέψῃ καὶ νὰ τὸν δολοφονήσῃ, ἐφ’ὅσον χρειάζεται ἕναν ἀρχαιοελληνικοῦ τύπου τύραννο στὴν κεφαλὴ τῆς Τουρκίας κατὰ τῆς Κίνας.
Ὅσο γιὰ τὴν Ἑλλαδίτσα μας, μετὰ τὸν θρίαμβο τοῦ φασισμοῦ στὴν δυτικὴ Εὐρώπη, θὰ τεθῇ ὑπὸ τὴν προστασία τῆς θαυμαστρίας τοῦ ἑλληνισμοῦ, τῆς γκωλλικῆς Μαρὶν Λὲ Πέν, καὶ τοῦ ἐπίσης θαυμαστοῦ τῆς βυζαντινωθωμανικῆς αὐτοκρατορίας Ἔρντογαν σὲ ἕναν αὐτοκρατορικὸ ἐξελληνισμὸ τῆς Τουρκίας μέσῳ ἑλληνοτουρκικῆς συνομοσπονδίας. Τότε μόνον ἴσω ἐμφανισθῇ, δίπλα στὸν βασιλέα, ἕνας Μεταξᾶς γιὰ νὰ συνεχίσῃ τὴν οἰκοδόμηση τοῦ τρίτου πολιτισμοῦ ποὺ διεκόπη αἰφνιδίως τὸ 1941.
