Στὴν πολιτικὴ ἐπιστήμη καὶ εἰδικὰ στὴν μελέτη τῶν ἰδεολογιῶν, ἐπειδὴ αὐτὲς εἶναι μέρος τὴς καθημερινῆς μας συμμετοχῆς στὴν κοινωνία, βασιλεύει ἡ πλήρης ἀσάφεια, ὄχι μόνον στὸν πολίτη ἀλλὰ καὶ στὸν πολιτικὸ ἐπιστήμονα. Καὶ στὶς δύο αὐτὲς κατηγορίες λείπει, τὶς περισσότερες φορές, ἡ συνθετικὴ δυνατότης γιὰ τοὺς ἐπιστήμονες καὶ ἡ ἀποστασιοποίηση ὡς πρὸς τὸ ἀντικείμενο τῆς μελέτης, στὸν πολίτη.
Ἔτσι, στὸν μὲν πολίτη πρεσβεύει ἡ ἰδεολογικὴ προτίμηση ποὺ ἐκφράζεται μὲ ὕβρεις κατὰ τῆς ἀντιπάλου ἰδεολογίας, ὅπως φασίστας (ἀντὶ τοῦ ἀντικειμενικοῦ ὅρου φασιστής), κομμούνι (ἀντὶ τοῦ ἀντικειμενικοῦ ὅρου κομμουνιστής), καὶ καπιταλίστας (ἀντὶ τοῦ ἀντικειμενικοῦ ὅρου φιλελεύθερος), στὸν δὲ πολιτικὸ ἐπιστήμονα ἡ ἔλλειψη συνθετικῆς ἱκανότητος ποὺ τὸν ὠθεῖ κάθε φορὰ ποὺ ἐμφανίζεται κάποια ἐξέλιξη στὴν συγκεκριμένη ἰδεολογία, νὰ τῆς προσθέτῃ μία παράγραφος, χρησιμοποιῶντας προθέσεις ὅπως μεταμοντέρνο ἤ νεοφιλελευθερισμός, νέος ἐθνικισμός, ἤ νὰ ἀποκαλῇ τὴν φασιστικὴ ἰδεολογία ποπουλισμό, ἀκροδεξιά, νέα δεξιά κλπ. ἀντὶ νὰ ἐντάξῃ συνθετικὰ τὴν νέα αὐτὴ παράγραφο στὴν ὅλη συνθετικὴ θεώρηση τῆς συγκεκριμένης ἰδεολογίας.
Τὸ 1990, στὸ βιβλίο μου «Ἡ Τρίτη ἰδεολογία», στὶς σελίδες 239-253, ἐδημοσίευσα ἕνα μοντέλο 13 σημείων, γιὰ τὸν ὁρισμὸ τῆς ἰδεολογίας τοῦ φασισμοῦ, ποὺ δύναται νὰ χρησιμοποιηθῇ καὶ γιὰ τὸν ὁρισμὸ τῶν δύο ἄλλων βασικῶν ἰδεολογιῶν, τοῦ κομμουνισμοῦ καὶ τοῦ φιλελευθερισμοῦ, ἀποφεύγοντας τὶς ἐκφράσεις γαλλικῆς κοινοβουλευτικῆς προελεύσεως, ἀριστερά, κέντρο, δεξιά, καὶ τὰ παραπλανητικὰ παράγωγά της: ἀκροαριστερά, κεντροδεξιά, ἀκροδεξιά κλπ. Ἐπειδὴ ὅμως, γιὰ μερικούς, στοῦ κουφοῦ τὴν πόρτα ὅσο θέλῃς βρόντα, ἐπαναλαμβάνω παρακάτω τὰ 13 σημεῖα τοῦ μοντέλου ποὺ ἐπιτρέπει ἀντικειμενικά, στὸν καθένα ἀπὸ ἐμᾶς νὰ αὐτοπροσδιορισθῇ ἰδεολογικὰ σὲ μία ἀπὸ τὶς τρεῖς βασικὲς ἰδεολογίες τοῦ φιλελευθερισμοῦ, τοῦ κομμουνισμοῦ ἤ τοῦ φασισμοῦ, μοντέλο ποὺ ἐδίδαξα ἐπὶ δεκάδες χρόνια στὸ πανεπιστήμιο τῆς Ὀττάβας καὶ σὲ ἄλλα πανεπιστήμια ἀνὰ τὸν κόσμο, σὲ χιλιάδες φοιτητές τοῦ ἐξωτερικοῦ:
Ποία εἶναι ἡ θέση τοῦ μοντέλου ὅσον ἀφορᾷ: 1 –Τὴν ἔννοια τῆς κοινωνικῆς τάξεως καὶ τὴν σημασία τῆς ἀγροτιᾶς. 2 – Τὴν ἀτομικὴ ἰδιοκτησία, τὴν κυκλοφορία τοῦ χρήματος, τὸν οἰκονομικὸ ἔλεγχο τοῦ κράτους καὶ τὴν ἔννοια τῆς ἐθνικῆς ἀστικῆς τάξεως καὶ τῆς οἰκονομικῆς αὐταρκείας. 3 – Τὸ ἔθνος καὶ τὴν ἐννοιολογικὴ διαφορὰ μεταξὺ ἔθνους καὶ κράτους. 4 – Τὴν δημοκρατία καὶ τὰ κόμματα. 5 – Τὴν σημασία τοῦ πολιτικοῦ ἥρωος, δηλαδὴ τοῦ χαρισματικοῦ ἡγέτου. 6 – Τὴν παράδοση. 7 – Τὸ ἄτομο καὶ τὴν κοινωνία. 8 – Τὴν ἰσότητα καὶ τὴν ἱεραρχία. 9 – Τὶς γυναῖκες. 10 – Τὴν θρησκεία. 11 – Τὸν ῥατσιοναλισμὸ καὶ τὸν μὴ ῥατσιοναλισμό (Ἔννοιες φιλοσοφικές). 12 – Τὸν διανοουμενισμὸ καὶ τὸν ἐλιτισμό. 13 – Τὸν Τρίτο Κόσμο.
Γιὰ τὸν καθορισμὸ τοῦ ἰδεολογικοῦ καθεστῶτος μίας χώρας χρησιμοποιεῖται ἕνα ποσοστὸ συμμορφώσεως πρὸς αὐτὸ τὸ μοντέλο, βάσει ἑνὸς πίνακος ποὺ δίδει γιὰ κάθε σημεῖο μία συμμόρφωση πρὸς τὸ μοντέλο (ἐδῶ τὸ φασιστικό): πλήρως (100%), μερικῶς (50%), μὴ συμμόρφωση (0%).
Ὡς παράδειγμα εἶχα προσδιορήσει, κατὰ πόσον ἔχουν δίκαιο αὐτοὶ ποὺ ἰσχυρίζοντο πὼς τὸ «Κομμουνιστικὸ Κόμμα τοῦ Περοὺ, Φωτεινὸ Μονοπάτι (Sendero Luminoso)» ἦταν φασιστικὸ καὶ ὄχι κομμουνιστικό. Ἀπάντηση, βάση τοῦ πίνακος: Τὸ Φωτεινὸ Μονοπάτι ἀνῆκε στὴν τριτοκοσμικὴ φασιστικὴ ἰδεολογία, κατὰ ποσοστὸ 81%.
Ἄς ἀφήσουμε λοιπὸν κατὰ μέρος τοὺς γελοίους προσδιορισμοὺς περὶ ποπουλισμοῦ, ἀκροδεξιοῦ προσανατολισμοῦ, ἄκρως νεοφιλελευθερισμοῦ ἤ μεταμοντερνισμοῦ τῶν κινημάτων Τρὰμπ ἤ Μαρὶν Λὲ Πέν. Πολὺ ἁπλὰ, βάσει τοῦ παράπανω «πίνακος ἰδεολογικοῦ προσδιορισμοῦ» Τρὰμπ καὶ Μαρὶν ἀνήκουν στὰ φασιστικὰ κινήματα, στὸ ποσοστὸ ποὺ δύναται νὰ καθορισθῇ μὲ τὴν ἐφαρμογὴ τῶν 13 σημείων. Στὸν ἀναγνώστη νὰ προσδιορίση τὸ ποσοστὸ φασιστικοποιἠσεως τῶν δύο αὐτῶν κινημάτων.
Καὶ φυσικά, ἐπαναλαμβάνουμε: οὐδὲν μεμπτὸν γιὰ τὸν ἐπιστημονικὸ ἀναλυτή, ὁ προσδιορισμὸς κινημάτων στὸν φασιστικό, φιλελεύθερο ἤ κομμουνιστικὸ χῶρο. Ὁ Μὰρξ, ὡς δεύτερος Πλάτων τῆς παγκοσμίου κοινωνίας, παρὰ τὴν γνώμη τῶν Γραικύλων, καὶ συνεπὴς ἑλληνιστὴς, ἐπανέλαβε αὐτὰ ποὺ μᾶς εἶχε διδάξει ὁ Σωκράτης περὶ κοινωνικῶν τάξεων ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς Ἱστορίας. Ὁ Σωκράτης, ἔλεγε στὴν Πολιτεία τοῦ Πλάτωνος, ὅτι ἡ τρίτη κατηγορία μετὰ τοὺς κηφῆνες-πολιτικοὺς καὶ τοὺς ἐπιχειρηματίες ποὺ τοὺς ἐχρημάτιζαν ἦσαν «αὐτοὶ ποὺ ἐργάζονται μὲ τὰ χέρια τους, ποὺ δὲν ἔχουν σχέση μὲ τὴν πολιτικὴ καὶ εἶναι κυρίως φτωχοί. Καὶ αὐτὴ ἡ τάξη, σὲ μία δημοκρατία, εἶναι ἡ πολυπληθέστερη καὶ ἡ σημαντικώτερη ὅταν εἶναι ἡνωμένη». Γι’αὐτὸν τὸν λαὸ, ἡ δημοκρατία εἶναι ξένο παιχνίδι ποὺ δὲν τὸν ἀφορᾷ διότι δὲν ἀντιπροσωπεύει τὰ συμφέροντά του.
Μὲ ἄλλα λόγια ἀπὸ τὸν Σωκράτη στὸν Μὰρξ, ἀναγνωρίζεται ἡ ὕπαρξη τῶν κοινωνικῶν τάξεων, μὲ ἐπιλογὴ τὴν πάλη τῶν τάξεων γιὰ τὸν κομμουνισμὸ ἤ τὴν συνεργασία τῶν τάξεων γιὰ τὸν φασισμό. Γραικύλοι τῶν πανεπιστημιακῶν ἑδρῶν τῶν ἑλληνικῶν πανεπιστημίων ἤ τῆς πιάτσας τῶν ἐπαρχιακῶν καφενείων, πότε θὰ σβησθῆτε ἀπὸ τὸν χάρτη γιὰ νὰ ἀναπνεύσῃ ἐπὶ τέλους τὸ πνεῦμα τοῦ γένους τῶν Ἑλλήνων;
