Ὁ δυτικὸς πολιτισμὸς ἐνεπλάκη ἐξ ἀρχῆς στὰ γρανάζια τοῦ κακοῦ μαθητοῦ τῶν Ἑλλήνων. Πρῶτον, οἱ προχριστιανικοὶ Ῥωμαῖοι, ἄν καὶ δυτικοὶ Ἕλληνες οἱ ἴδιοι, ἀπεμακρύνθησαν ἀπὸ τὴν σοφία τῶν Σπαρτιατῶν. Δεύτερον οἱ δυτικοχριστιανοὶ Ῥωμαῖοι, ἄν καὶ ἔλαβαν τὴν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ διὰ μέσου τῶν ἀδελφῶν τους Ἑλλήνων τῆς Ἀνατολῆς, ξέφυγαν ἀπὸ τὸ ἑλληνικὸ ὀρθόδοξο δόγμα ἐπειδὴ ὁ Αὐγουστῖνος δὲν ἐγνώριζε ἑλληνικὰ καὶ παρεξήγησε τὶς Γραφές. Τρίτον, οἱ Ἀναγεννησιακοὶ δυτικοὶ Ῥωμαῖοι ἐξελίχθησαν στὸν Διαφωτισμὸ τοῦ ΙΗ΄αίῶνος στὴν ἀποθέωση τοῦ ῥατσισμοῦ μὲ τὸν Βολταῖρο, σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν ἑλληνικὸ φυλετισμὸ τοῦ γένους, καὶ στὴν ἀποθέωση τοῦ κοινωνικοῦ ἀντισημιτισμοῦ μὲ τὸν Βολταῖρο καὶ τὸν Μάρξ, σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν θρησκευτικὴ ἀντιπαράθεση ἑλληνωρθοδοξίας καὶ ἑβραϊσμοῦ. Τέλος, μὲ τὴν ἐπικράτηση τοῦ καπιταλισμοῦ τῆς ἀγορᾶς στὸν ΙΘ΄καὶ Κ΄αἰῶνα ποὺ ἐπέβαλε τὸ melting pot φυλῶν, ἐθνῶν, θρησκειῶν, γλωσσῶν, πολιτισμῶν, μετατρέποντας τοὺς ἀνθρώπους τοῦ πλανήτου σὲ ἕνα ἀπέραντο βιομηχανικὸ κοτέτσι στὸ ὁποῖο ὅλες οἱ κότες-ἄνθρωποι, ἀσχέτως χρώματος (κατὰ παρομοίωσιν τοῦ ἀποφθέγματος τοῦ Ντὲνγκ Σιάοπινγκ, ποὺ ἰσχυρίζετο ὅτι δὲν εἶχε σημασία ἄν ἡ γάτα ἦταν μαύρη ἤ κόκκινη, φθάνει νὰ ἔπιανε ποντίκια) μὲ τὸ στόμα διαρκῶς ἀνοικτό, κατέπιναν ἀμάσητα ὅλα τὰ σκουπίδια τῆς καταναλωτικῆς καπιταλιστικῆς κοινωνίας, ἀπηγορεύθη διὰ νόμου κάθε ἐπιστημονικὴ ἔρευνα ἐπάνω στὶς διαφορὲς μεταξὺ ἀνθρωπίνων φυλῶν, ἐφ’ὅσον ὁ καπιταλιστικὸς παγκοσμισμὸς ἀπαιτοῦσε ὅλοι οἱ καταναλωτές-κότες νὰ εἶναι ἴσοι γιὰ μεγιστοποίηση τῶν κερδῶν.
Μὲτὰ τὸ 1945, τὸ πολιτικῶς ὀρθὸν ἐξελίχθη σταδιακὰ σὲ ἀφόρητη φυλακὴ τῶν πνευμάτων, φθάνοντας σὲ ψήφιση νόμων ἀπαγορεύοντας τὸ «ῥατσισμὸ καὶ ἀντισημιτισμό». Παρὰ ταῦτα ἐπιφανεῖς ἐπιστήμονες τολμοῦσαν νὰ ἰσχυρισθοῦν ὅτι οἱ μαῦροι ἦσαν ὀλιγώτερο εὐφυεῖς ἀπὸ τοὺς λευκούς, μεταξὺ δὲ τῶν λευκῶν οἱ ἑβραῖοι ἦσαν πιὸ εὐφυεῖς, ἐνῷ οἱ κίτρινοι ἦσαν γενικὰ πιὸ εὐφυεῖς ἀπὸ τοὺ λευκούς.
Ἐνῷ οἱ κομμουνιστὲς προσεπάθουν ἀπεγνωσμένα νὰ ἀποκρύψουν τὸν κοινωνικὸ ἀντισημητισμὸ τῶν γραπτῶν τοῦ ἑβραίου Μάρξ («Τὸ Ἑβραϊκὸ Ζήτημα») καὶ ἀργότερα τοῦ ἰδίου τοῦ Στάλιν, στὴν Δύση, ὁ ἀνακαλύψας τὸ DΝΑ, νομπελίστας ἰατρικῆς τοῦ 1962, καθηγητὴς James D. Watson, ἐδήλωνε στὸ Sunday Times, τὸν Ὀκτώβριο 2007, ὅτι ἦταν ἀπαισιόδοξος γιὰ τὸ μέλλον τῆς Ἀφρικῆς, ἐπειδὴ ὅλη ἡ κοινωνικὴ πολιτικὴ τῆς Δύσεως βασίζεται στὸ ἀξίωμα ὅτι ἡ εὐφυΐα τῶν μαύρων εἶναι ἴση μὲ αὐτὴν τῶν λευκῶν, ἐνῷ ὅλες οἱ ἐπιστημονικὲς μελέτες ἀποδεικνύουν τὸ ἀντίθετο. Ἀρκετοὶ ἄλλοι ἐπιστήμονες ὑπερέβησαν τὶς ἀπαγορεύσεις τῆς καπιταλιστικῆς παγκοσμιοποιήσεως καὶ ἐδημοσίευσαν τὰ ἀποτελέσματα τῶν ἐρευνῶν τους, ὅπως ὁ περίφημος βρεταννὸς καθηγητὴς Richard Lynn ποὺ εἶχε φθάσει στὰ ἴδια ἀποτελέσματα μὲ αὐτὰ τοῦ Watson.
Ἡ πλέον βαριὰ φυλακὴ ποὺ ὁ καπιταλιστικος παγκοσμισμὸς ἔκτισε, ἐγκλωβίζοντας τὴν ἀνθρωπότητα στὰ σίδερα τοῦ πολιτικοῦ ὀρθοῦ, ἦταν αὐτὴ στὴν ὁποία ἔκλεισε τὴν λογικὴ τοῦ ἁπλοῦ πολίτου, ὑποχρεώνοντάς τον νὰ κλείσῃ τὰ μάτια του στὴν ὀφθαλμοφανῆ πραγματικότητα. Ἐπειδὴ προσωπικὰ ἔζησα καὶ ἐγὼ αὐτὴν τὴν τρομοκρατία, παραθέτω παρακάτω μερικὰ παραδείγματα τῆς προσωπικῆς μου ἐμπειρίας.
Ἦταν τὸ καλοκαίρι τοῦ 1964 καὶ ἐργαζόμουν στὴν πρεσβεία τῆς Ἑλλάδος στὴν Οὐασιγκτῶνα, μελετῶντας τὰ ἀρχεῖα της γιὰ τὴν συγγραφὴ βιβλίου μου. Ἡ ζέστη ἀφόρητη. Ὁ διευθυντὴς τοῦ ξενοδοχείου μοῦ πρότεινε μία μεγάλη πισίνα γιὰ νὰ δροσισθῶ. Ἡ πρωτεύουσα τῶν ΗΠΑ μοῦ ἔδιδε τὴν ἐντύπωση Λευκοῦ Οἴκου περιστοιχιζομένου ἀπὸ ὠκεανὸ μαύρων. Αὐτὸ, γιὰ μένα τὸν Εὐρωπαῖο ἀπὸ τὸ Παρίσι, ποὺ δὲν εἶχε ἀκόμη κατακλησθῆ ἀπὸ μαύρους, χαροποιοῦσε τὸν τότε κομμουνιστικὸ κουλτουριαρισμό μου. Τί προοδευτικὸ θέαμα αὐτὴ ἡ ἀνάμειξη τῶν φυλῶν! Ἡ πισίνα ἦταν αὐτὴ τοῦ κατ’ἀποκλειστικότητα πανεπιστημίου μαύρων, Howard University, στὸ ὁποῖο ἐδίδασκε γνωστὸς ἕλλην ἀντικομμουνιστὴς συνάδελφός μου, ὁ ὁποῖος ἐντρέπετο νὰ διδάσκῃ σὲ πανεπιστήμιο μαύρων καὶ διὰ τοῦτο, στὸ ἑλληνικό του βιογραφικὸ ἔγραφε, μὲ ἑλληνικὰ γράμματα πανεπιστήμιο Χάρβαρντ (δηλαδὴ Harvard ἀντὶ Howard).
Στὰ ἀποδυτήρια καὶ μετὰ ἐντὸς τῆς πισίνας, ἤμουν ὁ μοναδικὸς λευκός. Ὥμοίαζα μὲ «τρίχα ἐπάνω στὴν σούπα», κατὰ τὴν γαλλικὴ ἔκφραση. Τί θέλει αὐτὸς ἐδῶ, ἐσκέφτοντο. Τελικὰ δὲν ἄντεξα τὴν ψυχολογική μου ἀπομόνωση καὶ μετὰ ἀπὸ ἕνα τέταρτο ἀπεχώρησα.
Στὴν δεκαετία τοῦ 1960, τὸ γραφεῖο μου στὸ Παρίσι ἦταν στὴν Σχολὴ Πολιτικῶν Ἐπιστημῶν.Συνεργάτιδα εἶχα τὴν Τατιάνα Charlier, μία Ἑλληνίδα ποὺ εἶχε ὑπανδρευθῆ ἕναν γάλλο μαῦρο πολιτικὸ μηχανικὸ ἀπὸ τὴν Ἀφρική, ἀπὸ τὴν Γκαμπόν. Κάποια στιγμὴ ἐνεκατεστάθησαν στὴν Γκαμπόν, στὴν οἰκογένεια τοῦ συζύγου.
Περιστοιχισμένη ἀποκλειστικὰ ἀπὸ μαύρους, ἡ Τατιάνα ἀρχικὰ, ὡς κομμουνίστρια, τὸ ἐδέχθη μὲ ἰδεολογικὸ ἐνθουσιασμό. Ἀλλὰ τὸ ἀποκλειστικὰ μαῦρο περιβάλλον δὲν τὴν ἐδέχθη, διότι ἦτο ὡς «τρίχα ἐπάνω στὴν σούπα» καὶ τελικὰ ἐχώρισε καὶ ἐπέστρεψε διαζευγμένη στὸ Παρίσι.
Τελικὰ ἐκατάλαβα γιατὶ τὸ κοινωνικὸ καὶ πολιτικὸ σύστημα τῶν μιλλετίων τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας, τοῦ ὁποίου ἦμουν μελετητής, ἦταν τὸ τέλειο σύστημα συμβιώσεως, ἐντὸς μίας χώρας, διαφορετικῆς ἀπὸ κοινῆς χύτρας. Ἀντὶ τοῦ ἀμερικανικοῦ melting pot, στὸ μιλλετικὸ σύστημα ὁ καθεὶς ἐμεγάλωνε στὴν ἰδική του κοινότητα, μὲ ἀγάπη μὲν γιὰ τὴν διαφορετικότητα, ἀλλὰ στὸ ἰδικό του περιβάλλον τῆς κοινῆς «θρησκείας, οἰκογενείας, πατρίδος», τὸ μετέπειτα φασιστικὸ σύνθημα καὶ τὸ σημερινὸ τραμπικὸ σύστημα.
Στὶς 9 Νοεμβρίου 2016, ἐξύπνησα μὲ ὀρθάνοικτα μάτια, γιὰ πρώτη φορά. Ὁ τραμπικὸς θρίαμβος εἶχε σπάσει τὸ δεσμωτήριο τῶν λαῶν τῆς κοινῆς χύτρας, τοῦ πολιτικοῦ ὀρθοῦ. Τώρα ἔβλεπα νὰ πραγματοποιεῖται μία πολιτιστικὴ ἐπανάσταση, ὅπως αὐτὴν πο εἶχα ζήσει στὴν Κίνα, ἐπὶ Μάο. Ὅπως αὐτὴν ποὺ δὲν ἠμπόρεσα νὰ ζήσω στὴν Λιβύη ἐπὶ Καντάφι.
Συμπέρασμα: Ἡ ἀνισότης εἶναι τὸ κοινὸ χαρακτηριστικὸ τῆς ζωῆς τῶν φυτῶν, τῶν ζώων καὶ τῶν ἀνθρώπων. Διαφορετικότητα παντοῦ, πουθενὰ ὁμοιομορφία. Τὸ λιοντάρι εἶναι διαφορετικὸ ἀπὸ τὸ τσακάλι καὶ ὁ Πλάτων διαφορετικὸς ἀπὸ τὸν βουλευτή. Ἀλλὰ ὅλοι ἔχουμε δικαίωμα στὴν ζωὴ, ὁ καθεὶς στὴν θέση του, τὴν θρησκεία του, τὴν οἰκογένειά του, τὴν πατρίδα του, τὴν κοινότητά του, τὸ γένος του, καὶ ὄχι στὸν μυθολογικὸ Καιάδα τῶν Σπαρτιατῶν. Τὸ ἀμερικανικὸ melting pot, ὡς θάνατος τῆς ἀνθρωπότητος, ὡς ἐξαφάνιση τῆς λευκῆς φυλῆς, ὅπως ἐξαφανίζονται καθημερινὰ ἐπὶ τοῦ πλανήτου πληθώρα ζωϊκῶν εἰδῶν, θὰ καταπολεμηθῇ, καὶ ὁ ἑλληνικὸς πολιτισμὸς θὰ ὑπερισχύσῃ ἐπὶ τῆς καπιταλιστικῆς
