327 -Ἡ λευκὴ φυλὴ ἐξαφανίζεται ἀπὸ τὸν πλανήτη

(Μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς ἀνόδου στὴν ἐξουσία τοῦ Τράμπ, στὶς ΗΠΑ, ποὺ ἐπαρουσιάσθη ὡς προσπάθεια ἀντιμετωπίσεως τῆς μειώσεως τοῦ ἀμερικανικοῦ λευκοῦ πληθυσμοῦ,
https://youtu.be/Jcl9kQMeR5c (Προσοχή! συμπεριλαμβανομένου καὶ τοῦ λευκοῦ ἑβραϊκοῦ πληθυσμοῦ)
ἀναδημοσιεύω ἐδῶ ἄρθρο μου ποὺ εἶχε ἐμφανισθῆ, στὸ τεῦχος 21, Φθινοπώρου 2001, τοῦ τριμηνιαίου μου περιοδικοῦ «Ἐνδιάμεση Περιοχή». Ὑπενθυμίζω ὅτι πάντα ἐπρέσβευα ὅτι ἀπ’ἀρχῆς τῆς Ἱστορίας, δύο εἶναι οἱ δυνάμεις ποὺ ἀντικρούονται στὴν κοινωνία: ἡ ἐπανάσταση καὶ τὸ κατεστημένο. Ὡς κομμουνιστὴς μαοϊκός, ἐθεώρουν σωστή, τὴν θέση τῆς ΕΣΣΔ, ἀπὸ τὸ 1958, ὡς πρὸς τὴν μαοϊκὴ ἰδεολογία, ὅτι αὐτὴ ἐνετάσσετο στὴν σφαῖρα τοῦ φασισμοῦ, τῆς διαρκοῦς ἐπαναστάσεως. Ἡ ἀδυναμία τοῦ ἑλληνικοῦ κοινοῦ νὰ ἐννοήσῃ τὴν σκέψη μου τὴν ὁποία θεωρεῖ ἀντιφατική, ἐνῷ εἶναι συνθετική, προέρχεται ἀπὸ τὴν παιδαριώδη ἀντιμετώπιση τῶν ἰδεολογιῶν, ποὺ θεωρεῖ τὸν φασισμὸ ὡς ἔκφραση βίας, ἐνῷ ἡ ἴδια ἡ κοινωνικὴ ὀργάνωση, φιλελεύθερη, φασιστικὴ ἤ κομμουνιστική, εἶναι ἐξ ὁρισμοῦ βασισμένη στὴν βία. Ἔτσι ὁ Χρουστσὼβ ἐθεωρήθη φασιστὴς ἔπειδὴ σὲ μία συνεδρίαση τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν, εἶχε βγάλει τὸ παπούτσι του καὶ τὸ ἐκτύπη μετὰ μανίας ἐπάνω στὸ ἕδρανο!)

Τὸ πρόβλημα

Στὴν Β’ διδαχὴ τοῦ Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ (1714-1779) διαβάζουμε : “Ἀπέθανον ὁ Ἀδὰμ καὶ ἡ Εὔα, ἐπῆγαν εἰς τὴν Κόλασιν καὶ ἐκαίγοντο καὶ ἐφλογίζοντο 5.500 χρόνους ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ὁποὺ ἀπέθαιναν. Ἐπήγαιναν εἰς τὴν Κόλασιν, ἐπειδὴ ὁ Παράδεισος ἦτον κλεισμένος…Ὁ Διάβολος ἔβγαλε ὅλες τους τὲς κακίες καὶ ἔβαλε σκοπὸν νὰ χαλάση τὸν κόσμον… Ἔβανε ὁ Διάβολος μῖσος εἰς τὴν καρδίαν τῶν ἀνδρῶν νὰ μισοῦνε τὰς γυναῖκας καὶ οἱ γυναῖκες τοὺς ἄνδρας διὰ νὰ μὴν ὑπαντρεύωνται καὶ κάνουν παιδιὰ καὶ αὐξήση ὁ κόσμος. Καὶ ἔτσι δὲν ἐφρόντιζαν οἱ ἄνθρωποι νὰ ἔχουν παιδιὰ καὶ τὸ μεγαλύτερον, ἔρριχνεν ὁ Διάβολος τοὺς ἀνθρώπους εἰς ἀρσενοκοιτίες, κτηνοβασίες καὶ ἄλλα αἰσχρά [ὅπως οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες] ὁποῖα δέν ἔκανε μήτε σκύλος, μήτε γάϊδαρος. Θέλοντας ὁ πανάγαθος Θεὸς νὰ κόψη τοῦτο τὸ κακόν, ἐπαράγγειλε πὼς ὅποιος δέν κάμνει παιδιὰ εἶναι κατηραμένος”.

Ὅταν ἡ Ῥώμη κατέκτησε τὶς πόλεις τῆς Ἑλλάδος, στὸν δεύτερο αἰῶνα π.Χ., διεπίστωσε πὼς οἱ Ἕλληνες εἶχαν μετατραπῆ σὲ Γραικύλους καὶ ἐμαστίζοντο ἀπὸ τὴν ὑπογεννητικότητα, ἀσχολούμενοι μὲ ἀρσενοκοιτίες καὶ κτηνοβασίες ποὺ ἀπεικονίζοντο στὰ ἀγγεῖα τους καὶ διηρημένοι ἀπὸ τὴν πάλη τῶν φύλων. Ἦλθεν ὁ Χριστὸς στοὺς Ῥωμαίους, ἐπανέφερε τὴν ἀγάπη καὶ τὸν ἀλληλοσεβασμὸ γυναικὸς καὶ ἀνδρός, μετετράπη ἡ Ῥωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία σὲ χριστιανικὴ καὶ ἐπλήθυνε καὶ πάλιν ἡ Ἑλλάς. Ὁ ἑλληνικὸς πολιτισμὸς ἐσώθη ἀπὸ τὸ ναυάγιο χάριν τῆς Ὀρθοδοξίας ποὺ ἐστήριξε τὸ ἀναγεννημένο ῥωμαϊκὸ κράτος στὴν Κωνσταντινούπολη, τὸ ὁποῖο παρὰ τὶς μεγάλες καὶ συνεχεῖς ἐπιδρομὲς τῶν Βαρβάρων, ἠδυνήθη νὰ ἀφομοιώση τοὺς γερμανικοὺς, σλαυϊκοὺς καὶ τουρκικοὺς βαρβαρικοὺς πληθυσμούς, μὲ ἐξαίρεση τὸν δυτικὸ του βραχίωνα ποὺ ἐσάπισε ὑπὸ τὸ βάρος τῶν ἐπιδρομῶν καὶ ἀπὸ τὴν δημιουργηθεῖσα γάγγραινα ἠγέρθη ἡ Δύση μὲ παραμορφωμένο τὸν ἑλληνοχριστιανικὸ πολιτισμό. Ἔτσι, τὸ ἔκτρωμα τῆς Δύσεως ἐξηπλώθη διὰ τοῦ ἀποικισμοῦ καὶ τοῦ ἰμπεριαλισμοῦ, κατέστρεψε τὴν βυζαντινωθωμανικὴ αὐτοκρατορία καὶ ὁλόκληρον τὸν πλανήτη, ἐπανέφερε τὶς ἁμαρτίες τοῦ ἀρχαίου κόσμου, δηλαδὴ τὴν πάλη τῶν φύλων, μέσῳ τοῦ φεμινισμοῦ, τὴν ὁμοφυλοφιλία καὶ τὴν κτηνοβασία, ἐδημιούργησε καὶ πάλι τὸ κενὸ τῆς ὑπογεννητικότητος καὶ ὡς μπούμερανγκ ὑπέστη τὴν ἐκδίκηση τῶν ἀποικισμένων μὲ νέες μαζικὲς ἐπιδρομὲς ἀπὸ ἀνατολὰς καὶ νότου μεταναστῶν.

Οἱ γερμανικές, σλαυϊκὲς καὶ τουρκικὲς φυλὲς ποὺ ἐπέδραμον κατὰ τῆς Ῥωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, ἦσαν ὅλες λευκὲς καὶ συνεπῶς δὲν ἠλλοιώθη τότε τὸ χρῶμα τῶν κατοίκων τῆς Εὐρώπης. Σήμερα ὅμως οἱ πλεῖστοι τῶν ἐπιδρομέων μεταναστῶν εἶναι κίτρινοι καὶ μαῦροι. Συνεπῶς εἶναι σίγουρη πλέον ἡ ἐξαφάνιση τῆς λευκῆς φυλῆς. Τὸ θέμα ποὺ ἡγέρθη τὰ τελετευταῖα χρόνια μὲ τὸ φαιδρὸ ἐρώτημα ἐὰν ὁ Σωκράτης ἀνῆκε ἤ ὄχι στὴν μαύρη φυλή (!) παύει γιὰ τὸ μέλλον νὰ καθίσταται φαιδρό, ἐφ’ ὅσον μὲ τὴν ἐξαφάνιση τῆς λευκῆς φυλῆς, τὸ μόνο ἐρώτημα ποὺ παραμένει εἶναι : θὰ δυνηθῇ μία νέα Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία νὰ ἀφομοιώσῃ πολιτισμικὰ τὶς ὁρδὲς τῶν μεταναστῶν, ὥστε ὁ ἑλληνοχριστιανικὸς πολιτισμὸς νὰ ἐπιβιώσῃ, ἀλλὰ μὲ πολῖτες οἱ ὁποῖοι θὰ παύσουν νὰ εἶναι λευκοί, μὲ μελλοντικοὺς Πλάτωνες μαύρους ἤ κιτρίνους ; Ἐὰν ὁ χριστιανορθόδοξος Πανέλλην τοῦ μελλοντικοῦ πλανήτου Ἑλλάς, ἐπανακτήσῃ τὴν θέση του ὡς ἄρχων τῆς οἰκουμένης ἀλλὰ μὲ κίτρινο δέρμα,τὸ κακὸ θὰ ἔχη περιορισθῇ στὸ ἐλάχιστο. Ἀλλά, τὸ πρόβλημα εἶναι μήπως ὁ κίτρινος αὐτὸς πολίτης τοῦ μελλοντικοῦ παγκοσμισμοῦ δὲν ὁμιλήσῃ ἑλληνικὰ ἀλλὰ κινέζικα. Ἡ ἀποτυχία τοῦ ἑλληνισμοῦ θὰ εἶναι τότε βέβαιη, διότι ὁ ἑλληνικὸς πολιτισμὸς ἀποκλείεται νὰ ἐπιβιώση μὲ στήριγμα μίας ἄλλης γλώσσης ἀπὸ τὴν ἑλληνική.

Γαλλικὲς διαπιστώσεις τοῦ 1930

Στὶς 2 Ἀπριλίου 1932, τὸ μεγάλο περιοδικὸ τοῦ γαλλικοῦ ἀστικοῦ φιλελευθέρου κατεστημένου, L’ Illustration, ἐν μέσῳ τοῦ θριάμβου τῆς ἀποικιακῆς Εὐρώπης, σὲ μία ἐποχὴ ὅπου Γαλλία καὶ Ἀγγλία ἐδέσποζαν ἐπὶ τοῦ πλανήτου, ἐδημοσίευσε μία πολὺ σοβαρὴ μελέτη ποὺ ἔφερε τὸν τίτλο: La race blanche: est-elle condamnée à disparaître ? (Ἡ λευκὴ φυλή: μήπως εἶναι καταδικασμένη νὰ ἐξαφανισθῆ;) Θὰ παρουσιάσωμε στὴν συνέχεια τὴν οὐσία τῆς κορυφαίας σημασίας ἀγνώστου αὐτῆς μελέτης ποὺ διανθίζεται μὲ πολλὰ στατιστικὰ διαγράμματα.

Διαπίστωση πρώτη : Στὸν ΙΘ’ αἰῶνα ὁ πληθυσμὸς τῆς Εὐρώπης ὑπερδιπλασιάσθηκε. Τὸ 1800 εἶχε 188 ἑκατομμύρια κατοίκους, τὸ 1900, 401 ἑκατομμύρια κατοίκους. Ἀπὸ τὸ 1900 ἕως τὸ 1930, ὁ πληθυσμὸς τῆς Εὐρώπης ηὐξήθη περαιτέρω, φθάνοντας στὰ 500 ἑκατομμύρια. Αὐτὰ τὰ 100 ἑκατομμύρια αὔξηση μέσα σὲ 30 χρόνια παρὰ μία σημαντικὴ μεταναστευτικὴ ἔξοδο Εὐρωπαίων στὶς ἄλλες ἠπείρους καὶ παρὰ τὰ 24 ἑκατομμύρια θύματα τοῦ πρώτου παγκοσμίου πολέμου (στρατιῶτες καὶ ἄμαχο πληθυσμό) εἶχαν δώσει τὸ 1930 τὴν ἐντύπωση πὼς ὁ ΚΑ’ αἰὼν θὰ ἔβλεπε μίαν Εὐρώπη συνωστισμένη “ὅπως ἕνα τραῖνο Παρισινῶν κατὰ τὴν ἔξοδο τῆς Κυριακῆς”. Συγκεκριμένα, γιὰ τὴν Ἑλλάδα, οἱ δημογράφοι τῶν Ἀθηνῶν ἀνησυχοῦσαν ὅτι τὸ ἑλληνικὸ κράτος ἐκινδύνευε ἀπὸ ὑπερπληθυσμό ! Τὸ 1838 ἡ ἀνεξάρτητη Ἑλλὰς εἶχε μόνον 752.077 κατοίκους ἐνῷ τὸ 1928 – μετὰ τὴν εἴσοδο 1.300.000 προσφύγων ἀπὸ τὴν Μικρασία – ὁ πληθυσμὸς εἶχε αὐξηθῆ στοὺς 6.204.864 κατοίκους. Μίαν ἄλλη μελέτη τῆς Illustration, τῆς 7ης Ἰανουαρίου 1933, ποὺ ἔφερε τὸν τίτλο, Une migration de peuples (Μία ἀποδημία λαῶν) παρετήρει : “Ἄς φαντασθοῦμε ἔναντι μιᾶς Ἑλλάδος πέντε ἑκατομμυρίων κατοίκων ποὺ ἐγκατέστησε ἐπὶ τοῦ ἐδάφους της 1.5 ἑκατομμύριο πρόσφυγες, μία Γαλλία 40 ἑκατομμυρίων νὰ δέχεται σὲ ἕνα χρόνο 12 ἑκατομμύρια παιδιὰ της φθάνοντας ἀπὸ τὸ ἐξωτερικό, μὴ ἔχοντας μαζὶ τους τίποτα”. Παρὰ ταῦτα, αὐτὴ ἡ ἀριθμητικὴ αὔξηση τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πληθυσμοῦ, τὸ 1930, ἦταν ἁπλῶς μία αὐταπάτη. Κι ἐδῶ φθάνουμε στὴν δεύτερη διαπίστωση : Σὲ ὅλη τὴν Εὐρώπη τοῦ 1930 βλέπουμε μία μείωση τῆς γεννητικότητος, ἡ ὁποία ἦταν ἤδη αἰσθητὴ τὸ 1900 καὶ ἡ ὁποία ἔκτοτε καλπάζει. Μόνον ποὺ οἱ Εὐρωπαῖοι ζοῦν περισσότερα χρόνια, ἐξ οὗ ἡ αὐταπάτη τῶν ἀριθμῶν. Ἐπὶ αἰῶνες, ἡ σχέση γεννητικότητος καὶ θνησιμότητος εἶχε παραμείνει σταθερή. Ἡ αὔξηση τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πληθυσμοῦ ὑπῆρξε συνεχής, ἄν καὶ βραδεῖα, παρὰ τὶς μεγάλες ἀπώλειες ποὺ ἐπέφεραν οἱ ἐπιδημίες, οἱ πολέμοι καὶ ἡ τεραστία μεταναστευτικὴ ἔξοδος πρὸς τὶς ἀποικίες. Μετὰ ὅμως ἀπὸ τὸ 1880, ἡ δυτικὴ ἐπιστημονικὴ καὶ κοινωνικὴ πρόοδος κατέστρεψε τὴν ἰσορροπία αὐτή. Ἡ συνεχὴς πτώση τῆς θνησιμότητος ἔχει ὅμως κάποιο ὅριο ποὺ δέν δύναται νὰ ξεπερασθῇ. Ἐνῷ ἡ γεννητικότης ἀπὸ τὸ 1880 ὄχι μόνον μειώνεται ἀλλὰ τείνει μὲ ἐπιταχυνόμενο ρυθμὸ πρὸς τὸ μηδέν.

Διαπίστωση τρίτη : Ὁ δυτικὸς πολιτισμὸς εὐθύνεται γιὰ τὸν ἐπερχόμενο θάνατο τῆς λευκῆς φυλῆς ἀπὸ τότε ποὺ ὁ πολιτισμὸς αὐτὸς ἐνεφανίσθη στὸν ΙΕ’ αἰῶνα, μὲ τὴν ἰταλικὴ Ἀναγέννηση, τὴν ἄνοδο τοῦ καπιταλισμοῦ, τοῦ ἰμπεριαλισμοῦ, τῆς ὑπογεννητικότητος καὶ τέλος τοῦ κατακλυσμοῦ τῆς Δύσεως ἀπὸ τὰ τριτοκοσμικὰ μεταναστευτικὰ κύματα. Τὸ ὅτι ἡ αἰτία τῆς καταστροφῆς εἶναι ὁ δυτικὸς πολιτισμός, ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ πλέον πολιτισμένο κράτος τῆς Εὐρώπης, ἡ Γαλ- λία, ἡ ὁποία στὴν ἐποχὴ τοῦ Ναπολέοντος ἦταν καὶ τὸ πλέον πολυάριθμο, ὑπῆρξε καὶ τὸ πρῶτο ποὺ ἐγνώρισε τὴν πληθυσμιακὴ παρακμή.

Ἤδη στὸ τέλος τοῦ ΙΗ’ αἰῶνος, στὴν Γαλλικὴ Ἐπανάσταση, ἐνῷ ἐμειώνετο τὸ ποσοστὸ θνησιμότητος, ἤρχισε ταυτοχρόνως νὰ μειώνεται καὶ τὸ ποσοστὸ γεννητικότητος. Ἡ γαλλικὴ γεννητικότης ποὺ στὴν ἀρχὴ τοῦ ΙΘ’ αἰῶνος ἐμειώνετο μὲ πολὺ βραδεῖς ῥυθμούς, σιγὰ σιγὰ ηὐξήθη καὶ ἐπιταχύνθη σὲ σημεῖο ποὺ ἡ κρίση αὐτὴ τῆς γεννητικότητος τῆς Γαλλίας – ποὺ θυμίζει τὴν ἀνάλογη κρίση τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος πρὶν ἀπὸ τὴν ρωμαϊκὴ κατάκτηση – νὰ ὀνομασθῆ “γαλλικὴ εἰδικότης καὶ προϊὸν τῶν Παρισίων” (spécialité française et article de Paris). Ἀλλὰ ἡ Γερμανία, ἡ Αὐστρία, ἡ Ἀγγλία, ἡ Ἑλβετία, τὸ Βέλγιο, οἱ σκανδιναυϊκὲς χῶρες ἠκολούθησαν -μὲ εἰδικὸ ἐνθουσιασμὸ θὰ ἐλέγαμε- καὶ δὲν ἄργησαν νὰ φθάσουν τὴν Γαλλία καὶ νὰ τὴν ξεπεράσουν μάλιστα. Ἔτσι οἱ Ἀγγλοσάξωνες ποὺ μέχρι τὸ τέλος τοῦ ΙΘ’ αἰῶνος εἶχαν ἀναδειχθῆ ὡς ὁ πλέον γόνιμος λαὸς τῆς Εὐρώπης, ἔφθασαν τὸ 1930 νὰ γίνουν ὁ λαὸς ὅπου ἡ γεννητικότης ἦταν ἡ πιὸ χαμηλή. Ἡ Γερμανία κατὰ τὴν δεκαετία ποὺ προηγήθη τοῦ πρώτου παγκοσμίου πολέμου εἶδε τὸ ποσοστὸ γεννητικότητός της νὰ μειώνεται ὅσο ἐμειώθη στὴν Γαλλία, σὲ ὅλο τὸν ΙΘ’ αἰῶνα ! Τὸ 1929, Γαλλία καὶ Γερμανία εἶχαν πλέον τὸ ἴδιο ποσοστὸ γεννητικότητος. Ἡ γεννητικότης τῆς Ἀγγλίας ἤρχισε νὰ πέφτῃ μετὰ τὸ 1886. Μετὰ τὸ 1901 ἡ μείωση ἐπιταχύνθη σὲ σημεῖο ποὺ τὸ 1929, ἡ φυσικὴ αὔξηση τοῦ πληθυσμοῦ (δηλαδὴ ἡ διαφορὰ μεταξὺ γεννήσεων καὶ θανάτων) νὰ προχωρῇ πρὸς τὸ μηδέν (+2,9 γιὰ 1.000 κατοίκους), τὸ μηδὲν ποὺ οἱ Γάλλοι εἶχαν ἤδη ξεπεράσει (-0,3 γιὰ 1.000 κατοίκους τὸ 1929). Ἡ Σουηδία, τὸ 1929 πάντα, εἶχε φυσικὴ αὔξηση 3,0 γιὰ 1.000 κατοίκους, τὸ Βέλγιο 3,7, ἡ Σκωτία 4,7, ἡ Ἑλβετία 4,6. (Οἱ ὑψηλότεροι ἀριθμοὶ τῶν τελευταίων αὐτῶν χωρῶν δὲν προήρχοντο ἀπὸ περισσότερες γεννήσεις ἀλλὰ ἀπὸ ὀλιγωτέρους θανάτους). Ὅσο γιὰ τὴν Ἀνατολικὴ Εὐρώπη ὅπου ἡ δυτικοποίηση δὲν εἶχε ἀκόμη ἐξάγει ἐπαρκῶς τὴν θανατηφόρο “πρόοδο”, τὰ πράγματα ἦσαν ἀποκαρδιωτικὰ γιὰ τὶς πρῶτες φεμινίστριες τῆς ἐποχῆς, ὄχι μόνον στὴν Σοβιετικὴ Ῥωσία, ἀλλὰ καὶ στὴν Ῥουμανία, καὶ στὴν Βουλγαρία. Μὲ περισσὴ ἀφέλεια οἱ χῶρες αὐτές κατεφέροντο κατὰ τῆς σάπιας Δύσεως, ἐνῷ ὁ δυτικὸς καρκῖνος σὲ ἐπῴαση, δὲν θὰ ἀργοῦσε νὰ κτυπήση, ἀκόμη πιὸ τρομερὸς, καὶ σ’αὐτούς.

Ἡ Noëlle Roger ποὺ ὑπέγραφε τὴν μελέτη τῆς Illustration τοῦ 1932, ἔδιδε τὴν ἀκόλουθη ἐξήγηση τοῦ δημογραφικοῦ δράματος τοῦ μεσοπολέμου :”Ἡ πτώση τῆς γεννητικότητος εἶναι τὸ ἀδυσώπητο ἀποτέλεσμα τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ στὶς ὑψηλότερές του μορφές : μὲ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς γυναικός, τὴν ἀπελευθέρωση τῶν μαζῶν, μὲ τὴν εἴσοδο τοῦ λαοῦ στὴν στοιχειώδη παιδεία, ποὺ εἶναι ἡ βάση τῆς εὐρωπαϊκῆς κοινωνικῆς προόδου, προωθεῖται τὸ ἄτομο εἰς βάρος τοῦ γένους. Τὰ τελευταῖα 50 χρόνια οἱ γυναῖκες τῆς ἀστικῆς τάξεως ἠμέλησαν ὅλο καὶ περισσότερο τὸν μητρικό τους ῥόλο, τὸν ὁποῖον δὲν ἐθεώρουν πλέον ὡς πρωταρχικό. Ἤδη μεγάλο μέρος τῶν γυναικῶν αὐτῶν ἠρνοῦντο νὰ τὸν ἀποδεχθοῦν. Ἐπὶ πλέον οἱ οἰκονομικὲς συνθῆκες ὅλο καὶ πιὸ δύσκολες, τὶς ὑπεχρέωναν νὰ ἐργάζονται. Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἀπήτησαν νὰ ἔχουν τὸ δικαίωμα στὴν ἀτομικὴ ζωή, ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ὅλα τὰ ἐπαγγέλματα τοὺς ἦσαν πλέον ἀνοικτά, τὸ σχολεῖο, ἡ δικαιοσύνη, τὸ γραφεῖο, τὸ ἐργοστάσιο, τότε ἀπεμακρύνοντο ὅλο καὶ περισσότερο ἀπὸ τὴν αἰωνία τους ὑποχρέωση καὶ ἐγένοντο ἀνίκανες νὰ ἀντεπεξέλθουν σ’ αὐτήν…. Ἕνα παιδί ; ἀναφωνοῦσε μία νέα γυναῖκα, σὲ ἐρώτηση κάποιου ἠθικολόγου “τῆς παλαιᾶς σχολῆς”, μὰ δέν εἶμεθα καλά ! Ἕνα παιδὶ θὰ ἐκόστιζε ὅσο καὶ ἕνα αὐτοκίνητο ! ”

Ἡ τελευταία αὐτὴ παρατήρηση ἀποδεικνύει ὅτι ἤδη τὸ 1930, οἱ μαλθουσιανοὶ ἀτομιστὲς εἶχαν προβάλει ἀκριβῶς τὶς ἴδιες δικαιολογίες γιὰ νὰ προωθήσουν τὴν ὑπογεννητικότητα στὴν Εὐρώπη, μὲ αὐτὲς ποὺ δίδονται καὶ σήμερα, 70 χρόνια ἀργότερα. Εἶναι ζήτημα ἄν ἡ πλύση ἐγκεφάλου στὴν ὁποίαν ὑποβάλλεται ὁ κόσμος περὶ “κοινωνικῆς προόδου” καὶ “μὴ ἐπιστροφῆς στὸν Μεσαίωνα”, τὸν βάζει σὲ θέση νὰ καταλάβῃ ὅτι ὁ περίφημος δυτικὸς πολιτισμὸς τὸν ὁδηγεῖ τάχιστα σὲ ἐξαφάνιση τοῦ εἴδους του, ὅπως σωστὰ τὸ εἶχε ἐπισημάνει τὸ 1932, τὸ γαλλικὸ περιοδικὸ.

Διαπίστωση τετάρτη : Ὄχι μόνον ἡ λευκὴ φυλὴ θὰ καταντήσῃ μία φυλὴ γερόντων ποὺ θὰ ἐξαφανισθῇ, ἀλλὰ καὶ ἡ δυτικοποίηση τῶν ἄλλων φυλῶν θὰ ἐπιφέρῃ κάποιαν ἡμέρα τὸν θάνατο τοῦ πλανητικοῦ ἀνθρώπου, τοῦ homo sapiens, ὅπως πρὶν ἀπ’ αὐτὸν εἶχε ἐξαφανισθῆ καὶ ὁ ἄνθρωπος τοῦ Νεαντερτάλ. Τὸ πάθος τοῦ χρήματος καὶ τῆς καλοπέρασης θὰ ἐξοντώσῃ τὴν ἀνθρώπινη ζωή. Καὶ ἡ μελέτη κλείνει μὲ τὸ ἐρώτημα : Μήπως κάποιο θρησκευτικὸ ξύπνημα θὰ σώσῃ τὴν ἀνθρωπότητα; Ὁ ἀγὼν γιὰ τὴν διάσωση τῆς λευκῆς φυλῆς εἶναι τελικὰ καὶ ἀγὼν γιὰ τὴν διάσωση ὁλοκλήρου τῆς ἀνθρωπότητος ἀπὸ τὸν θάνατο ποὺ θὰ ἐπιφέρῃ ὁ καπιταλισμός, πεμπτουσία τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ.

1933 : Ἡ ἀπάντηση τοῦ γερμανικοῦ ἐθνικοσοσιαλισμοῦ στὸν κίνδυνο ἐξαφανίσεως τῆς λευκῆς φυλῆς

Ὁ σημερινὸς παγκοσμισμός, τελευταῖο στάδιο τοῦ καπιταλισμοῦ, μέσῳ τῶν ΜΜΕ ποὺ ἐλέγχει ἀπολύτως, ἔχει ἐνσταλάξει στὸ κοινὸ τὴν πεποίθηση ὅτι ἡ δράση μερικῶν ἀκραίων κοινωνικῶν στοιχείων στὴν Δύση ποὺ ὑπεραμύνονται τῆς “λευκῆς φυλῆς”, εἶναι σκέτος ῥατσισμὸς καὶ τίποτα περισσότερο. Ἀναμφιβόλως, μία προσπάθεια ποὺ ἐπικεντρώνεται στὴν διεκδίκηση γιὰ τὴν λευκὴ φυλὴ τῆς ὑπεροχῆς ἐπὶ τῶν ἄλλων φυλῶν,εἶναι ῥατσισμός. Ἀλλὰ τό πρόβλημα,ὅπως εἴδαμε παραπάνω, δὲν συνοψίζεται στὸν ῥατσισμό. Ὑπάρχει πράγματι ἡ προοπτικὴ ἐξαφανίσεως τῆς λευκῆς φυλῆς. Ἐὰν αὐτὴ ἡ ἐξαφάνιση δὲν ἐπηρεάσῃ τὸν πολιτισμό, τὸ κακὸ δὲν θὰ εἶναι μεγάλο, ἄν καί ὁ ἄνθρωπος ὅταν πρόκειται γιὰ ζῶα, προσπαθεῖ νά σώσῃ ἀπό τήν ἐξαφάνιση διάφορα εἴδη τοῦ ζωϊκοῦ βασιλείου ὅπως τὶς φάλαινες ἤ τοὺς ἐλέφαντες, καὶ θὰ ἦτο γι’αὐτὸν περιβαλλοντολογικὴ καταστροφὴ νὰ ἐπιζήσουν μόνον τὰ κουνέλια καὶ νὰ ἐξαφανισθοῦν οἱ λαγοί. Ἀλλά, τέλος πάντων, ἐὰν ὁ ἑλληνικὸς πολιτισμὸς ἐπιζήσῃ σὲ μίαν Ἑλλάδα ὅπου ὅλοι οἱ κάτοικοι θὰ εἶναι πλέον μαῦροι ἤ κίτρινοι, τὸ κακὸ θὰ εἶναι ὀλιγώτερο ἀπὸ τὴν ἐξαφάνιση τοῦ ἰδίου τούτου τοῦ πολιτισμοῦ. Αὐτὸ τὸ ὁποῖον οἱ περισσότεροι δὲν ἠδυνήθησαν νὰ καταλάβουν ποτέ, ἦταν ὅτι ἡ ἄνοδος στὴν ἐξουσία τὸ 1933, τῆς ἰδεολογίας τοῦ ἐθνικοσοσιαλισμοῦ, ὑπῆρξε ἡ ἄμεση ἀπάντηση σ’ ἕνα πραγματικὰ τεράστιο πρόβλημα ποὺ εἶχε ἐπισημανθῆ στὴν Γαλλία ἐνωρίτερα, ὅπως εἴδαμε προηγουμένως. Στὶς 17 Μαρτίου 1934, ἡ Illustration -ποὺ ὑπενθυμίζω ἦταν τὸ καθιερωμένο περιοδικὸ τοῦ γαλλικοῦ ἀστικοῦ φιλελευθέρου κατεστημένου, καὶ τὸ ὁποῖο ἐφιλοξένει ἄρθρα τῶν κορυφαίων τῆς Γαλλικῆς Δημοκρατίας, ὅπως τῶν πρωθυπουργῶν Κλεμανσώ, Μπριὰν καὶ Ταρντιέ, καὶ ὄχι κάποια ἐξτρεμιστικὴ περιθωριακὴ φυλλάδα- ἐδημοσίευσε ἄρθρο τοῦ Ludovic Naudeau (συγγραφέως τοῦ περιφήμου βιβλίου γιὰ τὴν γαλλικὴ ὑπογεννητικότητα, La France se regarde, ἐκδόσεις Hachette), ἄρθρο μὲ τίτλο “La dénatalité en France et en Allemagne. Les remèdes proposés par nous, mis en pratique par Hitler” , δηλαδή : “Ἡ ὑπογεννητικότης στὴν Γαλλία καὶ τὴν Γερμανία. Ἡ θεραπεία ποὺ προτείναμε ἐφηρμόσθη ἀπὸ τὸν Χίτλερ”.

Στὸ προηγούμενο 20ο τεῦχος τῆς Ε.Π. ἐπεσήμανα ὅτι ὁ Χίτλερ ἐφήρμοσε συνταγὲς ποὺ τοῦ εἶχαν δώσει τὰ καπιταλιστικὰ φιλελεύθερα καθεστῶτα τῆς Εὐρώπης. Ἔγραφα (σ. 5) πὼς “μετὰ τὸν δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο ἡ γνωστὴ ἀγγλοσαξωνικὴ ὑποκρισία ἐφόρτωσε ἀποκλειστικὰ στοὺς ὤμους τοῦ Χίτλερ τὴν εὐθύνη τριῶν πρακτικῶν ποὺ, στὴν πραγματικότητα, εἶχαν ἐπινοήσει οἱ Δυτικοευρωπαῖοι πολὺ πρὶν ἀπὸ τὴν ἐγκαθίδρυση, τὸ 1933, τοῦ Γ’ Ράϊχ : τὰ στρατόπεδα συγκεντρώσεως… τὴν εὐγονικὴ καὶ, τέλος, τὰ κρεματόρια… ( The Germans are beating us at our own game)”. Στὸ βιβλίο του, ὁ Ludovic Naudeau ἐπέμενε πὼς τὸ κράτος ἔπρεπε νὰ βοηθήσῃ τὴν πολυτεκνία, ὑποστηρίζοντας ὡς βασική του καὶ πρωταρχική του πολιτική, τὴν προώθηση τῆς πολυπληθοῦς οἰκογενείας. Ὅλα τὰ ἄλλα κοινωνικὰ καὶ οἰκονομικὰ προβλήματα ἔπρεπε νὰ τοποθετηθοῦν σὲ δεύτερη μοῖρα. Ἡ πολύτεκνη οἰκογένεια ἔπρεπε νὰ χρηματοδοτηθῇ μὲ ἕναν εἰδικὸ φόρο ποὺ θὰ ἐπληρώνετο ἀποκλειστικὰ ἀπὸ τοὺς ἀγάμους καὶ τὰ ἄτεκνα ζευγάρια. Ἐνῷ στὴν Γαλλία ἡ πρόταση τοῦ Naudeau δὲν εὐδοκίμησε, στὴν ἐθνικοσοσιαλιστικὴ Γερμανία ἕνας νόμος τοῦ Ἰουνίου 1933, ἔδωσε σημαντικὴ χρηματικὴ βοήθεια στὰ νέα ζευγάρια γιὰ νὰ κάνουν πολλὰ παιδιά. Τὰ ἡμίμετρα στὴν Γαλλία ἐνισχύσεως τῆς γεννητικότητος καὶ συγκεκριμένα ὁ νόμος τῆς 11ης Μαρτίου 1932 περὶ οἰκογενειακοῦ ἐπιδόματος, δὲν εἶχαν τὸ εὖρος τῶν ἐθνικοσοσιαλιστικῶν πρωτοβουλιῶν (βλ. Ludovic Naudeau, « Ce qu’ on a fait pour la natalité française » : Τὶ ἔχομε κάνει ὑπὲρ τῆς γαλλικῆς γεννητικότητος – L’ Illustration, 26 Μαΐου 1934). “Ἡ ῥατσιστικὴ κυβέρνηση -γράφει ὁ Νωντώ- χρησιμοποιώντας τὴν ἀπόλυτη ἐξουσία του, ἐτοιμάζει τὴν καθιέρωση οἰκογενειακοῦ ἐπιδόματος (allocations familiales)”. Ἐπιπλέον, μία δυναμικὴ προπαγάνδα ἐξαπελύθη σὲ ὅλη τὴν Γερμανία γιὰ νὰ συνειδητοποιήσῃ ὁ γερμανικὸς λαὸς τὸν θανάσιμο κίνδυνο τῆς ὑπογεννητικότητος.

Ἐπειδὴ στὴν Ἑλλάδα τοῦ 2001, τὸ πρόβλημα αὐτὸ ἔχει καταστῆ τραγικό, σὲ σημεῖο νὰ κινδυνεύῃ -χωρὶς καμμία ὑπερβολή- τὸ μέλλον τῆς ἑλληνικῆς φυλῆς, καὶ ἐπειδὴ ὄχι μόνον ἡ κυβέρνηση ἀλλὰ καὶ ἡ ἀξιωματικὴ ἀντιπολίτευση ἀσχολοῦνται ἀδιάντροπα μόνον μὲ τὰ κομματικά τους καὶ ἐπιμένουν νὰ τὸ ἀγνοοῦν, μία μελλοντικὴ ἐθνικὴ ἐπανάσταση ποὺ μονάχα ἡ Ἐκκλησία μας δύναται νὰ στηρίξῃ, θὰ χρειασθῇ νὰ δικάσῃ, μὲ τὴν κατηγορία τῆς ἐσχάτης προδοσίας, ὄχι μόνον τὸν Κώστα Σημίτη ἀλλὰ καὶ τὸν Κώστα Καραμανλῆ τὸν νεώτερο. Ὁ μητροπολίτης Νεαπόλεως καὶ Σταυρουπόλεως Διονύσιος, ἔγραφε στὴν μελέτη του μὲ τίτλο Δημογραφικό : Τὸ Μέγιστο Ἐθνικὸ καὶ Ἐκκλησιαστικὸ Πρόβλημα, τὰ ἑξῆς χαρακτηριστικά : “Ἡ Ἑλλὰς δὲν γηράσκει ἁπλῶς μὴ διδασκόμενη ἀλλά, κυριολεκτικῶς, πεθαίνει. Ὡς ἔθνος, ὡς λαός, ὡς φυλή, ὡς συντεταγμένη πολιτεία καταρρέομε, ἐξαφανιζόμεθα, πεθαίνουμε. Ἕνα τεράστιο SOS κρέμεται ἐπάνω ἀπὸ τὸν ἑλληνικὸ οὐρανό. Σβήνει τὸ ἔθνος στὶς ψυχὲς τῶν πολυπληθῶν καὶ συνεχῶς πληθυνομένων γερόντων, οἱ ὁποῖοι πεθαίνουν χωρὶς τὴν χαρὰ καὶ τὴν παρηγοριὰ νὰ βαστάσουν εἰς τὰ χέρια τους καὶ εἰς τὶς ἀγκαλιές τους τὰ παιδιὰ τῶν παιδιῶν τους, χωρὶς τὴν δικαίωση τῆς συνέχειας. Διότι, κατὰ τὸ γραφικό : στέφανος γερόντων τέκνα τέκνων (Παροιμ. 17,6). Σβήνει τὸ Ἔθνος εἰς τὰ κρεματόρια τῶν παντοειδῶν, φανερῶν καὶ ἀφανῶν, μεγαλωνύμων καὶ μή, πλὴν ἄκρως ἐπικινδύνων δῆθεν κλινικῶν καὶ χειρουργείων, τὰ ὁποῖα πετοῦν εἰς τὸν Καιάδα τῆς κοινῆς ἀναλγησίας τὴν ζωὴ τῶν βρεφῶν, τὴν ζωὴν ἡ ὁποία δημιουργήθηκε ὡς εὐλογία τῆς ὄντως Ζωῆς. Σβήνει εἰς τὶς οἰκίες, τὶς μοναχικὲς καὶ ἔρημες οἰκίες, τῶν δύο μόνον συζύγων καὶ σπανίως ἤ ἔστω τοῦ ἑνὸς μόνον παιδιοῦ. Σβήνει στὶς φυλακὲς τῶν 50 ἤ 70 τετραγωνικῶν μέτρων, ὅπου στοιβάζονται καὶ φυλακίζονται οἱ σύγχρονες ἀστικὲς λεγόμενες οἰκογένειες στὶς σημερινὲς μεγαλουπόλεις. Σβήνει εἰς τὰ δημοτικὰ σχολεῖα ὅλης τῆς χώρας, κυρίως ὅμως, τῆς ὑπαίθρου ἀλλὰ, τελευταίως,καὶ τῶν πόλεων, ποὺ κλαῖνε ἀπὸ ἔλλειψη παιδιῶν καὶ κλείνουν μεταβαλλόμενα σὺν τῷ χρόνῳ σὲ ἐρείπια”.

Ἔχω ἐπανειλημμένως γράψει ὅτι δύο καὶ μόνον δύο εἶναι τὰ κορυφαῖα προβλήματα ἐπιβιώσεως τοῦ ἑλληνισμοῦ : ὁ ἐξευτελισμὸς τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας μὲ τὴν καθιέρωση τοῦ μονοτονικοῦ καὶ τὴν μετατροπή της σὲ γερμανοελβετικοῦ τύπου τοπικὴ διάλεκτο (καὶ οἱ νεώτεροι κληρικοὶ τοῦ περιβάλλοντος Χριστοδούλου δέχονται μερικὲς φορὲς καὶ τὸ μονοτονικὸ καὶ τὴν διάλεκτο) καὶ ἡ ὑπογεννητικότης. Εἶναι δὲ ὀφθαλμοφανὲς ὅτι τὰ πολιτικὰ κόμματα τοῦ ἐξευτελισμένου κρατιδίου τῶν Ἀθηνῶν ἀποφεύγουν ἐπιμελῶς νὰ θίξουν ἐπισήμως στὰ προγράμματά τους αὐτὰ τὰ δύο προβλήματα. Ὁ Νωντώ ἐπισημαίνει πολὺ σωστὰ ὅτι ὅταν ἀνέλαβε τὸ 1933 ὁ Χίτλερ, ἡ Γερμανία ἐμαστίζετο ἀπὸ τρομερῆς ἐκτάσεως ἀνεργία. Οἱαδήποτε ἄλλη κυβέρνηση θὰ ἰσχυρίζετο ὅτι μὲ τὴν ἀνεργία ἡ Γερμανία ὑπέφερε ἀπὸ ὑπερπληθυσμὸ. Καὶ ὅμως, ἐν μέσῳ αὐτῆς τῆς ἀνεργίας,ὁ Χίτλερ ἐξήγγειλε ἐθνικὸ πρόγραμμα πολυτεκνίας καὶ ἐκατάφερε συνάμα νὰ ἐξαφανίση τὴν ἀνεργία! Λόγῳ τῆς παρηκμασμένης Δημοκρατίας τῆς Βαϊμάρης (1919-1933) ποὺ τόσο πολὺ ἔμοιαζε μὲ τὴν παρηκμασμένη ἑλληνικὴ Δημοκρατία τῆς μεταπολιτεύσεως τοῦ 1974, καὶ τὴν ἔκκλιση τῶν ἠθῶν της, ἡ γερμανικὴ ὑπογεννητικότης εἶχε πάρει ἀνησυχητικὲς διαστάσεις. Ἔτσι, ἐνῷ τὸ 1900 κάθε γερμανικὴ οἰκογένεια εἶχε 4,1 γεννήσεις γιὰ 1.000 κατοίκους, δὲν ἔκανε πλέον ἐπὶ Βαϊμάρης, παρὰ δύο μόνον παιδιά. Διαπιστώνοντας ὅτι τὸ ποσοστὸ γεννήσεως στὴν Γερμανία εἶχε πέσει τὸ 1932 στὸ 15,1 γιὰ 1.000 κατοίκους (ἔναντι 17,4 στὴν Γαλλία καὶ 35 στὴν ‘Ιαπωνία) ἡ Στατιστικὴ Ὑπηρεσία τοῦ Ράϊχ ἐδήλωνε πὼς ἐὰν δὲν ἐπήρχετο μία ἀλλαγὴ νοοτροπίας στὶς ἠθικἐς ἀξίες τοῦ γερμανικοῦ πληθυσμοῦ, τότε αὐτὸς θά ἔπαυε νὰ αὐξάνεται τὸ 1940, δηλαδὴ δὲν θὰ ξεπερνοῦσε τὰ 67 ἑκατομμύρια, ἐνῷ θὰ ἔπεφτε στὰ 63 ἑκατομμύρια τὸ 1950 καὶ στὰ 49 ἑκατομμύρια τὸ 1975. Ὅπως παρατηρεῖ ὁ Naudeau : “Ἐδῶ εἶναι ὁλόκληρη ἡ λευκὴ φυλή, ἀκριβῶς τὴν στιγμὴ τῶν μεγαλυτέρων ἰμπεριαλιστικῶν καὶ ἀποικιακῶν της ἀξιώσεων, ποὺ συρρικνώνεται”. Καὶ ὁ Νωντὼ συμπεραίνει ὅτι ἡ Δύση προβαίνει σὲ μία “φυλετικὴ αὐτοκτονία”. Ἄν ὄχι γιὰ ἄλλον λόγο, ἡ ἄνοδος στὴν ἐξουσία ἐπαναστατικῶν καθεστώτων στὴν Ῥώμη καὶ τὸ Βερολῖνο, προσθέτει ὁ Νωντώ, ἦταν ἐπιβεβλημένη γιὰ νὰ σταματήση ἡ γεννητικὴ κατρακύλα τῆς Εὐρώπης.

1989: Ἡ πτώση τοῦ κομμουνισμοῦ, τελευταίου φράγματος κατὰ τοῦ καταποντισμοῦ τῆς λευκῆς φυλῆς

Ἡ Σοβιετικὴ Ἕνωση ὑπῆρξε ἡ τελευταία προσπάθεια τῆς Δύσεως νὰ ξεφύγῃ ἀπὸ τὸν θανάσιμο ἐναγκαλισμὸ τοῦ καπιταλισμοῦ ποὺ τὴν ὁδηγοῦσε σὲ αὐτοκτονία. Ὁ μαρξισμὸς-λενινισμὸς ἦταν ἡ ὑστάτη ἀντίδραση ἐπιβιώσεως τῆς λευκῆς φυλῆς καὶ ἡ πτώση του στὴν Μόσχα ἐσήμανε τὸ τέλος τῆς φυλῆς αὐτῆς. Στὴν Ἑλλάδα ὅλα ἔχουν κριθῆ. Ποτὲ, στὰ 3.000 χρόνια τῆς ἱστορίας αὐτοῦ τοῦ τόπου δὲν ὑπῆρξε τόση παρακμή καὶ ὡς ὁ τελευταῖος τροχὸς μιᾶς παραπαίουσας Δύσεως, ἔχοντας παραιτηθῆ ἀπὸ κάθε ἴχνος αὐτονόμου πρωτοβουλίας, θὰ καλυφθῇ ἀπὸ τὸ τεράστιο κῦμα τοῦ ἐξ ἀνατολῶν ἰσλαμισμοῦ. Μακαριώτατε, ἡ χώρα πεθαίνει χωρὶς γλῶσσα, χωρὶς παιδιά. Ἐσᾶς, ὡς ὑστάτη ἐλπίδα, τὸ γένος σᾶς ἐκλιπαρεῖ νὰ γκρεμίσετε μὲ ἐπαναστατικὴ πράξη, ἐπάνω στὸν βράχο τῆς Ὀρθοδοξίας, τὸ σύστημα τῶν κομμάτων, ποὺ ἔχει μολύνει ἀκόμα καὶ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο, ἡ ὁποία τὸ παίζει Βουλὴ τῶν Διεφθαρμένων, διότι σὲ μερικὰ χρόνια θὰ εἶναι πλέον ἀργά, ἐν μέσῳ ἐρειπίων ἑνὸς παρηκμασμένου κλήρου καὶ λαοῦ, δίδοντας τὴν ἴδια θλιβερὴ εἰκόνα τῆς Πόλης πρὸ τῆς Ἁλώσεως, μὲ ἐγκαταλελειμμένες μάντρες ὅπου ἔτρεχαν οἱ κότες καὶ τὴν διέσχιζαν ἐλάχιστοι κάτοικοι : Ἀπὸ τὸ ἕνα ἑκατομμύριο πρὸ τοῦ 1204 στοὺς 30.000 τὸ 1453 !

(Τώρα ἐὰν ὁ ἕλλην ἀναγνώστης δὲν πεισθῇ γιὰ τὴν ὀρθότητα τοῦ παραπάνω κείμενου μου, τοῦ 2001, δηλαδὴ πρὸ δεκαπεναταετίας, ποὺ ἐγράφη ἀκριβῶς τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 2001, ὅταν κατέρρεον οἱ Δίδυμοι Πύργοι στὴν Νέα Ὑόρκη, τὸ περίφημο 9/11, ποὺ ἀσχέτως τῶν αἰτιῶν τῆς καταρρεύσεως, συμβόλισε τὴν παρακμὴ τῆς Δύσεως, σίγουρα θὰ χρειασθῇ ἡ τέφρα του νὰ ἀντικρύσῃ τὸν θάνατό του στὸν βυθὸ τοῦ Αἰγαίου, μαζὶ μὲ τὴν τέφρα τοῦ πρώην ὑπουργοῦ Παιδείας τοῦ 2016, Νίκου Φίλη)