ὸ γένος τῶν Ἑλλήνων γιὰ νὰ ἀναγεννηθῇ ἀπὸ τὴν παροῦσα κατάσταση παρακμῆς, δὲν χρειάζεται μόνον ψωμί, χρειάζεται πνεῦμα. Τρεῖς εἶναι οἱ ἀπαραίτητες προϋποθέσεις ἀναγεννήσεώς του: Ἡ ἐπάνοδος τῆς βασιλείας ἐλέου λαοῦ τοῦ Θεοῦ (βυζαντινὸ πρότυπο). Ἡ ἐπάνοδος τῆς ἑλληνικῆς πολυτονικῆς γραφῆς. Ἡ ἐπάνοδος τοῦ Γνησίου Ὀρθοδόξου Χριστιανισμοῦ (Γ.Ο.Χ.). Ἔχουμε ἐπανειλημμένως ἀναλύσει σὲ πάμπολλα γραπτά μας τὰ δύο πρῶτα θέματα. Ἐδῶ ἀναδημοσιεύουμε σχετικό μας ἄρθρο τοῦ 2002 γιὰ τὴν τρίτη προϋπόθεση ἀναγεννήσεως τοῦ Γένους.
Ἐδημοσιεύθη στὸ Τρίτο Μάτι – τ.102 – Μάρτιος 2002 – σ.22-27
α) Ἡ παρακμιακὴ ἔννοια τοῦ ἐκσυγχρονισμοῦ
Οἱ Τοῦρκοι ἔχουν μία μαγικὴ λέξη γιὰ νὰ ἐκφράσουν αὐτὴν τὴν ἔννοια : τσαγντάς (çagdaş), δηλαδὴ σύγχρονος. Τὰ χρόνια τοῦ 1920 ὁ Κεμὰλ ἐπέβαλε αὐτὴν τὴν ἔννοια ὡς πανάκεια γιὰ τὴν λύση ὅλων τῶν προβλημάτων τῆς κοινωνίας. Ὁ κάθε Τοῦρκος ἔπρεπε νὰ εἶναι “τσαγντάς”, σύγχρονος, ἐκσυγχρονιστής, κάτι σὰν τὴν πολιτικὴ ὀρθότητα σήμερα. 80 χρόνια ἀργότερα ὅταν καταρρέει πλέον ὁ κεμαλισμὸς στὴν Τουρκία, ἔρχεται ὁ Σημίτης καὶ μᾶς λέει τὰ ἴδια : ἐκσυγχρονιστὲς τοῦ κόσμου ἑνωθεῖτε, ἀσχέτως ἄν εἶσθε δεξιοὶ ἤ ἀριστεροί. Νὰ ἑνωθοῦν ὅλοι αὐτοὶ ποὺ βλέπουν μπροστὰ ἐναντίον αὐτῶν ποὺ κοιτάζουν πίσω. Ἡ ἰδέα μᾶς φαίνεται τόσο ἁπλὴ καὶ αὐτονόητη ὥστε μᾶς βάζει σὲ σκέψη ὅτι κάτι πρέπει νὰ κρύβεται πίσω. Πίσω λοιπὸν ἀπὸ τὴν ἔννοια τοῦ ἐκσυγχρονισμοῦ εὑρίσκεται ἡ δυτικοποίηση, ἡ φιλελεύθερη ὡς καὶ ἡ σοσιαλδημοκρατικὴ καπιταλιστικὴ ἰδεολογία, ἡ ἰδέα τῆς προόδου μέσῳ τῆς τεχνολογίας, ὅπως καθωρίσθη στὸν ΙΗ’ αἰῶνα στὴν ἀνερχομένη καπιταλιστικὴ Δύση.
Σὲ βιβλίο μου περὶ Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας ἐξηγοῦσα τὰ ἑξῆς : «Ἡ Δύση ἐδημιούργησε τὸ φαινόμενο τῆς τριτοκοσμικοποιήσεως ὅταν κατέστρεψε τὴν ἰσορροποία τῶν μὴ δυτικῶν κοινωνιῶν καὶ τὶς ἐτοποθέτησε στὴν τροχιὰ τῆς ὑπαναπτύξεως, δηλαδὴ ὅταν τὶς ὑπεχρέωσε νὰ ἀναπτυχθοῦν μὲ τρόπο μὴ ἰσορροπημένο σὲ σχέση μὲ τὶς ἀνάγκες ἑνὸς ἐξωτερικοῦ κέντρου καὶ ὄχι σὲ σχέση μὲ τὶς ἀνάγκες τους. Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἡ μὴ δυτικὴ κοινωνία ἀρχίζει νὰ περιστρέφεται στὴν τροχιὰ τοῦ ἀποικιστοῦ της, τείνει νὰ δυτικοποιηθῆ μὲ τὴν ἐλπίδα νὰ ξεφύγη ἀπὸ τὴν ἐξάρτηση. Τὸ δυτικὸ μοντέλο ἐπιβάλλεται σταδιακὰ ὡς μοναδικὸ σημεῖο ἀναφορᾶς. Ὅταν οἱ ἀρχικὲς προσπάθειες τῆς ἐπανόδου στὴν κατάσταση ποὺ προϋπῆρχε τῆς ἐξαρτήσεως ἀποτύχουν, ἐπιχειρεῖται ἡ ἐφαρμογὴ τῆς διαδοχῆς μέσα στὸ σύστημα…Ἡ πορεία αὐτὴ ἀναπόφευκτα κατέληξε στὴν πλήρη δυτικοποίηση, δηλαδὴ στὴν ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὴν Δύση μέσῳ τῆς πλήρους ἐντάξεως στὸ δυτικὸ μοντέλο» (Δ.Κιτσίκης, Ἱστορία τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας, Γ’ ἔκδοση, Ἀθήνα, Ἑστία, 1996, σ.235). Δηλαδή, ἕνας λέων ἀποψιλωμένος καὶ αἰχμαλωτισμένος ἀπὸ μία δράκα φιδιῶν, μετατρέπεται σὲ φίδι κι ἀπελευθερώνεται. Μία γυναῖκα γιὰ νὰ ἀπελευθερωθῆ ἀπὸ τὸν ἄνδρα, μετατρέπεται σὲ ἄνδρα. Συμφέρει;
Ἡ τακτικὴ τῶν ἐκσυγχρονιστῶν εἶναι, κάθε φορὰ ποὺ ἐπιβάλλουν κάποια δυτικοποίηση, ὅπως τὸ νέο ἡμερολόγιο, τὸ μονοτονικὸ, τὸ εὐρώ, μὲ πλύση ἐγκεφάλου νὰ προσπαθοῦν νὰ πείσουν τὸν κόσμο ὅτι ἡ ἀλλαγὴ αὐτὴ ἔγινε ἀνεπιστρεπτί καὶ αὐτοὶ ποὺ θὰ ἀντιδράσουν θὰ κατηγορηθοῦν ὡς ὀπισθοδρομικοὶ καὶ θὰ γελοιοποιηθοῦν. Τὸ ἴδιο εἶχε κάνει καὶ ὁ Κεμὰλ ὅταν ἐπέβαλε τὸ καπέλο στὴν θέση παραδοσιακῶν κεφαλοκαλυμμάτων. Γιὰ νὰ γίνης ἀφεντικό, πρέπει νὰ φορέσης τὰ ροῦχα τοῦ ἀφεντικοῦ.
β) Τὸ ἡμερολόγιο ὑπῆρξε πάντα τὸ σκῆπτρο τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας
Στὴν αὐτοκρατορικὴ Κίνα, ὁ αὐτοκράτωρ ὡς ἔνδειξη τῆς παντοδυναμίας του καθώριζε τὸ ἡμερολόγιο, δηλαδὴ ἦταν ὁ ἐξουσιαστὴς τοῦ χρόνου. Κάθε νέος αὐτοκράτωρ τὴν ἡμέρα τῆς ἐνθρονίσεώς του ἐπέβαλε νέο ἡμερολόγιο καὶ μὲ διάταγμα ἔδιδε τέλος στὸ παλαιό ἡμερολόγιο. Οἱ Κινέζοι ἦσαν οἱ πλέον προχωρημένοι ἀστρονόμοι τῆς ἐποχῆς τους, τὸ ἡμερολόγιο ὅμως δὲν εἶχε ἀστρονομικὴ ἀλλὰ πολιτικὴ σημασία. Ἐπίσης οἱ ἐπαναστάσεις ὅπως ἡ γαλλικὴ τοῦ 1789 ἤ ἡ μουσολινική τοῦ ἰταλικοῦ μεσοπολέμου, ἐπέβαλαν ἰδικό τους ἡμερολόγιο.
Τὸ ἴδιο γίνεται καὶ μὲ τὸ ἀλφάβητο : ἡ ἀπόφαση ἐπιβολῆς νέου ἀλφαβήτου δὲν εἶναι ἐπιστημονικὴ πράξη εἶναι πολιτική. Οἱ τουρκογενεῖς πληθυσμοὶ τῆς Κεντρικῆς Ἀσίας ἔγραφαν τὰ τουρκικά, μὲ ἀραβικοὺς χαρακτῆρες τὴν ἐποχὴ τῆς μουσουλμανικῆς ὑπεροχῆς, μὲ κυριλλικοὺς χαρακτῆρες ἐπὶ Σοβιετικῆς Ἑνώσεως, μὲ λατινικοὺς χαρακτῆρες στὴν Τουρκία τοῦ Κ’ αἰῶνος ἡ ὁποία καὶ προσεπάθησε νὰ ἐπιβάλη τὸ λατινικὸ ἀλφάβητο καὶ στὴν Κεντρικὴ Ἀσία μετὰ τὴν πτώση τῆς ΕΣΣΔ ὲνῷ ἡ Κίνα προσεπάθησε νὰ ἐπιβάλη τὴν κινεζικὴ γραφὴ στὸ κινεζικὸ Τουρκεστάν (Σιντζιάνγκ).
Τὸ ἐπιχείρημα τῆς ἀποδοχῆς νέου ἀλφαβήτου ἤ νέου ἡμερολογίου γιὰ πρακτικοὺς λόγους εἶναι παραπλανητικός. Ὁ Κεμάλ, παρὰ τοὺς ἰσχυρισμούς του, δὲν ἀντεκατέστησε τὸ ἀραβικὸ μὲ τὸ λατινικὸ ἀλφάβητο ἐπειδὴ δῆθεν τὸ τελευταῖο ἦτο καλύτερα προσαρμοσμένο στὴν τουρκικὴ γλῶσσα, ἀλλὰ γιὰ να δυτικοποιήση τὴν χώρα του καὶ ἐὰν ὁ ἑλληνισμὸς εἶχε τὸ 1928 μεγαλύτερη παρουσία θὰ εἶχε ἴσως ἀποδεχθῆ τὸ ἑλληνικό. Ἐὰν ὑπερίσχυαν οἱ πρακτικοὶ λόγοι, τότε οἱ μουσουλμᾶνοι ἀπὸ καιρὸ θὰ εἶχαν ἐγκαταλείψει τὸ σεληνιακὸ ἡμερολόγιο ποὺ τοὺς ὑποχρεώνει νὰ ἀκολουθοῦν τὸν μῆνα τῆς νηστείας τοῦ ραμαζανιοῦ, πότε μὲ εὐκολία τοὺς χειμερινοὺς μῆνες ὅταν ὁ ἥλιος ἀνατέλη ἀργὰ καὶ δύει ἐνωρίς, καὶ πότε τοὺς θερινοὺς μὲ δυσκολία ὅταν ὴ ἡμέρα διπλασιάζεται.
Παντοῦ καὶ πάντα ἡ Ἱστορία μᾶς διδάσκει ὅτι ἡ ἐγκαθίδρυση ἡμερολογίων, ἄν καὶ χρησιμοποιῆ ἀστρονομικὲς γνώσεις, βασίζεται στὴν πολιτικὴ, κοινωνικὴ καὶ θρησκευτικὴ πραγματικότητα. Ἀλλάζοντας ἡμερολόγιο, ἀλλάζεις κοινωνία. Τὸ ἀντιθρησκευτικὸ μένος τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως ὡς καὶ ἡ βούλησή της νὰ ἐπιβληθῆ πολιτικὰ σὲ ὅλην τὴν Δύση, εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα, ἡ Ἐθνοσυνέλευσή της, στὶς 24 Ὀκτωβρίου 1793, νὰ ψηφίση τὸ ρεπουμπλικανικὸ ἡμερολόγιο ποὺ καταργοῦσε τὶς Κυριακές. Τὸ ἡμερολόγιο αὐτό, τὸ ὁποῖο ἐχρησιμοποιήθη μέχρι τὴν Ιη Ἰανουαρίου 1806, ἤρχιζε κάθε 22 Σεπτεμβρίου ἀπὸ τὸ 1792, διηρεῖτο σὲ 12 μῆνες τῶν 30 ἡμερῶν, σὺν 5 μὲ 6 πρόσθετες ἡμέρες κατὰ τὶς ὁποῖες ἑορτάζοντο οἱ ρεπουμπλικανικὲς παγανιστικὲς ἑορτὲς . Ὁ κάθε μήνας διηρεῖτο σὲ τρεῖς ἑβδομάδες δέκα ἡμερῶν καὶ ἔτσι ἐξηφανίζετο ἡ Κυριακή. Στὸ ὄνομα τοῦ ρασιοναλισμοῦ, τοῦ ἐπιστημονισμοῦ, τοῦ νεωτερισμοῦ, οἱοσδήποτε κουλτουριάρης ποὺ συχνάζει σήμερα στὸ Κολωνάκι, θὰ ἠμποροῦσε νὰ ἰσχυρισθῆ ὅτι τὸ ἡμερολόγιο αὐτὸ ἦταν τὸ καλύτερο.
γ) Ἁπὸ τὸν Ἰούλιο Καίσαρα στὸν Πάπα Καίσαρα Γρηγόριο ΙΓ’
Τὸ 46 π.Χ. ὁ Ἰούλιος Καῖσαρ ἀπεφάσισε νὰ περάση στὴν Ἱστορία ἐπιβάλλοντας ἰδικό του ἡμερολόγιο μὲ ἀστρονομικὲς προφάσεις ποὺ τοῦ τὶς ἔδωσε ὁ Ἀλεξανδρινὸς Ἕλλην ἀστρονόμος Σωσιγένης. Οἱ Αἰγύπτιοι, πολὺ σωστά, μὲ τὴν ἰδική τους οἰκονομική λογική, ἐβάσιζαν τὸ ἡμερολόγιό τους στὶς ἐτήσιες πλημμύρες τοῦ Νείλου ποὺ ἐρρύθμιζε ὅλη τὴν ζωὴ τῆς Αἰγύπτου. Πάντως ὁ Ἰούλιος Καῖσαρ, ἄν καὶ ἐπέβαλε τὸ ἡμερολόγιό του ὡς πολιτικὸ σὲ ὅλες τὶς χῶρες ποὺ ἤλεγχε μὲ τὸ ἔτσι θέλω, ἐσεβάσθη τὶς θρησκευτικὲς παραδόσεις τῶν ὑποδούλων λαῶν, ἀφήνοντας ἐλεύθερα τὰ τοπικὰ θρησκευτικὰ ἡμερολόγια. Ὁ χριστιανισμός, ποὺ ἔγινε ἐπίσημη θρησκεία τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας ἐτοποθέτησε τὴν δημιουργία τοῦ κόσμου στὸ 5508 π.Χ. (ἐνῷ οἱ Ἑβραῖοι τὸ 3761 π.Χ.). Διὰ τοῦτο οἱ Βυζαντινοὶ δὲν ὑπολόγιζαν τὰ χρόνια ἀπὸ τὸν ὑποτιθεμένο χρόνο γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ (ποὺ οὐδεὶς ἐγνώριζε ἐπακριβῶς) ἀλλὰ ἀπὸ τὴν δημιουργία τοῦ κόσμου. Ἔτσι ὁ οἰκουμενικὸς πατριάρχης Γεννάδιος, στὴν Χρονογραφία του, στὸν ΙΕ’ αἰῶνα, ξανακάνει τὸν λογαριασμὸ ὅλων τῶν γενεῶν ἀπὸ τὸν Ἀδὰμ μέχρι τὸν Χριστό. Καταλήγει ὅτι ὁ Κατακλυσμὸς ἔγινε τὸ ἔτος 2242, ἡ Ἐνανθρώπηση τοῦ Χριστοῦ τὸ ἔτος 5506 ( τὸ Φανάρι σήμερα προτιμᾶ τὸ 5508), ἡ Σταύρωση στὶς 23 Μαρτίου 5539 καὶ τὸ ἔτος 7.000 μὲ τὸ ἰδικό μας 1492. Σήμερα εἴμεθα στὸ ἔτος 5508 + 2002 = 7510. Πάντως, μία ἄποψη εἶναι ὅτι ὁ Χριστὸς ἐγεννήθη περὶ τὸ 748 ἀπὸ τὴν κτίση τῆς Ρώμης, δηλαδὴ περὶ τὸ 6 π.Χ., ἴσως καὶ ἐνωρίτερα. Ἡ ἡμέρα γεννήσεως τοῦ Σωτήρος, ἡ 25η Δεκεμβρίου, εἶναι συμβατικὴ καὶ ἐκαθιερώθη μόνον στὸν Δ’ αἰῶνα μ.Χ. ἐπηρεασμένη ἀπὸ τὸν μιθραϊσμὀ. Πράγματι, ἡ 25η Δεκεμβρίου εἶναι ἡ ἡμέρα γεννήσεως τοῦ Μίθρα. Τὸ σπήλαιο, οἱ μάγοι καὶ οἱ ἄγγελοι, τὸ γνωστὸ σκηνικὸ τῆς γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ὅλα στοιχεῖα κοινὰ μὲ αὐτὰ τοῦ μιθραϊσμοῦ. Ἡ λατρεία τοῦ ἰνδο-ιρανικοῦ θεοῦ Μίθρα μαρτυρεῖται ἤδη στὸν ΙΕ’ αἰῶνα π.Χ. καὶ ἦταν γνωστὴ στὸν Ἡρόδοτο.
Ἄν καὶ βασισμένο στὸ ἡμερολόγιο τοῦ Ἰουλίου Καίσαρος, τὸ λεγόμενο ἰουλιανό, ποὺ γιὰ πρώτην ἡμέρα τοῦ χρόνου εἶχε τὴν 1η Μαρτίου, τὸ βυζαντινὸ ἔτος δὲν ἐχρονολογεῖτο ὅπως εἴπαμε ἀπὸ τὴν ἵδρυση τῆς Ρώμης ἀλλὰ ἀπὸ τὸν Ἀδάμ καὶ οὔτε ἠκολούθη τὸ ἑβραϊκὀ (εἴμεθα ἐφέτος στὸ ἑβραϊκὸ ἔτος 5762 καὶ τὸ βυζαντινὸ στὸ ἔτος 7510). Ἤρχιζε δὲ τὴν 1η Σεπτεμβρίου καὶ ὁ χρόνος διηρεῖτο σὲ 15 ἔτη, χρονικὸς κύκλος ποὺ ἔφερε τὸ ὄνομα Ἰνδικτιών ἤ Ἴνδικτος, δηλαδὴ διάταγμα περὶ φόρου, ποὺ εἰσήχθη τὸ 312 μ.Χ. ἀπὸ τὸν Μέγα Κωνσταντῖνο καὶ ποὺ ἰσχύει ἀκόμη καὶ σήμερα στὸ Φανάρι.
Στὸν ΙΣΤ ‘ αἰῶνα, κατὰ τὴν ἰταλικὴ Ἀναγέννηση, στὴν κραταιὰ Δύση, ὁ πάπας ἀπεφάσισε νὰ ἐπιβάλη σὲ ὅλην τὴν Εὐρώπη τὴν ἐξουσία του, ὡς ἀπολύτου μονάρχου, μὲ μία πρόσθετη καὶ ἀπαραίτητη πρωτοβουλία γιὰ τὴν δόξα ἑνὸς καίσαρος : ἐξήγγειλε τὸ ἰδικὸ του ἡμερολόγιο τὸ 1582 ( ποὺ ὠνομάσθη γρηγοριανὸ ἡμερολόγιο), ὡς συνήθως μὲ ἀστρονομικὲς προφάσεις. Ἔτσι, ἡ ἑπομένη τῆς Πέμπτης 4 Ὀκτωβρίου 1582 ἔγινε ἡ Παρασκευὴ 15 Ὀκτωβρίου. Αὐτὸς ὁ πάπας ἦτο ὁ Γρηγόριος ΙΓ’ (ἄλλως Ugo Boncopagni ) γεννηθείς στὴν Μπολόνια τὸ 1502, ποὺ εἶχε ἀποβιώσει στὴν Ρώμη τὸ 1585, πάπας δὲ ἀπὸ τὸ 1572 ἕως τὸ 1585. Ἀνῆλθε στὸν παπικὸ θρόνο ἕνα χρόνο μετὰ τὴν περίφημη ἱσπανικὴ ναυτικὴ νίκη τῆς Ναυπάκτου κατὰ τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας ποὺ συνδυάσθηκε μὲ κατὰ μέτωπον ἐπίθεση κατὰ τῆς μισητῆς στοὺς Φράγκους Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, βασικὸ στήριγμα τοῦ ὀθωμανικοῦ οἰκοδομήματος. Ἡ ἀντιορθόδοξη ἐπίθεση ἦταν τέτοιου μεγέθους ὥστε τὸ 1593, ὁ οἰκουμενικὸς πατριάρχης Ἱερεμίας Β’ ὁ Τρανὸς, ποὺ εἶχε ἐκλεγῆ πατριάρχης τὸ 1572, δηλαδὴ τὴν ἴδια χρονιὰ μὲ τὸν πάπα, καὶ ποὺ ἵδρυσε τὸ πατριαρχεῖο Μόσχας (1589 καὶ 1593) νὰ πάρη στὰ χέρια του τὴν παιδεία τοῦ ἑλληνικοῦ μιλλετίου ποὺ εἶχε διαβρωθῆ ἀπὸ δυτικιστὲς Ἕλληνες διανοουμένους, οἱ ὁποῖοι εἶχαν φοιτήσει στὴν δυτικὴ Εὐρώπη. Νὰ προσθέσουμε ὅτι λίγο ἀργότερα οἱ καθολικοὶ ἰησουΐτες εἶχαν κατορθώσει (1620-1638), κατασυκοφαντώντας τον στὸν σουλτᾶνο, νὰ ἐξουδετερώσουν τὸν ἐχθρό τους, τὸν πατριάρχη Κύριλλο Λούκαρι.
Ἐνῷ ὁ Γρηγόριος ΙΓ’ προσεπάθη νὰ συσπειρώση τοὺς Φράγκους σὲ μία ἐπιθετικὴ συμμαχία κατὰ τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας, οἱ Γερμανοὶ προτεστάντες, θορυβημένοι ἀπὸ τὸν παπικὸ ἰμπεριαλισμό, κατέφευγαν στὸν Ἱερεμία Β’ τὸν Τρανὸ. Μάλιστα οἱ Βυρττεμβέργιοι Λουθηριανοὶ θεολόγοι τοῦ ἔστειλαν τὴν λεγομένη “Αὐγουσταία Ὁμολογία” ζητώντας νὰ ἑνωθοῦν μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῶν Ρωμηῶν. Καὶ ἔρχονται σήμερα οἱ κουλτουριαραῖοι τοῦ Κολωνακίου ποὺ ποτὲ δὲν πατοῦν τὸ πόδι τους σὲ ἐκκλησία, ἀλλὰ εἶναι βαθεῖς γνῶστες τῆς… ἀστρονομίας (!) νὰ μᾶς ἐξηγήσουν ὅτι οἱ παλαιοημερολογῖτες μας εἶναι σκοταδιστές. Τοὺς ὑπενθυμίζουμε ὅτι ὁ μέγας φιλόσοφος τοῦ Μυστρᾶ στὸν ΙΕ’ αἰῶνα, ὁ Πλήθων, ἄν καὶ δωδεκαθεϊστής, ἀντετίθετο στὴν ἕνωση μὲ τὸν πάπα καὶ ὑπεστήριζε τὴν ὀρθόδοξη παράδοση, ἁπλῶς ἐπειδὴ ἦτο Ἕλλην, κάτι ποὺ σίγουρα δὲν εἶναι οἱ ἐπιστημοφανεῖς Κολωνακιῶτες.
Οἱ Σύνοδοι Κωνσταντινουπόλεως τοῦ 1587 καὶ τοῦ 1593 κατεδίκασαν τὸ “παπικὸ ἡμερολόγιο” βασιζομένοι στὸ σκεπτικὸ ὅτι ὁ παποκαῖσαρ τοῦ Βατικανοῦ ἐμιμήθη τὸν καίσαρα τῆς εἰδωλολατρικῆς Ρώμης. Οἱ διαμαρτυρόμενοι ἠρνήθησαν ἐπίσης τὸ γρηγοριανὸ ἡμερολόγιο καὶ ἐσυνέχισαν νὰ χρησιμοποιοῦν τὸ ἰουλιανὸ μέχρι τὸ 1700. Κατόπιν ὅμως διαφόρων παλινωδιῶν, τὸ 1778, ὁ βασιλεὺς τῆς Πρωσσίας Φρειδερῖκος Β’ ,συμπαθῶς διακείμενος πρὸς τοὺς παπικούς, ἐπέβαλε τὸ γρηγοριανὸ ἡμερολόγιο.
Ἀπὸ ἐκκλησιαστικῆς ἀπόψεως, τὸ μεγαλύτερο πρόβλημα μὲ τὸ νέο ἡμερολόγιο ἦταν ὅτι ὁ χριστιανὸς ἠδύνατο πλέον νὰ ἑορτάζη τὸ Πάσχα μαζὶ ἤ καὶ πρὸ τοῦ Πάσχα τῶν Ἑβραίων, κάτι ποὺ σαφῶς ἀντετίθετο στὸν ἕβδομο κανόνα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ὁ ὁποῖος λέγει : “Εἴ τις ἐπίσκοπος ἤ πρεσβύτερος ἤ διάκονος, τὴν ἁγίαν τοῦ Πάσχα ἡμέραν πρὸ τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας μετὰ Ἰουδαίων ἐπιτελέσοι, καθαιρείσθω”. (Πηδάλιον, Θεσσαλονίκη, Ἐκδόσεις Βασ. Ρηγοπούλου, 1991, σ. 8). Αὐτὴ ἡ ἀπαγόρευση δὲν εἶχε τίποτα τὸ ἀνθεβραϊκό. Ἁπλῶς ἠκολούθη τὴν πραγματικὴ σειρὰ τῶν γεγονότων :Τὸ ἑβραϊκὸ Πάσχα τοποθετεῖται ἀπὸ Παρασκευὴ ἕως Σαββάτου. Ὁ Χριστὸς ἐσταυρώθη τὴν Παρασκευή. Τὸ Σάββατο παρέμεινε στὸν τάφο καὶ ἐνωρίς, τὴν πρώτην ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος, τὴν Κυριακή, ἀνεστήθη. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἡ συνήθεια εἶχε έπικρατήσει, ἤδη ἀπὸ τὸν Α’ αἰῶνα μ.Χ., τὸ χριστιανικὸ Πάσχα νὰ ἑορτάζεται μετὰ τὸ Πάσχα τῶν Ἑβραίων. Οἱ παλαιοημερολογῖτες ἐπεσήμαναν ὅτι μόνον γιὰ τὴν περίοδο ἀπὸ τοῦ 1851 μέχρι τὸ 1950, τὸ Πάσχα ἑορτάσθη κατὰ τὸ γρηγοριανὸ ἡμερολόγιο, μαζὶ ἤ πρὸ τοῦ Πάσχα τῶν Ἑβραίων, 15 φορές, γεγονὸς πόσο μᾶλλον σκανδαλῶδες ποὺ τὸ χριστιανικὸ Πάσχα συμβολίζει τὴν ἀντικατάσταση τῆς θυσίας τοῦ ἀμνοῦ τοῦ ἑβραϊκοῦ Πάσχα μὲ τὴν λυτρωτικὴ θυσία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μέχρι καὶ τὸ 1923, στὴν Ἑλλάδα, κάθε ἐπιστολὴ ἐσημειώνετο ταυτοχρόνως μὲ δύο ἡμερομηνίες, ποὺ στὸν Κ’ αἰῶνα ἀπεῖχε ἡ μία ἀπὸ τὴν ἄλλη κατὰ 13 ἡμέρες : Ἡ πρώτη ἡμερομηνία ἦταν ἡ ἐκκλησιαστικἠ (παλαιά) καὶ ἡ δεύτερη ἡ πολιτική (νέα), κάτι ποὺ ἀκολουθεῖται ἀκόμη καὶ σήμερα στὶς περισσότερες ἀπὸ τὶς ὀρθόδοξες χῶρες καὶ στὸ Ἅγιον Ὄρος, ἐνῷ στὴν Ἑλλάδα, ἡ κατ’ ἐξοχὴν χώρα ὅλων τῶν ἰδεολογικῶν καὶ πνευματικῶν προδοσιῶν, ὁ γραικυλισμὸς πιέζει νὰ εὺθυγραμισθοῦμε μὲ τὸ δυτικὸ ἀφεντικὸ ἀκόμη καἰ γιὰ συνεορτασμὀ τοῦ Πάσχα !
δ) Ὁ “μέσος χῶρος” τοῦ καπιταλιστικοῦ φιλελευθερισμοῦ καὶ τῆς σοσιαλδημοκρατίας κατὰ τῶν ἑλληνωρθοδόξων ἀξιῶν : ἀπὸ τὸν Ἐ.Βενιζέλο στὸν Κ. Σημίτη
Στὶς 10/23 Νοεμβρίου 1916, ὁ Ἀνδρέας Μιχαλακόπουλος, ὑπουργὸς τοῦ πραξικοπηματία Ἐλευθερίου Βενιζέλου ποὺ μόλις εἶχε συστήσει μὲ στρατιωτικούς, χουντικὴ κυβέρνηση στὴν Θεσσαλονίκη, μετὰ τὸ πραξικόπημα τῆς 26ης Σεπτεμβρίου 1916, ὑπὸ τὴν προστασία τῶν ἀγγλογαλλικῶν στρατευμάτων κατοχῆς, ὀργανώνοντας στάση κατὰ τῆς νομίμου κυβερνήσεως τῶν Ἀθηνῶν, τοῦ ἔστειλε τὴν παρακάτω ἐπιστολή, μόλις ἕνα μῆνα προτοῦ ὀργανωθῆ, στὶς 25 Δεκεμβρίου 1916, ἀπὸ τὸν μητροπολίτη Ἀθηνῶν Θεόκλητο, τὸ “ἀνάθεμα κατὰ τοῦ Βενιζέλου”. Προτοῦ παραθέσουμε τὴν ἐπιστολὴ αὐτή, πρέπει νὰ τονίσουμε πὼς τὸ ἀνάθεμα Βενιζέλου ποὺ θὰ ἀκολουθήση ἕνα μῆνα ἀργότερα, θὰ ὀργανωθῇ στὸν Πεδίον τοῦ Ἄρεως στὴν Ἀθήνα ἐνώπιον τῆς κυβερνήσεως καὶ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, καὶ θὰ τὸ ἀπαγγείλῃ ὁ ἴδιος ὁ μητροπολίτης (ὁ ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν ἐλέγετο τότε μητροπολίτης).
“Σεβαστέ μου κ. Πρόεδρε, σᾶς ἔλεγα πρὸ καιροῦ, εἰς τὸ Συμβούλιον, ὅτι ὅταν ξεμπερδέψωμεν μὲ τὸ καλό, τὸν ἐθνικὸ ἀγῶνα… πρέπει διὰ τὸ καλὸν τοῦ τόπου, νὰ ἀναλάβητε ἕνα ἄλλον, ἐπίσης μεγάλον, τὴν τακτοποίησιν ἐπὶ τὸ νεωτεριστικώτερον τῶν θρησκευτικῶν πραγμάτων… Ἐννοῶ καὶ τὰ τοῦ κλήρου, καὶ τὰ τῶν θρησκευτικῶν ἐκδηλώσεων (λειτουργιῶν, ἑορτῶν, ἡμερῶν ἀργίας, ἁγίων πολυωνύμων κλπ.) καὶ τὰ τῶν μοναστηριακῶν κτημάτων καὶ εἴ τι ἄλλο. Θὰ σᾶς χρειασθῆ νὰ τεθῆ ἐπὶ κεφαλῆς τῆς ἀληθῶς ἐπαναστατικῆς μεταρρυθμίσεως ἕνας εὐρείας διανοίας -σχεδὸν σὰν καὶ σᾶς εἰς τὴν πολιτικήν- κληρικός. Τὸν ἔχετε : εἶναι ὁ Κύπρου [Μελέτιος Μεταξάκης, 1871-1935]. Αὐτὸς θὰ γίνη, ὑπὸ τὴν κηδεμονίαν σας, ὁ Βενιζέλος τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας. Ποῖα τὰ χρήζοντα μεταρρυθμίσεως, άφοῦ ἡ ἐπανάστασις ἡ πολιτική θέση κατὰ μέρος τὸν Προκόπιον τῶν Ἀθηνῶν [ἐννοεῖ τὸν Θεόκλητο] καὶ τοὺς ὁμοίους του εἰς τὴν διανόησιν καὶ καλογηρισμὸν καὶ καταρτίση τὴν ἐκκλησιαστικὴν ἱεραρχίαν… :
“α) Κατάργησις τῶν νηστειῶν, αἱ ὁποῖαι εἶναι σήμερον ἕνας τύπος. Κανεὶς δὲν νηστεύει εἰμὴ ὁ μὴ ἔχων νὰ φάγη. Οἱ Ἄγγλοι καὶ Γερμανοὶ καὶ οἱ βόρειοι ἀκόμη Ἰταλοί (ποὺ ἔχουν ἀπελευθερωθῆ ἀπὸ τὸν θρησκευτικὸν φανατισμόν) τρώγουν καλά, τρώγοντας δὲ καλὰ καὶ φυλὴν καλὴν κατασκευάζουν. Τὸ φαγὶ φέρει τὴν δύναμιν πρὸς ἐργασίαν καὶ ἡ ἐργασία τὸ κέρδος καὶ τὸ κέρδος τὸ καλὸ φαγί…
“β) Ρύθμισις τῶν διαφόρων τελετῶν καὶ λειτουργιῶν ἐπὶ τὸ νεωτεριστικώτερον. Λιγώτερο παπᾶ, λιγώτερο ψάλτη, λιγώτερο διάκο καὶ πολὺ ἱεροκήρυκα-ἑρμηνευτήν [δηλαδὴ πολὺ προπαγάνδα]. Τὶ καταλαμβάνει ὁ λαὸς ποὺ πηγαίνει εἰς τὰς ἀκολουθίας ; … ἀπὸ αὐτὰς τὰς καταναλωθείσας ὥρας καὶ τὴν ὀρθοστασίαν. Μηδὲν…
“γ) …Οἱ ἱερεῖς ἐξερχόμενοι ἐκ τῶν εἰδικῶν σχολῶν θὰ ἔχουν μάθει ὄχι τὶ σημαίνει τὸ “πρόσχωμεν τὰ ἅγια τῶν ἁγίων” [sic. Ὁ Μιχαλακὀπουλος, ὁ ὁποῖος προφανῶς δὲν ἐπήγαινε ποτὲ στὴν ἐκκλησία, ἐννοοῦσε βεβαίως : ” Πρόσχωμεν. Τὰ ἅγια τοῖς ἁγίοις”] … ἀλλὰ πῶς θὰ ὁμιλήσουν καταληπτῶς εἰς τὸν λαὸν… διὰ τὴν ἀποταμίευσιν…διὰ τὰ πολιτικὰ ἀκόμη καθήκοντα τῶν ἀκροατῶν των [sic. Ἐννοεῖ τῶν πιστῶν] κλπ. κλπ.
“δ) Θὰ λείψουν αἱ ἑορταὶ τῶν διαφόρων Ἁϊ- Θανάσηδων καὶ Ἁγι-Ἀνδρέηδων καὶ καί, προφάσεις πρὸς ἀργίαν. Ἡ Κυριακὴ ἀργία καὶ 2-3 μόνον ἡμέρας τὸ ἔτος ὁλόκληρον εἶναι ἀρκετὴ τεμπελιά…Μοῦ εἶχε πέσει εἰς τὰ χέρια… ἕνα γαλλικὸν βιβλίον ἔχον τὸν τίτλον Panorama du prédicateur [“Πανόραμα τοῦ ἱεροκήρυκος”] , ὀγκῶδες… Θὰ ἐκδοθῆ ἕνα τέτοιο ὑπὸ καλῶν κληρικῶν καὶ λογίων συνεργαζομένων ἐπὶ τούτῳ. Καὶ τὸ ὄνομα Ἅγιος θὰ λείψη…
“ε) Θὰ καταργηθοῦν τὰ μοναστήρια, αἱ ἑστίαι πάσης διαφθορᾶς καὶ καταχρήσεως ἠθικῆς καὶ περιουσιακῆς. Τὰ κτήματά των θὰ γίνουν τῶν γεωργῶν… Φυσικὰ αὐτὰ ποὺ ἐκθέτω ἀνωτέρω εἶναι ἐλάχιστα σημεῖα. Θὰ εἶναι πολλὰ ἀκόμη τὰ χρήζοντα μεταρρυθμίσεως… Θὰ σᾶς εἴπουν, κ.Πρόεδρε, ὅτι εἶναι δύσκολος ἡ ἐπιχείρησις τοιούτου ἔργου. Ὅτι ὁ λαὸς θὰ ἐξαναστῇ κατὰ τῶν νέων εἰκονοκλαστῶν. Ὅτι θὰ ἐγερθῇ ἐπανάστασις κατὰ τῶν βεβήλων. Τίποτε ἀπὸ ὅλα αὐτὰ δὲν θὰ συμβῇ τὴν ὥραν ποὺ θὰ ἔχη μεγαλώσει τὸ ἰδικόν σας γόητρον…Ἄν ἡ Entente, ὡς ὅλοι πεποίθαμεν, ἐπιβάλλῃ τοὺς ὅρους τῆς εἰρήνης, ἡ Ἀγγλία θὰ προσφέρη εἰς τὸν Βενιζέλον-Ἑλλάδα τοὐλάχιστον τὴν Κύπρον. Αὐτὸ εἶναι ἡ σκέψις μου… Οὐδεὶς δὲ θὰ ἔχῃ τὸ ἀνάστημα νὰ δημιουργῇ ταραχάς, οἵας κατὰ Θεοτόκη ἐδημιούργουν διὰ τὰ εὐαγγελικά… Ἡ καταλλήλως συγκροτηθησομένη παρασκευαστικὴ τῆς μεταρρυθμίσεως ἱεραρχία θὰ ἔχῃ ὡς αἰτίαν τῆς ἐργασίας της τὴν ἀνάγκην τῆς διαρρυθμίσεως τῶν θρησκευτικῶν ἡμῶν πραγμάτων… μετὰ τὴν περικοπὴν τῆς ἐκτάσεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου.
“Δεύτερον, ἡ ἀντίληψις ἥν ἔχω ὅτι ὁ ἑλληνικὸς λαός, ὁ πολύς, οἱ ἐργάται καὶ ἀγρόται, δὲν ἀγαποῦν κατ’ οὐσίαν τὰ θεῖα μηδὲ εἶναι εὐλαβεῖς. Εἰς τὰς ἐκκλησίας πηγαίνουν γυναῖκες, οἱ δ’ ἐργάται καὶ ἀγρόται τὴν βλασφημίαν κατὰ τοῦ θείου ἔχουν εἰς τὰ χείλη των ὡς σίελον καθημερινόν. Ἄλλως τε ἡ ἐσωτέρα διαρρύθμισις τῶν ἐκκλησιῶν δὲν θὰ ἀλλάξῃ πρὸς τὸ παρόν… Ὁ ἀγὼν ὁ γενόμενος ἐν Γαλλίᾳ τελευταίως δὲν ἦτο ἀσθενέστερος ἀπὸ ἐκεῖνον ποὺ προβλέπομεν… Ἰδικός σας, Ἀνδρ. Μιχαλακόπουλος”(Dimitri Kitsikis, The Old Calendarists and the Rise of Religious Conservatism in Greece, Center for Traditionalist Orthodox Studies, Etna, California, 1995, σ. 9-11).
Τὸ ὑπόμνημα αὐτὸ εἶναι συγκλονιστικό, διότι προέρχεται ἀπὸ δεξὶ χέρι τοῦ Βενιζέλου καὶ ἀποκαλύπτει μὲ τὸν πλέον σαφῆ τρόπο πὼς ὁ δυτικισμὸς ἐπιδιώκει συνειδητὰ τὸν θάνατο τῆς Ὀρθοδοξίας. Τὰ πέντε σημεῖα τῶν προτάσεων τοῦ Μιχαλακοπούλου ἔχουν ὅλα ἕνα καὶ μόνον σκοπό : Ὁ Ἕλλην νὰ μή βιώνῃ πλέον τὴν Ὀρθοδοξία : κατάργηση τῶν νηστειῶν, μυσταγωγιῶν, ἁγίων καὶ μοναστηρίων ! Ὑβρίζει τὰ μοναστήρια ὡς ἑστίες πάσης διαφθορᾶς ἀλλὰ συνάμα χαίρεται ποὺ ὁ λαὸς βλασφημεῖ κατὰ τοῦ θείου. Ἀντ’ αὐτοῦ, προσφέρει στὸν Ἕλληνα ὡς ἰδανικά, τὶς ὑλικὲς χαρὲς τοῦ καπιταλισμοῦ : τὸ κέρδος, τὸ καλὸ φαγητό, τὴν ἰδιοκτησία καὶ τὴν ἀποταμίευση. Συνάμα ὅμως καὶ τὴν καπιταλιστικὴ ἐκμετάλλευση -ὄχι ἀργίες καὶ τεμπελιά- τὸν ἐξανδραποδισμὸ τῆς Ἐκκλησίας ποὺ θὰ χρησιμοποιεῖται ὡς κέντρο πολιτικῆς προπαγάνδας πρὸς χάριν τῆς πολιτικῆς ἐξουσίας. Γιὰ τὴν ἐπίτευξη δὲ αὐτοῦ τοῦ σκοποῦ, χρησιμοποίηση τοῦ δυτικοφερμένου ἐθνικισμοῦ μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι ὁ δυτικὸς προστάτης θὰ μᾶς προσφέρῃ ἐδάφη, ἐνῷ οἱ ντόπιοι ἐθνικιστὲς χαίρονται γιὰ “τὴν περικοπὴν τῆς ἐκτάσεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου”.
Ἡ ἐπίθεση κατὰ τὴς Ἐκκλησίας ποὺ ἐξαπέλυσε τὴν ἄνοιξη τοῦ 2000 ὁ πρωθυπουργὸς Κώστας Σημίτης, μὲ τὸν ὑπουργό του Δικαιοσύνης Μιχάλη Σταθόπουλο, ὠργανώθη ἀκριβῶς μέσα στὸ ἴδιο πνεῦμα μὲ αὐτὸ τῶν Βενιζελικῶν τοῦ 1916. Ἡ μασονικὴ ἰδεολογία καὶ ὁ δυτικιστικὸς ἐκσυγχρονισμὸς ἦσαν τὰ κύρια χαρακτηριστικὰ τῆς ἐπιθέσεως. Ἐὰν ἡ σημιτικὴ προσπάθεια, μετὰ τὴν ἐπιβολὴ τῶν νέων ταυτοτήτων ἀπὸ τῶν ὁποίων ἀφαιρέθη τὸ θρήσκευμα, δὲν προχώρησε προσωρινῶς σὲ ἄλλες μεταρρυθμίσεις, αὐτὸ ὀφείλεται στὸ ὅτι δὲν κατωρθώθη, μέχρι στιγμῆς, νὰ ἐπιτευχθῇ ἡ ἀντικατάσταση τοῦ ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου ἀπὸ ἕναν μασῶνο ἱεράρχη τοῦ “μέσου χώρου”, ὅπως εἶχε γίνει στὸ τέλος τοῦ πρώτου παγκοσμίου πολέμου.
ε) Ἡ βιαία ἐπιβολὴ τοῦ νέου ἡμερολογίου ἀπὸ τοὺς βενιζελικούς μασόνους
Ὅταν, τὸ θέρος τοῦ 1917, εἰσῆλθε μὲ τὴν δύναμη τῶν ὅπλων καὶ τῶν ἀγγλογαλλικῶν δυνάμεων ὁ Βενιζέλος, ὡς ἀρχηγὸς τῆς χούντας τῆς Θεσσαλονίκης στὴν Ἀθήνα, καθήρεσε τὸν μητροπολίτη Θεόκλητο καὶ τὸν ἀντεκατέστησε μὲ τὸν Μελέτιο Μεταξάκη, τὸν “Βενιζέλο τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας”. Κρητικός, ὅπως καὶ ὁ Βενιζέλος, ὁ Μελέτιος εἶχε γεννηθῆ στὸ χωριὸ Παρσᾶς, Λασηθίου Κρήτης, τὸ 1871. Ὁ Ἐλ. Βενιζέλος εἶχε μυηθῆ στὴν Κρήτη, στὴν μασονία, στὴν στοὰ Ἀθηνᾶ, στὶς 25 Φεβρουαρίου 1898. Στὴν κρητικὴ Βουλὴ, ὅπως τὸ ὰποδεικνύουν τὰ πρακτικὰ τῶν 28 καὶ 30 Ὀκτωβρίου 1906, ὑπερήσπισε δημοσίως καὶ μὲ σθένος τὴν μασονία. Ἐπειδὴ γενικῶς κυκλοφορεῖ ὁ μῦθος στὸ εὐρῆ κοινὸ ὅτι ἡ μασονία εἶναι μία ὑπόγεια σατανικοῦ τύπου μυστικὴ ὀργάνωση, θέλω νὰ ὑπενθυμίσω ὅτι ἡ μασονία εἶναι βασικὰ ὁ κεντρικὸς ἐκφραστὴς τῆς δυτικῆς ἰδεολογίας τοῦ καπιταλισμοῦ, τῆς ἐλεύθερης ἀγορᾶς μὲ συνταγματικὴ βασιλευομένη ἤ ἀβασίλευτη δημοκρατία. Συνεπῶς οὐδεὶς ἀντικαπιταλιστὴς καὶ ἀντιφιλελεύθερος δὲν δύναται νὰ εἶναι μασόνος, ἐκτὸς ἀπὸ ἄγνοια τῆς μασονικῆς ἰδεολογίας. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁ κομμουνισμὸς, ὁ ἐπαναστατικὸς σοσιαλισμός, ὁ ἐθνικοσοσιαλισμός, ὁ φασισμός, οἱαδήποτε θρησκεία ὅταν παραμένει παραδοσιακὴ καὶ δέν “ἐκσυγχρονίζεται” (δηλαδὴ δέν ἀποδέχεται τὶς ἀρχὲς τοῦ καπιταλιστικοῦ φιλελευθερισμοῦ) εἴτε αὐτὴ εἶναι ἡ ὀρθοδοξία, εἴτε ὁ ρωμαιοκαθολικισμός (φυσικὰ ὄχι ὁ προτεσταντισμός, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ κατ’ ἐξοχὴν θρησκεία τοῦ καπιταλισμοῦ) εἴτε τὸ παραδοσιακὸ Ἰσλάμ, εἴτε ὁ ἰνδουϊσμὀς, δὲν νοεῖται νὰ ἔχουν σχέση μὲ τὴν μασονία. Ἀντιθέτως ἡ σοσιαλδημοκρατία, ὁ φιλελευθερισμός, ὁ “μέσος χῶρος”, ἔχει ὡς φυσικὸ ἰδεολογικὸ περιβάλλον τὴν μασονία.
Στὸ Τεκτονικὸν Δελτίον, ” Ὄργανον τῆς Μεγάλης Στοᾶς τῆς Ἑλλάδος ” (ἔτος 17ον, ἀριθ.71, Ἰαν.-Φεβρ. 1967, σ.25-50) ἐσκιαγραφεῖτο ἡ προσωπικότης τοῦ μασόνου Μελετίου Μεταξάκη, μὲ τὰ ἑξῆς λόγια, σὲ μία γλῶσσα ἐλαφρῶς ψυχαρικὴ, χαρακτηριστικὴ τοῦ νεωτερισμοῦ τῶν μασόνων ποὺ εἶχε ὡς συνέπεια, νὰ ἐπιβληθῇ τὸ γλωσσικὸ αὐτὸ ὕφος ἀπὸ τὸν ὑπουργὸ Παιδείας, μασόνο 33ου βαθμοῦ, Γεώργιο Ράλλη, τὸ 1976 : “Μὲ τὶς ψυχικὲς ἀρετὲς ποὺ ἦταν προικισμένος ὁ Μελέτιος, μὲ τὴν τετράγωνη λογική του, τὸ ἀνεξάρτητο καὶ ἀπαλλαγμένο ἀπὸ μικρότητες μυαλό του, δὲν εἶναι παράξενο ὅτι βρέθηκε ἔτοιμος νὰ δεχθῇ καὶ τὸ τεκτονικὸ φῶς. Τὴν πρώτη φορὰ ποὺ πέρασε ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη (1906) γνωρίστηκε μὲ τέκτονες… Οἱ τέκτονες, μέλη τοῦ Ἑλληνικοῦ Πολιτικοῦ Συνδέσμου Κωνσταντινουπόλεως, μὲ τοὺς ὁποίους συνεργάζονταν τότε ὁ Μελέτιος γιὰ τὸ φλέγον ζήτημα τῶν ἀραβοφώνων ὀρθοδόξων (1908), ἐνέργησαν σωστά, ὥστε τὸ ἐρευνητικὸ καὶ φιλοπερίεργο πνεῦμα τοῦ Μελετίου, ποὺ εἶχε ἕως τότε πολλὰ ἀκούσει γιὰ τοὺς μασώνους στὴν Κύπρο καὶ ἀλλοῦ, νὰ ζητήσῃ ἀπὸ τοὺς συνεργάτες του, ποὺ ἐκτιμοῦσε, νὰ τοῦ δώσουν πληροφορίες γιὰ τὸν τεκτονισμό, καὶ ἀφοῦ τοὺς ἄκουσε, ν’ ἀποφασίση… νὰ μιμηθῇ τὸ παράδειγμα τόσων Ἄγγλων καὶ ἄλλων ξένων ἐπισκόπων καὶ νὰ ζητήσῃ νὰ γνωρίσῃ καὶ μυηθῇ καὶ αὐτὸς στὰ μυστήρια ποὺ κρύβονται στὸν τεκτονισμό.
“Τὸν ἔφεραν τότε στὴ Στοὰ ” Ἁρμονία “, ὑπ’ ἀριθ. 44 τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ποὺ εἶχε συγκεντρώσει στοὺς κόλπους της τὴν ἀφρόκρεμα τοῦ ἐκεῖ ἑλληνισμοῦ, ὅ,τι καλύτερο σὲ γράμματα, ἐπιστῆμες καὶ δύναμη διέθετε τότε τὸ ἑλληνικὸ στοιχεῖο στὴν Πόλη καὶ ἡ ὁποία…οὐσιαστικὰ ἐπηρέαζε τὴν ἑλληνικὴ ζωή… Ὁ Μελέτιος δέχθηκε τὸ τεκτονικὸ φῶς κατὰ τὶς ἀρχές τοῦ 1909. Παραμένει στὴν Πόλη ἕνα χρόνο ἀκόμη καὶ μελετᾷ μὲ πάθος τὴν τεκτονικὴ διδασκαλία ποὺ τοῦ ἐπέτρεψε νὰ χαράξῃ μὲ πραγματικὰ τεκτονικὸ τρόπο, ὅλες τὶς πράξεις καὶ τὰ λόγια…Ὁ γράφων [Ἀλέξ. Ἰ. Ζερβουδάκης], ὅταν μοῦ ἔγινε ἡ τιμὴ νὰ ἰδῶ μὲ τὴν σειρά μου τὸ τεκτονικὸ φῶς στὴ Στοὰ “Ἁρμονία”, ἐνθυμοῦμαι μὲ πόση ὑπερηφάνεια καὶ χαρὰ ὅλοι οἱ ἀδελφοί της μιλοῦσαν γιὰ τὴ μύηση τοῦ τότε ἐψηφισμένου Πατριάρχη Μελετίου, στὴ Στοά μας. Καὶ θὰ ἐνθυμοῦμαι πάντοτε τὴν ἐξήγηση ποὺ ἔδωκε στὴν ἀπορία μου, γιατὶ πρέπει οἱ ἀδελφοὶ νὰ κρατοῦμε μυστικὴ αὐτὴ τὴ μύηση, ὁ φίλτατός μου ἀδελφὸς Δημ. Ξανθός, ποὺ μὲ χειραγώγησε ν’ ἀντιληφθῶ ὀρθὰ καὶ προωθήσω τὴν πραγματικὴ ἐσωτερική μου μύηση. Ὀλίγοι εἶναι ἐκεῖνοι, ποὺ σὰν τὸν ἀδελφὸ Μελέτιο, δέχθηκαν τὸν Τεκτονισμὸ καὶ τὸν ἔκαμαν βίωμά των. Καὶ ὑπῆρξε πραγματικὴ ἀπώλεια ὅτι τόσο γρήγορα ἀνακλήθηκε ἀπὸ τὸν Μ.·.Α.·.Τ.·.Σ.·. στὴν Αἰων.·. Ἀν.·. [ὁ μασονικὸς αὐτὸς συμβολισμὸς μὲ τὰ τριγωνικὰ σημεῖα στίξεως, σημαίνει : “ἀπὸ τὸν Μέγα Ἄρχοντα τοῦ Σύμπαντος στὴν Αἰωνία Ἀνάπαυση” καὶ ἡ χρήση ἀπόκρυφης γραφῆς ἀποδεικνύει τὸν μυστικισμὸ τῆς μασονίας], πρὶν ὁλοκληρώσῃ τὰ ἔργα μὲ τὰ ὁποῖα ἐστεφάνωσε τὸ πέρασμά του ἀπὸ τὸν κόσμο μας”.
Ἐδῶ πρέπει νὰ παρατηρήσωμε ὅτι συχνὰ ἡ μασονία πορεύεται μὲ τὴν ἀρχαιολατρία (ἄν καὶ ὑπάρχουν ἀρχαιολάτρες ἀντιμασόνοι, ὅπως ὑπάρχουν καὶ ὀρθόδοξοι ἑβραῖοι ἀντιμασόνοι), γιὰ τὸν ἁπλούστατο λόγο ὅτι ἀρχαιολατρία καὶ μασονία εἶναι δυτικῆς ἀναγεννησιακῆς προελεύσεως. Ἕνας ἄλλος μεγάλος ἱεράρχης τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τοῦ ΙΕ’ αἰῶνος, ὁ μαθητὴς τοῦ δωδεκαθεϊστοῦ φιλοσόφου τοῦ Μυστρᾶ Πλήθωνος-Γεμιστοῦ, ὁ Βησσαρίων, ὁ ὁποῖος εἶχε γίνει ρωμαιοκαθολικὸς καρδινάλιος, εἶχε στείλει ἀπὸ τὴν Ρώμη συλλυπητήρια ἐπιστολὴ στοὺς υἱοὺς τοῦ πνευματικοῦ του πατέρα, ποὺ ἔλεγε τὰ ἑξῆς ἐκπληκτικά : “Βησσαρίων, καρδινάλιος, πρὸς Δημήτριον καὶ Ἀνδρόνικον, υἱοὺς τοῦ σοφοῦ Γεμιστοῦ, χαίρετε. Ἔμαθα πὼς ὁ κοινός μας πατὴρ καὶ δάσκαλος παρέδωσε κάθε γήϊνο στοιχεῖο καὶ ἀνελήφθη εἰς τοὺς οὐρανούς, στὴν μακαρία κατοικία γιὰ νὰ χορεύση τὸν μυστικὸ Ἴακχο [ὄνομα τοῦ Διονύσου καὶ τοῦ σχετικοῦ ὕμνου τῶν Ἐλευσινίων μυστηρίων] μὲ τοὺς Ὀλυμπίους Θεούς… Ἡ ψυχὴ τοῦ Πλάτωνος -ἡ ὁποία ὑπεχρεώθη νὰ ὑπηρετήση, λόγῳ τῶν ἀναντιρρήτων βουλῶν τῆς Εἱμαρμένης, καὶ νὰ ἐξαργυρώσῃ τὴν ἀναγκαία της ἐπιστροφή- εἶναι αὐτὴ ποὺ ἐστάλη ἐπὶ τῆς γῆς γιὰ νὰ παραλάβῃ μαζὶ της τὸ σῶμα καὶ τὴν ζωὴν τοῦ Γεμιστοῦ”. Λόγια περίεργα γιὰ ἕναν χριστιανὸ ἐπίσκοπο. Ὁ Βησσαρίων ὅμως ἀνῆκε μυστικὰ στὴν δωδεκαθεϊστικὴ πλατωνικὴ φρατρία τοῦ Πλήθωνος (βλ. τὸ ἄρθρο μου στὴν Ἐνδιάμεση Περιοχή, ἔτος Δ’ , τ.13, Φθινώπορο 1999).
Ὁ Μελέτιος ὑπῆρξε διαδοχικὰ μητροπολίτης Κιτίου στὴν Κύπρο (1910-1918), Ἀθηνῶν (1918-1920), οἰκουμενικὸς πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (1921-1923) καὶ πατριάρχης Ἀλεξανδρείας (1926-1935). Τὸ 1908, εἶχε ἐκδιωχθῆ ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Τόπους, ἀπὸ τὸν πατριάρχη Ἱεροσολύμων Δαμιανό, μαζὶ μὲ τὸν τότε ἀρχιμανδρίτη Χρυσόστομο Παπαδόπουλο γιὰ “ἀντιαγιοταφικὴ δραστηριότητα”. Ὁ τελευταῖος, μὲ τὴν ὑποστήριξη τοῦ Βενιζέλου καὶ τοῦ Μελετίου, στὶς 25 Φεβρουαρίου 1923 (μὲ τὸ παλαιό) ἀνέβηκε στὸν θρόνο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὡς μητροπολίτης Ἀθηνῶν.
Τὸ ἐγχείρημα τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου μέ στόχο τὴν εὐθυγράμμιση τῆς καπιταλιστικῆς Ἑλλάδος μὲ τὴν Δύση καὶ τὸ Βατικανό, ἐπετεύχθη χάριν δευτέρου βενιζελογενοῦς πραξικοπήματος (ποῦ εἶσαι κακόμοιρε Παπαδόπουλε μὲ τὸ ἕνα καὶ μοναδικό σου πραξικόπημα!), τὸ πραξικόπημα τῶν συνταγματαρχῶν Νικολάου Πλαστήρα καὶ Στυλιανοῦ Γονατᾶ, τὴν νύχτα τῆς 23ης πρὸς 24η Σεπτεμβρίου 1922. Τὸν Μάϊο λοιπὸν τοῦ 1923, ὁ οἰκουμενικὸς πατριάρχης Μελέτιος συνεκάλεσε στὴν Κωνσταντινούπολη ἕνα “Πανορθόδοξο Συνέδριο” (ὴ λέξη συνέδριο ἀντὶ γιὰ σύνοδο ἦταν χαρακτηριστικὴ τῆς ἀντικανονικότητος τοῦ ἐγχειρήματος). Κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ Συνεδρίου αὐτοῦ, ἀπὸ τῆς 10 Μαΐου μέχρι τῆς 8 Ἰουνίου 1923, ὁ Μελέτιος ἐζήτησε νὰ παρευρεθῆ “ὁ σοφὸς ἱεράρχης τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας ἐπισκόπου τέως Ὀξφόρδης Σεβ. Gore” κατὰ τὴν φρασεολογία τοῦ Μελετίου, ὁ ὁποῖος τελικὰ “καταλαμβάνει θέσιν ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατριάρχου”, διότι κοινὸς στόχος εἶναι ἡ ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν, Ὀρθοδόξου καὶ Ἀγγλικανικῆς. Ἀπὸ Ὀρθόδοξης πλευρᾶς μόνον τρεῖς χῶρες εἶχαν πάρει μέρος στὸ Συνέδριο : Σερβία, Ρουμανία, Ἑλλάς. Οἱ πατριάρχες Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας καὶ Ἱεροσολύμων ἦσαν ἀπόντες.
Τὸ νέο ἡμερολόγιο, τὸ γρηγοριανό, ἐθεσμοθετήθη μὲ νομοθετικὸ διάταγμα στὶς 25 Ἰανουαρίου 1923 καὶ ἔγινε δεκτό, στὶς 10 Μαρτίου 1924, ἡμέρα ἡ ὁποία ἐλογαριάσθη ὡς 23 Μαρτίου. Διότι ἐπεβλήθη μὲ τὴν συντονισμένη προσπάθεια τῆς στρατιωτικῆς χούντας τῶν Ἀθηνῶν, καὶ τῶν ἀνθρώπων τους, Χρυσοστόμου Ἀθηνῶν καὶ Μελετίου Κωσταντινουπόλεως, οἱ δύο αὐτοὶ “Λούθηροι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας”, ὅπως ἀπεκαλέσθησαν.
στ) Ἡ χούντα τῶν Ἀθηνῶν τοῦ 1922 ἐπέβαλε τὴν θρησκευτικὴ ἀλλαγή
Προτοῦ ἀκόμη ἀποφανθοῦν οἱ ὑποστηριζομένοι ἀπὸ τὴν χούντα ἱεράρχες, σὲ μία πρώτη φάση ἐπεβλήθη τὸ νέο ἡμερολογίο μόνον ὡς πολιτικὸ, μὲ στόχο στὴν δεύτερη φάση, νὰ ἐπιβληθῆ καὶ ὡς ἐκκλησιαστικό. Ἡ Ἐφημερὶς τῆς Κυβερνήσεως (τ.1, ἀρ. φύλλου 24, 25ης Ἰανουαρίου 1923) ἐδημοσίευσε ἔκθεση, τῆς συσταθείσης ἀπὸ τὴν “ἐπαναστατικὴ κυβέρνηση”, “ἐπὶ τῆς μεταρρυθμίσεως τοῦ Ἡμερολογίου Ἐπιτροπῆς, ἀποτελουμένης ἐκ τῶν κκ. Γ. Ν. Κοφινᾶ, ὑπουργοῦ τῶν Οἰκονομικῶν, Δ. Αἰγινήτου, καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου καὶ διευθυντοῦ τοῦ Ἀστεροσκοπίου, Χ. Παπαδοπούλου, ἀρχιμανδρίτου καὶ καθηγητοῦ Πανεπιστημίου, Π. Τσιτσελῆ, δικηγόρου, καὶ Ἀμίλκα Ἀλεβιζάτου, καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου καὶ τμηματάρχου τοῦ Ὑπουργείου τῶν Ἐκκλησιαστικῶν”, Ἡ ἔκθεση αὐτὴ συνέταξε σχέδιο νόμου ποὺ ὑπέβαλε πρὸς ἔγκρισιν τοῦ Ὑπουργικοῦ Συμβουλίου, τὸ ὁποῖον καὶ ἐνεκρίθη καὶ τὸ ὁποῖον ἔλεγε : “Περὶ τοῦ νέου Πολιτικοῦ Ἡμερολογίου. Γεώργιος Β’ , Βασιλεὺς τῶν Ἑλλήνων. Ἔχοντες ὑπ’ ὅψιν τὴν πρώτην παράγαφον τῆς ἀπὸ 15ης Σεπτεμβρίου τοῦ 1922 ἀποφάσεως τῆς Ἐπαναστατικῆς Ἐπιτροπῆς, προτάσει τοῦ ἡμετέρου Ὑπουργικοῦ Συμβουλίου, ἀπεφασίσαμεν καὶ διατάσσομεν. Ἄρθρον 1ον. Ἀπὸ τῆς 16 Φεβρουαρίου 1923 καθ’ ἅπασαν τὴν Ἑλλάδα ἀντικαθίσταται ἐν ταῖς πολιτικαῖς ἐν γένει σχέσεσι τὸ ἰσχῦον ἤδη Ἰουλιανὸν Ἡμερολόγιον διὰ νέου τοιούτου ὅπερ ἀποκαλεῖται “Πολιτικὸν Ἡμερολόγιον”… Διατηρεῖται ἐν ἰσχύϊ τὸ Ἰουλιανὸν Ἡμερολόγιον ὅσον ἀφορᾷ ἐν γένει τὴν Ἐκκλησίαν καὶ τὰς θρησκευτικὰς ἑορτάς”.
Στὶς 24 Δεκεμβρίου 1923, ἐκλήθη ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, στὴν Ἀθήνα, στὸ Συνοδικὸ Μέγαρο γιὰ νὰ ἀλλάξη καὶ τὸ ἐκκλησιαστικὸ ἡμερολόγιο, ἐπραγματοποίησε δὲ ὀκτὼ ἐν ὅλῳ συνεδριάσεις, ὑπὸ τὴν ἐλεγκτικὴ παρουσία τῆς χούντας. Συγκεκριμένα, “κατὰ τὴν α’ συνεδρίαν παρέστησαν ὁ Ἀρχηγὸς τῆς Ἐπαναστάσεως [συνταγματάρχης] Νικόλαος Πλαστήρας [θυμίζει 21η Ἀπριλίου !], ὁ πρωθυπουργὸς τῆς Ἐπαναστατικῆς Κυβερνήσεως [συνταγματάρχης] Στυλιανὸς Γονατᾶς καὶ ὁ ὑπουργὸς τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Ἀ. Στρατηγόπουλος [ὄνομα καὶ πρᾶγμα!]”.
Ὁ Πλαστήρας ἐδήλωσε : “Θὰ παρεκάλει ὅθεν Ὑμᾶς, Σεβασμιώτατοι Ἱεράρχαι ἡ Ἐπανάστασις, ὅπως ἀπὸ τῆς σήμερον, ἀφίνοντες κατὰ μέρος πᾶσαν ἀτομικὴν συμπάθειαν καὶ ἀντίληψιν, ἐπιφέρητε ἐκκαθάρισιν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν…Ἡ μετριοπάθεια τοῦ Μακαριωτάτου Ἀθηνῶν, ἡ σύνεσις καὶ μόρφωσις αὐτοῦ οὐκ ὀλίγον συνέβαλεν εἰς τὴν ἐπιτευχθεῖσαν λύσιν τοῦ ζητήματος… Ἡ Ἐπανάστασις ἐλπίζει ὅτι θὰ ἐξέλθη ἐξ ὑμῶν ἔργον ὠφέλιμον εἰς τὴν μέλλουσαν γενεὰν… θὰ ἐπεθύμει ὅπως μὴ περιορισθῆτε εἰς παναρχαίους κανόνας [ ! ] ἀλλ’ εἰς ριζοσπαστικὰ μέτρα προβῆτε”.
Στὶς 6 Δεκεμβρίου 1923, μετὰ τὴν ἵδρυση τῆς Τουρκικῆς Δημοκρατίας καὶ τὴν ἐκδίωξη τοῦ “Βενιζέλου τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας” Μελετίου, ὁ Γρηγόριος Ζ’ ἐξελέγη Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης. ὁ ὁποῖος διαφωνοῦσε μὲ τὴν ἀλλαγὴ τοῦ ἡμερολογίου. Ἀλλὰ τὸ κακὸ εἶχε γίνει (ἐκτὸς γιὰ τὴν ἡμερομηνία τοῦ Πάσχα ποὺ δὲν ἄλλαξε). Προτοῦ κοιμηθῆ στὶς 11 Νοεμβρίου 1924, ἐδήλωσε πὼς “δυστυχῶς τὴν ἡμερολογιακὴν μεταβολὴν τὴν ἐπέβαλεν ἡ Ἑλληνικὴ Κυβέρνησις”.
Συμπέρασμα
Ἡ Ἱστορία μᾶς διδάσκει ὅτι ἡ ἐπιλογὴ ἡμερολογίου εἶναι πρωτίστως πολιτικὴ ὑπόθεση καὶ τὸ 1923, τὸ Ἔθνος καὶ ἡ Ἐκκλησία μας ὑπεχρεώθησαν βιαίως καὶ πραξικοπηματικὰ νὰ ἀποδεχθοῦν ἕνα ἡμερολόγιο ποὺ προσέθεσε μίαν ἀκόμη πέτρα στὴν ἑλληνικὴ ὑποτέλεια. Οἱ Ἕλληνες πατριῶτες, ἀκόμη καὶ ἄθεοι ἤ δωδεκαθεϊστές, ὅπως ἦτο ὁ Πλήθων-Γεμιστός, πρέπει νὰ θρηνοῦν γιὰ τὴν ἐθνικὴ αὐτὴ καταστροφὴ τοῦ 1923. Ἡ λύση ὅμως δὲν εἶναι νὰ ἐνταθοῦν οἱ διχογνωμίες μέσα στὴν Ὀρθοδοξία, κάτι ποὺ διακαῶς ἐπιθυμοῦν οἱ ἐχθροί της. Ὁ νῦν Μακαριώτατος Χριστόδουλος, συνέγραψε τὴν διδακτορική του διατριβὴ, τὸ 1982, ἐπάνω στὸ παλαιοημερολογιτικὸ ζήτημα καὶ πρόθεσίς του εἶναι κάποτε νὰ τὸ λύση. Ἡ γνώμη μου, ὡς πιστὸς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος εἶναι ἡ Ἱερὰ Σύνοδος νὰ εὕρη τὸ θάρρος νὰ ψηφίση ὑπὲρ τῆς ἐπανόδου στὸ πάτριο ἡμερολόγιο ὡς γνήσιοι ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ καὶ Ἕλληνες πατριῶτες ποὺ πρέπει ὅλοι νὰ εἴμεθα.
Μία ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες αἱρέσεις τοῦ Βατικανοῦ εἶναι τὸ πάθος του γιὰ πολιτικὴ παντοδυναμία καὶ αὐτὸ τὸ ἀπέδειξε γιὰ μίαν ἀκόμη φορά, στὴν πανθρησκευτικὴ συνάντηση ποὺ διωργάνωσε, τὸν Ἱανουάριο τοῦ 2002, στὴν Ἀσίζη τῆς Ἰταλίας. Σωστὰ ἔπραξε ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ποὺ ἀπηγόρευσε στὸν Χριστόδουλο νὰ συμμετάσχη. Καὶ ἡ ἀπόδειξη αὐτοῦ εἶναι ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖον ὠργανώθη ἡ συνάντηση. Στὸ μέσο τοῦ ἡμικυκλίου ὅπου ἐκάθησαν οἱ ἐκπρόσωποι τῶν θρησκειῶν ἦταν τοποθετημένος ἕνας λευκὸς θρόνος, ὕψους ἑνάμισυ μέτρου, ἀπὸ ὅπου ὁ πάπας προήδρευε. Ὁ Οὶκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος ἦταν καθησμένος δύο μέτρα πιὸ πέρα, πιὸ χαμηλά, στὰ δεξιά του, σὲ μ
