His Royal Majesty
King Constantine of Greece,
The Royal Offices,
65, Grosvenor Street # 6,
London, W1X 9DB – England 21 Μαρτίου 2003
Μεγαλειότατε,
Θὰ σᾶς παρακαλέσω νὰ προσέξετε τὀ ἄρθρο τοῦ ἐσωκλείστου τεύχους 27 τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς, στὶς σελίδες 21-22 περὶ παλαιοημερολογιτισμοῦ καὶ νὰ ξαναδιαβάσετε τὸ προηγούμενο τεῦχος 26 ποὺ σᾶς ἔστειλα τέλη Ἰανουαρίου, στὴν σελίδα 2, πάλι περὶ παλαιοημερολογιτισμοῦ. Ἤδη, ἀπὸ τὸ πρῶτο τεῦχος τοῦ περιοδικοῦ μου, Φθινοπώρου 1996 (βλ. στό διαδίκτυο, στὴν διεύθυνση, http:/members.rogers.com/dimitri-kitsikis) εἶχα δηλώσει, ὅτι συνεχίζω νὰ εἶμαι “πιστὸς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ποὺ ἀκολουθεῖ τὸ νέο ἡμερολόγιο” καὶ σήμερα ἀκόμη εἶμαι φίλος τοῦ Μακαριωτάτου Χριστοδούλου, ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν.
Μεγαλειότατε, γνωρίζετε ὅτι “ἀπὸ καταβολῆς κόσμου” προσπαθῶ ὡς πανεπιστημιακὸς διδάσκαλος νὰ προπαγανδίζω παντοῦ καὶ πάντα, μέσῳ τῶν βιβλίων μου καὶ τῆς διδασκαλίας μου, τὴν ἐπάνοδο τοῦ μοναρχικοῦ πολιτεύματος στὴν χώρα μας. Ἡ ἐπιστροφή σας ἤ ἑνὸς υἱοῦ σας, στὸν θρόνο τῆς Ἑλλάδος, θὰ διευκολυνθῆ πολὺ
ἐὰν ἐπιλέξετε κάποιο ὅραμα. Στὸ Βυζάντιο ἡ μοναρχία ἐδυναμώθη αἰσθητὰ μὲ τὴν συμβολή της στὴν ἐπάνοδο τῶν εἰκόνων. Ὑπῆρξε τραγικὸ λάθος ἡ ἀπόφαση τοῦ 1923 ἀλλαγῆς τοῦ πατρίου ἡμερολογίου καὶ εἶμαι, ὡς εἰδικός, ἀπολύτως πεπεισμένος ὅτι θὰ ἐπανέλθουμε στὴν ἡμερολογιακὴ παράδοσή μας (βλ. τὸ ἐσώκλειστο βιβλίο μου περὶ Old Calendarists). Ὅποιος τολμήση νὰ προχωρήση στὴν θαρραλέα αὐτὴ ἀπόφαση, θὰ ἐπωφεληθῆ πλήρως. Αὐτὸς δύναται νὰ εἶναι ἡ Μόσχα, μετὰ τὴν πιθανὴ ἐπάνοδο τοῦ μοναρχικοῦ θεσμοῦ στὴν Ρωσία. Προσωπικὰ θὰ προτιμοῦσα νὰ εἶναι ἡ ἑλληνικὴ βασιλικὴ οἰκογένεια. Σκεφτεῖτε το.
Ἐσωκλείω καὶ φωτοτυπία ἄρθρου μου στὸ τεῦχος 111, Μαρτίου 2003, τοῦ περιοδικοῦ Τρίτο Μάτι,ποὺ κυκλοφορεῖ αὐτὸν τὸν μῆνα στὴν Ἑλλάδα καὶ ποὺ σᾶς ἀφορᾶ.
(Τὸ παρακάτω κείμενο εἶναι ἀπόσπασμα ἄρθρου μου ποὺ ἐδημοσιεύθη στὸ περιοδικὸ Τρίτο Μάτι, μὲ τίτλο “Τὸ ἄγνωστο βασιλικὸ πραξικόπημα τοῦ 1975-1977”, τεῦχος 111, Μάρτιος 2003)
Τὸ 1979, ὁ λαμπρὸς Αἰγυπτιώτης διανοούμενος Γεώργιος Γεωργαλᾶς, ὑφυπουργὸς παρὰ τῷ Πρωθυπουργῷ τὸ 1970-1971 καὶ κατόπιν ὑφυπουργὸς Ἐσωτερικῶν-Διοικητὴς Κρήτης τὸ 1971-1973, ἐδημοσίευσε στὶς Ἐκδόσεις Ἐλεύθερη Σκέψις, μὲ τίτλο Ἑλληνικὸ Μανιφέστο, ἕνα περίεργο βιβλίο, ἀποτέλεσμα κάποιας συλλογικῆς σκέψεως ! Τὸ Ἑλληνικὸ Μανιφέστο περιεῖχε τὴν ἑξῆς εἰσαγωγή : “Στὴν περίοδο 1975-76, συγκροτήθηκε μία “ὁμάδα ἐργασίας”, ποὺ μελέτησε συστηματικά, σὲ ὅλες του τὶς λεπτομέρειες, τὸ Ἑλληνικὸ Πρόβλημα καὶ ἐπεξεργάσθηκε τὶς λύσεις ποὺ κατὰ τὴν γνώμη της μποροῦν νὰ ὁδηγήσουν στὴν Ἐθνικὴ Ἀναγέννησι. Στὴν ὁμάδα μετεῖχαν εἰδικοὶ ὅλων τῶν τομέων. Ἀνάμεσά τους, τέσσερις οἰκονομολόγοι, τρεῖς ἰατροί, δύο δημοσιογράφοι, δύο νομικοί, ἕνας συνδικαλιστής, δύο ἐκπαιδευτικοί (ὁ ἕνας ἀνώτατος), δύο εἰδικοὶ γιὰ τὰ ἀγροτικὰ θέματα, δύο διπλωμάτες, τέσσερις καθηγηταὶ ἀνωτάτης παιδείας, ἕνας θεολόγος, ἀπόστρατοι ἀξιωματικοὶ τῶν Ε.Δ. καὶ τῶν Σ.Α. καὶ ἄλλοι. Ἀπὸ τὰ μέλη τῆς ὁμάδος τέσσερις ἦσαν καθηγηταὶ πανεπιστημίου, πέντε εἶχαν διατελέσει ὑπουργοί (ἕνας τῆς 8ετίας Καραμανλῆ, τρεῖς τῆς 7ετίας καὶ ἕνας τοῦ κ. Μαρκεζίνη), ἄλλοι εἶχαν καταλάβει ἀνώτατες θέσεις ἤ ἀσκήσει ὑπεύθυνα λειτουργήματα. Ἡ ὁμάδα ἐργάσθηκε ἐπὶ δύο χρόνια, μὲ τρόπο δημοκρατικὸ καὶ συλλογικό. Ἕνα μέλος της ἀνελάμβανε νὰ εἰσηγηθῆ τὸ συγκεκριμένο θέμα, ἐπακολουθοῦσε γενικὴ συζήτησις καὶ κρητική, κάποτε γινόταν καὶ δεύτερη ἤ καὶ τρίτη εἰσήγησις ἀπὸ ἄλλα μέλη καὶ τελικὰ φθάναμε στὴν διατύπωσι τῶν συμπερασμάτων ποὺ καὶ πάλι ὑποβάλλονταν σὲ κριτικὴ καὶ συζήτησι. Ἡ ὁμάδα μοῦ ἔκανε τὴν τιμὴ νὰ μοῦ ἀναθέση νὰ προεδρεύω τῶν ἐργασιῶν της καὶ νὰ κάνω τὴν τελικὴ ἐπεξεργασία καὶ διατύπωσι τῶν κειμένων”. Βασικὸ μέλος τῆς ὁμάδος ὑπῆρξε ὁ Δημήτρης Κιτσίκης, «ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν» τῆς σκιώδους Κυβερνήσεως Γεωργαλᾶ ποὺ θὰ ἀνελάμβανε νὰ πραγματοποιήσῃ αὐτὸ τὸ πρόγραμμα.
Γιὰ τὸ πολιτειακό, τὸ Μανιφέστο, ἐδήλωνε : “Πεποίθησίς μας εἶναι ὅτι ὁ ἑλληνικὸς λαὸς δὲν ἀπεφάνθη ποτὲ πραγματικὰ ἐλεύθερος, ἤρεμος καὶ ἀνεπηρέαστος γιὰ τὸ πολίτευμα τῆς χώρας του. Κατὰ τὴν γνώμη μας, ὅλα τὰ κατὰ καιροὺς δημοψηφίσματα ὑπῆρξαν οὐσιαστικῶς νόθα μὲ προκαθορισμένο ἀποτέλεσμα. Οἱ ἑκάστοτε κυβερνῶντες ἔκοβαν καὶ ἔρραβαν τὸ πολίτευμα καὶ τὸ σύνταγμα αὐτοῦ τοῦ τόπου στὰ προσωπικά τους μέτρα…Γι’ αὐτοὺς τοὺ λόγους θεωροῦμε τὸ ὅλο θέμα τῆς δομῆς τῆς Πολιτείας μας σὰν ἐκκρεμές. Καὶ σκοπός μας εἶναι μὲ νόμιμα μέσα νὰ παράσχουμε κάποτε στὸν ἑλληνικὸ λαὸ τὴν δυνατότητα, γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία του, νὰ ἀποφανθῆ ἤρεμος καὶ ἐλεύθερος γι’ αὐτὸ τὸ ζωτικὸ ζήτημα”.
Στὶς 16 Ἰουνίου 1977, ἡ ἀθηναϊκὴ ἀπογευματικὴ ἐφημερίδα τοῦ συγκροτήματος Λαμπράκη, Τὰ Νέα, μόλις 2½ χρόνια μετὰ τὸ ἀποτυχὸν ἰωαννιδικὸ πραξικόπημα τῆς “πυτζάμας”, τοῦ Φεβρουαρίου τοῦ 1975 (τοῦ μόνου γνωστοῦ ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ κοινὴ γνώμη), ἐτιτλοφόρει τὴν πρώτη της σελίδα, μὲ ἕνα ἐντυπωσιακὸ κείμενο : “‘Επερώτηση στὴ Βουλὴ ἀποκαλύπτει : Συνωμοσία γιὰ ἐπάνοδο χούντας καὶ Κωνσταντίνου ! Θὰ δολοφονοῦσαν τοὺς Κ. Καραμανλῆ, Γ. Μαῦρο καὶ ἄλλους. Θὰ φυγάδευαν τὸν Δημ. Ἰωαννίδη. Ὁ κ. Ἀβέρωφ :”Ἔχουν γνῶσιν οἱ φύλακες”. Μὲ τὸν ἴδιο πρωτοσέλιδο τίτλο εἶχε κυκλοφορήσει τὴν ἰδία ἡμέρα καὶ Τὸ Βῆμα. Σημειώνουμε πὼς τὸ ἄγνωστο αὐτὸ μέχρι σήμερα πραξικόπημα, ποὺ δὲν εἶχε σχέσει μὲ τὴν γνωστὴ συνωμοσία τῆς “πυτζάμας”, ἔμεινε ἄγνωστο διότι ὑποβαθμίσθηκε ἀπὸ τοὺς τότε ὑπουργοὺς Ἐθνικῆς Ἀμύνης Ἀβέρωφ καὶ Δημοσίας Τάξεως Σταμάτης.
Ὁ καταγγέλλων, μὲ ἐπερώτησή του πρὸς τὸν πρωθυπουργὸ Κ. Καραμανλῆ καὶ τὸν ὑπουργὸ Ἐθνικῆς Ἀμύνης Εὐάγγ. Ἀβέρωφ, ἦταν ὁ Κρητικὸς βουλευτὴς τῆς ΕΔΗΚ, Κώστας Μπαντουβᾶς, ἐνῷ ὁ Ἀβέρωφ δὲν ἠθέλησε νὰ δώση ἔκταση στὸ θέμα δηλώνοντας ὅτι ἐγνώριζε τὴν ὑπόθεση ἀλλὰ ὅτι κίνδυνος δὲν ὑπῆρχε διότι ἐπρόκειτο περὶ “σταγονιδίων”. Πράγματι τὸ κίνημα Γεωργαλᾶ εἶχε προδοθῆ έκ τῶν ἔσω καὶ ὁ Ἀβέρωφ εἶχε ἐνημερωθῆ ἀλλὰ ἠθέλησε νὰ καλύψη τὸν βασιλέα καὶ γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ὑποβάθμισε τὸ γεγονός. Τὰ Νέα ὅμως παρατηροῦσαν ὅτι “Κατὰ τὴν [προτεραία] λεγομένη συνωμοσία τῆς πυτζάμας [τοῦ Φεβρουαρίου 1975] διώχτηκε μόνον μικρὸς ἀριθμὸς ἀξιωματικῶν ποὺ ἦταν πιστοὶ στὸν Ἰωαννίδη. Συνέβη ὅμως κάτι περίεργο : Ὅτι ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ τὸν Στρατὸ ἀξιωματικοὶ ποὺ εἶχαν συμβάλλει στὴν ἀποκάλυψη τοῦ δικτύου τῶν συνωμοτῶν”. Ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ὁ Γεωργαλᾶς ἦταν ἰωαννιδικὸς καὶ ἐξεφράζετο ἔντονα κατὰ τοῦ Γ. Παπαδοπούλου.
Ὁ Μπαντουβᾶς ἔλεγε πὼς τὸ καταγγελλόμενο κίνημα εἶχε δύο σκέλη : “Τὸ πολιτικό μὲ ὐπεύθυνον τὸν Γεωργαλᾶ, μέχρι τῆς συλλήψεώς του, ὁπότε ἀνέλαβε ὁ [Μᾶνος] Μάρκογλου”. Ὁ πρώην καθηγητὴς τῆς Παντείου Ἐμμανουὴλ Μάρκογλου, ἀντιπρόσωπος τῆς American Life Insurance στὴν Ἑλλάδα, ἦταν ὁ κουμπάρος τοῦ Ἀνδρέα Παπανδρέου, ὁ ὁποῖος τὸν εἶχε παντρέψει στὴν Ἀμερική. Τὸ δεύτερο σκέλος : “Τὸ στρατιωτικόν, μὲ ὑπεύθυνον τὸν ἀντιστράτηγον Κωστάκη, τότε ὑπαρχηγὸν Ἀρχηγείου Στρατοῦ, ὁ ὁποῖος μετὰ τὴν ἀποκάλυψη τῆς συνωμοσίας, ἀνέλαβε τὴν διοίκηση τοῦ Β’ Σώματος Στρατοῦ…Καὶ ἐπίσης τοὺς… [Γεώργιο] Βασιλόπουλο, ὑποστράτηγο ἐ.ἀ. Χωροφυλακῆς”. Ὁ Βασιλόπουλος ἦτο δεδηλωμένος βασιλικὸς καὶ τὰ στελέχη τοῦ κινήματος ἔδιδαν ὅρκο ἐνώπιον του νὰ παραμείνουν πιστοὶ στοὺς στόχους τοῦ κινήματος. Σύνδεσμος μεταξὺ τοῦ πολιτικοῦ καὶ τοῦ στρατιωτικοῦ σκέλους ἦταν ὁ τότε συνταγματάρχης Νῖκος Πανταζῆς, ὁ ὁποῖος καὶ ἐκατηγορήθη ἀργότερα ἀπὸ μέλη τοῦ κινήματος ὅτι ἦτο αὐτὸς ποὺ τὸ εἶχε προδώσει. Πολὺ σημαντικὸ στοιχεῖο ἦταν καὶ ὁ πρώην νομάρχης Γεώργιος Κυριακᾶκος, καθηγητὴς θεολόγος Μέσης Ἐκπαιδεύσεως, “ὑπουργὸς Ἐσωτερικῶν” τῆς σκιώδους κυβερνήσεως ὅταν θὰ ἀνελάμβανε ὁ Γεωργαλᾶς καὶ ὁ ἐκδότης τῆς ἐφημερίδος Στόχος, Γεώργιος Καψάλης, “ὑπουργὸς Δημοσίας Τάξεως”.
Ὁ Μπαντουβᾶς ἐσυνέχιζε τὴν ἐπερώτησή του ὡς ἑξῆς : “Ἐπεδιώχθη ἐπαφὴ μὲ τὸν τ. βασιλέα, ὁ ὁποῖος ἐπεφυλάχθη μὲν ἀρχικά, δὲν ἐγνώσθη ὅμως ἡ τελική του θέση… Τὸ κίνημα θὰ ἐπραγματοποιεῖτο ἀρχὲς τοῦ ἔτους [1977] ἀλλὰ ἀνεβλήθη ἐπὶ ἑξάμηνον, μετὰ τὴν σύλληψη τοῦ Γεωργαλᾶ. ‘Επροβλέπετο δολοφονία Καραμανλῆ, Μαύρου κλπ. καθὼς καὶ τῶν Παπαδοπούλου καὶ Ἰωαννίδη. Ἦσαν πολλοὶ οἱ μυημένοι ἀπὸ τὴν ἀστυνομία, μὲ σύνδεσμο τὸν [πρώην γενικὸ ἀστυνομικὸ διευθυντὴ] Ντόντο, ἀπὸ τὴν Ἀεροπορία καὶ τὸ Ναυτικό. Κατὰ τοὺς ἰσχυρισμοὺς τῶν ἀποκαλυφθέντων συνωμοτῶν, ἐγνώριζε τὴν κίνηση καὶ ὁ κ. Ἀβέρωφ [ὡς καὶ ὁ ὑπουργὸς Δημοσίας Τάξεως κ. Σταμάτης], ἐμελετᾶτο δὲ ἡ πιθανότης χρησιμοποιήσεώς του. Ἐδόθη στὴν Κυβέρνηση σχέδιον τῆς καταστάσεως δολοφονιῶν καὶ κατάσταση μεμυημένων στὸ κίνημα. Πάντως, ἡ ἀποκάλυψη τῆς συνωμοσίας καὶ ἡ ἐνημέρωση τοῦ Πρωθυπουργοῦ, δὲν προῆλθε ἀπὸ τὸν κ. Ἀβέρωφ”.
Ἤδη ἀπὸ τὰ τέλη τοῦ προηγουμένου ἔτους (1976) ὁ Μπαντουβᾶς μὲ ἀλλεπάληλες δηλώσεις προσπαθοῦσε νὰ εὐαισθητοποιήση τὴν κοινὴ γνώμη γιὰ τὴν σοβαρότητα τῆς “κινήσεως Γεωργαλᾶ”, ἀλλὰ, ὅπως ἔγραφαν οὶ ἐφημερίδες στὶς 2 Δεκεμβρίου 1976, “κατὰ τὴν τελευταίαν συζήτησιν εὶς τὴν Βουλήν, εἰς ἐπίπεδον ἀρχηγῶν κομμάτων, ὁ πρόεδρος τῆς κυβερνήσεως κ. Κων. Καραμανλῆς, ἐπέκρινε τὸν βουλευτὴν Ἡρακλείου τῆς ΕΔΗΚ κ. Κων. Μπαντουβᾶν, ἐπειδὴ ἐπιδιώκει διὰ παντὸς τρόπου τὴν δημοσιότητα καὶ τοῦ συνέστησε νὰ παύση νὰ ἀκολουθῆ αὐτὴν τὴν τακτικήν”. Παρὰ ταῦτα, ἡ Ἐλευθεροτυπία, στὶς 29 Νοεμβρίου 1976, ἐτιτλοφόρει ἄρθρο της μὲ φωτογραφία τοῦ ὑπασπιστοῦ καὶ γραμματέως τοῦ Βασιλέως Μάκη Ἀρναούτη :”Βασιλοχουντικοὶ ἐπιχειροῦν νὰ διεισδύσουν στὸ στράτευμα”, μὲ στόχο τὴν ἐπιστροφὴ στὸ θρόνο τοῦ Κωνσταντίνου.
Καθοριστικὴ γιὰ τὴν ἀνακάλυψη τῆς κινήσεως ὑπῆρξε ἡ σύλληψη τοῦ Γεωργαλᾶ στὶς 19 Δεκεμβρίου 1976 γιὰ “ἠθικὴ αὐτουργία εἰς τὰ ἐπεισόδια τὰ ὁποῖα εἶχαν γίνει κατὰ τὴν κηδεία τοῦ [δολοφονηθέντος] ἀστυνόμου Μάλλιου”. Ὁ Γεωργαλᾶς ἀπηλευθερώθη στὶς 10 Ἰανουαρίου 1977, ἀλλὰ στὶς 31 Δεκεμβρίου 1976, ἡ Καθημερινὴ παρατηροῦσε τὰ ἑξῆς σημαντικά : “Δὲν ἔγινε γνωστὴ ἡ ὑπόθεση γιὰ τὴν ὁποία ἀνεκρίθη ὁ Γεωργαλᾶς. Πιστεύεται ὅτι πρόκειται γιὰ ἐξαιρετικὰ σοβαρὸ θέμα, ἄν κρίνη κανεὶς ἀπὸ… τὴν ἄκρα μυστικότητα ποὺ κρατοῦν οἱ ἀξιωματικοὶ τῆς Ἀσφαλείας Προαστίων…Κατόπιν αὐτοῦ γεννᾶται τὸ ἐρώτημα : Ποία μπορεῖ νὰ εἶναι αὐτὴ ἡ τόσο σοβαρὴ ὑπόθεση, ποὺ ἀπασχολεῖ τὴν Ἀσφάλεια Προαστίων ;.. πρόκειται γιὰ σοβαρὴ ἀντιδημοκρατικὴ δράση τοῦ Γεωργαλᾶ, ποὺ τώρα μόλις ἀποκαλύφθηκε ἤ πρόκειται γιὰ τὴν ἐξιχνίαση τῆς δολοφονίας τοῦ Γουέλτς;”.
Ὁ μακαρίτης σήμερα Γιῶργος Καψάλης, ἀπὸ τοὺς βασικώτερους “ὑπουργοὺς” τῆς σκιώδους κυβερνήσεως τῆς κινήσεως Γεωργαλᾶ τοῦ 1976, ἀπεφάσισε νὰ ἀποκαλύψη στὴν ἐφημερίδα του Στόχος, τὸ 1993 καὶ τὸ 1997-1998, ἐλάχιστα στοιχεῖα τοῦ ἀποτυχόντος πραξικοπήματος, χρησιμοποιώντας μάλιστα συνωμοτικὸ ψευδώνυμο τοῦ Γεωργαλᾶ γιὰ νὰ τὸν ἀναφέρη, τὸ Οὐρβανός. Ἔτσι στὶς 7 Μαΐου 1997, ἐτιτλοφόρει τὴν πρώτη σελίδα τῆς ἐφημερίδος του : “Ἀπὸ πρῶτο χέρι, μόνο στὸν Στόχο. Τὰ ἄκρως ἀπόρρητα τοῦ πραξικοπήματος ποὺ κρύβει ὁ Καραμανλῆς”.
Κατ’ ἀρχὰς πρέπει νὰ ἐπισημανθῆ ὅτι σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τὴν γνώμη ποὺ ἔχει εὐρέως ἐπικρατήσει στὸ κοινό, ὁ μεγάλος ἐχθρὸς τὴς βασιλικῆς οἰκογενείας ὡς ἀχάριστος καὶ καταστροφεύς της, ἦταν ὁ Κωνσταντῖνος Καραμανλῆς ὁ πρεσβύτερος καὶ ὄχι ἡ οἰκογένεια Παπανδρέου. Ἡ ἀπέχθεια τοῦ Βασιλέως γιὰ τὸ ὄνομα Καραμανλῆς, μεταβιβάζεται αὐτομάτως στὸν ἀνηψιό του, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ τελευταῖος δὲν εἶχε τὴν συμπάθεια τοῦ πρεσβυτέρου συνονόματός του, ὅπως ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὴν διαθήκη του τὴν στιγμὴ τοῦ θανάτου του, στὴν Ἀθήνα, στὶς 22 Ἀπριλίου 1998. Ἀργότερα ὁ Βασιλεὺς ἀνεγνώρισε ὅτι ἦταν λάθος ἡ ἀποπομπή τοῦ βασιλόφρονος καὶ ἀντικομμουνιστοῦ Γεωργίου Παπανδρέου τὸ 1965. Οἱ πραξικοπηματίες τῆς 21ης Ἀπριλίου εἶχαν τὴν διπλὴ ἰδιότητα τοῦ ἀντιβασιλισμοῦ καὶ τοῦ καραμανλισμοῦ. Ὁ Παπαδόπουλος δὲν ἐπέτρεψε τελικὰ τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ Καραμανλῆ ἀπὸ τὸ Παρίσι, παρὰ τὴν καραμανλικὴ ἰδεολογική του προέλευση, ἁπλῶς διότι δὲν ἔβλεπε γιατὶ ἔπρεπε νὰ ἀφαιρέση ἀπὸ τὸν ἑαυτό του τὴν ἡγεσία τῆς χώρας πρὸς ὄφελος ἑνὸς ἀγαπημένου κατὰ τὰ ἄλλα γι’ αὐτὸν πολιτικὸ πρόσωπο. Τὸν βασιλικὸ θεσμὸ ὅμως τὸν κατήργησε τὸ 1973.
Ὁ ἀμερικανικὸς παράγων, συνεχίζοντας τὴν ἀγγλικὴ παράδοση στὴν Ἑλλάδα, ὑπῆρξε καὶ εἶναι πάντα φιλοβασιλικός. Εἶναι δὲ ἐντυπωσιακὸ, διαβάζοντας τὰ ἀμερικανικὰ ἀρχεῖα, ὅτι ὁ Ἀνδρέας Παπανδρέου σὲ καμμία στιγμὴ τῆς πολιτικῆς του σταδιοδρομίας, οὔτε πρὸ τοῦ 1967, οὔτε κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Ἑπταετίας, οὔτε καὶ μετὰ τὸ 1974, δὲν παρουσιάζεται ἀπὸ τοὺς Ἀμερικανοὺς ἀξιωματούχους ὡς ἀκραῖος ἀντιαμερικανὸς καὶ ἀντιβασιλικός. Γιὰ παράδειγμα, μία ἀπόρρητη ἀναφορὰ τοῦ Deputy Director of Current Intelligence πρὸς τὸν Deputy Director of Central Intelligence (CIA), μὲ θέμα Andreas Papandreou καὶ ἡμερομηνία 13 Μαρτίου 1967, δηλαδὴ ἕνα μῆνα πρὸς τοῦ ἀπριλιανοῦ πραξικοπήματος, λέγει σαφῶς ὅτι ὄχι μόνον ὁ Ἀνδρέας δὲν ἀντιπροσωπεύει κομμουνιστικὸ κίνδυνο, οὔτε εἶναι βιαίως ἀντιβασιλικός, ἀλλὰ ἀντιθέτως δύναται νὰ ἀποτρέψη μία βίαιη ἀλλαγὴ τοῦ ἑλληνικοῦ κατεστημένου : “Ὁ Ἀνδρέας ἔχει γίνει ὁ ἐκπρόσωπος ὁμάδος κεντροαριστερῶν οὐδετεριστῶν, ἴσως ἐλαφρῶς ἀντιδυτικῶν πολιτικῶν. Αὐτὴ ἡ θέση ἔχει ἀντίκρυσμα σὲ ἕνα σημαντικὸ τμῆμα τῆς νεολαίας ποὺ ἄν καὶ δὲν ψηφίζει τώρα, θὰ δυνηθῆ νὰ τὸ κάνη σὲ μελλοντικὲς ἐκλογές. Ὑποστηρίζεται ἐπίσης ἀπὸ μὴ κομμουνιστὲς ἀριστερούς, ποὺ ἐψήφιζαν συχνὰ γιὰ τὴν κρυπτοκομμουνιστικὴ ΕΔΑ, μὴ ἔχοντας καλύτερη ἐπιλογή. Ἡ ἴδια ἡ ΕΔΑ φαίνεται νὰ ὑφίσταται ζημίες ἀπὸ τὴν δημοφιλία τοῦ Ἀνδρέα στοὺς κύκλους τῆς Ἀριστερᾶς καὶ θὰ ἐναντιωθῆ στὶς προσπάθειές του νὰ ἐπεκταθῆ εἰς βάρος της. Ὁ Ἀνδρέας… ἄν καὶ ἐπιζητᾶ τὴν ἀμερικανικὴ βοήθεια… μᾶλλον ἐὰν ἦτο δυνατὸν θὰ προσεπάθη νὰ μειώση μερικὰ στοιχεῖα τῆς ἀμερικανικῆς παρουσίας στὴν Ἑλλάδα… Θὰ προτιμοῦσε νὰ ἔχη τὸν Βασιλέα ἁπλῶς ὡς σύμβολο ἄν ὄχι τὴν πλήρη καθαίρεσή του”. Ὅσο γιὰ τὴν τακτικὴ ποὺ άκολουθοῦσε ὁ Ἀνδρέας, ἔχουμε τὴν μαρτυρία τοῦ Ἀμερικανοῦ πρέσβεως στὴν Ἀθήνα Φίλλιπς Τάλμποτ (Phillips Talbot,1965-1969, γεννηθεὶς τὸ 1915) ὁ ὁποῖος στὶς 30 Μαρτίου 1967 ἔγραφε στὸ Ἀμερικανικὸ ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν, κατόπιν συναντήσεως τοῦ Ἀνδρέα Παπανδρέου μὲ τὸν Norbert Anschutz,νο.2 τῆς Πρεσβείας, ὅτι ὁ Ἀνδρέας ἄλλα λέγει καὶ ἄλλα πράττει καὶ διὰ τοῦτο ὁ Τάλμποτ τὸν χαρακτηρίζει ὡς δημαγωγό.
Στὶς 14 Μαΐου 1997, ἐκυκλοφόρησαν στὴν Ἀθήνα 12 τόμοι τοῦ προσωπικοῦ ἀρχείου τοῦ Κων. Καραμανλῆ τοῦ Πρεσβυτέρου ποὺ γιὰ πρώτη φορὰ ἀπεκάλυπταν μὲ στοιχεῖα, ὅτι περὶ τὸ τέλος τοῦ 1975, ὁ τέως βασιλεὺς Κωνσταντῖνος συνωμοτοῦσε γιὰ τὴν ἀνατροπή, μὲ στρατιωτικὸ πραξικόπημα, τοῦ Κωνσταντίνου Καραμανλῆ. Συντονιστὴς τῶν συνωμοτικῶν κινήσεως “ὀλιγαρίθμων ἀξιωματικῶν τοῦ Στρατοῦ Ξηρᾶς μὲ σκοπὸ τὴν ἀνατροπὴ τῆς κυβερνήσεως καὶ τὴν ἐπαναφορὰ τοῦ τέως βασιλιᾶ Κωνσταντίνου” ἦταν ὁ ὑπασπιστὴς καὶ προσωπικὸς γραμματεὺς τοῦ Κωνσταντίνου, στρατηγὸς Μάκης (Μιχαὴλ) Ἀρναούτης (γεννηθεὶς τὸ 1927 καὶ ἐγκατασταθεὶς στὸ Λονδῖνο τὸ 1967)). Ἡ ἀποκάλυψη τῆς συνωμοσίας εἶχε γίνει ἀπὸ τὸν πλοίαρχο τοῦ Πολεμικοῦ Ναυτικοῦ Π. Παναγιωταρέα καὶ εἶχε ἐπιβεβαιωθῆ ἡ ὕπαρξὴ της μετὰ ἀπὸ ἔρευνα. Ἡ κυβέρνηση εἶχε ἀντιδράσει ἀμέσως καὶ μὲ ἀπ’εὐθείας προειδοποιήσεις πρὸς τὸν Κωνσταντῖνο, ἀλλὰ εἶχε ἀποφασισθῆ νὰ μὴ δοθῆ τίποτε στὴν δημοσιότητα.
Τὸ ἀρχεῖο Καραμανλῆ μᾶς ἐπληροφόρει ἐπίσης πὼς τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1975, ὁ Γ.Ράλλης καὶ ὁ Ε. Ἀβέρωφ ἐνημέρωσαν τὸν πρωθυπουργὸ γιὰ τὴν δραστηριότητα τοῦ Μ. Ἀρναούτη, ὁ ὁποῖος εἶχε προσπαθήσει νὰ προσεταιρισθῆ ἐν ἐνεργείᾳ ἀξιωματικούς. Ὅπως εἶχε κάνει ὁ Γεώργιος Β΄ ἐπανερχόμενος τὸ 1935, ὁ Κωνσταντῖνος θὰ ἔδιδε γενικὴ ἀμνηστία καὶ θὰ ἐσχημάτιζε Κυβέρνηση ὑπὸ ἐξωκοινοβουλευτικὸ πρόσωπο (τὸ 1935, εἶχε γίνει αὐτὸ ὑπὸ τὸν καθηγητὴ στὸ Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν, Κωνσταντῖνο Δεμερτζῆ). Μάλιστα ὁ Κωνσταντῖνος εἶχε ἐξασφαλίσει τὴν ὑποστήριξη τοῦ Σάχη καὶ ἡ πτώση τοῦ Ἰρανοῦ μονάρχη τὸ 1979 ἀντεκατεστάθη ἀργότερα μὲ τὴν ὑποστήριξη τοῦ Βασιλέως τῆς Ἱσπανίας, συζύγου τῆς ἀδελφῆς του Σοφίας.
Στὶς 4 Νοεμβρίου 1975, ὁ ἀρχηγὸς τοῦ Στόλου ἀντιναύαρχος Σ. Κονοφάος, ἐπεσκέφθη τὸν Καραμανλῆ καὶ τοῦ εἶπε ὅτι ὁ Ἀρναούτης εἶχε ἐπιζητήσει τὴν ὑποστήριξη καὶ τεσσάρων ἀξιωματικῶν τοῦ Ναυτικοῦ. Ὁ Κονοφάος σὲ ἐπιστολή του πρὸς τὸν Καραμανλῆ κατέδωσε τὴν συνωμοσία λέγοντας πὼς ὁ Βασιλεὺς εἶχε δώσει τὸ πράσινο φῶς. Τὸ πραξικόπημα ἐπρόκειτο ἀρχικῶς νὰ ἐκδηλωθῆ τὸν Φεβρουάριο 1976 ἐνῷ θὰ εἶχε προηγηθῆ ἡ δολοφονία τοῦ Καραμανλῆ. Ὁ Ἀρναούτης ἐπέμενε ὅτι ἔπρεπε νὰ συμμετάσχη στὸ πραξικόπημα τὸ Ναυτικὸ καὶ ἡ Ἀεροπορία γιὰ νὰ δυνηθοῦν οἱ βασιλικοὶ νὰ ἐλέγξουν τὴν κατάσταση καὶ νὰ μὴν τὴν πάθουν ὅπως στὴν 21η Ἀπριλίου.
Τότε ὁ ἀντιναύαρχος Κονοφάος ἔστειλε στὸ Λονδῖνο γιὰ νὰ συναντήση τὸν βασιλέα, τὸν πλοίαρχο Τ.Π. Παναγιωταρέα. Ἡ συνάντηση ἐπραγματοποιήθη τὴν Δευτέρα 13 Ὀκτωβρίου 1975 καὶ ὁ βασιλεὺς ἐπεβεβαίωσε ὅτι ἐπιθυμοῦσε πραξικόπημα, ἀλλὰ ἐπέμενε ὅτι στόχος του δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ἦτο ἡ ἄμεση ἐπαναφορὰ τοῦ θεσμοῦ τῆς Βασιλευομένης Δημοκρατίας ἀλλὰ “ἡ διάσωσις τῆς πατρίδος”. Διάλυση τῆς Βουλῆς καὶ σχηματισμὸς ὅπως τὸ 1935-36 οἰκουμενικῆς κυβερνήσεως ποὺ θὰ συνεδυάζετο πρὸς τὴν ἐξαγγελία τεραστίου δανείου ὰπὸ τὸ Ἰρὰν κα τὴν Σαουδικὴ Ἀραβία τῆς τάξεως τῶν δύο
δισεκατομμυρίων δολλαρίων.
Βάσει τοῦ ἀρχείου Καραμανλῆ, ὁ Βασιλεὺς ἐδήλωσε πὼς τὸ 1975, ἐδέχθη ἐκπρόσωπο τῆς Ἀμερικανικῆς Κυβερνήσεως ὁ ὁποῖος ἐπέμενε ὅτι ὁ Στρατὸς εἶχε τὴν πρόθεση νὰ ἀνατρέψη τὴν ἑλληνικὴ κυβέρνηση. Τὸν διεβεβαίωσε πὼς ἡ Ἀμερικανικὴ Κυβέρνηση τοῦ ἔχει ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη καὶ ὅτι ἔπρεπε νὰ τεθῆ ἐπὶ κεφαλῆς τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων γιὰ νὰ ἀποφευχθῆ ἐπανάληψη τῶν γεγονότων τῆς 21ης Ἀπριλίου. ‘Επίσης, τὸν ἴδιο καιρό, ὁ Βασιλεὺς συνηντήθη μὲ τὸν Βρεταννὸ πρωθυπουργό, ὁ ὁποῖος τοῦ εἶπε ὅτι θὰ ἔπαιζε καὶ πάλι πρωτεύοντα ρόλο στὴν Ἑλλάδα. Τότε ἐπεσκέφθη τὴν Σαουδικὴ Ἀραβία καὶ τὸ Ἰρὰν καὶ ἐγένετο δεκτὸς μὲ τιμὲς ἀρχηγοῦ κράτους ἀλλὰ ἡ ἐπίσκεψη δυστυχῶς δὲν ἀπέδωσε τὰ ἀναμενόμενα ἀποτελέσματα ἐξ ἀπόψεως ἐπιβεβαιώσεως τῆς χορηγήσεως δανείου τῆς τάξεως τῶν δύο δισεκατομμυρίων δολλαρίων, εἰς περίπτωσιν ἐπανόδου του εἰς τὴν Ἑλλάδα.
Στὶς ἀρχὲς τοῦ Ἰανουαρίου 1976, ὁ Καραμανλῆς, μέσῳ τοῦ βασιλόφρονος πρέσβεως Λεωνίδα Παπάγου, υἱοῦ τοῦ στρατάρχου, διεμήνυσε στὸν Βασιλέα στὸ Λονδῖνο “νὰ παύση νὰ συνωμοτῆ”. Παρὰ ταῦτα, στὶς 14 Ὀκτωβρίου 1976, ὁ Βρεταννὸς πρέσβυς στὴν Ἀθήνα σὲρ Φράνσις Μπροὺκς Ρίτσαρντς ἐνημέρωσε τὸν Π. Μολυβιάτη ὅτι ὁ Κωνσταντῖνος εὑρίσκετο σὲ ἐπαφὴ μὲ συνωμότες στὴν Ἑλλάδα. Τὸ σημείωμα τοῦ πρέσβεως ἔλεγε : “Τὴν πρωτοβουλία τῆς συνωμοσίας δὲν ἔχει ὁ τέως βασιλεὺς, οὗτος ὅμως τηρεῖται ἐνήμερος αὐτῆς καὶ ἀσφαλῶς δὲν τὴν ἀποθαρρύνει”. Μία ἑβδομάδα ἀργότερα ὁ Βρεταννὸς πρέσβυς συνήντησε τὸν Καραμανλῆ καὶ τοῦ ἀνέφερε ὅτι ὑπῆρχαν ἐνδείξεις γιὰ ἐκδήλωση πραξικοπήματος. Ἔγινε σαφὲς ὅτι γιὰ τὸ θέμα εἶχε ἐνημερωθῆ καὶ ἡ Ἀμερικανικὴ Πρεσβεία στὴν Ἀθήνα ὁ ἐπιτετραμμένος τῆς ὁποίας Χ. Μίλλς διεμήνυσε στὸν πρωθυπουργὸ ὅτι ἡ Οὐάσιγκτων κατεδίκαζε ἀπολύτως τὴν συνωμοσία.
Στὶς 18 Νοεμβρίου 1976 ὁ Βρεττανὸς πρωθυπουργὸς Τζ. Κάλλαχαν συνήντησε τὸν τέως βασιλέα καὶ τοῦ διεμήνυσε νὰ μὴν ἀναμιγνύεται σὲ τέτοιου εἴδους δραστηριότητες ὅσο εὑρίσκετο ἐπὶ βρεταννικοῦ ἐδάφους. Αὐτὸ ἔγινε ἀφοῦ -κατόπιν ἐντολῆς τοῦ Καραμανλῆ- εἶχε μεταβῆ στὸ Λονδῖνο, ὡς εἰδικὸς ἀπεσταλμένος τῆς Κυβερνήσεως, ὁ πρώην βασιλόφρων Γεώργιος Ράλλης γιὰ νὰ προειδοποιήση τὸν Κωνσταντῖνο ὅτι ἡ Ἀθήνα ἐγνώριζε τὴν συνωμοτική του δράση καὶ τοῦ ἐζήτει νὰ θέση τέρμα σ’ αὐτήν.
Ὅταν τὸ 1997 ὁ Βασιλεὺς στὸ Λονδῖνο ἔλαβε γνώση τοῦ περιεχομένου τοῦ δημοσιευθέντος ἀρχείου Καραμανλῆ ποὺ ἀφοροῦσε τὴν δραστηριότητά του στὴν περίοδο 1975-1977, ἔσπευσε, ὡς ἦτο φυσικὸ νὰ ἀπαντήση.
Ἰδοὺ λοιπὸν ἡ ἀκοίνωση τοῦ Κωνσταντίνου, τοῦ Μαΐου τοῦ 1997: “Τὸ 1976 ἐπεσκέφθη τὸν Βασιλέα Κωνσταντῖνο εἰς τὸ Λονδῖνον ἐκ μέρους τοῦ Ἕλληνος πρωθυπουργοῦ, ὁ κ. Γ. Ράλλης, ὁ ὁποῖος τοῦ ἐγνώρισε ὅτι συμφώνως πρὸς πληροφορίας τῆς Βρεταννικῆς Κυβερνήσεως ὑπῆρχε ἐνδεχομένως κίνδυνος ἀνατροπῆς τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτικοῦ καθεστῶτος, δολοφονίας τοῦ πρωθυπουργοῦ κ.α.π. Κατάπληκτος ἀπὸ τὶς “ἀποκαλύψεις” τοῦ κ. Γ. Ράλλη, ὁ Βασιλεὺς Κωνσταντῖνος ἐφρόντισε νὰ συναντήση ἀμέσως τὸν τότε Βρεταννὸ πρωθυπουργὸ κ. Callahan, ὁ ὁποῖος ὄχι μόνον διέψευσε κατηγορηματικῶς, κάθε τέτοια φήμη ἀλλὰ τοῦ ἐγνώρισε ὅτι οἱ πληροφορίες αὐτὲς εἶχαν ἑλληνικὴ προέλευση καὶ ὅτι ἡ Βρεταννικὴ Κυβέρνησις εἶχε ἀρνηθῆ νὰ δώση οἱανδήποτε συνέχειαν. Δυστυχῶς, παρὰ τὶς ἐπανειλημμένες προσκλήσεις τοῦ Βασιλέως Κωνσταντίνου, ὁ κ. Γ. Ράλλης ἐπ’ οὐδενὶ λόγῳ ἐδέχθη νὰ τὸν συνοδεύση εἰς τὸν Βρεταννὸν πρωθυπουργόν.
“Ὁ Βασιλεὺς Κωνσταντῖνος δὲν χρειάζεται οἱανδήποτε ἐπιβεβαίωσιν τῶν δημοκρατικῶν του φρονημάτων. Ἄλλωστε διὰ τὴν προάσπισιν τῶν δημοκρατικῶν ἐλευθεριῶν τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, ὁ Βασιλεὺς Κωνσταντῖνος ἐθυσίασε τὸν θρόνον του. Αἱ κρίσεις τοῦ κ. Κ. Καραμανλῆ διὰ τὴν προσπάθειαν τῆς 13ης Δεκεμβρίου 1967, εἶναι τοὐλάχιστον ἀνοίκειοι, στρεφόμεναι καὶ κατὰ ἐπαξίων στρατιωτικῶν ἡγετῶν καὶ πλήθους ἀξιωματικῶν τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων, οἱ ὁποῖοι ὑπεβλήθησαν εἰς παντὸς εἴδους θυσίας καὶ ταλαιπωρίας διὰ τὴν ἀποκατάστασιν τῆς Δημοκρατίας. Φυσικὰ ὁ Βασιλεὺς Κωνσταντῖνος ἐπιφυλάσσεται νὰ ἐπανορθώση, ἐν καιρῷ, τὰς διαφόρους ἀνακριβείας τῶν ὀψίμων “ἀρχειακῶν ἀποκαλύψεων” ἤ καὶ προσπαθειῶν δικαιολογήσεως πράξεων καὶ παραλείψεων τοῦ πρώην ἀρχηγοῦ τῆς ΕΡΕ. Ὁ Βασιλεὺς Κωνσταντῖνος ὑπῆρξε μέχρι τώρα , συχνὰ ὑποχρεωμένος ὡς πρώην ἀνώτατος ἄρχων, νὰ μὴν ἀπαντᾶ εἰς προσωπικὰς ἐπιθέσεις κηδόμενος τῶν ἐθνικῶν συμφερόντων ἀλλὰ καὶ τῆς ἠρεμίας καὶ ἡσυχίας τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ.
“Τὸ 1965, ὁ τότε ἀρχηγὸς τῆς ἀντιπολιτεύσεως (ΕΡΕ), κ. Π. Κανελλόπουλος, ἐζήτησε ἀπὸ τὸν Βασιλέα νὰ τοῦ ἀναθέση τὴν Κυβέρνησιν, συναινώντας εἰς τὴν ἀναστολὴν τῆς ἰσχύος ὡρισμένων θεμελιωδῶν ἄρθρων τοῦ Συντάγματος [δηλαδὴ νὰ τοῦ ἀνατεθῆ δικτατορία, ὅπως εἶχε γίνει μὲ τὸν Μεταξᾶ τὸ 1936. Στὶς 29 Ἰανουαρίου 2003, σύσσωμη ἡ Βουλὴ συμπεριλαμβανομένου καὶ τοῦ ΚΚΕ, τὸν ἐτίμησε ὡς πατέρα τοῦ κοινοβουλευτισμοῦ ! Οἱ παπάδες εὐλογοῦν τὰ γένεια τους. Βλ. στὸ βιβλίο μου, Ἐκδόσεις Ἔσοπτρον, Τὸ Βυζαντινὸ πρότυπο διακυβερνήσεως, τὸ κεφάλαιο 5 :”Τὸ τέλος τοῦ κοινοβουλευτισμοῦ : ἡ ὑποβάθμιση τοῦ θεσμοῦ ἀπὸ τὸν Παν. Κανελλόπουλο”]. Τὸ 1966, διὰ τοῦ ἀρχηγοῦ τοῦ γραφείου τοῦ Βασιλέως Δ. Μπιτσίου, μετέπειτα ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν τοῦ κ. Κ. Καραμανλῆ, ὁ Βασιλεὺς Κωνσταντῖνος ἐκάλεσε τὸν διατρίβοντα εἰς Παρισίους κ. Κ. Καραμανλῆ νὰ ἐπιστρέψη εἰς Ἀθήνας, διὰ νὰ συμβάλη εἰς τὴν ὁμαλὴν ἐξέλιξιν τῶν ἑλληνικῶν πολιτικῶν πραγμάτων. Ὁ κ. Κ. Καραμανλῆς ἐδέχετο ὅμως νὰ ἐπανέλθη μόνον ἐφ’ ὅσον ὁ Βασιλεὺς ἀνέθετε εἰς τὰς Ἐνόπλους Δυνάμεις νὰ ἐπιβάλουν Δικτατορίαν [ὡς σύμβουλος τοῦ προέδρου Καραμανλῆ στὸ Παρίσι, ἐνθυμοῦμαι ὅτι σὲ μία συζήτηση ποὺ εἴχαμε στὸ διαμέρισμά του τῆς 10, rue de Montmorency, ὁ Καραμανλῆς, σχολιάζοντας τὰ γεγονότα στὴν Ἑλλάδα, μοῦ εἶπε,σὲ ἐμένα, τὸν Δημήτρη Κιτσίκη, ὅτι ὁ Γεώργιος Παπαδόπουλος ἦταν καραμανλικὸς καὶ δὲν ἀπεκλείετο νὰ τὸν καλέση στὴν Ἑλλάδα γιὰ νὰ ἀναλάβη τὴν πρωθυπουργία].
“Τὸ 1967, ὀλίγον πρὸ τῆς ἀπριλιανῆς στρατιωτικῆς ἐπεμβάσεως, ὁ τότε πρωθυπουργὸς Π. Κανελλόπουλος, ὁμοῦ μετὰ τῶν τότε ὑπουργῶν Ἀμύνης κ. Π. Παπαληγούρα καὶ Δημοσίας Τάξεως κ. Γ. Ράλλη, ἐζήτησαν ἀπὸ τὸν Βασιλέα τὴν ἐγκαθίδρυσιν δικτατορίας. Ὁ Βασιλεὺς ἠρνήθη κατηγορηματικὰ καὶ νὰ συζητήση ἀκόμη ὅλες αὐτὲς τὶς προτάσεις [Τὸ θνησιγενὲς “πραξικόπημα τῶν στρατηγῶν” ἤ “τοῦ Παλατιοῦ” προσέκρουε στὴν ἀναποφασιστικότητα τοῦ Κωνσταντίνου : “Τὸ σχέδιο τῶν Ἀνακτόρων γιὰ πραξικόπημα δὲν ἦτο ἀκόμη ἔτοιμο ἐπειδὴ ὁ Κωνσταντῖνος προσωπικὰ παρέμενε ἀναποφάσιστος”, ἔλεγε τότε ἡ CIA]. Ὑπάρχουν καὶ ἄλλα τοιαῦτα προηγούμενα, ἀλλὰ ἡ ἀναφορὰ εἰς τὰ ἀνωτέρω ἐπιλεκτικῶς, ἀρκεῖ ἐπὶ τοῦ παρόντος. Καὶ βεβαίως θὰ ἦτο ἀδιανόητον ὁ Βασιλεὺς ὁ ὁποῖος ἠρνεῖτο νὰ ἐπιτρέψη οἱανδήποτε ἐκτροπὴ εἰς πολιτικὰς κυβερνήσεις, νὰ ἐδέχετο δικτατορίαν ἀπὸ μέρους τῶν στρατηγῶν!
“Εἶναι πάντως λυπηρόν, ὅτι πολιτικοὶ ἄνδρες κυβερνήσαντες τὴν χώραν μας ἐπὶ δεκαετίας, παραμένουν μὲ τὴν ἐντύπωσιν ὅτι τὸ συνταγματικὸν δημοκρατικόν μας πολίτευμα προέβλεπε “ὑπεύθυνον” τὸν “ἀνεύθυνον” ἀνώτατον ἄρχοντα καὶ ἤθελε τὸν “ὑπεύθυνον” πρωθυπουργὸν… “ἀνεύθυνον” ! Ἄν καὶ ὅλοι βεβαίως δὲν παύομεν νὰ φέρωμεν τὰς εὐθύνας μας ἔναντι τοῦ Ἔθνους καὶ τῆς Ἱστορίας.
“Καὶ αὐτὰ μὲν καθόσον ἀφορᾶ τὸ παρελθόν. Καλὸν ὅμως θὰ ἦτο νὰ στρέψωμεν τὰ βλέμματα καὶ νὰ συγκεντρώσωμεν τὴν προσοχήν μας εἰς τὸ παρὸν καὶ εἰς τὸ μέλλον. Ἄν καὶ ἀναγκασμένος να παραμένη μακρὰν τῆς πατρίδος, ὁ Βασιλεὺς Κωνσταντῖνος παρακολουθεῖ, μὲ προσοχὴν καὶ ἀνησυχίαν, τὰ σοβαρὰ προβλήματα καὶ τὶς καθημερινὲς δυσχέρειες ποὺ ἀντιμετωπίζει ὁ ἑλληνικὸς λαός… Διότι ἐπιτέλους, πολιτικοὶ ἄνδρες -ἀκόμη καὶ τὰ πολιτεύματα- ἔρχονται καὶ παρέρχονται. Ἐθνικαὶ ὅμως καταστροφαὶ παραμένουν ἀνεπανόρθωτοι”.
Ἄν ὁ Καραμανλῆς ἤθελε νὰ ἐπιβάλει δικτατορία, εἶχε πολλὲς εὐκαιρίες… ὅπως τὸ εἶχε δηλώσει σὲ ἐπιστολὴ ποὺ ἔστειλε στὶς 28 Νοεμβρίου 1968 στὸν ἑλληνοαμερικανὸ καθηγητὴ Τζώρτζ Ἀναστόπουλο, ἐπιστολὴ δημοσιευμένη στὸ Ἀρχεῖο Καραμανλῆ”.
Ὁ Τζώρτζ Ἀναστάπλο (καὶ ὄχι Ἀναστόπουλο), καθηγητὴς πολιτικῶν ἐπιστημῶν στὸ Πανεπιστήμιο τοῦ Σικάγου, ἦταν προσωπικός μου φίλος. Εἶχα μείνει στὴν οἰκία του στὸ Σικάγο ὅπου εἶχα συναντήσει τὸν στρατηγὸ Ὀρέστη Βιδάλη, ὁ ἕνας ἀπὸ τοὺς τρεῖς στρατηγοὺς ποὺ διηύθυναν τὸ βασιλικὸ πραξικόπημα τῆς 13ης Δεκεμβρίου 1967 (βλ. γιὰ τὴν συνάντηση αὐτὴ στὴν σελ. 295 τοῦ βιβλίου μου, Ἱστορία τοῦ Ἑλληνοτουρκικοῦ χώρου, Βιβλιοπωλεῖον τῆς Ἑστίας). Ὁ Ἀναστάπλο εἰργάζετο γιὰ τὴν Ἀμερικανικὴ Ὑπηρεσία Πληροφοριῶν, τὴν CIA, καὶ εἶχε ἔλθει τὸ 1968 στὸ Παρίσι γιὰ νὰ συναντήση τὸν τότε αὐτοεξόριστο πρόεδρο. Ἐπειδή, ὡς γνωστόν, ἤμουν σύμβουλος τοῦ Καραμανλῆ, τὸν ἐπῆρα μαζὶ μου στὸ παρισινὸ διαμέρισμα τοῦ προέδρου, στὸ 10, rue de Montmorency, Paris XVIe, τελευταῖον ὄροφο, ὅπου καὶ τοῦ τὸν ἐγνώρισα. Θυμᾶμαι μάλιστα ὅτι ἐπειδὴ ἦταν καλοκαῖρι, ὁ Ἀναστάπλο ἐφόρει σανδάλια -μὲ κάλτσες!- καὶ τοῦ ἔκαμα τὴν παρατήρηση ὅτι δὲν ἦτο εὐγενικὸ νὰ παρουσιασθῆ στὸν πρόεδρο χωρὶς κλειστὰ παπούτσια ! Ὅταν ἐπέστρεψε στὴν Ἀμερικὴ, ἔστειλε στὸν πρόεδρο διάφορα κείμενα. Ὁ Καραμανλῆς τοῦ ἔγραψε μία ἀπάντηση 14 δακτυλογραφημένων σελίδων στὰ ἑλληνικά (ποὺ κρατῶ στὸ προσωπικό μου ἀρχεῖο) κι ἐπειδὴ τὰ ἑλληνικὰ τοῦ Ἀναστάπλο ἦσαν ὑποτυπώδη, ὁ πρόεδρος μοῦ ἐζήτησε νὰ τὴν μεταφράσω στὰ ἀγγλικά.
Τὸ μεταφρασμένο αὐτὸ κείμενο, ποὺ κρατῶ στὸ ἀρχεῖο μου καὶ ποὺ ἐστείλαμε στὸν Ἀναστάπλο, φέρει τὴν ἡμερομηνία, Παρίσι, 17 Φεβρουαρίου 1969 καὶ ὄχι 28 Νοεμβρίου 1968, ἡμερομηνία ποὺ ἀναγράφεται στὸ δημοσιευμένο Ἀρχεῖο Καραμανλῆ. Ἀρχίζει δὲ ὡς ἑξῆς : ” I am answering you rather late as your letter took quite a time to reach me. This is probably due to faulty mail service during holidays. I read the papers you sent me and among them your interview on Chicago television. Frankly speaking, I cannot understand what event could suggest a connection between my name and any kind of dictatorship obliging you to become my advocate. In support of your arguments I can assure you that I have always been a democrat by conviction and that I governed Greece in a very democratic manner”.
Γράφοντας τὸ παραπάνω κείμενο γιὰ λογαριασμὸ τοῦ Καραμανλῆ, διερωτήθην τότε γιατὶ ἔπρεπε, γιὰ πολλοστὴ φορὰ ἕνας Ἕλλην ἡγέτης νὰ ἀπολογηθῆ στὸ δυτικό του ἀφεντικὸ γιὰ τὶς προθέσεις καὶ τὶς πράξεις του καὶ νὰ δηλώση καλὸς Ἀγγλοσάξων δημοκράτης. Στὸ Βυζάντιο ὅταν ἕνας δημόσιος ἄνδρας κατελάμβανε βιαίως τὴν ἀρχὴ καὶ άνεκηρρύτετο αὐτοκράτωρ δὲν ἠσθάνετο τὴν ἀνάγκη νὰ δικαιολογηθῆ στοὺς Βαρβάρους τῆς Δύσεως. Καὶ τὸ Βυζαντινὸ πρότυπο διακυβερνήσεως διήρκησε ἐπὶ χίλια καὶ ἑκατὸ χρόνια, χωρὶς ἀλλαγὴ συστήματος, ἁπλῶς ἐπειδὴ ἦτο ρωμαίϊκο, καὶ δὲν ἐξηρτᾶτο ἀπὸ ἐξωτερικὸ παράγοντα.
Ὁ Βασιλεύς λοιπόν, θὰ ἐπανέλθη στὸν θρόνο του καὶ θὰ ἀπομακρυνθῆ καὶ πάλι. Ἐκτὸς ἐὰν ὁ αἰγαῖος χῶρος, μέσῳ τῆς ἑλληνοτουρκικῆς συνομοσπονδίας, μὲ πρωτεύουσα τὴν Κωνσταντινούπολη, ἀνεξαρτητοποιηθῆ ! Ἐν τῷ μεταξὺ ὁ πρωθυπουργὸς Ἀλέξης Τσίπρας, ὡς νέος Γεώργιος Κονδύλης τοῦ 1935, ἐτοιμάζει τὴν καθιέρωση τοῦ δημοψηφίσματος γιὰ τὴν ἀπ’εὐθείας ἐκλογὴ τοῦ ἀνωτάτου ἄρχοντος, σήμερα τοῦ προέδρου τῆς Δημοκρατίας, αὔριο δέ, γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ τοῦ Βασιλέως. Εὐτυχῶς, στὴν Ἑλλάδα, οἱ προδότες δὲν εἶναι ἐξαίρεση, εἶναι κανών.
Μὲ πλήρη ἀφοσίωση καὶ ἀγάπη,
Δημήτρης Ν. Κιτσίκης
Καθηγητὴς Ἱστορίας Διεθνῶν Σχέσεων
Τακτικὸ μέλος τῆς Καναδικῆς Ἀκαδημίας
