Καθυστερημένοι κύκλοι τῆς ἐλληνικῆς κοινωνίας διανοουμένων ποὺ παραμένουν συνδεδεμένοι μὲ τὴν δυτικὴ ἐπιστημοσύνη τοῦ Διαφωτισμοῦ τοῦ γαλλικοῦ ΙΗ΄αἰῶνος, ἰδίως ἐλευθεροτέκτονες, ἀδυνατοῦν νὰ καταλάβουν ὅτι πλέον ἡ Δύση ὅπως καὶ ὁ ὑπόλοιπος πλανήτης, ἔχει βάλει στὸ χρονοντούλαπο τῆς Ἱστορίας τὴν ἀθεΐα, ἀκόμη καὶ τὴν πανθρησκεία, ἐπιβεβαιώνοντας τὸν Ἀνδρέα Μαλρὼ ὅτι ὁ ΚΑ΄αἰὼν θὰ εἶναι θρησκευτικός, καὶ μάλιστα παραδοσιακὰ θρησκευτικός.
Μεταξὺ τῶν καθυστερημένων τούτων κύκλων διακρίνουμε στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία ἕνα μεγάλο ποσοστὸ φιλολόγων καὶ ἀρχαιολόγων (καὶ δή, εἰδικῶν τῆς Ἀρχαιότητος καὶ τοῦ Βυζαντίου) ἀποφοίτων τῶν ἀπιθάνου μετριότητος ἑλληνικῶν πανεπιστημίων, δημοτικιστῶν καὶ μονοτονιστῶν τῆς παραδόσεως τοῦ ΚΚΚ (Κόμμα Κακριδῆ Κριαρᾶ), οἱ ὁποῖοι ἐμμένουν νὰ ποτίζουν τὰ παιδιὰ τῶν σχολείων μας μὲ σκονισμένες ψευδοεπιστημονικὲς πεποιθήσεις προοδευτισμοῦ ποὺ ἡ ἴδια ἡ Δύση ἔχει κάνει πλέον παρελθόν. Ὁ δυτικισμὸς σὲ ὅλον του τὸν ῥασιοναλισμό, ἀντεπροσωπεύετο ἀπὸ τὸν καθηγητὴ Ἐμμανουὴλ Κριαρᾶ, τὴν μούμια αὐτὴ τοῦ δημοτικισμοῦ καὶ μαθητοῦ τοῦ Ψυχάρη, ποὺ κατέστρεψε κυριολεκτικὰ τὴν ἑλληνικὴ νεολαία μὲ τὴν βοήθεια τοῦ πολιτικοῦ ἐλευθεροτεκτονισμοῦ καὶ τῆς σοσιαλδημοκρατίας. Ἄν καὶ πεσπεισμένος μέχρι τὸν θάνατό του στὰ 108 χρόνια τὰ ὁποῖα ἐταλαιπώρησαν ἀφάνταστα τὸν λαό μας, ὄτι εἶχε κερδίσει ἀνεπιστρεπτὶ τὴν ἐκμηδένιση τῶν ἑλληνικῶν, ἡ παραδοσιακὴ πολυτονικὴ γραφὴ ἐπιστρέφει σήμερα ὡς ἐκδικητικὴ μάχαιρα.
Ἀκόμα καὶ ὁ κυβερνήτης Παπαδόπουλος, κατὰ τὴν περίοδο τῆς φωτισμένης δεσποτείας του, δὲν ἠδυνήθη νὰ κάμψῃ τὰ δύο κατεστημένα τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, τὸ πανεπιστημιακὸ καὶ τὸ ἐκκλησιαστικό, ποὺ παρέμεναν ἀκίνητα μεταξὺ τῆς βαβαυρικῆς καὶ βενιζελικῆς δυτικοποιήσεως (Κοραοψυχαρισμός σὺν Νεοημερολογιτισμός) καὶ τῆς ἐλλείψεως δημιουργικότητος.
Ἡ ἀδελφότης Opus Dei, εἶχε ἱδρυθῆ στὴν Ἱσπανία τὸ 1928 καὶ συνέβαλε σημαντικὰ στὴν ἰδεολογιοποίηση τοῦ Βατικανοῦ. Ἕναν χρόνο ἀργότερα, τὸ 1929, ἡ κυβέρνηση τοῦ Μουσολίνι ὑπέκυψε στὶς πιέσεις τῆς ρωμαικαθολικῆς Ἐκκλησίας καὶ ὑπέγραψε μαζί της τὸ Κονκορδᾶτο ποὺ ἐπανίδρυε τὸ παπικὸ κράτος ὑπὸ τὴν μορφὴ τοῦ Βατικανοῦ, κράτος ποὺ εἶχε καταργηθῆ τὸ 1870. Ἡ «Ζωή» μιὰ πολὺ πιὸ ἤπια ἀδελφότης, χωρὶς τὴν σιδερένια πειθαρχία καὶ τὸν κυνισμὸ ποὺ πάντοτε ἐχαρακτήριζε τὸν παπισμό, εἶχε ἱδρυθῆ στὴν Ἑλλάδα 21 χρόνια ἐνωρίτερα, τὸ 1907. Ἡ Opus Dei εἶχε ἑτοιμάσει τὶς ἰδεολογικοθρησκευτικὲς προϋποθέσεις γιὰ τὸν θρίαμβο τῆς δικτατορίας τοῦ Φράνκο στὸν ἱσπανικὸ ἐμφύλιο πόλεμο τοῦ 1936-1939. Πράγματι ὁ Φρανκισμὸς δὲν ὑπῆρξε φασιστικὴ ἐπανάσταση, δηλαδὴ ἀνατροπὴ τῆς καθεστηκυίας τάξεως ὑπὲρ τοῦ μικροαστισμοῦ, γι’ αὐτὸ καὶ τὸ ἱσπανικὸ φασιστικὸ κόμμα τῆς Φάλαγγας εἶχε παραμερισθῆ πρὸς χάριν τῆς Opus Dei ἀπὸ τὸν Φράνκο. Μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ἀπεδείχθη ὅτι τελικὰ ἡ 21η Ἀπριλίου 1967 στὴν Ἑλλάδα δὲν ὑπῆρξε φασιστικὴ ἐπανάσταση ἀλλὰ κατέληξε νὰ γίνη ὅτι καὶ στὴν Ἱσπανία τοῦ Φράνκο, δηλαδὴ ἕνα ἐγχείρημα περισώσεως τοῦ ἑλληνικοῦ καπιταλιστικοῦ κατεστημένου, δηλαδὴ δικτατορία. (Ἡ δικτατορία διαφέρει τῆς ὁλοκληρωτικῆς ἐπαναστάσεως, στὸ ὅτι πρόκειται γιὰ προσπάθεια διαφυλάξεως τοῦ «στάτους κβό» ποὺ κινδυνεύει ἀπὸ ἐπαναστατικὲς δυνάμεις). Στὸ μπλοκάρισμα τῶν ἐπαναστατικῶν ἀρχικῶν διαθέσεων τῆς 21ης Ἀπριλίου, καθοριστικὸ ρόλο ἔπαιξε ἡ «Ζωή», ὅπως ἀκριβῶς ἔγινε μὲ τὴν Opus Dei στὴν Ἱσπανία.
Ἡ λεγόμενη «Κίνηση» μετὰ τὸ 1945 ἦταν μία ὁμοσπονδία σωματείων στὴν Ἀθήνα ποὺ συμπεριελάμβανε τὴν «Ζωὴ», ὅπως καὶ τὴν ὁμάδα τῆς Χριστιανικῆς Ἑνώσεως Ἐπιστημόνων τοῦ καθηγητοῦ Ἀλεξάνδρου Τσιριντάνη (1903-1977) καὶ τοῦ μελλοντικοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου Κοτσώνη. Ἡ Κίνηση ἦταν σαφῶς βασιλικὴ καὶ ἐθνικιστική, αὐτὸ ποὺ τὸ ΚΚΕ ὠνόμαζε μοναρχοφασισμό.
Ὁ ζωϊκὸς Ἱερώνυμος Κοτσώνης ἔγινε ἀρχιεπίσκοπος τῆς χούντας τῆς 21ης Ἀπρι,λίου καὶ ἀργότερα ὁ ζωϊκὸς Ἀναστάσιος Γιαννουλᾶτος ἔγινε ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας καὶ οἱ δύο τους προώθησαν τὴν ἰδεολογία τοῦ ἑλληνοχριστιανικοῦ πολιτισμοῦ. Ἡ αἱρετικὴ θέση τοῦ Ἱερωνύμου ἀνεδείχθη μὲ τὴν δημοσίευση τοῦ βιβλίου του Ὁ ἀγαπισμὸς, ἐφ’ ὅσον γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία οὐδεὶς «ἰσμός» ὑπάρχει καὶ σίγουρα ἡ χριστιανικὴ ἀγάπη δὲν δύναται νὰ ἀναδειχθῆ σὲ ἰδεολογία.
Στὶς ἀρχὲς τοῦ 1968 ἔλαβε χώρα μία συνάντηση γνωριμίας μεταξὺ τῆς νέας ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας τῶν Ἀθηνῶν καὶ τῶν καθηγητῶν Πανεπιστημίου. Ὁ Ἱερώνυμος ἐζήτησε τὴν βοήθεια τῶν καθηγητῶν στὴν ἐθνικὴ ἀποστολὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ κατόπιν αὐτοῦ τοὺς προσεφώνησε τὸ δεξί του χέρι, ὁ Τσιριντάνης, κάνοντας ἔκκληση γιὰ «τὴν σωτηρία τῆς νεολαίας». (βλ. Ἇλ. Τσιριντάνης, Διὰ τὴν πνευματικὴν διαπαιδαγώγησιν τῆς νεολαίας μας, Ἐκδόσεις Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν, μὲ πρόλογο τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου, Ἀθῆναι, 1968).
Σήμερα, ἡ ἄθεη κυβέρνηση τοῦ Τσίπρα καὶ οἱ προσπάθειες τοῦ ὑπουργοῦ Παιδείας του νὰ ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ παιδεία τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, θὰ ἔχουν τὴν ἰδια ἀποτυχία ποὺ ἐγνώρισε ὁ ἄθεος Ἀνδρέας Παπανδρέου τὴν ἐποχὴ τῆς μονοκρατορίας τοῦ ΠΑΣΟΚ καὶ ὁ σοσιαλδημοκράτης υἱός του Γιῶργος Παπανδρέου.
Ἡ ἀναπόφευκτη ἐπιστροφὴ τοῦ μοναρχικοῦ θεσμοῦ στὴν Ἑλλάδα γιὰ νὰ δυνηθῇ νὰ κάμψῃ τὰ δύο κατεστημένα τοῦ Πανεπιστημίου καὶ τῆς Ἐκκλησίας ποὺ ἐμμένουν νὰ κρατοῦν τὸ κρατίδιο τῶν Ἀθηνῶν στὴν σφαῖρα τοῦ δυτικοῦ διαφωτισμοῦ, πρέπει νὰ πραγματοποιηθῇ στὰ πλαίσια ὄχι πλέον τῶν νεωτεριστῶν τῆς Ἀνατολικῆς Παρατάξεως, ζωϊκῶν, μασόνων καὶ τουρκοφίλων κεμαλιστῶν, ἀλλὰ νὰ βασισθῆ στὸ βυζαντινὸ πρότυπο διακυβερνήσεως τῆς συναλληλίας, τῶν παλαιοημερολογιτῶν ἀντιμασονικῶν κύκλων τῆς Ὀθωμανίας, τῶν παραδοσιακῶν τῆς Ἀνατολικῆς Παρατάξεως, συνεχιστὴς τοῦ ὁποίου ὑπῆρξε ὁ Ἔρντογαν προτοῦ καταληφθῇ ἀπὸ τὴν σημερινή του μεγαλομανία.
