Ὁ μῦθος εἶναι ὁ μεγενθυντικὸς φακὸς τῆς πραγματικότητος. Εἶναι ὑπερρεαλισμὸς στὴν Ἱστορία ποὺ ἐπιτρέπει, πέραν τῆς καθημερινότητος, νὰ διεισδύσῃ κανεὶς στὴν βαθύτερη ἔννοια τῶν πραγμάτων ποὺ ὁ ῥεαλισμὸς εὐνουχίζει μὲ τὴν ratio.
Ὅταν ἡ καθημερινότητα ὑποβιβάζει τὸν θαυμαστὸ κόσμο τοῦ Θεοῦ στὸ ἐπίπεδο τῆς ἀνθρωπίνης ἀνάγκης, ἡ μετριότητα δεσπόζει καὶ δὲν ξεπερνᾷ τὸ ἐμπόριο καὶ τὶς τέχνες. Καὶ τότε ἡ ζωὴ περνᾷ ἀπαρατήρητη. Ἡ θαυματουργὴ πεταλοῦδα πτερουγίζει ἐνώπιόν μας ἁπλῶς ὡς κοινὸ φαινόμενο χωρὶς ἐμεῖς νὰ ἀντιληφθοῦμε τὸ μήνυμά της.
Καὶ τί λέγει ἡ σημερινὴ καθημερινότης; Ὅτι ὁ Μυστρᾶς κείτεται νεκρὸς μέσα στὰ ἐρείπια ὡς ἄδεια καστροπολιτεία, ένῷ στοὺς πρόποδές του ὑπάρχει ὁ Νέος Μυστρᾶς, ὡς χωριὸ 485 κατοίκων κατὰ τὴν ἀπογραφὴ τοῦ 2001 καὶ ὡς ῥουμπίνι στὸ σκουριασμένο στέμμα του, τὰ Πικουλιάνικα μὲ 75 κατοίκους, τὸ πάλαι ποτὲ θέρετρο τῶν δεσποτῶν τοῦ Βυζαντινοῦ Μυστρᾶ, τῶν Ἑβραίων ἐμπόρων καὶ ἀργότερα τῶν προυχόντων τῆς Ὀθωμανίας, μὲ τὸ καμμένο κυπαρίσσι τοῦ Μυστρᾶ καὶ τὸ παραπλεύρως ἐρειπωμένο τζαμί.
Αὐτὴν τὴν σεμνὴ πραγματικότητα συνήντησα τὸ 1973, κάποιαν ἡμέρα ὡς περιπατητής στὰ μυστριώτικα χωράφια, καὶ αἴφνης ὡς κεραυνὸς ὁ μῦθος ἐξετυλίχθη ἐνώπιον μου, Μυστρᾶς καὶ Πικουλιάνικα στὸν ἄχρονο οὐρανό. Ναὶ ἐδῶ ηὑρίσκετο ἡ καρδιά τοῦ Γένους. Ἔπρεπε ἐδῶ νὰ ῥιζώσω, δίπλα στὸν φιλόσοφο Πλήθωνα τοῦ Μυστρᾶ, ὡς μυστικὸ μέλος τῆς φρατρίας του τῶν Ἑλλήνων, αὐτὸς ποὺ εἶχε ἱδρύσει ἀπὸ μόνος του, ἐκ τοῦ μηδενός, τὸν πολιτισμὸ τῆς Δύσεως.
Αὐτὸς ὁ σημερινὸς μηδαμινὸς χῶρος εἶχε ἱδρύσει Ἀνατολὴ καὶ Δύση, πέραν τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ πέραν τῆς Ῥώμης, ἀπὸ τοὺς Βιλλεαρδουίνους, τοὺς Παλαιολόγους μέχρι καὶ τοὺς Βενιζέλους-Κρεββατάδες. Ἐτρέφετο ἀπὸ τὴν γῆ τῶν Σπαρτιατῶν, ἐρχόμενος ἀπὸ αὐτοὺς καὶ ἐπιστρέφοντας σὲ αὐτοὺς τὸ 1830 ὅταν ἐπανιδρύθη ἡ Σπάρτη μὲ τὸν πληθυσμὸ τῶν Μυστριωτῶν. Ἔτσι ἕνα δίστιχο τῆς ἐποχῆς ξεχώριζε τὸν Μυστρᾶ ἀπὸ τὰ διπλανὰ χωριά, μὲ τὸ αἷμα του τὸ ἑλληνικό, τὸ ἑβραϊκό, τὸ φράγκικο, τὸ ῥωμέϊκο καὶ τὸ τουρκικό, ὡς αἱμοδότρια τῆς νεκραναστημένης ἀπὸ τοὺς Γερμανοὺς Σπάρτης, λέγοντας: «Παρόρι μὲ τὰ κρύα νερὰ κι’Ἅι Γιάννη μὲ τὰ ἄνθη – Κι’ἐσὺ καημένε μου Μυστρᾶ ποὺ σ’ἔφαγε ἡ Σπάρτη».
Καὶ τότε, ὡς ἀστραπή, συνειδητοποίησα ὅτι τὸ κέντρο τῆς γῆς καὶ τοῦ ἐξωγηΐνου σύμπαντος εἶχαν μετατεθῆ ἀπὸ τὸν Ὄλυμπο καὶ τοὺς Δελφούς, στὸν Μυστρᾶ καὶ ὅτι ὁ Θεὸς ἠθέλησε σὲ ἐμένα, ἐκείνη τὴν ἡμέρα τοῦ 1973, σὲ ἕνα ἀνώνυμο χωράφι τοῦ Μυστρᾶ, νὰ μοῦ ἀποκαλύψῃ τὴν συμπαντικότητα τοῦ ἑλληνισμοῦ, σὲ ἐμένα τὸν Πανέλληνα μὲ τὶς πολλαπλὲς ὑπηκοότητες καὶ γλῶσσες, μὲ τρία διαβατήρια καὶ προέλευση τὴν Λέσβο, τὴν Κρήτη, τὴν Αἴγυπτο, τὴν Ἰταλία, τὴν Γαλλία, μὲ πνευματικὲς ῥίζες στὴν Βόρειο Ἀμερική, τὴν Τουρκία, τὸ Ἰράν, τὴν Ἰνδία, τὴν Ῥωσία καὶ τὴν Κίνα.
Καὶ ἔτσι τὴν ἑπομένη χρονιά, τὸ 1974, ἐπιστρέφοντας στὴν καθηγητική μου ἕδρα τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Ὀττάβας, συνήντησα τυχαία τὴν Ἀδαμαντία (μὲ κλειστὰ μάτια ὁδηγούμενος κατὰ παπὰ Γιώργη Μεταλληνό, ἀπὸ τὸν Θεό) κόρη ἀγρότου τοῦ Μυστρᾶ-Πικουλιανίκων καὶ μέσα σὲ τρεῖς μῆνες τὴν ένυμφεύθην καὶ ἀμέσως τῆς ἔκτισα ἀρχοντικὸ στὰ Πικουλιάνικα μὲ τὸ ὄνομα Πλήθων καὶ μὲ τὰ γραπτά μου, ἀπὸ τὸν Καναδᾶ στὴν Κίνα, πολὺ πέραν τῶν πυγμαίων τοῦ ἀθηναϊκοῦ κρατιδίου, ἐξήπλωσα τὸν συμπαντικὸ μῦθο τοῦ Μυστρᾶ.
Ἔκτοτε, πολλοί, χωρὶς νὰ μὲ γνωρίζουν προσωπικά, οὔτε τὴν παραπάνω ἱστορία, συνεσπειρώθησαν μὲ θέλημα Θεοῦ γύρω ἀπὸ τὸν οὐράνιο αὐτὸν μῦθο καὶ οἱ Πανέλληνες τοῦ Μυστρᾶ ἐπολλαπλασιάσθησαν μέχρι τοῦ σημείου νὰ φθάση καὶ στὰ αὐτιὰ τοῦ Ῥώσου προέδρου Πούτιν, τὸν ὁποῖο καὶ ἐκαλέσαμε ἐπισήμως γιὰ νὰ στεφθῇ αὐτοκράτωρ στὸν Ἅγιο Δημήτριο τῆς νεκρῆς καστροπολιτείας.
Σήμερα, πολλαπλὲς φρατρίες συναγωνίζονται γιὰ τὸ ποῖος ἀντιπροσωπεύει αὐθεντικὰ τοὺς Πανέλληνες τοῦ Μυστρᾶ, χωρὶς κανεὶς ἀπὸ αὐτοὺς νὰ ἔχῃ ὑπερβῇ πνευματικὰ τὰ σύνορα τοῦ κρατιδίου τῶν Ἀθηνῶν. Ἀλλὰ Πανέλλην σημαίνει νὰ εἶσαι παντοῦ ἐπὶ τοῦ πλανήτου, στὴν Γαλλία ὅπως καὶ στὴν Κίνα, ἑλληνοκεντρικὸς καὶ ὄχι ἐθνικιστής, ὄχι βεβαίως ἀπάτρις ἀλλὰ συμπαντικὸς Ἕλλην.
Παρὰ ταῦτα ἡ μόδα τοῦ πανελληνισμοῦ τοῦ Μυστρᾶ ἀποδεικνύει ὅτι ἡ πανελλαδικὴ ἰδέα ἔχει κάνει σημαντικὴ πρόοδο καὶ ὅτι οἱ πρὸ πενηντακονταετίας ῥήσεις μου ὅτι «ὁ ΚΑ΄αἰὼν θὰ εἶναι ἑλληνικὸς ἤ δὲν θὰ ὑπάρξῃ» καὶ ὅτι «ἡ Γῆ πρέπει νὰ μετονομασθῇ πλανήτης Ἑλλάς», θὰ πραγματοποιηθοῦν καὶ ὄχι ὁ Ἀρμαγεδδών, διότι ὁ Θεὸς ἔπλασε τὸ σύμπαν ἑλληνικὸ γιὰ τὴν αἰωνιότητα. Αὐτὸ εἶναι τὸ βαθύτερο νόημα τοῦ μύθου τοῦ Μυστρᾶ. Ὁ ἐθνικοσοσιαλιστὴ Ἀλφρέδος Ῥόζενμπεργκ εἶχε τιτλοφορήσει τὸ περίφημο βιβλίο του, «Ὁ μῦθος τοῦ Κ΄ αἰῶνος», ὡς μῦθο τοῦ αἵματος. Σήμερα, «Ὁ μῦθος τοῦ ΚΑ΄ αἰῶνος» εἶναι ὁ μῦθος τοῦ Μυστρᾶ.
