Ἡ ἀνθρωπότης περιλαμβάνει ἄτομα ὅλων τῶν μεγεθῶν, σωματικῶν, πνευματικῶν καὶ ἡλικιακῶν. Ὀ μῦθος τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως, «Ἐλευθερία, Ἰσότης, Ἀδελφοσύνη» γιὰ ὅλους, δὲν εἶναι ἁπλῶς οὐτοπικό, εἶναι εὐθέως παραπλανητικό. Ἀπόδειξη αὐτοῦ εἶναι ὅτι ἡ Ἐπανάσταση ἐξειλίχθη σὲ σφαγή. Ἰσότης ὑπάρχει μόνον ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ποὺ μᾶς ἔπλασε ὅλους κατ’εἰκόνα του. Καὶ τὸ αὐτεξούσιον ποὺ μᾶς ἔδωσε μὲ τὴν θυσία του ὁ Χριστός, εἶναι ἡ ἐλευθερία νὰ γίνουμε ἤ ὄχι δοῦλοι τοῦ Θεοῦ.
Ἡ κοινωνικὴ ἐπανάσταση ἀπὸ ἀρχῆς τῆς Ἱστορίας εἶναι ἐξ ὁρισμοῦ βασισμένη στὴν σφαγὴ τῶν μελῶν τῆς ἀντιπάλου τάξεως. Κάθε ἀπόλυτη ἐπαναστατικὴ πράξη βάφεται στὸ αἷμα. Τὸ Κολωνάκι, μετὰ μία μελλοντικὴ ἰσοπέδωσή του, περιμένει στὴν θέση τῆς πλατείας του νὰ ἀνυψωθῆ ὁ Λόφος τῶν Διεφθαρμένων, ἐπὶ τοῦ ὁποίου θὰ διαμορφωθῇ κῆπος μὲ παγκάκια, στὰ ὁποῖα θὰ ξεκουράζονται μανάδες μὲ τὰ παιδιά τους, ἐνθυμούμενες ὅτι ἐτιμωρήθη ἡ φοβερὴ κολωνακιώτικη διαφθορὰ τῆς Μεταπολιτεύσεως. Σήμερα δέ, ὁ δήμαρχος Κωνσταντινουπόλεως ἀποφασίζει νὰ διαμορφώσῃ νεκροταφεῖο τῶν προδοτῶν.
Τὸν ῥόλο τοῦ ἐπαναστάτου ἀναλαμβάνει ἡ νεολαία. Ἕνας γηρασμένος πληθυσμός, ὅπως ὁ ἑλληνικός, δύσκολα ἐπαναστατεῖ. Γι’ αὐτὸ καὶ στὴν δεκαετία τοῦ 1950, ὁ Κωνσταντῖνος Καραμανλῆς, θεματοφύλαξ τοῦ Κολωνακίου, ἔστειλε τὰ ὑπολείμματα τῆς ἀποδεκατισμένης ἀπὸ τὸν ἐμφύλιο πόλεμο ἑλληνικὴ νεολαία, στὰ σκλαβοπάζαρα τῆς ξενητιᾶς, ὥστε ἡ τρισάθλια κοκότα τῆς Δύσεως ὀνόματι Κολωνάκι, νὰ κοιμᾶται τὰ βράδυα ἥσυχα. Γιὰ τὸν ἴδιο λόγο, στὴν δεκαετία τοῦ 2010, τὸ ἑλληνικὸ κατεστημένο ἔστειλε τὴν φαιὰ οὐσία τῆς νεολαίας της στὸ ἐξωτερικό, γιὰ νὰ μὴν κάψῃ τὴν κοκότα.
Ἄν καὶ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι δὲν εἶναι ἴσοι καὶ κατανέμονται σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα τῆς σωματικῆς, πνευματικῆς καὶ ἠθικῆς κλίμακος, ἀνισότης ποὺ ὁ σημερινὸς γηρασμένος Ἕλλην ἀρνεῖται νὰ παραδεχθῇ, καταφεύγοντας στὸν μῦθο τῆς κοινοβουλευτικῆς ψήφου τοῦ λαοῦ, χωρὶς ποτὲ νὰ ἀναγνωρίζῃ ὅτι φταίει ὁ ἴδιος, ἀλλὰ πάντα ὁ ἄλλος, τὰ νειᾶτα γενικά, παίζουν ἕναν ἰδιαίτερι δημιουργικὸ ῥόλο. Ἡ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση ἦταν ἐπανάσταση εἰκοσάρηδων: Πολιτικοὶ ἡγέτες καὶ στρατηγοὶ ἦσαν ὅλοι νεανίες. Σύμβολο τοῦ φαινομένου αὐτοῦ ὑπῆρξε ὁ Βοναπάρτης.
Τὸ σημερινὸ φαινόμενο τῆς μουσουλμανικῆς τρομοκρατίας στὸ ὁποῖο θυσιάζονται δεκαοκτάρηδες μὴν ἔχοντας κἄν σχέση μὲ συγκεκριμένη θρησκεία, ἐν μέσῳ πλήρους καταδίκης των, ἐκ μέρους τῶν χουφτάλων τῶν ὑπολειμμάτων τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, ἔχει ἐπεκταθῆ σὲ ὅλον τὸν γηρασμένο δυτικό κόσμο.
Ὅπως καὶ σὲ ὅλες μας τὶς κοινωνιολογικὲς ἀναλύσεις, προσπαθοῦμε μὲ ἁπλὰ καὶ κατανοητὰ λόγια νὰ παρουσιάσουμε ἕνα πρόβλημα, σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν σκοτεινὴ γλῶσσα ἑνὸς Νίκου Πουλαντζᾶ (1936-1979) ἤ ἑνὸς Παναγιώτη Κονδύλη (1943-1998) ποὺ ἐνεθουσίαζε τὴν ἐποχὴ τῆς ἀποδομήσεως τοῦ ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ ὅλους τοὺς ἀντιπάλους τοῦ μαρξισμοῦ-λενινισμοῦ.
Κάθε ἰδεολογία δίδει προτεραιότητα σὲ μία πραγματικότητα ποὺ κεντροποιεῖ, τοποθετῶντας την στὸ κέντρο τῶν ἀξιῶν της. Ἔτσι ὁ ἐθνικισμὸς δίδει προτεραιότητα στὴν πραγματικότητα ἔθνος. Ὁ διεθνισμὸς δίδει προτεραιότητα στὴν πραγματικότητα κοινωνικὴ τάξη. Ὁ φεμινισμός (γυναικισμός), στὸ φῦλο γυναῖκα ποὺ ὑποβιβάζεται ἀπὸ τὶς δύο πρῶτες ἰδεολογίες, οἱ ὁποῖες ἰσχυρίζονται ὅτι τὰ δικαιώματα τῆς γυναικὸς δὲν δύνανται νὰ ἀντιμετωπισθοῦν ἔξω ἀπὸ τὸ κύριο σῶμα τῆς ἰδεολογίας τους, δηλαδὴ ἡ γυναῖκα στὰ πλαίσια τοῦ ἐθνικισμοῦ ἤ ἡ γυναῖκα στὰ πλαίσια τοῦ διεθνισμοῦ. Π.χ. τὰ δικαιώματα τῆς ἐργάτριας εἶναι τελείως διαφορετικὰ ἀπὸ τὰ δικαιώματα τῆς ἀστῆς. Ἐν συντομίᾳ, κάθε ἰδεολογία δίδει προτεραιότητα σὲ μία πραγματικότητα, ἀπὸ τὴν ὁποία συνήθως παίρνει τὸ ὄνομά της καὶ ὑποτάσσει ὅλες τὶς ἄλλες πραγματικότητες στὸ πλαίσιο τῆς ἐπιλεγμένης κυρίας πραγματικότητος.
Ἡ νεαρὴ ἡλικία εἶναι μία πραγματικότης ποὺ δύναται νὰ κεντροποιηθῆ, δηλαδὴ νὰ τοποθετηθῇ στὸ κέντρο μίας ἰδεολογίας ποὺ ἠμπορεῖ νὰ ὀνομασθῇ νεανισμός. Ἄν καὶ ὁ ὅρος αὐτὸς δὲν ἔχει μέχρι στιγμῆς χρησιμοποιηθῆ, ἡ ἀντίστοιχη ἰδεολογία εἶναι ὑπαρκτή, ὅταν ὁ Περικλῆς Γιαννόπουλος ἔγραφε: “Μνήσθητί μου Νέε, ὅταν ἔλθης εἰς τὴν ἑλληνικήν σου βασιλείαν” καὶ ἀνεγνωρίσθη ἅγιος τῆς ἑλληνικῆς νεολαίας.
