Τὸ 2007 εἶχε κυκλοφορήσει τὸ βιβλίο μου περὶ Κίνας.(Συγκριτικὴ Ἱστορία Ἑλλάδος-Κίνας, ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα μέχρι σήμερα, Ἐκδόσεις Ἡρόδοτος). Ἦταν τὸ μόνο βιβλίο σὲ οἱαδήποτε γλῶσσα ποὺ ἠσχολεῖτο, ὄχι ἁπλῶς μὲ τὴν ἀρχαιότητα, ἀλλὰ μὲ ὅλη τὴν πορεία τῶν δύο αὐτῶν πολιτισμῶν μέχρι σήμερα. Ἡ μελέτη ἐπικεντρώνετο σὲ δύο μόνον ἔννοιες – α) στὸν πλανητικὸ ἑλληνοκινεζικὸ πολιτισμὸ καὶ β) στὴν πολιτική του ἔκφραση, ἐπὶ δυόμισυ χιλιετίες, τὴν οικουμενικὴ αὐτοκρατορία, ὡς ἰδανικὸ ὀργανωτικὸ πρότυπο.Ἡ μητέρα μου, ἡ Μπεάτα Κιτσίκη, εἶχε ἱδρύσει τὸ 1955 στὴν Ἀθήνα, τὸν πλέον ἐπιτυχῆ σύνδεσμο φιλίας μὲ τὴν κομμουνιστικὴ Κίνα καὶ μὲ εἶχε παροτρύνει νὰ γίνω σινολόγος, καὶ ἐπὶ δεκάδες χρόνια ἐδίδαξα στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Ὀττάβας, στὰ γαλλικὰ καὶ στὰ ἀγγλικά, τὴν Ἱστορία τῆς Κίνας. Τὸ δὲ 2008, τὸ Ἵδρυμα Δημήτρη Κιτσίκη ΝΠΔΔ ἐνεκενιάσθη μὲ μία σειρὰ διαλέξεών μου περὶ Κίνας.
Μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Μάο τὸ 1976 καὶ τὴν ἐπικράτηση τοῦ σχεδίου τοῦ Ντὲνγκ Σιαοπὶνγκ ἁλώσεως τοῦ πλανήτου μέσῳ τῆς νέας ὁδοῦ τῆς Μετάξης καὶ κινεζικοῦ δουρείου ἵππου, τὸ ΚΚΚ ὡμολόγει ξεκάθαρα τὴν ὕπαρξη αὐτοῦ τοῦ κινεζικοῦ δουρείου ἵππου στὴν καρδιὰ τῆς καπιταλιστικῆς Δύσεως, δηλώνοντας ὅτι «ἡ Κίνα ἀγωνίζεται νὰ οἰκοδομήσῃ μία οἰκονομία τῆς ἀγορᾶς ποὺ νὰ εὑρίσκεται στὴν καρδιὰ τοῦ δυτικοστρεφοῦς συστήματος…Ἡ Κίνα ἔχει ἀκόμη νὰ μάθῃ ἀπὸ τὴς Δύση…Γι‘αὐτὸ καὶ ἡ ἀμφισβήτηση τῆς ἀμερικανικῆς κυριαρχίας δύναται νὰ εἶναι οἰκονομικὰ αὐτοκαταστροφική». Συνεπῶς, ὅσο τὸ δυνατόν, τὸ Πεκῖνο ἀπέφευγε δημοσίως, σύγκρουση μὲ τὶς ΗΠΑ.
Ἡ δυσκολία νὰ κατανοηθῇ στὴν Δύση αὐτὴ ἡ τακτικὴ τοῦ δουρείου ἵππου, λόγῳ ἀγνοίας τοῦ πανάρχαιου πνεύματος τοῦ κονφουκιανισμοῦ, τὸ διαπιστώνουμε στὴν ἀντιμετώπιση τοῦ ΚΚΚ ἀπὸ τὸ ΚΚΕ. Γιὰ νὰ προσπαθήσῃ νὰ ξεδιαλύνη τὸν γρῖφο, ἡ Κομμουνιστικὴ Ἐπιθεώρηση ἐζήτησε ἀπὸ τὸν Κύριλλο Παπασταύρου, μέλος τῆς ΚΕ τοῦ ΚΚΕ, ὑπεύθυνο τῆς Ἰδεολογικῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Κόμματος, νὰ τοποθετηθῇ στὸ θέμα αὐτό, σὲ μία συνέντευξη ποῦ τοῦ ἐπῆρε, καὶ ποὺ ἐδημοσίευσε στὸ τεῦχος της ἀρ. 3, τοῦ 2011.
Ὁ Παπασταύρου συμμετεῖχε, τὸν Ἰούλιο τοῦ 2010, στὴν ἐπίσκεψη στὴν Κίνα ἀντιπροσωπείας κομμάτων χωρῶν τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, μεταξὺ αὐτῶν καὶ τοῦ ΚΚΕ, μετὰ ἀπὸ πρόσκληση τοῦ ΚΚΚ. Σκοπὸς τῆς ἐπισκέψεως ἦταν ἡ ἐνημέρωση τῶν κομμάτων γιὰ τοὺς στόχους καὶ τὴν πορεία τοῦ λεγομένου «σοσιαλισμοῦ τῆς ἀγορᾶς».
Ὁ Παπασταύρου ἐκτιμοῦσε ὅτι «ἡ μετάλλαξη τοῦ ΚΚΚ ἔχει προχωρήσει σὲ μεγαλύτερο βαθμὸ ἀπὸ τὴν ἀνάλογη κατάσταση στὴν ὁποία βρισκόταν τὸ ΚΚΣΕ τῆς δεκαετίας τοῦ 1980, τὴν περίοδο τῆς περεστρόϊκα, ὅπου ἔστω καὶ μειοψηφικὰ συγκροτήθηκαν ὁρισμένες δυνάμεις ἀντίστασης. Ἡ κυριαρχία τῶν καπιταλιστικῶν σχέσεων στὴν Κίνα ἀποτελοῦν μία ἀρνητικὴ ἐξέλιξη μὲ σημαντικὲς ἐπιπτώσεις στὸ διεθνὲς κομμουνιστικὸ κίνημα, ἐπιδρῶντας καὶ σὲ ἄλλα κράτη, ὅπως στὴν Κούβα καὶ στὸ Βιετνάμ» (σ.81).
Ὁ Παπασταύρου εἶχε στὸ πλευρό του, ὡς μέλη τῆς ἀποστολῆς, εὐρωπαϊκὰ κομμουνιστικὰ κόμματα ποὺ ῥέπουν ἀνοικτὰ πρὸς τὴν σοσιαλδημοκρατία. Ἡ ΚΟΜΕΠ τὸ ἔλεγε σαφῶς: «Ἡ ἀντιπροσωπεία ἦταν ἀνομοιογενής, δεδομένου ὅτι συμμετεῖχαν κόμματα μὲ σημαντικὲς ἰδεολογικοπολιτικὲς διαφορές, ἀνάμεσά τους καὶ κόμματα ποὺ πρωτοστατοῦν στὸ εὐρωπαϊκὸ ὀπορτουνιστικὸ κέντρο, τὸ Κόμμα Εὐρωπαϊκῆς Ἀριστερᾶς, ὅπως τὸ Γαλλικὸ ΚΚ καὶ ἡ Ἀριστερὰ τῆς Γερμανίας» (σ.57).
Μὲ τὸ δεδομένο αὐτὸ, ὁ Παπασταύρου ἐπανελάμβανε τὰ λάθη ἐκτιμήσεως στὰ ὁποῖα οἱ δυτικοὶ κομμουνιστὲς ἀναλυτὲς ὑπέπεφταν ὅταν προσεπάθουν νὰ ἀποκρυπτογραφήσουν τὴν μαοϊκὴ πολιτιστικὴ ἐπανάσταση τὸ 1966. Τὴν κατέγραφαν, λόγῳ ἀγνοίας τῆς κινεζικῆς ἱστορικῆς σκέψεως, ὡς ἀκραιφνῶς μαρξιστική-λενινιστικὴ ἐνῷ οὐσιαστικὰ ἐπρόκειτο περὶ φασιστικῆς παρεκκλίσεως. Τούτην τὴν φορά, ὁ Παπασταύρου, ἐπηρεασμένος ἀπὸ τὸ ὀπορτουνιστικὸ περιβάλλον τῆς ἀντιπροσωπείας στὴν ὁποία συμμετεῖχε, εἰδικὰ τοῦ ῥεβιζιονιστικοῦ ΚΚΓ, κατέληγε στὸ συμπέρασμα ὅτι ἡ σημερινὴ γραμμὴ τοῦ ΚΚΚ ἦταν σοσιαλδημοκρατική, ἐνῷ σὲ ἄλλη κατεύθυνση ἀπὸ τὸν μαοϊσμό, ἦταν στὴν πραγματικότητα καὶ αὐτὴ κάποιας ἄλλης μορφῆς φασιστική, ἄν καὶ πιὸ κοντὰ στὴν μαρξιστική-λενινιστικὴ γραμμὴ ἀπὸ ὅ,τι ἦταν ὁ μαοϊσμός (βλ. τὴν μελέτη μου στὸ Τρίτο Μάτι, τ. 187, Φεβρουάριος 2011, «Ὁ σημερινὸς κινεζικὸς σοσιαλισμός»). Συγκεκριμένα, ὁ Παπασταύρου ἐδήλωνε ὅτι «τὸ ΚΚΚ σταδιακὰ μετατράπηκε σὲ κόμμα σοσιαλδημοκρατικοῦ χαρακτῆρα» (σ.76).
Στὴν βάση τοῦ φασισμοῦ εἶναι τρία χαρακτηριστικά: 1-Συνεργασία τῶν τάξεων. 2- Πλήρης κρατικὸς ἔλεγχος τῆς οἰκονομίας μὲ τὸ σκεπτικὸ ὅτι πάντα καὶ παντοῦ ἡ πολιτικὴ κατευθύνει τὴν οἰκονομία καὶ ὄχι τὸ ἀντίθετο, ποὺ εἶναι τὸ χαρακτηριστικὸ τοῦ καπιταλιστικοῦ φιλελευθερισμοῦ. 3 –Μονοκομματισμὸς καὶ προσωπολατρεία. Ὁ δὲ ἐθνικομπολσεβικισμὸς προσπαθεῖ νὰ συνθέσῃ κομμουνισμὸ μὲ φασισμό. Αὐτὰ τὰ χαρακτηριστικά, ἐκτὸς τῆς προσωπολατρείας, εἶναι παρόντα στὸ σημερινὸ «κινεζικὸ μοντέλο».
Στὶς 20 Ἀπριλίου 2011, γιὰ νὰ ἑορτάσῃ τὰ 100 χρόνια ἀπὸ τὴν ἵδρυσή του, τὸ Πανεπιστήμιο Τσινγκχουά, στὸ Πεκῖνο, ὠργάνωσε ἕνα συνέδριο μὲ θέμα «τὸ κινεζικὸ μοντέλο». Ὁ Zhang Xinyi, στὴν Ζένμιν Ζιμπάο τῆς 21ης Ἀπριλίου 2011, ἐδήλωνε σχετικά: «Μὲ βάση ἕναν λαμπρὸ πολιτισμό, τὸ κινεζικὸ μοντέλο, πολιτικό, οἰκονομικό, κοινωνικό, θὰ ὑπάρξῃ ἀκόμη πιὸ ἔνδοξο στὰ προσεχῆ χρόνια». Περισσότερο καὶ ἀπὸ τὸν ῥωσικὸ ἐθνικομπολσεβικισμό, ὁ κινεζικὸς δύναται νὰ ἐπικρατήσῃ στὸ μέλλον, εἰς βάρος τοῦ καταρρέοντος ἀμερικανικοῦ καπιταλιστικοῦ φιλελευθερισμοῦ.
