Οἱ Γραικύλοι, δηλαδὴ οἱ σημερινοὶ κάτοικοι τοῦ κρατιδίου, ἐξαφανίζουν τὸν ἑλληνισμὸ καὶ σύρουν τὴν Ἑλλάδα ἀπὸ ἦττα σὲ ἦττα. Ἡ μικρόνοια καὶ τὸ φανατικό τους μῖσος κατὰ τοῦ ἀντιπάλου, βαυκαλιζόμενοι ὅτι εἶναι οἱ μόνοι σωστοί, γελοιοποιοῦν τὸ ἔθνος μας καὶ τοὺς ἀρχαίους προγόνους μας.
Ἀφορμὴ τοῦ παρόντος ἄρθρου μου εἶναι ὁ τίτλος δημοσιευμένου ἀποσπάσματος ἑνὸς γηραιοῦ συγγραφέως: «’Αδερφάρα ὁ Κεμάλ, ἀλλὰ ἀρχισφαγέας!», χαρακτηρίζοντας ἔτσι τὸν ἱδρυτῆ τῆς ἀπέναντι χώρας τοῦ Αἰγαίου, ποὺ εἶχε σχεδὸν τὸν ἴδιο πληθυσμὸ μὲ τὴν Ἑλλάδα ὅταν αὐτὸς ἵδρυσε τὸ τουρκικὸ κράτος καὶ πολὺ χαμηλότερη οἰκονομία ἀπὸ ἐμᾶς, καὶ ποὺ σήμερα ἔχει δεκαπλάσιο πληθυσμὸ καὶ κατατάσσεται μεταξὺ τῶν 20 μεγάλων τῆς παγκοσμίου οἰκονομίας.
Μὲ τὸ ἴδιο σκεπτικὸ θὰ ἠδύναντο οἱ Τοῦρκοι νὰ γράψουν «Ἀδερφάρα ὁ Ἀλέξανδρος, ἀλλὰ ἀρχισφαγέας!» Δὲν τὸ γράφουν ὅμως διότι γνωρίζουν ὅτι οἱ μεγάλοι καπετάνιοι τῆς Ἱστορίας, ἐξ ὁρισμοῦ, εἶναι ἀρχισφαγεῖς καὶ ἐνίοτε ὁμοφυλόφιλοι.
Ὁ στρατηγὸς ντὲ Γκώλ, ἀντιμετωπίζοντας τοὺς μέχρι τὸ 1958, Ἀλγερινοὺς ἀντάρτες ποὺ ἕως τότε ἀπεκαλοῦντο, ἀπὸ τοὺς Γάλλους νάνους, «συμμορῖτες», εἶχε δηλώσει ὅτι ἤθελε νὰ ὑπογράψῃ μὲ αὐτοὺς μία «εἰρήνη τῶν γενναίων» (une paix des braves). Τὸ ἴδιο καὶ ὁ Ἐλευθέριος Βενιζὲλος ποὺ τὸ 1930-1934 ἠθέλησε νὰ κλείσῃ συμφωνία μὲ τὸν Κεμὰλ συνομοσπονδιοποιήσεως Ἑλλάδος-Τουρκίας καὶ ἐπρότεινε τὸν Κεμὰλ γιὰ τὸ βραβεῖο Νομπὲλ Εἰρήνης. Ὅταν μὲ τὸ καλὸ ἐπιστρέψῃ ὁ βασιλεὺς Κωνσταντῖνος στὸν θρόνο του, ἔχει ἤδη δηλώσει ὅτι θὰ θέση τέρμα ἐπιτέλους στὸν ἐμφύλιο τοῦ 1946-1949 καὶ θὰ ἀπαγορεύσῃ στοὺς Γραικύλους νὰ συνεχίζουν νὰ ἀποκαλοῦν τοὺς Ἕλληνες ἀντάρτες κομμουνιστὲς συμμορῖτες.
Οἱ Γραικύλοι χαίρονται σήμερα βλέποντας τὴν τραγωδία ποὺ ὁ ἰσλαμισμὸς τοῦ Ἔρντογαν, καταργῶντας τὴν ἐκκοσμίκευση τοῦ κεμαλισμοῦ, ἔφερε στὴν Τουρκία, πατρίδα τῶν προγόνων μας. Προσδοκοῦν τὸν διαμελισμό της. Ἀλλὰ ὅποιος χαίρεται γιὰ τὴν καταστροφὴ τοῦ ἀντιπάλου του νὰ ξέρῃ ὅτι θὰ ἔλθῃ καὶ ἡ ὥρα του. Ἡ παρουσία τοῦ νέου τσάρου τῆς Ῥωσίας, Πούτιν, δύναται μὲν προσεχῶς νὰ κατεδαφίσῃ τὸν θρόνο τοῦ σουλτάνου Ἔρντογαν, ἀλλὰ ἄς θυμηθοῦμε τὴν εἰσβολὴ τῆς τότε Ἀνατολίας ἀπὸ τὸν Ἀλέξανδρο ποὺ καθήρεσε τὸν Πέρση αὐτοκράτορα Δαρεῖο. Ἐπέβαλε τὴν ἰδική του αὐτοκρατορία πρὸς χάριν τοῦ ἑλληνισμοῦ. Τὸ ἴδιο προτίθεται νὰ κάνῃ καὶ ὁ Πούτιν, κατεδαφίζοντας τὸν σουλτᾶνο Ἔρντογαν καὶ ἀντικαθιστῶντας τον μὲ τὴν ἰδική του αὐτοκρατορία στὴν Κωνσταντινούπολη πρὸς χάριν τοῦ Πανσλαυϊσμοῦ.
Ὁ Πούτιν ἀποκλείεται νὰ παραδώση τὴν Πόλη στοὺς Ἕλληνες, ἀφαιρῶντας την ἀπὸ τὴν ῥωσικὴ Ὀρθοδοξία καὶ Αὐτοκρατορία. Τὸ πολὺ πολὺ νὰ μᾶς ἐγκαταστήσῃ ἐκεῖ ὡς ὑποτελεῖς διαχειριστές του, ὅπως ὁ Χίτλερ τὸ 1940 παρέδωσε τὴν μισὴ Γαλλία στὸ ἐπιφανειακὰ ἀνεξάρτητο κράτος τοῦ Βισὺ μὲ ὑποτελῆ καίσαρα τὸν στρατάρχη Πεταίν. Μὲ τὸν καιρὸ, ἡ λογικὴ τῆς ἰσχύος θὰ καθιερώσῃ τὴν ῥωσικὴ γλῶσσα ὡς ἀντικαταστάτρια τῶν ἑλληνικῶν. Χωρὶς ἑλληνικὰ δέ, ὁ ἑλληνισμὸς θὰ καταποντισθῇ καὶ θὰ ἀντικατασταθῇ μὲ τὴν ῥωσικὴ Ὀρθοδοξία.
Ὅταν στὶς 15 Μαΐου 1919, ὁ ἑλληνικὸς στρατὸς ἀπεβιβάσθη στὴν Σμύρνη, ὁ σουλτᾶνος στὴν Κωνσταντινούπολη ἔκλαψε μαθαίνοντας τὸ γεγονὸς καὶ εἶπε «Μὲ τὴν ἀγγλικὴ κατοχή, τὰ πράγματα θὰ ἦσαν καλύτερα. Διότι, ὡς ξένοι, οἱ Ἄγγλοι κάποτε θὰ ἔφευγαν. Οἱ Ἕλληνες ὅμως, ἐὰν δὲν ἐκδιωχθοῦν, θὰ παραμείνουν γιὰ πάντα διότι ἡ Ἀνατολία εἶναι ἡ κοινή τους πατρίδα μὲ ἐμᾶς.
Πρὸ δύο ἐτῶν Τοῦρκος στὴν Ἁλικαρνασσὸ μοῦ εἶχε κάνει τὴν ἑξῆς ὁμολογία: «Ἐὰν εἴχατε κερδίσει τὸν πόλεμο τὸ 1919, σήμερα θὰ εἴμασταν ὅλοι Ἕλληνες, ἐμεῖς καὶ ἐσεῖς». Ὁμοίως, ἐὰν οἱ Ῥῶσοι ἀδελφοί μας κερδίσουν τὸν πόλεμο κατὰ τῆς Τουρκίας καὶ καταλάβουν τὴν Κωνσταντινούπολη, ὡς Ὄρθόδοξοι θὰ γίνουμε ὅλοι Ῥῶσοι.
Ἡ ἐξωτερικὴ πολιτικὴ εἶναι μία πολὺ σοβαρὴ ὑπόθεση γιὰ νὰ ἀφαιθῇ στὰ χέρια Γραικύλων. «Τὸ μῖσος συρρικνώνει. Ἡ ἀγάπη ἐπεκτείνει». Αὐτὴ ἡ ῥήση μιᾶς ζωῆς δὲν εἶναι κούφιος συναισθηματισμός. Εἶναι μεγαλεξανδρινὴ ῥήση ἑνὸς ἀρχισφαγέως.
