Εἶναι γνωστὸ ὅτι ὁ μοναδικὸς Ἕλλην κομμουνιστὴς ποὺ ὑπῆρξε ἀνέκαθεν μοναρχικός, τοὐλάχιστον ἀπὸ τὸ 1975, καὶ ποὺ ἐθεώρησε τὴν μοναρχία συμβατὴ μὲ τὸν κομμουνισμό, ἤμουν ἐγώ. Αὐτὲς τὶς ἡμέρες πληθαίνουν οἱ νεομοναρχικοί, ὀσφραινόμενοι τὴν σίγουρη ἐπάνοδο τοῦ Κωνσταντίνου. Γι’ αὐτὸ καὶ ἀναδημοσιεύω ἐδῶ ἀποσπάσματα ἄρθρου μου στὸ περιοδικὸ Ἐνδιάμεση Περιοχή, τοῦ χειμῶνος 1997-1998 (τεῦχος 6), ποὺ ἔφερε τὸν τίτλο «Ἡ ἐπερχομένη μοναρχία». Ἔγραφα λοιπόν, πρὸ σχεδὸν 20 ἐτῶν, τὰ παρακάτω:
«Ἦλθε ἡ στιγμὴ νὰ ὁρίσωμε τὸ μόνο σύστημα διακυβερνήσεως τοῦ ἑλληνισμοῦ ποὺ ἀνταποκρίνεται στὴν παγκόσμια διάστασή του, δηλαδὴ τὴν μοναρχία… Ἡ Κίνα, ἡ Ἰνδία, ἡ Ἐνδιάμεση Περιοχὴ καὶ ἡ Δυτικὴ Εὐρώπη εἶχαν κοινὲς κοινωνικὲς ἀξίες μέχρι τὴν ἐμφάνιση τοῦ καπιταλισμοῦ στὴν Ἰταλία τὸν ΙΕ΄ αίῶνα καὶ ὅλοι ἐτοποθέτουν τοὺς ἐμπόρους στὸ τελευταῖο κοινωνικὸ σκαλοπάτι. Ἐπίσης, ὅλοι ἐβάσιζον τὸ πολιτικό τους σύστημα στὴν μοναρχία.
Ἡ συνταγματικὴ βασιλεία ἐνεφανίσθη σταδιακὰ καὶ πρῶτα, στὴν πλέον καπιταλιστικὴ κοινωνία, τὴν Ἀγγλία, ὡς παραφθορὰ τοῦ μοναρχικοῦ θεσμοῦ, μὲ τὴν προσαρμογή του στὸ καθεστὼς τῆς τάξεως τοῦ χρήματος τῶν ἀστῶν, σὲ σημεῖο ποὺ οἱ δύο ἔννοιες τῆς βασιλείας καὶ τοῦ συντάγματος νὰ εἶναι ἀντιφατικές. Ἔτσι στὴν Γαλλία ἐμφανίζεται γιὰ πρώτη φορά, ὁ Λουδοβῖκος-Φίλιππος Α΄(1830-1848), μὲ τὸν ἀντιφατικὸ τίτλο τοῦ βασιλέως-ἀστοῦ, τόσο περίεργο ποὺ ἠχεῖ ὡς ἀστεῖο, κάτι σὰν βασιλιᾶς τῶν πειρατῶν.
Τελικά, στὰ τέλη τοῦ Κ΄ αἰῶνος, ἔχουμε μία βασίλισσα τῆς Ἀγγλίας ἡ ὁποία παρομοιάζεται μὲ εὐγενὲς διακοσμητικὸ ὁμιλούμενο ἔπιπλο, ποὺ δὲν τῆς ἐπιτρέπεται οὔτε κἄν νὰ διαβάσῃ ἰδικό της κείμενο, καὶ ποὺ φυσικὰ ἡ χρησιμότης της ἀμφισβητεῖται ἀπὸ αὐξανόμενο ἀριθμὸ ἀνθρώπων. Ὁ τελευταῖος βασιλεὺς τῆς Αἰγύπτου (1937-1952) προέβλεπε, μετὰ τὴν πτώση του, πὼ ς σὲ λίγο θὰ παρέμεναν στὸν κόσμο ὡς μόνοι βασιλεῖς, οἱ τέσσερις τῆς τράπουλας καὶ ἡ βασίλισσα τῆς Ἀγγλίας. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἐξέφραζε σωστὰ τὴν πλήρη παρακμὴ τοῦ μοναρχικοῦ θεσμοῦ καὶ τὴν γελοιοποίησή του μὲ τὴν μετατροπή του σὲ συνταγματικὴ βασιλεία.
Ἡ ἰσχὺς τοῦ βασιλέως εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ λαοῦ, ἡ λαοκρατία ὡς ἄμεση δημοκρατία. Ὁ βυζαντινὸς βασιλεὺς δὲν ὑπῆρξε ποτὲ κληρονομικός. Μόνη πηγὴ ἐξουσίας του ἦτο ὁ λαός. Ὁ βασιλεὺς ἐξελέγετο, ἔστω καὶ τυπικά, μέσῳ δημοψηφίσματος, ἀπὸ τοὺς τρεῖς λαϊκοὺς φορεῖς, μὲ τὴν κραυγή «ἄξιος», ὅπως καὶ οἱ ὀρθόδοξοι ἱεράρχες: τὸν στρατό, τὴν σύγκλητο καὶ τοὺς δήμους. Ἀνηγορεύετο δηλαδὴ μὲ τὶς ἐπευφημίες τῶν τριῶν αὐτῶν παραγόντων.
Συνεπῶς δὲν ἦτο βασιλεὺς ἐλέῳ Θεοῦ, ἀλλὰ ἐλέῳ «λαοῦ τοῦ Θεοῦ», τοῦ περιουσίου λαοῦ τοῦ νέου Ἰσραὴλ τῶν Ῥωμαίων-Ῥωμηῶν, μὲ τὴν ἔννοια τῆς ἀπολύτου ἑνότητος τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ ποὺ δὲν δύναται νὰ διαιρεθῇ σὲ ἄρχοντες καὶ ἀρχομένους. Ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος δὲν εἶναι πλέον Ῥωμαῖος αὐτοκράτωρ ἀλλὰ ἕνας κατηχούμενος πιστός, καθαριζόμενος κοντὰ στὸν γέροντά του, γι’αὐτὸ καὶ φέρει τὸν τίτλο τοῦ ἰσαποστόλου, τοῦ ἐστεμμένου ἱεραποστόλου τῆς Ὀρθοδοξίας».
Στὸ ἄρθρο αὐτό, θέλοντας νὰ συνδέσω τὴν ἐπάνοδο τῆς μοναρχίας μὲ τὴν σίγουρη μελλοντικὴ δημιουργία τῆς ἑλληνοαλεβηδικῆς συνομοσπονδίας, ἔγραφα: «Τὸ Α καὶ τὸ Ω τῆς ὅλης προσπαθείας εἶναι πὼς τὸ Αἰγαῖο πρέπει νὰ εἶναι ἡνωμένο καὶ ὄχι διηρημένο καὶ νὰ ἐπιτευχθῇ μὲ τὴν σύμφωνη γνώμη τῶν ΗΠΑ…Γιὰ νὰ ἀποφευχθῇ τὸ συνομοσποδιακὸ σύστημα τῆς ἐθνικὴς προεδρίας ἐκ περικτροπῆς… θὰ ἠμποροῦσε νὰ ἀναδειχθῇ αὐτοκράτωρ τῆς Συνομοσπονδίας ὁ βασιλεὺς τῶν Ἑλλήνων Κωνσταντῖνος Β΄ μονάρχη τῆς μελλούσης Συνομοσπονδίας μὲ ἕδρα τὴν Κωνσταντινούπολη. Οὕτως ἤ ἄλλως ὁ μονάρχης αὐτός, σὲ μία πρώτη φάση, θὰ ἔχει συμβολικὴ παρουσία… Μετὰ τὸν θάνατό του -ἤ τοῦ υἱοῦ του- τὸ σύστημα τῆς διαδοχῆς θὰ ἐβασίζετο στὸ βυζαντινὸ πρότυπο τῆς ἀναδείξεως τοῦ Βασιλέως ἀπὸ τὸν λαὸ μέσῳ δημοψηφίσματος… Ἡ σταδιακὴ μεταμόρφωση τῆς Συνομοσπονδίας σὲ Αὐτοκρατορία θὰ προσδώσῃ στὸν ἄνακτα τὰ χαρακτηριστικὰ τοῦ ἀπολύτου μονάρχου βυζαντινωθωμανικοῦ τύπου».
Τὸν Ἰούνιο τοῦ 2016, μὲ ἀφορμὴ τὴν πιθανὴ ἐπάνοδο τῆς μοναρχίας στὴν Ἑλλάδα πολὺς λόγος γίνεται γιὰ μιὰ ῥωσικὴ πουτινικὴ διαδοχὴ στὴν Κωνσταντινούπολη χωρὶς νὰ λαμβάνεται ὑπ’ὄψιν ὅτι ἡ ἐκσλαυοποίηση τοῦ Αἰγαίου καὶ τῆς Κωνσταντινουπόλεως δὲν συμφέρει ὄχι μόνον τοὺς Τούρκους ἀλλὰ οὔτε καὶ τοὺς Ἕλληνες καὶ ἐν πάσει περιπτώσει, ἀκόμη καὶ ὁ ῥωσόφιλος Τράμπ, μελλοντικὸς ἴσως πρόεδρος τῶν ΗΠΑ, σὲ καμμία περίπτωση δὲν θὰ ἐπιτρέψη τὴν ῥωσικὴ κάθοδο στὸ Αἰγαῖο.
