Ἡ Βικιπαίδεια γράφει γιὰ τὸ ἔργο τοῦ κομμουνιστοῦ γλύπτου Μέμου Μακρῆ: “Στὴν Ἑλλάδα εἶναι περισσότερο γνωστός γιὰ τὸ γλυπτό του μὲ τὴν μορφή τοῦ κεφαλιοῦ ἑνὸς νέου ποὺ βρίσκεται στὸ προαύλιο τοῦ Πολυτεχνείου, πρὸς τιμὴν τῶν θυμάτων τῆς ἐξέγερσης τοῦ Πολυτεχνείου, τὸ 1973».
Φυσικὰ πρόκειται γιὰ τὸ κεφάλι τοῦ ἱστορικοῦ καὶ στενοῦ φίλου μου μιᾶς ζωῆς στὸ Παρίσι, τοῦ πρώην κομμουνιστοῦ Νίκου Σβορώνου, ὁ ὁποῖος δὲν εἶχε τὴν παραμικρὴ σχέση μὲ τὴν “ἔγχρωμη” ἀμερικανοκίνητη ἐξέγερση τοῦ Πολυτεχνείου. Ὁ φίλος μας Μέμος Μακρῆς, στὸ Παρίσι εἶχε φιλοτεχνήσει τὸ ἄγαλμα τοῦ Σβορώνου πολὺ πρὸ τῆς Χούντας καὶ ὅταν τοῦ ἐζητήθη ἄγαλμα γιὰ τὸ Πολυτεχνεῖο ἔβγαλε, σκονισμένο ἀπὸ τὸν χρόνο, τὸ κεφάλι αὐτὸ καὶ τὸ προσέφερε “γενναιόδωρα” στὴν ἐκ γενετῆς καταρρέουσα “Δημοκρατία” τῆς Μεταπολιτεύσεως ποὺ ἔτσι ἐβασίσθη στὸ ψεῦδος, ὅπως στὸ ψεῦδος βασίζεται ὅλη ἡ ἑλληνικὴ ἱστορία ἀπὸ τὸ 1821.
Στὸ γαλλικὸ περιοδικὸ Turcica (τόμος 17, 1985, σ. 227), εἶχα γράψει: «Θέλω νὰ τιμήσω τὸν Octave Merlier διότι ὑπῆρξα ὁ Βενιαμὶν τῆς ὁμάδος τῶν νέων ποὺ μὲ τὴν βοήθειά του ἐστάλη στὸ Παρίσι, τὸ 1946-1947, γιὰ νὰ ξεφύγῃ ἀπὸ τὴν σκληρότητα τοῦ ἐμφυλίου πολέμου ποὺ εἶχε βυθίσει τὴν Ἑλλάδα στὸ πῦρ καὶ τὸ αἷμα. Στὴν ὁμάδα αὐτὴ εὑρίσκοντο μεταξὺ ἄλλων ὁ Νῖκος Σβορῶνος, ὁ Κορνήλιος Καστοριάδης, ὁ Κώστας Ἀξελός, ὁ Γεώργιος Κανδύλης καὶ ὁ Γιάννης Ξενάκης ποὺ ἀργότερα ἐτίμησαν τὴν Γαλλία ὅσο καὶ τὴν Ἑλλάδα».
Δυστυχῶς, μετὰ τὸ 1968, ὁ Νῖκος παρεσύρθη ἀπὸ τὸ κίνημα τοῦ ΚΚΕ Ἐσωτερικοῦ, ἀντί νὰ παραμείνῃ πιστὸς στὸ ΚΚΕ, τὸ κίνημα αὐτὸ ποὺ κατέληξε στὸν Σύριζα τοῦ Τσίπρα τοῦ 2016 καὶ στὴν ἀπὸ τὸ 1880 ἐπαναλαμβανομένη προδοσία τῆς σοσιαλδημοκρατίας τῶν ἀρχῶν τοῦ μαρξισμοῦ-λενινισμοῦ. Ἐγὼ ἐξ ἀρχῆς τὸν προειδοποίησα ὅτι χωρὶς νὰ τὸ θέλῃ θὰ κατέληγε στὸν σκουπιδότοπο τοῦ ψεύδους τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας καὶ πράγματι τὸ κεφάλι του κατέληξε νὰ προσκυνᾶται ἀπὸ τὸν ἀρχιπραξικοπηματία τοῦ ἀστικοῦ κράτους, τὸν Παναγιώτη Κανελλόπουλο.
Στὸ περίφημο ἔργο του στὰ γαλλικά, ποὺ μετεφράσθη καὶ στὰ ἑλληνικά, τὸ Histoire de la Grèce moderne, ὁ Νῖκος Σβορῶνος, ποὺ τὸ γελοῖο ἀθηναϊκὸ κρατίδιο τοῦ μετεμφυλιακοῦ πολέμου εἶχε ἀφαιρέσει τὴν ἑλληνικὴ ὑπηκοότητα, ἐγλίστρησε στὴν ἀστικὴ ἑρμηνεία τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας, παρουσιάζοντας ὡς θετικὴ τὴν ἄνοδο τοῦ δυτικότροπου ἐθνικισμοῦ τοῦ 1821.
Ἄς θυμίσουμε ἐδῶ τὶς κραυγὲς ἀγωνίας τοῦ Ἀθανασίου Παρίου (1722-1813) ποὺ προέβλεπε τὸν ἐρχομὸ τῆς μασονικῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας ποὺ θὰ παρέσερνε τὸν Πατριάρχη τοῦ Γένους τῶν Ῥωμηῶν σὲ ἄδικο θάνατο τὸ 1821. Ὡς ὁ πλέον ῥιζοσπαστικὸς τῶν πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Ὅσιος Ἀθανάσιος Πάριος, ἱερεὺς καὶ καθηγητής, εἶχε ἀντιδικήσει βιαίως μὲ τὸν ἡγέτη τῆς δυτικῆς παρατάξεως, Ἀδαμάντιο Κοραῆ, πράκτορος τοῦ Βοναπάρτη κατὰ τὸν Ἰωάννη Ῥωμανίδη, ὁ ὁποῖος ὑπεστήριζε τὴν θεωρία τῆς «μετακενώσεως», ἐξυπηρετικὴ γιὰ τὸν γαλλικὸ ἰμπεριαλισμό.
Ὁ Πάριος ἔγραψε τότε μία «Παρότρυνσιν» γιὰ νὰ ἀποθαρρύνῃ αὐτοὺς ποὺ ἔστελναν τοὺς υἱούς των νὰ σπουδάσουν στὴν Εὐρώπη, ὥστε νὰ μὴν ἐπηρεασθοῦν ἀπὸ τὶς δυτικὲς ἰδέες (ὅπως ἔγινε ἀργότερα μὲ τὸν ἤδη νεαρὸ καθηγητὴ Σβορῶνο). Σὲ ἕνα ἄλλο κείμενο ποὺ εἶχε δημοσιεύσει τὸ 1798, μὲ τίτλο «Χριστιανικὴ Ἀπολογία» κατόπιν αἰτήσεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Γρηγορίου Ε΄, ἔγραφε πὼς ὅλο τὸ γένος τῆς Δύσεως εἶχε τελείως ἀπορρίψει τὸν χριστιανισμό, εἶχε ῥυπάνει τοὺς ἁγίους τόπους καὶ εἶχε μετατρέψει τὶς ἐκκλησίες σὲ ἐμπορικὰ καταστήματα καὶ τὰ μοναστήρια σὲ οἴκους ἀνοχῆς.
Καὶ ἔτσι τὸ 1975 πρὸς δόξαν τοῦ χειροτέρου ξενοκινήτου καθεστῶτος ποὺ ἐγνώρισε ποτὲ αὐτὸς ὁ τόπος, καὶ ποὺ ὠνομάσθη ἐν μέσῳ γελώτων τοῦ Χάρρυ Κλύνν, «ἐπάνοδος τῆς Δημοκρατίας»! ἐξηυτελίσθη ἡ κεφαλὴ τοῦ Σβορώνου στὸ προαύλιο τοῦ Πολυτεχνείου μὲ τὶς εὐλογίες τῆς CIA!
