Στὶς 14/27 Μαρτίου 2016, ἔν μέσῳ τοῦ πλανητικοῦ Γκουαντανάμο στὸ ὁποῖο μᾶς ἐνέκλεισε, ὅπως ἄλλοτε τοὺς Ἑβραίους, στὴν σατανικὴ Βαβυλῶνα, ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες, στὴν νέα Βαβυλῶνα τῆς Βορείου Ἀμερικῆς ἑωρτάσαμε τὸν στῦλο τῆς Ἀνατολῆς τῶν Ἀνατολῶν Χριστό, τὸν Ἅγιο Γρηγόριο Παλαμᾶ, ὡς Β΄ Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, μελλοντικῆς ἐπανόδου τοῦ θρησκευτικοῦ ἡμερολογίου, ὑπὸ τὴν σκέπη τῆς Ἁγίας Ῥωσίας καὶ τῆς καταδίκης τῆς αἱρέσεως τοῦ Νέου Ἡμερολογίου τοῦ πραξικοπήματος τοῦ 1923. Ὅσο δὲν ἐπανέλθῃ ἡ πρὸ τοῦ 1923 ἐκκλησιαστική μας παράδοση, ἡ χώρα μας θὰ ταλαιπωρεῖται ἀπὸ τοὺς Φράγκους ὅπως αὐτὸ εἶχε γίνει στὰ πρόθυρα τοῦ 1453. «Ἐγὼ οὔκ ἀρνήσομαί σε, φίλη Ὀρθοδοξία» εἶχε ἀναφωνήσει τότε ὁ Γεννάδιος. Σήμερα περιμένουμε τὸν νέο Γεννάδιο γιὰ τὴν ἀνάσταση τοῦ Γένους.
Φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ! Τὸ 1998, στὸ 7ο τεῦχος τοῦ τριμηνιαίου περιοδικοῦ μου Ἐνδιάμεση Περιοχή (σήμερα ἔχει φθάσει νὰ κυκλοφορῇ τὸ τεῦχος 79),ποὺ φέρει τὸν ἴδιο τίτλο μὲ τὸ μπλόγκ μου, εἶχα δημοσιεύσει σχετικὸ ἄρθρο γιὰ τὸν Γρηγόριο Παλαμᾶ, μὲ τίτλο, «Ἕνα θαῦμα στὴν Ὀττάβα». Τὸ ἀναδημοσιεύω παρακάτω:
Γιὰ τὸν ὀρθόδοξο χριστιανὸ καθε ἡμέρα ποὺ χαράζει εἶναι ἕνα θαῦμα. Τὰ θαύματα μᾶς περιστοιχίζουν στὴν καθημερινή μας ζωὴ ἀλλὰ συχνὰ δὲν τὰ προσέχουμε. Ἔγινε καὶ θαῦμα στὴν Ὀττάβα.
Τὴν Β΄Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν, ὅταν μνημονεύωμε τὸ θαῦμα τῆς θεραπείας ἀπὸ τὸν Χριστὸ τοῦ παραλυτικοῦ τῆς Καπερναούμ, μόλις εἰσῆλθαν οἱ πιστοὶ στὸν Ναὸ τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου τῆς Ὀττάβας, ἐπρόσεξαν πὼς, ὡς συνήθως ἐκείνη τὴν ἡμέρα, ἔλειπε γιὰ προσκύνηση, ἡ εἰκόνα τοῦ ἀντιπάλου τῶν Ῥωμαιοκαθολικῶν καὶ τῶν οἰκουμενιστῶν, Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ, ἐνῷ ἡ Β’ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν εἶναι ἀφιερωμένη σὲ αὐτόν.
Ἕνας πιστὸς ἀπήτησε νὰ προστεθῇ στὸν νάρθηκα ἡ εἰκόνα τοῦ Ἁγίου καὶ ἔτσι τὸν προσεκύνησαν ὅλοι. Σημειωτέον ὅτι ἐνῷ τὸ ἡμερολόγιο τῆς Μητροπόλεως Τορόντου ἀναγράφει ὀρθῶς τὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου, στὴν Β΄ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν, τὸ ἡμερολόγιο τοῦ ἐφημερίου τῆς Ὀττάβας τὸ ἀγνοεῖ συστηματικά.
Ἐπίσης, ἐνῷ τὸ ἐπίσημο μηνιαῖο ὄργανο τῆς Μητροπόλεως Τορόντου, Ὀρθόδοξη Πορεία, συντάσσεται ὀρθῶς σὲ παραδοσιακὴ γλῶσσα καὶ πολυτονικά, ἐφ’ὅσον ἡ Ὀρθοδοξία μας θεωρεῖται ἀπανταχοῦ τῆς γῆς θεματοφύλαξ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας, συνεπῶς καὶ τοῦ πολυτονικοῦ, τὰ τυπωμένα κείμενα τοῦ ἱερέως τῆς Ὀττάβας ἀκολουθοῦν τὸ μονοτονικὸ καὶ Παπίζουν ἀφόρητα.
Ἔτσι, στὴν ἐπιστολή του πρὸς τὰ μέλη τῆς Ἑλληνικῆς Κοινότητος Ὀττάβας, τῆς 16ης Φεβρουαρίου 1998, ποὺ ἀναγγέλλει τὴν ἔλευση, γιὰ ἐφέτος τὸν Μάϊο στὸν Καναδᾶ, τοῦ Παναγιωτάτου Βαρθολομαίου Α΄, ὁ ἱερεὺς τῆς Ὀττάβας γράφει στὴν μονοτονικὴ γραφὴ, καὶ σίγουρα χωρὶς τὴν ἔγκριση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, τὰ παρακάτω ἐκπληκτικά, μὲ σκοπὸ προφανῶς νὰ τὸν ἀνακηρύξῃ Πάπα:
«Γιὰ τοὺς ὀρθοδόξους χριστιανοὺς ὅλου τοῦ κόσμου, ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ἀντιπροσωπεύει τὸν ἴδιο τὸν Χριστὸ ἐπάνω στὴν γῆ. Μία συνάντηση ἑπομένως μαζί Του θεωρεῖται γεγονὸς σημαντικὸ καὶ ἴσως μοναδικὸ γιὰ ἕναν χριστιανό». Ὀρθόδοξα ὅμως δὲν ὑπάρχει ἀντιπρόσωπος τοῦ Χριστοῦ. Ὁ κάθε ἐπίσκοπος καθιστᾷ ἁπλῶς ὁρατὸ τὸν ἀόρατο παρόντα Χριστό.
Ὁ ἐπίσκοπος, ὡς δοῦλος τοῦ Χριστοῦ, εὑρίσκει τὴν ἐξουσία του στὴν ὑπακοὴ στὴν ὀντολογικὴ οὐσία τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἐκφράζεται ἐμπειρικῶς στὴν συνείδηση τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ στὴν συνοδικὴ ἀποστολὴ τῆς ἱστορικῆς Ἐκκλησίας. Ἡ καθαρῶς παπικὴ φράση τοῦ ἐφημερίου τῆς Ὀττάβας, συγχέει τὴν ἐσωτερικὴ διοικητικὴ ταυτότητα τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὴν πνευματική της ταυτότητα.
Ἀλλὰ ἰδοὺ τὸ θαῦμα: Οἱ πιστοὶ ἐκείνη τὴν Κυριακή, εἶδαν μὲ ἔκπληξη νὰ λειτουργῇ ἀντὶ τοῦ ἱερέως τους, ὁ ὁποῖος ἔλειπε ἐκτάκτως, ἕναν ἀντικαταστάτη ἄγνωστο σὲ αὐτοὺς παπά, ὁ ὁποῖος ὡς ἀρχάγγελλος ἐν μέσῳ πρωτοφανοῦς πίστεως, ποὺ ἐγέμιζε τὴν ἀτμόσφαιρα, παρέδωσε συγκηνιτικὸ κήρυγμα, ἐκθέτοντας λεπτομερῶς τὸν βίο καὶ τὸ ἔργο τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ καὶ τὸν ἀγῶνα του κατὰ τῶν Παπιστῶν! Ἠνοίχθησαν λοιπόν «κατὰ λάθος» οἱ οὐρανοὶ καὶ τὰ μάτια τῶν πιστῶν, καὶ ἡ θαυματουργὴ αὐτὴ Κυριακὴ θὰ παραμείνῃ ἀξέχαστη στοὺς ἐδῶ Ῥωμηούς.
