Ὡς πανεπιστημιακὸς καθηγητὴς ὁ ἴδιος, ἔχοντας περάσει ἀπὸ ὅλα τὰ στάδια τῆς μακροχρονίου καθηγητικῆς πανεπιστημιακῆς σταδιοδρομίας, ἀπὸ τὸ Ἰνστιτοῦτο Διεθνῶν Σχέσεων τῆς Γενεύης, τὴν Σορβόννη καὶ τὸ Ἵδρυμα Πολιτικῶν Ἐπιστημῶν στὸ Παρίσι, μέχρι τὸ Πανεπιστήμιο τῆς Ὀττάβας καὶ τὴν Βασιλικὴ Ἀκαδημία τοῦ Καναδᾶ, ἔχω ἀποκτήσει τὴν ἀπόδειξη ὅτι ὁ πανεπιστημιακὸς καθηγητὴς εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ πλέον ὀπισθοδρομικὰ στοιχεῖα τῆς κοινωνίας, ἀσχέτως πολιτικῆς θέσεως.
Ὅταν ἐξέσπασε ὁ Μάης τοῦ 68 στὸ Παρίσι, σχεδὸν ὅλοι οἱ καθηγητές, πολλοὶ ἐξ αὐτῶν δεδηλωμένοι κομμουνιστὲς ἤ φραστικῶς ἄκρως προοδευτικοί, ἐξεδήλωναν τὴν μανιώδη ἀντίθεσή τους στὰ ἐπαναστατημένα νειάτα. Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι ἀπὸ τὰ πλέον δυσκίνητα καὶ ὀπισθοδρομικὰ καθεστῶτα ὑπῆρξε τὸ Estado Novo ποὺ ἐγκαθίδρυσε στὴν Πορτογαλία τὸ 1933 ὁ καθηγητὴς πολιτικῆς οἰκονομίας στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Κοΐμπρα, Ἀντόνιο ντὲ Ὀλιβέϊρα Σαλαζάρ.
Ὁ καθηγητὴς Πανεπιστημίου Κώστας Σημίτης, οἰκονομολόγος καὶ αὐτός, εἶναι τὸ ἑλληνικὸ ἀντίστοιχο τοῦ Σαλαζάρ. Ὁ Ἀνδρέας Παπανδρέου ὑπῆρξε γνωστὸς καθηγητὴς Πανεπιστημίου στὴν Ἀμερικὴ ἀλλὰ νεκροθάφτης τῆς χώρας του, ἐνῷ ὁ υἱός του, ποὺ δὲν ὑπῆρξε ποτὲ καθηγητής, εἶναι ἀγνὸς, ἴσως ἐπειδὴ δὲν ἔχει ἑλληνικὴ νοοτροπία, γι’αὐτὸ καὶ ὁ Ἕλλην, πανοῦργος καὶ φθονερός, τὸν θεωρεῖ βλάκα. Ἰδεολογικά, προσωπικὰ εὑρίσκομαι πιὸ κοντὰ στὸν φασίζοντα Ἀνδρέα, παρὰ στὸν σοσιαλδημοκράτη ΓΑΠ ἀλλὰ ἐκτιμῶ ἀφάνταστα τὴν ἀγνότητα τῶν προθέσεων τοῦ υἱοῦ.
Καθηγητὴς Πανεπιστημίου καὶ ὁ θεολόγος Χρῆστος Γιανναρᾶς, μνημεῖο ἐγωκεντρισμοῦ καὶ φθόνου, καταδικασμένου γιὰ Νικολαϊτισμὸ ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος, ποὺ ποτὲ δὲν ἠδυνήθη νὰ ἀποβάλῃ τὴν νοοτροπία τῆς Ἀδελφότητος Ζωή, ἀπὸ τὴν ὁποία ἀπεχώρησε τὸ 1964.
Κάποτε, τὸ 1999, κατὰ τὴν ἄκρως δικαιολογημένη ἐξέγερση τῶν λυκειοπαίδων, ὁ Γιανναρᾶς ἐπέκρινε δριμύτατα τὴν ἐπαναστατημένη νεολαία, μὲ άκριβῶς τὰ ἴδια ἐπιχειρήματα ποὺ εἶχαν χρησιμοποιήσει οἱ Γάλλοι καθηγητὲς κατὰ τῆς παρισινῆς νεολαίας τοῦ Μάη 68, καὶ τὸ 1933 ὁ Σαλαζάρ. Ὅπως ὅλοι γνωρίζουμε, ἐπανάσταση σημαίνει βίαιη ἀμφισβήτηση τῶν νόμων ποὺ θεωροῦμε ἄδικους, κατὰ τὴν ῥωμαίϊκη ῥήση: «καλύτερα μιᾶς ὥρας ἐλεύθερη ζωή, παρὰ σαράντα χρόνια σκλαβιὰ καὶ φυλακή».
Ἔγραφε, λοιπόν, ὁ Γιανναρᾶς, στὶς 7 Φεβρουαρίου 1999, στὴν ἐπιφυλλίδα του -ὁ χωροφύλαξ Γιανναρᾶς- τὰ ἑξῆς ἐκπληκτικά: «Καταλήψεις δημοσίων κτηρίων, ἀποκλεισμὸς ἀστικῶν ἀρτηριῶν ἤ καὶ τοῦ ἐθνικοῦ ὁδικοῦ δικτύου. Τὸ κράτος δὲν ἐπεμβαίνει. Ἡ παρανομία ἔχει πάψει νὰ τιμωρεῖται, εἶναι ἀφορμὴ διαλόγου μὲ τὴν ἐξουσία… Ἡ παρανομία ἐμφανίζεται σὰν δημοκρατικὸ δικαίωμα… Στὴν Ἑλλάδα σήμερα ἔχουμε ὀξὺ καὶ τραγικὸ πρόβλημα ἐλευθερίας. Εἴμαστε ὑπόδουλοι στὴν τυραννίδα τοῦ διαλόγου ποὺ ἐθελόδουλα τὴν ἐξυμνοῦμε».
Δύο εἶναι τὰ κατεστημένα τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας ποὺ μὲ τίποτα δὲν δύνανται νὰ ἐξουδετερωθοῦν: τὸ κατεστημένο τῶν καθηγητῶν Πανεπιστημίου καὶ τὸ κατεστημένο τῆς Ὀρθοδόξου ἱεραρχίας. Οὔτε ὁ δικτάτωρ Παπαδόπουλος δὲν ἠμπόρεσε νὰ τὰ πατάξῃ στὴν περίοδο 1967-1973, παρὰ τὶς προσπάθειές του. Διαβάζουμε στὴν καθημερινὴ ἑλληνόφωνη ἑφημερίδα τῆς Πόλης Ἀπογευματινή, τῆς 8 Φεβρουαρίου 1999: «Εἰς Ἑλβετίαν ὁ Πατριάρχης μετέβη προσκληθεὶς εἰς τὰς ἐργασίας τοῦ Παγκοσμίου Οἰκονομικοῦ Φόρουμ, τὸ ὁποῖον ἀπὸ 29ετίας συνέρχεται κατ’ ἔτος ἐν τῇ πολίχνῃ Νταβός. Τὸ ἑσπέρας τῆς 31ης Ἰανουαρίου ὁ Πατριάρχης ἔλαβε μέρος εἰς δεῖπνον ἐργασίας μὲ θέμα τὴν κοινωνικὴ πλευρὰν τῆς παγκοσμιοποιήσεως…Τὸ ἀπόγευμα τῆς Τρίτης, 2 Φεβρουαρίου ὁ Πατριάρχης ὡμίλησεν εἰς τὴν Ὁλομέλειαν τοῦ Φόρουμ…μὲ θέμα τὸ ἀνθρώπινον πρόσωπον τῆς παγκοσμιοποιήσεως, ἀπαντήσας καὶ εἰς σχετικὰς ἐρωτήσεις. Τὸ γενικὸ θέμα τοῦ ἐφετεινοῦ Φόρουμ ἦτο «ὑπεύθυνος παγκοσμιοποίησις». Δηλαδὴ στὸ ἄντρο τοῦ παγκοσμίου τραπεζικοῦ καπιταλιστικοῦ συστήματος τοῦ Νταβὸς παρευρέθη ὁ Οἰκουμένικὸς Πατριάρχης χωρὶς κἄν νὰ τὸ ἀμφισβητήσῃ!
