Ἐντύπωση προκαλεῖ ὅτι ἕνα μεγάλο μέρος ἐπιφανῶν Ἑλλήνων, μετὰ τοὺς Μικρασιᾶτες, εἶναι Κρητικοί. Χωρὶς τοὺς Μικρασιᾶτες καὶ τοὺς Κρητικοὺς ἡ χώρα σήμερα θὰ εἶχε ἤδη ἐξαφανισθῆ.
Μέχρι τὸ 1909, ἡ Ἑλλὰς ἐσύρετο τρισαθλία, ἀπὸ κρίση σὲ κρίση, παρὰ τὴν εὔνοια ποὺ τῆς ἔδειχνε, σὲ ὅλην τὴν διάρκεια τοῦ ΙΘ΄αἰῶνος, ἡ Εὐρώπη. Αἰφνιδίως ὅμως, τὸ 1909, ἡ καρδιὰ τοῦ στρατοῦ ἐξηγέρθη στὸ Γουδί καὶ ἔφερε ἀπὸ τὴν Κρήτη τὸν Ἐλευθέριο Βενιζέλο. Καὶ τότε, ἔγραψε ἀργότερα (1929-1931), ὁ Γεώργιος Βεντήρης, στὸ δίτομο ἱστορικό του ἔργο, Ἡ Ἑλλὰς τοῦ 1910-1920, ὅτι στὴν αὐγὴ τοῦ Κ΄αἰῶνος, ἐπικεφαλῆς τῆς Ἑλλάδος, ἐπροχώρησαν οἱ ἐλεύθεροι Ἕλληνες ἀστοὶ καὶ ὡς πρῶτο Ἰσραήλ, ὑπὸ τὴν ἡγεσία τοῦ Κρητός, ἐξεχύθησαν πρὸς βορρᾶν, στὴν Μακεδονία καὶ τὴν Θράκη καὶ πρὸς Ἀνατολᾶς, μέσα στὴν Μικρὰ Ἀσία.
Δὲν ἔφταιξε ἡ Κρήτη ἐὰν τελικὰ ἐπῆλθε ἡ τραγωδία τοῦ 1922, ὅπως δὲν ἔφταιξε ὁ Ῥουσσὼ καὶ ὁ Ῥοβεσπιέρρος ἐὰν τελικὰ τὸ 1812, ἐπῆλθε γιὰ τὸν Ναπολέοντα, παιδὶ τῆς Κορσικῆς, ἡ τραγωδία τῆς Ῥωσίας. Ἡ ἠπειρωτικὴ Εὐρώπη τότε ὑπεστήριζε τὴν Γαλλία, ἐπειδὴ αὐτὴ ἦταν δημιουργική, μὲ αὐξάνοντα νέο πληθυσμό. Ὅπως ὅμως ἐξήγησε ἀργότερα ὁ μέγας ντὲ Γκώλ, κατὰ τὴν διάρκεια τῆς γαλλικῆς «μικρασιατικῆς» ἐκστρατείας τοῦ 1954-1962 στὴν Ἀλγερία, δὲν πρέπει ποτὲ νὰ ὑποτιμοῦμε τὸν ἐχθρὸ μὲ τὸν ὁποῖο πρέπει νὰ ἐπιχειροῦμε νὰ κλείσουμε «une paix des braves», μία εἰρήνη τῶν ἑκατέρωθεν παλικαριῶν.
Ἡ Ἑλλὰς τοῦ 1910-1920, εἶχε σφριγώδη ἀνoδικὸ πληθυσμό νέων ποὺ ἔκαμαν πολλὰ παιδιά, ποὺ ἦσαν ὑπερήφανοι γιὰ τὴν διεθνῆ, ἰσραηλιτικοῦ τύπου τάξη τῶν Ἑλλήνων ἐφοπλιστῶν τοῦ Λονδίνου, ποὺ ὅμως μὲ τὴν ἐδαφική τους ἐπέκταση τὸ 1919, ἐγέννησαν ἀντίπαλο ἕναν μεγαλοφυῆ στρατιωτικό, τὸν Κεμάλ, ποὺ τὸ 1923, μὲ τὴν συνθήκη τῆς Λωζάννης, ὑπῆρξε ὁ μόνος ἀπὸ ὅλους τοὺς ἡττημένους τοῦ πρώτου παγκοσμίου πολέμου (Τούρκους,Βουλγάρους,Αὐστριακούς, Οὕγγρους, Γερμανούς) νὰ ἐπιβάλῃ στοὺς νικητὲς νὰ ἀναθεωρήσουν τοὺς σκληροὺς ὅρους τῶν συνθηκῶν εἰρήνης ποὺ εἶχαν ἀποφασίσει γιὰ τοὺς ἡττημένους μὲ τὶς συνθῆκες τῶν Βερσαλλιῶν, τοῦ Νεϊγύ, τοῦ Τριανόν, τοῦ Σαὶν Ζερμαίν (Ἁγίου Γερμανοῦ) καὶ τῶν Σεβρῶν. Ὁ Κεμὰλ, μόνος, ἐπέτυχε νὰ ἀντικαταστήσῃ τὴν φοβερὴ γιὰ τὴν Τουρκία συνθήκη τῶν Σεβρῶν τοῦ 1920 μὲ τὴν νικηφόρα γιὰ τὴν χώρα του συνθήκη τῆς Λωζάννης τοῦ 1923 καὶ τὸ ἐπέτυχε αὐτὸ μὲ ἕναν λαὸ τῆς Ἀνατολίας χωρικῶν, μικρῆς καὶ κατεστραμμένης πλέον δυνάμεως, κάτι ποὺ ἐντυπωσίασε βαθύτατα τὸν ἀντίπαλό του Βενιζέλο ποὺ χρόνια ἀργότερα τὸν πρότεινε γιὰ τὸ βραβεῖο Νομπὲλ Εἰρήνης.
Ὁ κρητικὸς λαὸς τοῦ Βενιζέλου ποὺ εἶχε οἰκοδομήσει τὴν Ἑλλάδα τοῦ 1910-1920, ἀντεκατεστάθη στὸν Μεσοπόλεμο ἀπὸ τὸν ἕτερο δημιουργικὸ λαὸ τῶν Μικρασιατῶν προσφύγων ποὺ ἐσυνέχισαν νὰ γεννοῦν παιδιὰ καὶ χάριν σὲ αὐτοὺς ὁ ἑλληνικὸς λαὸς ἐσυνέχισε σφριγώδης νὰ πολεμᾷ σπαρτιατικά, στὸ ἀλβανικὸ μέτωπο καὶ στὴν Ἀντίσταση δημιουργῶντας ἑναν αἱμοσταγῆ βεβαίως ἀλλὰ μεγαλοφυῆ πολεμιστή, τὸν Ἄρη Βελουχιώτη, ἔναντι τῶν γερμανοτσολιάδων.
Καὶ ὅταν ἔπεσε ὁ Βελουχιώτης καὶ ἐνεφανίσθη τὸ 1948, τὸ δεύτερο Ἰσραήλ, αὐτὴν τὴν φορὰ ὄχι στὴν Σμύρνη ἀλλὰ στὸ Τὲλ Ἀβίβ, ἡ φτωχὴ ἀλλὰ ἡρωϊκὴ κρητικομικρασιατικὴ Ἑλλὰς ἐξηγοράσθη ἀπὸ τὰ χρήματα τοὺ σχεδίου Μάρσαλ καὶ ἀργότερα τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, ἐρρίχθη μὲ τὰ μοῦτρα στὴν κατανάλωση καὶ τὰ διακοποδάνεια, ἔπαυσε νὰ κάνῃ παιδιὰ καὶ κατέληξε στὴν μυκονιάτικη ἀρσενοκοιτία καὶ κτηνοβασία, στὰ gay parades, περιγελῶντας τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν παράδοση τῆς νηστείας, εὐνουχίζοντας τὸ ΚΚΕ μὲ τὸν συριζαίϊκο ἀριστερισμό, καὶ μετεμορφώθη σὲ περίγελο τῶν Βρυξελλῶν.
Κρήτη, λεβεντομάνα, ἦλθε ἡ στιγμὴ νὰ σώσῃς καὶ πάλι τὸν παρηκμασμένο ἠπειρωτικὸ λαὸ τῶν γραικύλων μὲ ἕνα νέο Γουδί. Ὅπλα ἔχεις καὶ περισσεύουν, βουνὰ ἔχεις καὶ περισσεύουν, παλικάρια ἔχεις καὶ περισσεύουν. Ἡ μυστριώτικη σπαρτιατικὴ οἰκογένεια τῶν Κρεββατάδων Μπενιζέλων εἶχε καταφύγει στὴν Κρήτη, κρατῶντας μαζί της τὰ σπαρτιατικά της ὅπλα καὶ ἀπὸ ἐκεῖ, μετὰ τὴν ἀνεξαρτητοποίηση τῆς Κρήτης ἐπέστρεψε στὴν ἠπειρωτικὴ γῆ καὶ ἐμεγαλούργησε. Κρήτη, ἡ Ἑλλὰς σὲ περιμένει.
