Συχνὰ ἡ χώρα μας συγκρίνεται μὲ τὴν ἀφρικανικὴ χώρα τῆς Οὐγκάντας. Ἀλλὰ ἐδῶ καὶ μερικὰ χρόνια ἡ σύγκριση αὐτὴ ἔχει συγκεκριμενοποιηθῆ, χάρη στὸν Βαγγέλη Βενιζέλο, τὸν ἕλληνα Ἰντὶ Ἀμὶν Νταντά (1928-2003). Ἡ ἀπληστία καὶ τῶν δύο γιὰ τὴν ἐξουσία ἔμεινε παροιμιώδης. Ὁ Βαγγέλης ἠκολούθησε ἀνoδικὴ πορεία τὴν στιγμὴ ποὺ τὸ ἴνδαλμά του, ὁ Κώστας Σημίτης, ἐβούλιαζε σιγὰ σιγὰ στὰ ἕλη τῆς ἀνυποληψίας. Ὅ,τι χειρότερο εἶχε παράξει ὁ ἑλληνισμὸς μετὰ τὴν μεταπολίτευση τοῦ 1974, εὑρίσκετο συγκεντρωμένο στὸ ἀνισόρροπο πάθος γιὰ τὴν ἐξουσία αὐτοῦ τοῦ πολιτικοῦ μηδενικοῦ. Στὸν διάβα του εἶχε ἐγκαταλείψει ὅλους τοὺς φίλους του πού, ὅπως ὁ Λοβέρδος, εἶχαν πιστεύσει ὅτι ἠδύνατο νὰ κρατήσῃ στοιχειωδῶς τὸν λόγο του. Ἡ παχύσαρκη ψυχή του, ἀπὸ καιρὸ νεκρωμένη, τὸν κατηύθυνε στὸ ἀνομολόγητο ὄνειρό του νὰ γίνη λατινοαμερικανὸς δικτάτωρ μὲ οἱονδήποτε τρόπο.
Ἐνόμιζε ὅτι θὰ ἔδιδε τὴν χαριστικὴ βολή, αὐτὸς ὁ θλιβερὸς διεφθαρμένος Δαντόν, στὸν ἀδιάφθορο ΓΑΠ – Ῥοβεσπιέρρο, στήνοντας παγίδα στὸν συνεργάτη τοῦ τελευταίου, κατεδαφίζοντας τὸν τεχνοκράτη Γιῶργο Παπακωνσταντίνου, ἀλλὰ τὸ μῖσος δὲν εἶναι καλὸς σύμβουλος καὶ παραπάτησε. Ἡ κατηγορία τοῦ ἐπεστράφη ὡς μπούμερανγκ καὶ τὸν ἐκτύπησε κατακούτελα. Ἀκόμη καὶ ἄν ἐπιτύχῃ νὰ σύρῃ πρὸς τὸν θάνατο τὸ μισητό του πρόσωπο, τὸν Γιῶργο Παπανδρέου, δὲν θὰ ἀποφύγῃ τὸ ἰκρίωμα. Ποτὲ στὴν Ἱστορία τῶν διακοσίων τελευταίων ἐτῶν δὲν εἶχε γνωρίσει ἡ χώρα τέτοια δοκιμασία ἀπολύτου δουλείας, ἐκμεταλλευομένη ἀπὸ ἀδιστάκτους τυχοδιῶκτες.
Ὁ Βαγγέλης Βενιζέλος δὲν ἔχει κἄν τὸ ἀνάστημα ἑνὸς Δαντόν. Στὶς 23 Νοεμβρίου 2011, ἡ Financial Times τὸν ἀνεκήρυξε ὡς τὸν χειρότερο ὑπουργὸ Οἰκονομικῶν τῆς Εὐρωζώνης!
[] Ἀποπνέει τὴν πλαδαρότητα τοῦ μπιμπικανθρώπου Σημίτη καὶ τὴν καννιβαλικὴ ἀνισορροπία τοῦ οὐγκαντέζου Ἰντὶ Ἀμὶν Νταντά! Πανικοβάλλεται εὔκολα καὶ ἴσως χρησιμοποιηθῇ ἀπὸ κάποια ξένη δύναμη γιὰ νὰ πνίξη στὸ αἷμα τὴν λαϊκὴ ὀργή ὥστε νὰ δυνηθῇ νὰ γίνῃ ἐπιτέλους πρωθυπουργὸς ὑποτάσσοντας τὸ κοινοβούλιο.
Δημήτρης Κιτσίκης, 8 Ἰανουαρίου 2013