Οἱ κύριοι ὑπεύθυνοι τῆς ἑλληνικῆς κακοδαιμονίας δὲν εἶναι οἱ ἡγέτες τῆς χώρας. Εἶναι ὁ μέσος Ἕλλην μίας τριτοκοσμικῆς χώρας ἑνὸς ἐξ ἀρχῆς (1821) ἀποτυχημένου κρατικοῦ μορφώματος ποὺ ἐδημιούργησε τὸν Ἕλληνα μικροαστό, τὸ ἀντίστοιχο τοῦ Ῥώσου μικροαστοῦ πρὸ τοῦ 1917, ποὺ ἀπηχθάνετο ὁ Μάϊακόβσκι.
Αὐτὸς ὁ φωνακλᾶς τῶν καφενέδων ποὺ ποτὲ ποτὲ δὲν φταίει, παρὰ μόνον ὁ ἄλλος, ἐξυπνάκιας, πονηρός, βωμολόγος, ξερόλας, ἐργατοπατέρας, ποὺ τὸν περιπαίζουν οἱ πολιτικοί, ποὺ ποτὲ δὲν σέβεται τὴν γνώση, κάθε φορὰ ποὺ στὸ κρατίδιο γίνεται κάποια ἐπιφανειακὴ πολιτικὴ ἀλλαγὴ πείθεται ὅτι αὐτὴ γίνεται ἀνεπιστρεπτεί. Δὲν γνωρίζει ὅτι ὁ βασιλεὺς ἐξεθρονίσθη καὶ ἐπέστρεψε πολλὲς φορὲς στὴν νεώτερη Ἱστορία τοῦ κρατιδίου.
Ἰδοὺ πῶς ἀξιολογοῦσε τὸν Ἕλληνα μικροαστὸ ὁ Κωστῆς Παλαμᾶς: «Ἕλληνες γιὰ νὰ ῥίχνουμε στάχτη στὰ μάτια τοῦ κόσμου, πραγματικὰ Ῥωμιοί…Καὶ ἔτσι ἔγινε ὁ ἐξευτελισμένος Ῥωμιὸς τῶν φωνακλάδων τῶν καφενείων, ὁ φασουλῆς Ῥωμιὸς τῶν σατυρογράφων, ὁ ἀσυνείδητος Ῥωμιὸς μέσα στὸ ψευτοβασίλειο».
Τὴν 1η Ἰουνίου 1973, Ὁ Κωνσταντῖνος ἐξεθρονίσθη καὶ ὁ Παπαδόπουλος ἔγινε πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας. Στὶς 29 Ἰουλίου 1973, ἕνα δημοψήφισμα, ποὺ ἔξ ὁρισμοῦ, ὅπως ὅλα τὰ δημοψηφίσματα γίνονται γιὰ νὰ κερδιθοῦν ἀπὸ τὸν ὀργανωτή τους, ἐπεκύρωσε τὴν κατάργηση τῆς μοναρχίας. Στὶς 8 Δεκεμβρίου 1974, ἕνα νέο δημοψήφισμα, κατασκεύασμα τοῦ Καραμανλῆ τοῦ Πρεσβυτέρου, ἐπεκύρωσε γιὰ δεύτερη φορὰ τὴν κατάργηση τῆς μοναρχίας. Ὁ Ἄναξ, γνωρίζοντας τὴν τεχνικὴ τῶν δημοψηφισμάτων μέσῳ λαοκρατίας, δηλαδὴ ἀμέσου δημοκρατίας, δὲν ἠμφισβήτησε ποτὲ τὸ ἀποτέλεσμα τοῦ δημοψηφίσματος αὐτοῦ, ὅπως δὲν εἶχαν ἀμφισβητήσει οἱ προκάτοχοί του τὰ προηγούμενα δημοψηφίσματα ὑπὲρ τῆς δυναστείας, τὸ 1863 καὶ τὸ 1935.
Ὅπως καὶ ὁ Παναγῆς Τσαλδάρης τὸ 1935, ἔτσι καὶ ὁ Καραμανλῆς ὁ Πρεσβύτερος τὸ 1974 καὶ ὁ Βαγγέλης Βενιζέλος σὲ ὅλην τὴν διάρκεια τῆς Μεταπολιτεύσεως, ξεσπάθωσαν κατὰ τῆς Μοναρχίας, ἐξυπηρετῶντας συμφέροντα τοῦ ἐπαρχιωτικοῦ Κολωνακίου. Ὅμως λαὸς καὶ ἄναξ, κατὰ τὴν βυζαντινὴ παράδοση ἦσαν πάντα συνδεδεμένοι. Τὸ Βυζάντιο δὲν ὑπῆρξε ποτὲ ἐθνικιστικό. Οἱ βασιλεῖς τοῦ Βυζαντίου κατήγοντο ἀπὸ ὅλες τὶς φυλὲς τῆς Αὐτοκρατορίας καὶ ἦταν μεγάλη ἀσυνέπεια νὰ κατηγορεῖται ὁ Κωνσταντῖνος ὅτι εἶναι δανικῆς καταγωγῆς (ἀλλὰ Ἕλλην ἀπὸ τὸ 1863!), ὅπως ὁ Κωνσταντῖνος Δραγάσης Παλαιολόγος τοῦ 1453, ἦταν σερβικῆς καὶ ἰταλικῆς προελεύσεως. Τὴν βυζαντινὴ αὐτοκρατορία ποὺ ἤθελε νὰ ἀναστήσῃ ὁ ἐθνικιστὴς Ἐλευθέριος Βενιζέλος δὲν θὰ εἶχε καμμία σχέση μὲ τὴν πραγματικὴ πολυεθνικὴ χιλιετῆ βυζαντινὴ αὐτοκρατορία. Ἐπιπλέον, ἡ ἑλληνικὴ ἀμάθεια, ὀνειρεύετο Βυζάντιο χωρὶς Βασιλέα! Δηλαδὴ Βυζάντιο μὲ πρόεδρο Δημοκρατίας τὸν Προκόπη Παυλόπουλο!
Ὁ Κωνσταντῖνος μετὰ τὴν ἐκθρόνισή του καὶ τὴν προδοσία τοῦ πρώην εὐνοουμένου του πολιτικοῦ Κωνσταντίνου Καραμανλῆ τοῦ Πρεσβυτέρου, χάρη στὶς καλὲς συμβουλὲς προερχομένες κυρίως ἀπὸ τὴν Ἀγγλία καὶ τὶς ΗΠΑ, ἀπέφυγε ὅλες τὶς παγίδες, πόσο μᾶλλον ποὺ ὑπῆρξε θῦμα καὶ τοῦ καθεστῶτος τῆς 21ης Ἀπριλίου ἀλλὰ καὶ τοῦ Κολωνακίου. Μόνον ἡ ἑλληνικὴ ἐφοπλιστικὴ τάξη τοῦ Ἐξωτερικοῦ παρέμεινε στὸ πλευρό του. Μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Γιώργου Παπανδρέου τοῦ Νεωτέρου, ποὺ ἐπανέφερε στὸ προσκήνιο τὸν θεσμὸ τοῦ δημοψηφίσματος, μέσῳ τοῦ ὁποίου ὁ Κωνσταντῖνος (ἤ κάποιος ἀπὸ τοὺς υἱούς του) θὰ δυνηθῆ ἐνδεχομένως προσεχῶς νὰ ἐπανακτήσῃ τὸν θρόνο του μὲ ἄμεση λαοκρατικὴ ἐντολή (χαρακτηριστικὴ δὲ ἦταν ἡ σκυλίσια ἀντίθεση τοῦ Βαγγέλη Βενιζέλου στὸν θεσμὸ τοῦ δημοψηφίσματος), μὲ τὴν σταθερὴ φιλοϊσραηλινὴ στάση τῆς Μοναρχίας, ἐφ’ὅσον ὁ ἀντισημιτισμὸς θὰ καθίστατο θανάσιμος ἐχθρὸς τῶν συμφερόντων τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους, καὶ τέλος ἐνθυμούμενος τὴν μεγάλη ἐπιτυχία τοῦ 1936-1941, ὅταν ὁ Γεώργιος Β΄, ἐπανερχόμενος μέσῳ δημοψηφίσματος, εἶχε ἐπιλέξει γιὰ κυβερνήτη τὸν ἀντικαπιταλιστὴ καὶ φιλοεβραῖο ὁλοκληρωτικῶν πεποιθήσεων Ἰωάννη Μεταξᾶ, ὁ Κωνσταντῖνος θὰ ἐπανέλθῃ στὸν θρόνο μὲ λαϊκὴ ὑποστήριξη, ὡς έκφραστὴς τῆς λαοκρατίας καὶ ὄχι τῆς ἀστικῆς δημοκρατίας.
Ἡ ἐπάνοδος τὸ 1935 τοῦ Βασιλέως εἶχε καταστῇ ἀναγκαία γιὰ τὶς ἀγγλοσαξωνικὲς δυνάμεις λόγῳ τοῦ ἰταλοαιθιοπικοῦ πολέμου καὶ τοῦ ἰταλικοῦ ἀνταγωνισμοῦ στὴν Ἀνατολικὴ Μεσόγειο. Καὶ σήμερα ὁ ῥωσικὸς στόλος ἀλλὰ καὶ τὸ ἰσλαμικὸ χαλιφᾶτο ἀμφισβητοῦν τὴν κυριαρχία τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν στὴν ἴδια περιοχή. Ἐπιπλέον ἡ ἐξάπλωση καὶ πάλι στὰ Βαλκάνια, ὅπως καὶ τὸ 1935, τοῦ γερμανικοῦ Ῥάϊχ μὲ τὸ ἀνταγωνιστικὸ γιὰ τὸ δολλάριο, εὐρωνόμισμα, ἀπαιτεῖ τὴν διασφάλιση τῶν ἀγγλοσαξωνικῶν συμφερόντων καὶ ἡ καλύτερη λύση, ὅπως καὶ τὸ 1935, εἶναι ἡ ἐπανενθρόνιση τοῦ Ἕλληνος βασιλέως. Ἄλλωστε, ὅπως καὶ τὸ 1935, ἡ οἰκονομικὴ καὶ χρηματοπιστωτικὴ ἑλληνικὴ κρίση ἔχει φέρει σὲ ἀδίεξοδο τὴν ἐσωτερικὴ πολιτικὴ τῶν Ἀθηνῶν. Μέσῳ ἑνὸς νέου Κονδύλη, ἡ ἐπιστροφὴ τῆς μοναρχίας θὰ δυνηθῇ νὰ βασισθῆ σὲ ἕναν ἀκραιφνῆ βασιλικὸ πολιτικό, ὅπως ὑπῆρξε ὁ Μεταξᾶς.
Συμβουλεύω τὸν μέσο Ἕλληνα ὁ ὁποῖος σήμερα ἔχει χάσει ἀκόμη καὶ τὴν φωνή του στὰ καφενεῖα, λόγῳ τοῦ ψαλιδίσματος τῶν συντάξεών του, νὰ σταματήσῃ νὰ ἀναφέρεται σὲ μασονοεβραϊκὲς σιωνιστικὲς συνωμοσίες καὶ μὲ τὴν μαρξιστικὴ λενινιστικὴ κοινωνικὴ ἐπιστήμη ποὺ τοῦ προσφέρει ἀκόμα τὸ ΚΚΕ, ἄν καὶ δυστυχῶς χωρὶς ῥήξη καὶ άνατροπή, νὰ κάτσῃ καὶ νὰ ἀρχίσῃ νὰ σκέφτεται πέραν τῶν εὐφυολογιῶν τοῦ Καραγκιόζη.
