Ὅταν ἄρχισε ὁ δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 1939, οἱ γερμανικὲς οἰκογένειες ἀποχαιρετοῦσαν τὰ παλικάρια τους ποὺ κατηυθύνοντο στοὺς τέσσερις ὁρίζοντες τῆς Εὐρώπης γιὰ νὰ ἀπελευθερώσουν κατ’αὐτούς, ὡς γνήσιοι σταυροφόροι τῆς Ἡνωμένης Εὐρώπης, τὴν εὐρωπαϊκὴ χερσόνησο ἀπὸ τὴν δικτατορία τοῦ φιλελευθερισμοῦ καὶ νὰ ἐξαπλώσουν τὰ γερμανικὰ ἰδεώδη τοῦ Γ΄ Ῥάϊχ. Πρὸ αὐτῶν, ἡ Γαλλία καὶ ἡ Ἀγγλία εἶχαν ἐπιδοθῆ σὲ παρόμοιο φιλανθρωπικὸ ἔργο φέρνοντας στὶς ἀποικίες τῆς Ἀφρικῆς καὶ τῆς Ἀσίας τὸν ἐκπολιτιστικὸ ἄνεμο τῆς γαλλικῆς Ἐλευθερίας-Ἰσότητος-Ἀδελφοσύνης μὲ μία Μασσαλιώτιδα ποὺ ἔσταζε αἷμα.
Μετὰ τὸ 1945, οἱ Ἀμερικανοὶ ἐπωμίσθησαν τὸ προτεραῖο φιλανθρωπικὸ ἔργο, πρῶτα τῶν Ἀγγλογάλλων καὶ μετὰ τῶν Γερμανῶν, καὶ ἐξήπλωσαν σὲ ὅλον τὸν πλανήτη τὸ ὄραμα τῆς ἀμερικανικῆς δημοκρατίας. Τὸ μακροχρόνιο ἀποτέλεσμα ὅλων αὐτῶν τῶν κατὰ κύματα φιλανθρωπικῶν ἐνεργειῶν τῆς Δύσεως ὑπῆρξε ἡ πολιτισμικὴ ἐρήμωση τῆς μὴ Δύσεως.
Στὸ Βερολῖνο, πρωτεύουσα τῆς Deutschland uber alles in der Welt, οἱ κατάξανθες κοπέλλες τοῦ ἀνωτέρου δυτικοῦ πολιτισμοῦ ἔγραφαν ἐπιστολὲς γεμάτες ροὺζ φιλιά, γερμανικοῦ ῥομαντισμοῦ, στοὺς ἐνστόλους συντρόφους τους ποὺ ἐμάχοντο κάπου μακριὰ στὰ ἔσχατα τῆς Εὐρώπης γιὰ τὶς ἀνθρώπινες δυτικὲς ἀξίες μήπως καὶ οἱ κατώτεροι μάθουν καὶ αὐτοὶ νὰ παίζουν Schubert στὸ πιάνο. Οἱ βάρβαροι ἦσαν ἀκόμη μακριά καὶ πάντως στὸ Βερολῖνο δὲν ὑπῆρχε αἴσθηση πολέμου.
Δύο χρόνια ἀργότερα, γύρω στὸ 1941, μερικοὶ τρομοκράτες ἐνεφανίσθησαν μὲ τὰ ἀεροπλάνα τους στὸν βερολινέζικο οὐρανό. Μεμονωμένα ἐνοχλοῦσαν οἱ κακοὶ τὸν φιλήσυχο γερμανικὸ πληθυσμό. Ἡ γερμανικὴ ὅμως ἀσφάλεια ἐγνώριζε πῶς νὰ τοὺς ἀντιμετωπίσῃ. Ὁ γερμανικὸς λαὸς εἶχε ἐμπιστοσύνη στοὺς ἡγέτες του ποὺ εἶχαν ἐξαφανίσει ἀπὸ τὶς γειτονιὲς τοῦ Βερολίνου τοὺς ἑβραιομασόνους μὲ τὶς γαμψὲς μύτες, αὐτοὶ ποὺ ἔφταιγαν πάντα γιὰ ὅλα.
Τέλη 1943 καὶ ἀρχὲς 1944. Κάτι συμβαίνει. Ἐπάνω ἀπὸ τὴν φιλήσυχη πρωτεύουσα τοῦ Γ΄ Ῥάϊχ αἰφνιδίως γίνεται καταιγισμὸς ἐπιθέσεων βαρβάρων. Μήπως ἦλθε πόλεμος; Δὲν εἶναι πλέον ἁπλὲς ἀστυνομικὲς ἐπεμβάσεις κατὰ τρομοκρατῶν; Ναί, ὁ βερολινέζικος πληθυσμὸς ἀφυπνίζεται. Οἱ ἀρχὲς τοῦ λένε, ναί, εἶναι πόλεμος καὶ θὰ ἀμυνθοῦμε νὰ σώσουμε τὸν πολιτισμό μας ἀπὸ τὴν εἰσβολὴ τῶν βαρβάρων στὴν Ἡνωμένη Εὐρώπη τοῦ μεγάλου Ῥάϊχ.
Ἀπὸ τὸν Νοέμβριο 1943 ἕως τὸν Μάρτιο 1944, τὸ Βερολῖνο βομβαρδίζεται ἀνηλεῶς, μὲ 16 κατὰ συρροὴ βομβαρδισμούς. Παρὰ ταῦτα οἱ βάρβαροι ἀπέτυχαν νὰ λυγίσουν τὴν θέληση τοῦ γερμανικοῦ λαοῦ συσπειρωμένου πλέον σὲ μία ἱερὰ ἕνωση.
Σήμερα ἡ Ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται. Τὸ Παρίσι βομβαρδίζεται ἀπὸ τοὺς βαρβάρους τοῦ Χαλιφάτου. Στὸν πόλεμο αὐτὸ ποὺ ἐντάσσεται στὰ πλαίσια τοῦ πλανητικοῦ πολέμου 1999-2030, ἡ Εὐρώπη προβλέπεται νὰ χάσῃ καὶ νὰ κατακλυσθῇ ἀπὸ τὸ σουννιτικὸ ἀκραῖο Ἰσλάμ.Τί πρέπει νὰ κάνῃ ἡ Ἑλλάς; Ἐὰν συμμαχήσῃ μὲ τοὺς τζιχαδιστὲς θὰ γίνῃ ἰσλαμική, δηλαδὴ θὰ ἀποκηρύξῃ τῆν κληρονομιά της 1500 ἐτῶν. Συνεπῶς ἡ μόνη λύση γιὰ νὰ παραμείνῃ ὀρθόδοξη εἶναι νὰ συμμαχήσῃ μὲ τὴν ἐπάρατη Δύση παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι δὲν εὐθύνεται γιὰ τὰ ἀποτρόπαια ἐγκλήματα τῆς Δύσεως κατὰ τοῦ Τρίτου Κόσμου.
Σὲ ἕνα τέτοιο δίλημμα εὑρέθη τὸ ΚΚΕ κατὰ τὴν περίοδο τοῦ ἑλληνοτουρκικοῦ πολέμου τοῦ 1919-1922. Προσεπάθησε, μὲ ῥίψη ἀνατρεπτικῶν φυλλαδίων στὸ στρατόπεδο τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ νὰ ἀποτρέψῃ τοὺς Ἕλληνες φαντάρους νὰ πολεμήσουν κατὰ τῶν Τούρκων φαντάρων ἀδελφῶν τους. Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν νὰ συμβάλουν στὴν ἧττα τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ καὶ νὰ ἐκκαθαρισθῇ ἡ Μικρασία ἀπὸ τρεῖς χιλιάδες χρόνια ἑλληνικῆς παρουσίας. Παρόμοια στάση μὲ τὸ ΚΚΕ εἶχε πάρει καὶ ὁ Μεταξᾶς, μὲ τὴν διαφορὰ ὅτι ὁ Μεταξᾶς ἁπλῶς ἐξέφρασε τὴν ἀντίθεσή σὲ αὐτὸ ποὺ εἶχε ἀποκαλέσει ἑλληνικὸ ἰμπεριαλιστικὸ πόλεμο καὶ εἶχε ἀρνηθῇ νὰ γίνῃ ὑπουργὸς τῆς βασιλικῆς κυβερνήσεως, ἐνῷ τὸ ΚΚΕ ἔγινε συνεπεύθυνο τῆς Μικρασιατικῆς Καταστροφῆς.
Σήμερα ἄλλη λύση δὲν ὑπάρχει. Ὑποχρεωτικὰ θὰ συμμαχήσουμε μὲ τοὺς σφαγεῖς τοῦ Τρίτου Κόσμου γιὰ τὴν ἐπιβίωση τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τῶν πολιτισμικῶν ἀρχῶν μας, συνάμα ὅμως θὰ ζητήσουμε συγγνώμην γιὰ τὸν ἀντισημιτισμό μας καὶ θὰ καταδικάσουμε τὰ φοβερὰ ἐγκλήματα τοῦ δυτικοῦ ἰμπεριαλισμοῦ. Τὸ Χαλιφᾶτο δὲν ἔχει καμμία σχέση μὲ τὴν ἀνεξιθρησκεία τῆς Ὀθωμανίας ποὺ ἐπέτρεψε τὴν ἐπιβίωση τῆς Ὀρθοδοξίας. Πρόκειται γιὰ συμμορία ἀγρίων θηρίων πληγωμένων βαριὰ ἀπὸ τὸν δυτικὸ ἰμπεριαλισμό, ποὺ θὰ μᾶς ἐξαφανίσῃ πολιτιστικὰ μαζί μὲ ὅλην τὴν Εὐρώπη, ἐφ’ὅσον ἐμεῖς ἐπιλέξαμε ἀπὸ τὸ 1821 νὰ συμπορευθοῦμε ὡς παράσιτα μὲ τὴν Δύση. Θὰ συμμαχήσουμε λοιπὸν μὲ τὴν νέα μορφὴ δυτικοῦ ναζισμοῦ κατὰ τῶν συγχρόνων Τάϊπινγκ. Πράγματι, στὴν Κίνα ἕνας Κινέζος ἄλ-Μπαγκνταντί, ὁ Χὸνγκ Σιούτσουαν (Hong Xiu-quan, 1814-1864) εἶχε θέσει σὲ κίνδυνο Κίνα καὶ Δύση, μὲ τὴν ἵδρυση φονταμενταλιστικοῦ θρησκευτικοῦ κράτους σὲ σημεῖο ποὺ εἶχε καταδικασθῇ καὶ ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Μάρξ. Ἄλλη λύση λοιπὸν δὲν ὑπάρχει. Ζήτω ἡ Δύση!
