Ἡ λέξη γενοκτονία ἐπλάσθη γιὰ πρώτη φορὰ τὸ 1943 ἀπὸ τὸν Raphael Lemkin, ἕνας ἑβραιοπολωνὸς νομικός (1900-1959) ποὺ εἶχε καταφύγει στὶς ΗΠΑ τὸ 1941. Ἤδη τὸ 1933, ὡς εἰσαγγελεὺς στὴν Βαρσοβία, εἶχε προσπαθήσει νὰ ὁρίσῃ γιὰ τὴν Κοινωνία τῶν Ἐθνῶν, σὲ συνέδριο στὴν Μαδρίτη, ἕνα ἀνθρωπιστικὸ διεθνὲς δίκαιο σχετικὰ μὲ τὶς τότε ἐκφράσεις του περὶ βαρβαρότητος ἤ βανδαλισμοῦ, βασιζόμενος στὴν σφαγὴ τῶν Ἀρμενίων καὶ Ἀσσυρίων, τὸ 1915, στὰ πλαίσια τῆς καταρρέουσας Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας καὶ τὶς ἐπανειλημμένες σφαγὲς τῶν χριστιανῶν Ἀσσυρίων μέχρι καὶ τὸν Αὔγουστο τοῦ 1933 στὸ Βόρειο Ἰράκ (σφαγὴ τοῦ Σίμελε). Οἱ κύριοι ἐκτελεστὲς αὐτῶν τῶν σφαγῶν κατὰ Ἀρμενίων καὶ Ἀσσυρίων δὲν ἦσαν οὔτε οἱ Τοῦρκοι, οὔτε οἱ Ἄραβες ἀλλὰ οἱ Κοῦρδοι οἱ ὁποῖοι καὶ ἐγκατεστάθησαν στὰ χωριὰ τῶν θυμάτων τους, ἄν καὶ οἱ ὑπεύθυνοι ποὺ ἄφησαν τὶς κουρδικὲς συμμορίες νὰ δράσουν ὑπῆρξαν οἱ κυβερνήσεις τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ τῆς Βαγδάτης. Περιέργως οἱ Κοῦρδοι ποτὲ δὲν ἐδικάσθησαν γιὰ τὶς τότε σφαγές τους ποὺ κυριολεκτικὰ ἀφάνισαν τὸν χριστιανικὸ πληθυσμὸ τῆς Ἀνατολῆς. Στὶς ΗΠΑ ὁ Λέμκιν ἐσυνέχισε τὶς μελέτες του ἐπάνω στὸ ἴδιο θέμα γιὰ τὴν νέα ὀργάνωση τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν. Αὐτὸς ὁ νεολογισμὸς -“γενοκτονία”- ἐπῆρε σάρκα καὶ ὀστᾶ στὰ στρατοδικεῖα τῆς Νυρεμβέργης τοῦ 1945-1946, γιὰ νὰ ὁρισθῇ ἡ ἐξόντωση τῶν ἑβραίων καὶ ἐπεκράτησε στὸ διεθνὲς δίκαιο μὲ τὸ ψήφισμα, ποὺ συνέταξε ὁ ἴδιος, τῆς “Συμβάσεως γιὰ τὴν πρόληψη καὶ τὴν καταστολὴ τοῦ ἐγκλήματος τῆς γενοκτονίας” τῆς 9ης Δεκεμβρίου 1948 τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν σὲ μία σύνοδο στὸ Παρίσι. Στὴν Ἀθήνα, στὶς 12 -13 Νοεμβρίου 2008, ἑορτάσθηκαν μὲ συνέδριο, τὰ 60 χρόνια τῆς συμβάσεως αὐτῆς. Τὸ ἄρθρο 2 τῆς Συμβάσεως ποὺ ὁρίζει τί εἶναι γενοκτονία, χαρακτηριστικὰ ἀναφέρεται σὲ ὁμάδες πληθυσμῶν (ἐθνικῶν, φυλετικῶν ἤ θρησκευτικῶν) ὡς θύματα γενοκτονίας, χωρὶς νὰ κατανομάσῃ συγκεκριμένα τοὺς ἑβραίους, διότι ὁ Λέμκιν ἐγνώριζε ὡς μελετητής, ὅτι πρὸ τῶν ἑβραίων οἱ σφαγὲς εἶχαν θερίσει ἀποκλειστικά, τὸν χριστιανικὸ πληθυσμὸ τῆς Ἀνατολῆς. Ἡ σύμβαση λοιπόν ἀναφέρεται, στὸ ἄρθρο 2α, σὲ “ἀνθρωποκτονία μελῶν ὁμάδος”.
Ὁ ὅρος ὅμως γενοκτονία παρέμεινε συνδεδεμένος μὲ τοὺς ἑβραίους, ἐπειδὴ ὁ Λέμκιν τὸ διέδωσε καὶ τὸ ἐπέβαλε ὡς ἑβραῖος πολιτικὸς πρόσφυγας στὶς ΗΠΑ κατὰ τὸν δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ὅπου καὶ ἠργάσθη ὡς σύμβουλος τῆς ἀμερικανικῆς κτβερνήσεως, ἀλλὰ καὶ μέσῳ τοῦ βιβλίου του Axis Rule in Occupied Europe ποὺ τὸ Ἵδρυμα Κάρνεγκι στὴν Οὐασινγκτῶνα ἐδημοσίευσε τὸ 1944 καὶ ποὺ περιεῖχε τὸν ὁρισμὸ τῆς λέξεως. Ἐπίσης, ὁ Λέμκιν ἐπῆρε μέρος στὶς στρατιωτικὲς δίκες τῆς Νυρεμβέργης τὸ 1945-1946 ὡς σύμβουλος τοῦ ἀμερικανοῦ ἀρχιεισαγγελέως Robert H. Jackson καὶ λόγῳ τῆς ἐπιμονῆς του, οἱ περισσότεροι τῶν Γερμανῶν κατηγορουμένων κατεδικάσθησαν ὡς ὑπαίτιοι γενοκτονίας. Ὅπως γράφει στὴν αὐτοβιογραφία του ὁ στρατηγὸς τῆς ἀμερικανικῆς πολεμικῆς ἀεροπορίας Chuck Yeager ποὺ εἶχε πάρει μέρος στοὺς βομβαρδισμοὺς τῆς ἐμπολέμου Γερμανίας, μερικοὶ ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς συμμαχικοὺς βομβαρδισμοὺς ἦσαν πολεμικὰ ἐγκλήματα, ἀλλὰ προσθέτει πὼς εὐτυχῶς ποὺ οἱ σύμμαχοι ἐκέρδισαν τὸν πόλεμο, διαφορετικὰ αὐτὸς καὶ οἱ σύντροφοί του θὰ ἐκάθοντο ὡς ἐγκληματίες πολέμου στὰ στρατοδικεῖα τῆς Νυρεμβέργης ἀντὶ τῶν Γερμανῶν!
Μετὰ τὸ 1946, οἱ ἑβραῖοι ἐπέμεναν νὰ θέλουν νὰ χρησιμοποιοῦν τὸν νέον αὐτὸ ὅρο “γενοκτονία” ἀποκλειστικὰ γιὰ τὸ ἰδικό τους ὁλοκαύτωμα, ἀλλὰ ὁ ἴδιος ὁ Λέμκιν τὸν ἐχρησιμοποίησε γιὰ τὶς σταλινικὲς σφαγές, στὴν μελέτη του, “Soviet Genocide in the Ukraine”, τὸ 1953 (ἐπανεκτύπωση στὸ Holodomor [ἐξόντωση ἀπὸ πείνα] : Reflections on the Great Famine of 1932-1933 in Soviet Ukraine, Kingston, Kashtan Press, 2009). Αὐτὸ ἀποδεικνύει ὅτι ὁ ὅρος δὲν σημαίνει ὅπως διεδόθη, προσπάθεια ἐξαφανίσεως ἑνὸς γένους, μίας φυλῆς, ἀλλὰ ἐξόντωση μίας ὁμάδος ἀνθρώπων, σὲ ἀντιπαράθεση μὲ τὴν ἀτομικὴ δολοφονία. Ἐπιπλέον, στὸν ὅρο γενοκτονία, ὁ Λέμκιν συμπεριελάμβανε τὴν ἐθνοκτονία, γλωσσοκτονία καὶ γενικὰ τὴν προσπάθεια ἐξοντώσεως τῆς κουλτούρας μίας ὁμάδος καὶ ὄχι ἁπλῶς τὴν βιολογική του ἐξαφάνιση, κάτι ποὺ δὲν ἠκολουθήθη στὰ ἐπίσημα κείμενα τοῦ διεθνοῦς δικαίου. Ἀκόμα καὶ τὸ κατηγορητήριο τῆς Νυρεμβέργης δηλώνει ὅτι γενοκτονία ἐξησκήθη “κατὰ συγκεκριμένων φυλῶν καὶ [κοινωνικῶν] τάξεων καὶ ἐθνικῶν, φυλετικῶν ἤ θρησκευτικῶν ὁμάδων, εἰδικώτερα δὲ κατὰ τῶν Ἑβραίων, Πολωνῶν, Τσιγγάνων καὶ ἄλλων ὁμάδων”.
Ὁ ὅρος γενοκτονία δὲν προσθέτει ἀπολύτως τίποτα τὸ νέο στὴν οὐσία τῶν διεθνῶν σχέσεων, γι ‘αὐτὸ καὶ ὅσο περνᾶ ὁ καιρὸς, τόσο περισσότερο ἀμφισβητεῖται ἡ ἐγκυρότης του καὶ φαντάζει ὡς μία προπαγανδιστικὴ ἔκφραση ποὺ χρησιμοποιεῖται ἐπιλεκτικὰ ἀπὸ τὴν καπιταλιστικὴ Δύση κατὰ τῶν ἀντιπάλων του, ἐνῷ σὲ καμμία περίπτωση δὲν τὴν χρησιμοποιεῖ κατὰ τῶν ἐγκλημάτων τοῦ δυτικοῦ ἰμπεριαλισμοῦ.
Κατ’ἀρχάς, στὴν ἴδια τὴν Δύση οὐδεὶς συμφωνεῖ γιὰ ἕναν κοινὸ ὁρισμό. Τὸ ἐπιβεβαιώνει τὸ Journal of Genocide Research. Ὁ μὲν ἱστορικὸς Stephan Katz ἰσχυρίζεται πὼς μία καὶ μοναδικὴ εἶναι ἡ γενοκτονία, αὐτὴ τῶν ἑβραίων, ἐνῷ ὁ ψυχολόγος Israel Charny διατείνεται ὅτι κάθε σφαγὴ εἶναι καὶ γενοκτονία, συμπεριλαμβανομένων καὶ τῶν βιομηχανικῶν καταστροφῶν ὅπως τὸ Τσερνόμπιλ. Ἡ αἰτία τῆς συγχύσεως προέρχεται ἀπὸ τὴν πρωταρχικὴ θέση τοῦ ἰδίου τοῦ Λέμκιν ποὺ στὸ βιβλίο του τοῦ 1944, γράφει: Αὐτὸ τὸ νέο φαινόμενο χρειάζεται ἕναν νέο ὅρο. Εἰσάγω λοιπὸν τὸν ὅρο γενοκτονία.
Ἀλλὰ τὸ φαινόμενο αὐτὸ δὲν εἶναι καθόλου καινούργιο στὴν Δύση. Πρῶτον δὲν εἶναι καινούργιο στὴν πράξη: Ἡ ἐθνικὴ κάθαρση, ἔκφραση μὲ τὴν ὁποία ἠθέλησαν οἱ νατοϊκὲς δυνάμεις στὴν Γιουγκοσλαυΐα, τὸ 1999, νὰ ὀνομάσουν τὶς σερβικὲς σφαγές, ὡς γενοκτονία, εἶχε συστηματικὰ χρησιμοποιηθῆ ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς γαλλικῆς ἐπαναστάσεως τοῦ 1789, γιὰ τὴν συγκρότηση τῶν ἐθνοκρατῶν, σὲ σημεῖο μάλιστα ποὺ ὁ ἱστορικὸς ἀδυνατεῖ, σὲ ὅλην τὴν διάρκεια τοῦ ΙΘ΄ καὶ Κ΄ αἰῶνος νὰ μελετήσῃ τὴν ἀνάδυση οἱουδήποτε ἐθνοκράτους ποὺ νὰ μὴν ἐχρησιμοποίησε τὴν ἐθνικὴ κάθαρση γιὰ νὰ συγκροτηθῇ.
Δεύτερον, τὸ φαινόμενο δὲν εἶναι καινούργιο οὔτε στὰ γραπτὰ τῶν διανουμένων: Σὲ μελέτη μου, μὲ τίτλο “Ὁ ἀντισημισμὸς τοῦ Μὰρξ καὶ τὸ φιλοεβραϊκὸ New Age τοῦ Σάρτρ” (Ἐνδιάμεση Περιοχή, τ. 38, χειμώνας 2005-2006), ἀναλύοντας τὸ βιβλίο τοῦ Μάρξ, Τὸ ἑβραϊκὸ ζήτημα, τοῦ 1843, παρατηρῶ: “Ὁ Μὰρξ ὡς ἀνθεβραῖος διέφερε ἀπὸ τὸν Χίτλερ τὸν ἀντισημίτη στὸ ἑξῆς: Ὁ πρῶτος ἤθελε νὰ ἐξαφανίσῃ τὸν ἑβραῖο ὡς πολιτισμικό, θρησκευτικὸ καὶ κοινωνικὸ ὄν, ἐνῷ ὁ Χίτλερ ἤθελε νὰ τὸν ἐξαφανίσῃ ὡς βιολογικὸ ὄν”.
Γιὰ νὰ συλλάβῃ κανεὶς πλήρως τὴν ἔννοια τῆς γενοκτονίας, ὄχι ἀπὸ νομικῆς ἀπόψεως ἀλλὰ ἀπὸ κοινωνιολογικῆς, ὁ γάλλος κοινωνιολόγος Jacques Semelin τοῦ Ἐθνικοῦ Κέντρου Ἐπιστημονικῆς Ἐρεύνης CNRS, σὲ μελέτη του τοῦ Δεκεμβρίου 2002, στὴν Revue internationale des Sciences sociales, μὲ τίτλο, “Du massacre au processus genocidaire” [Ἀπὸ τὴν σφαγὴ στὸ φαινόμενο τῆς γενοκτονίας] παρατηρεῖ πὼς χρειάζεται πρωτίστως νὰ συγκριθῇ ἡ σφαγὴ τῶν ἀνθρώπων μὲ τὴν σφαγὴ τῶν ζώων, ὥστε νὰ φθάσουμε στὸ ἔρώτημα: πότε μία σφαγὴ δύναται νὰ ἀποκαλεσθῇ γενοκτονία;
Ἡ ἔννοια τῆς γενοκτονίας ποὺ ἐπλάσθη ἀπὸ τὴν καπιταλιστικὴ Δύση γιὰ νὰ ἐνοχοποιήσῃ τὴν μὴ Δύση, ὡς καὶ τοὺς ἰδεολογικοὺς ἐχθρούς της, τὸν φασισμὸ καὶ τὸν κομμουνισμό, ἐπιστρέφει σήμερα στὴν πηγή του. Διότι τελικά, γενοκτονία, κατὰ τὸν ὁρισμὸ ποὺ τῆς δίδεις ἡ ἴδια ἡ Δύση εἶναι ἡ καταστροφὴ ὁμάδος ἀνθρώπων μέσῳ ἐκριζώσεως καὶ ἀφανισμοῦ, ὅπως ἐκριζώνεις ἕνα φυτὸ γιὰ να ξεραθῇ. Ἀλλὰ ἀκριβῶς αὐτὸ πράττει συστηματικά, ἐδῶ και 200 χρόνια ἡ ἴδια ἡ Δύση. Κατόπιν τῆς ἐκριζώσεως τοῦ ἐγχωρίου πληθυσμοῦ στὴν Ἀμερικὴ καὶ Αὐστραλία μὲ σκοπὸ τὴν ἐγκατάσταση στὶς χῶρες αὐτὲς τῶν δυτικοευρωπαίων, ἡ Δύση διενοήθη μὲ τὴν Γαλλικὴ Ἐπανάσταση νὰ ἑδραιώσῃ παντοῦ τὸν ἐθνικισμὸ ποὺ βασίζεται ἀποκλειστικὰ στὴν ἐπιθυμητὴ ἐκρίζωση τοῦ ἄλλου, δηλαδὴ στὴν γενοκτονία. Οἱ μέθοδοι ἐκριζώσεως δύνανται νὰ διαφέρουν, ἀπὸ τὴν ἐκδίωξη ὁλοκλήρων πληθυσμῶν ἀπὸ τὶς γαῖες τους, διακηρύττοντες ὅτι ἡ γῆ αὐτὴ ἀνήκει φερ’εἰπεῖν στοὺς Ἕλληνες καὶ ὄχι στοὺς Τούρκους καὶ τἀνάπαλιν, στὴν ἐθνικὴ κάθαρση μέσῳ σφαγῶν. Ἡ δυτικὴ ἀκαμψία μὴ διαλεκτικῆς σκέψεως τὴν ὁδηγεῖ, αὐτὴ καὶ οἱ δυτικοποιημένοι μιμητές της, στὴν ἰδέα τῆς καθάρσεως ἀπὸ ξένα μιάσματα (νὰ εἴμεθα μεταξύ μας μὲ μία γλῶσσα, μία θρησκεία, κοινὴ προέλευση, ἑνιαῖο ἔδαφος, μὲ ἕνα χρῶμα προσώπου, νὰ λεγόμεθα ὅλοι Δημήτρης καὶ ὄχι Χασάν, χωρὶς μειονότητες καὶ μετανάστες). Συνεπῶς μόνον ἡ δυτικὴ κοινωνία καὶ οἱ μιμητές της εἶναι γενοκτονική.
Ὁ βρεταννὸς Malcolm Muggeridge (1903-1990), ἔγραψε τὰ παρακάτω: “Ἔχει γίνει ἀρκοῦντος ἀποδεδειγμένο ὅτι, στὸ δεύτερο ἥμισυ τοῦ Κ΄ αἰῶνος, ὁ δυτικὸς ἄνθρωπος ἀπεφάσισε νὰ καταργήσῃ τὸν ἑαυτό του. Ἔχοντας κουρασθῆ ἀπὸ τὸν ἀγῶνα νὰ παραμείνῃ ὁ ἑαυτός του ἐδημιούργησε τὴν ἰδική του ἀνία προερχομένη ἀπὸ τὴν ἰδική του πλησμονή, τὴν ἰδική του σεξουαλικὴ ἀνικανότητα προερχομένη ἀπὸ τὴν ἰδική του ἐρωτομανία, τὴν ἰδική του τρωτότητα προερχομένη ἀπὸ τὴν ἰδική του δύναμη, ὁ ἴδιος σαλπίζοντας τὶς σάλπιγγες ποὺ γκρεμίζουν τὰ τείχη τῆς ἰδικῆς του πόλεως, σὲ μία ἐπιχείρηση αὐτογενοκτονίας, πείθοντας τὸν ἑαυτό του ὅτι εἶναι ὑπὲρ τὸ δέον πολυάριθμος καὶ μοχθῶντας συνεπῶς μὲ χάπι, νυστέρι καὶ σύριγγα νὰ γίνῃ ὀλιγώτερος σὲ ἀριθμὸ ὥστε νὰ καθιστᾶ τὸν ἑαυτό του εὐκολώτερο θῦμα γιὰ τοὺς ἐχθρούς του· ὥσπου, τέλος, ἀφοῦ ἐκπαιδευθῇ στὸ νὰ γίνῃ ἠλίθιος καὶ νὰ διαφθαρῇ στὸ σημεῖο νὰ ἐθισθῇ στὰ ναρκωτικὰ μέχρι ἀποχαυνώσεως, ἀναποδογυρίζει ἕναν ἐξαντλημένο, στραπατσαρισμένο γέρικο βροντόσαυρο καὶ ἐκλείπει ἀπὸ προσώπου γῆς”. (Malcolm Muggeridge, “Jesus: The Man who Lives”, in Cecil Kuhne ed., Seeing through the Eye: Malcolm Muggeridge on Faith, San Francisco, Ignatius Press, 2005, σ. 16).
Ὁ δυτικὸς ἄνθρωπος, κατὰ τοὺς ἰδίους τοὺς Δυτικοὺς, ἔχει φθάσει στὸ τέλος τῆς ὑπάρξεώς του, ἐξαντλημένος καὶ βαρειὰ ἄρρωστος, Ἤδη ὁ Νίτσε, στὸ τέλος τοῦ ΙΘ΄αἰῶνος εἶχε ἀντιμετωπίσει μὲ ἀπελπισία “τὴν ἀρρώστια ποὺ λέγεται ἄνθρωπος”. Αὐτὸς ὁ δυτικὸς ἄνθρωπος οἰκοδώμησε τὴν κοινωνία του ἐπάνω στὴν καταπίεση τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἡ οὐσία πλέον τοῦ δυτικοῦ ἀνθρώπου ἔγινε ἡ αὐτοκαταπίεση, κατὰ τὴν γνώμη τοῦ Φρόϋδ. Συνεπῶς ὁ Ἀρμαγεδδὼν τοῦ δυτικοῦ ἄνθρώπου εἶναι ἀναπόφευκτος διότι θὰ προέλθῃ ἀπὸ τὴν ἰδική του θέληση νὰ αὐτοκαταστραφῇ. Ὁ Ἀρμαγεδδὼν δὲν εἶναι ἕνα φαινόμενο ποὺ θὰ καταστρέψῃ τὸν πλανήτη ἀλλὰ μόνον τὸν δυτικὸ ἄνθρωπο καὶ εἶναι συνυφασμένος μαζί του. Δὲν ἔχει ὡς στόχο τὴν γενοκτονία τῶν ἑβραίων ἀλλὰ μόνον τοῦ ἑβραίου στὸ σημεῖο ποὺ αὐτὸς ἀντιπροσωπεύει τὸν δυτικὸ καπιταλισττικὸ ἄνθρωπο. Αὐτὸ ἐξηγεῖ ὁ ἴδιος ὁ Μὰρξ στὸ σχετικὸ προαναφερθὲν βιβλίο του. Δηλαδή, πρόκειται στὴν οὐσία γιὰ τὴν γενοκτονία τοῦ καπιταλισμοῦ καὶ ὄχι τῶν ἑβραίων.
Τὴν ἀνισορροπία ποὺ ἔφερε στὸν ἄνθρωπο ἡ δυτικὴ κοινωνία, ὅπως τὸ εἶχε προβλέψει ὁ Νίτσε, μετατρέποντας τὸν Κ΄ αἰῶνα σὲ παρανοϊκό, σὲ σημεῖο ποὺ οἱ ἴδιοι οἱ φιλόζωοι καὶ λάτρεις τῆς φύσεως καὶ τῆς ἀγροτικὴς ζωῆς καὶ μισητὲς τῶν πόλεων ὅπως ὑπῆρξαν τὰ ἐπίλεκτα μέλη τοῦ γερμανικοῦ ἐθνικοσοσιαλισμοῦ, νὰ ἐπιδοθοῦν σὲ ὁλοκαυτώματα καὶ γενοκτονίες, αὐτὴν τὴν ἀνισορροπία δύναται οἱοσδήποτε προσεκτικὸς παρατηρητὴς νὰ διαπιστώσῃ, μελετῶντας τὴν καθημερινὴ ζωὴ τοῦ μέσου βορειοαμερικανοῦ πολίτου. Ἐξωτερικὰ ὁ Βορειοαμερικανὸς παρουσιάζεται ἥρεμος, ἀνεξίθρησκος, λογικός, ἀνεκτικός. Ἀγαπᾶ τὰ ζῶα, τὰ παιδιά, τοὺς μαύρους, τοὺς μετανάστες, τοὺς ὁμοφυλόφιλους, τὶς ἀδικημένες γυναῖκες. Ἡ πρώτη ματιὰ ἐντυπωσιάζεται ἀπὸ μία κοινωνία ποὺ παρουσιάζεται ἐλεύθερη, δημοκρατική, μὲ ἐλάχιστες προκαταλήψεις.
Μὲ τὴν δεύτερη ματιὰ ἀντιλαμβάνεται κανεὶς ὅτι ὀπίσω ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἡρεμία ποὺ ἐπιτυγχάνει μὲ διάφορα ἡρεμηστικά, χάρις στὰ ὁποῖα πλουτίζουν οἱ φαρμακευτικὲς ἑταιρεῖες, ὁ Βορειοαμερικανὸς κατέχεται ἀπὸ ἀθεράπευτο ἄγχος. Ἡ λέξη κλειδὶ εἶναι relaxation ποὺ τὰ τελευταῖα χρόνια στὴν Ἑλλάδα ὅπου πηθικίζουμε καὶ τὶς ἀρρώστιες ἀκόμη τῶν Ἀμερικανῶν, μεταφράζουμε ὡς χαλάρωση. Ἡ ἀρρώστια αὐτὴ εἶναι καθαρῶς καπιταλιστική. Τὰ ἀποτελέσματα εἶναι σχεδὸν καθημερινὰ στὶς δυτικὲς κοινωνίες: αὐτοκτονίες ἰδιωτικῶν ὑπαλλήλων στὶς πολυεθνικὲς ἑταιρεῖες, ὁμαδικὲς δολοφονίες συναδέλφων. Στὶς ἀστικὲς δημοκρατίες δὲν χρειἀζονται SS γιὰ νὰ γαλουχίσουν δολοφόνους: οἱ οἰκολόγοι καὶ φιλόζωοι δύνανται σὲ κάποια στιγμὴ νὰ προκαλέσουν γενοκτονίες.
Ὁ οἰκολόγος βασανίζεται ἀπὸ τὴν ἀνάγκη τῆς καθαρότητος, τῆς ἀποφυγῆς τῶν μιασμάτων, τῶν μικροβίων. Ἐπίσης, προσπαθεῖ νὰ ἀνακυκλώσῃ τὰ πάντα γιὰ νὰ μὴν μολυνθῇ ἡ φύση καὶ νὰ μὴν σπαταλισθοῦν ἐνέργεια καὶ προϊόντα. Ὁ οἰκολόγος εἶναι φασιστὴς καὶ τὸ παράδειγμα τῆς ἑλληνίδος ἐθνικοσοσιαλιστρίας Σάβιτρι Ντέβι, φανατικῆς ὀπαδοῦ τοῦ Χίτλερ καὶ ἱέρειας τῆς συγχρόνου οἰκολογίας εἶναι χαρακτηριστικό. (Βλ. τὸ ἄρθρο μου, “Σάβιτρι Ντέβι” στὸ Τρίτο Μάτι, τ. 154, καλοκαίρι 2007). Ἡ βάση τῆς σκέψεως τῶν οἰκολόγων καὶ ζωοφίλων, ὅπως τοῦ Charles Patterson, εἶναι πὼς ὅλα τὰ κακὰ προέρχονται ἀπὸ τὸν ἰσχυρισμὸ τοῦ ἀνθρώπου πὼς εἶναι ἄρχων τῆς φύσεως, ὅτι δύναται νὰ τὴν ἐξουσιάζῃ, νὰ τὴν ἐκμεταλλεύεται καὶ νὰ τὴν θανατώνῃ πρὸς ἀποκλειστικὸ ὄφελός του, γιὰ νὰ αὐξήσῃ ἀενάως τὸ κέρδος. Συνεπῶς ἀντιοικολόγος εἶναι βασικὰ ὁ καπιταλιστὴς καὶ ὁ οἰκολόγος καὶ ζωόφιλος Χίτλερ ἐπρέσβευε ὅτι τὸ πρότυπο τοῦ καπιταλιστοῦ εἶναι ὁ ἑβραῖος.
Ὅλην του τὴν ζωὴ ὁ Χίτλερ ἐβασανίζετο ἀπὸ τὴν ἰδέα νὰ ἀποφύγῃ τὴν μόλυνση ἀπὸ τὰ μικρόβια, ἀπὸ τὸ μολυσμένο αἷμα, ἀπὸ τὰ χημικά, ἀπὸ τὰ μὴ οἰκολογικά προϊόντα, ἀπὸ τὴν βρῶμα καὶ τὴν ἀνηθικότητα τῶν πόλεων. Ἦταν χορτοφάγος, εἶχε πάθος γιὰ τὴν φύση, τὴν ἀγροτικὴ ζωή, τὴν παράδοση τῆς ἀγροτικῆς κοινωνίας, ἐντύνετο τυρολέζικα καὶ ἡ Εὔα ἐντύνετο χωριατοπούλα. Ἐφοβεῖτο τὴν νοθεία καὶ τοὺς νόθους, ἐπεζήτει τὸ καθαρὸ αἷμα, ἀπέφευγε τὴν σεξουαλικὴ πράξη, τὸν καπνὸ, τὸ ποτό, καὶ ἰδίως ἐφοβεῖτο τὸ σάπιο κρέας. Ἡ ὅλη του ῥατσιστικὴ θεωρία τοῦ καθαροῦ αἵματος, ἡ ἐπιδίωξή του νὰ τείνῃ ὁ Ἄριος πρὸς τὸ καθαρόαιμο ἄλογο, πρὸς τὴν σωματικὴ ὀμορφιὰ τῆς τίγρεως τῆς Βεγγάλης, πρὸς τὸ ἀρχαιοελληνικὸ γλυπτὸ σῶμα, ὑπῆρξε ἡ βάση τῆς ναζιστικῆς τέχνης.
Ἡ σύγκριση μεταξὺ ἑνὸς ἀρχαιοελληνικοῦ γλυπτοῦ καὶ ἑνὸς ναζιστικοῦ εὐρώστου καὶ μυώδους ἀνδρὸς ἁρίου ἥρωος, ἀποδεικνύει τὴν διαφορὰ μεταξὺ τῆς ἑλληνικῆς ἁρμονίας καὶ τῆς δυτικῆς ἀνισορροπίας ποὺ ἐξεφράσθη στὴν ψυχανάλυση μέσα ἀπὸ τὶς φαντασιώσεις, τοῦ μεγαλυτέρου ψυχολόγου τοῦ Κ΄ αἰῶνος (μὲ τὸν Φρόϋδ), γερμανοελβετοῦ προτεστάντου, γόνου πάστορος, Καρόλου Γιούνγκ (1875-1961). “Ἡ ἀπελευθέρωση ἀπὸ τὸν ῥύπο -γράφει ὁ ψυχαναλυτὴς Norman O. Brown- σημαίνει ἀπελευθέρωση ἀπὸ τὶς παιδικὲς φαντασίες ποὺ συγκεντρώνει τὸ λίμπιντο στὴν πράξη τῆς ἀποδεύσεως”. (Βλέπε τὸ ἄρθρο μου, “Τὸ σῶμα ὡς κέντρο λατρείας στὴν Ὀρθοδοξία”, στὸ Τρίτο Μάτι, τ. 101, Φεβρουάριος 2002).
Γιὰ τοὺς ἐθνικοσοσιαλιστὲς τοῦ Γ΄ Ῥάϊχ βαθειὰ ἐπηρεασμένους ἀπὸ τὸν βουδδισμὸ καὶ τὴν ἰνδουϊστικὴ θρησκεία, βία καὶ μὴ βία συνδυάζονται στὸν ἥρωα. Οἱ Ῥάμα καὶ Κρίσνα εἶπαν ὅτι τὸ τέλος τῆς ἐποχῆς τῆς κάλι γιούγκα, τῆς ἀπολύτου παρακμῆς, ἠδύνατο νὰ ἐπιτευχθῇ μόνον ἀντιδρῶντας στὴν παρακμὴ τῆς σκοτεινῆς ἐποχῆς μὲ ἀκόμη μεγαλύτερη βία. Συνεπῶς ἡ οἰκολογία δύναται περιέργως νὰ ὁδηγήσῃ στὴν γενοκτονία!
Ἡ ἰδέα τῆς καθαρότητος ἦταν τόσο ἔντονη στὸ Τρίτο Ῥάϊχ ὥστε τὰ SS ὠργάνωσαν μία μυστικὴ ἀποστολὴ στὴν νότιο Γαλλία, στὰ μέρη ὅπου εἶχε ἡττηθῆ ἡ χριστιανικὴ αἵρεση τῶν Καθαρῶν, στὸν Μεσαίωνα, γιὰ νὰ ἀναζητήσουν τὸ ἅγιο δισκοπότηρο (τὸ ἱερὸ Γκράαλ), δηλαδὴ τὸ σκεῦος ποὺ ἐθρυλεῖτο ὅτι εἶχε χρησιμοποιηθῆ ἀπὸ τὸν Χριστό, στὸν τελευταῖο δεῖπνο, ὅπου συνεκεντρώθη τὸ αἷμα του, τὴν ὥρα ποὺ τὸν κατέβαζε ἀπὸ τὸν Σταυρὸ ὁ Ἰωσὴφ ὁ ἀπὸ Ἀριμαθαίας.(Βλ. τὸ βιβλίο τοῦ Jean-Michel Angebert, Hitler et la tradition cathare, Paris, Robert Laffont, 1971). Τὰ σύγχρονα δυτικὰ κινήματα τῆς παρακμιακῆς ἐποχῆς ποὺ συχνὰ συνεργάζονται μεταξύ τους, δηλαδὴ οἱ οἰκολόγοι, φιλόζωοι, φεμινιστές, γκέϋ καὶ λεσβίες, ἔχουν κοινὸ χαρακτηριστικὸ μία τάση γιὰ ἀρχαιολατρεία, παγανισμό καὶ μαγεία. Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι τὰ ζῶα, μερικὲς φορές νὰ παίρνουν, στοὺς κύκλους αὐτοὺς, ἀρνητικὲς διαστάσεις καὶ νὰ καταλήγουν θύματα γενοκτονίας! Ἔτσι, τὸ ὄνομα τῶν Καθαρῶν τοῦ Μεσαίωνος, τῶν Cathares εἶχε συνδυασθῆ ἀπὸ τοὺς ἐχθροὺς τους μὲ τὴν λατινικὴ λέξη catus που σημαίνει γάτα ποὺ τὴν ἀνεπαρίσταναν ὑπὸ μορφὴν λευκῆς πτερωτῆς γάτας. Ἐπίσης στὶς προκαταλήψεις ἡ μαύρη γάτα συνδέεται μὲ τὸ κακό. Ἀποτέλεσμα: 60.000 μαῦρες γάτες ἐθανατώθησαν τὸ 2008 στὴν Ἰταλία ὡς ὄργανα τοῦ διαβόλου. Ἡ οἰκολογικὴ ἀνακύκλωση ἐπῆρε στοὺς λάτρεις τῆς φύσεως καὶ τῆς ὑπαίθρου, Χίτλερ καὶ Μάο, περίεργες διαστάσεις: οἱ χιτλερικοὶ, στὰ στρατόπεδα ἐξοντώσεως, ἀνεκύκλωναν τὸ ἀνθρώπινο λίπος φτειάχνοντας σαπούνι καὶ τὰ κόκκαλα φτειάχνοντα χτένια. Ὁ Μάο εἶχε δηλώσει πὼς οἱ νεκροὶ ἠδύναντο νὰ χρησιμεύσουν καὶ νὰ γίνουν λίπασμα. Ἄλλωστε ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ κάποιος δὲν πιστεύει στὴν μεταθανάτιο ζωή, δύναται πιὸ εὔκολα νὰ θεωρήσῃ σπατάλη τὸν ἐνταφιασμό, τὴν μὴ χρησιμοποίηση τοῦ ἐμβρύου κατόπιν ἐκτρώσεως ἤ τῶν ὀργάνων φυλακισμένων καταδικασμένων σὲ θάνατο γιὰ ἰατρικοὺς σκοποὺς καὶ τέλος νὰ θεωρήσῃ ἐπιτρεπτὸ τὸ ἐμπόριο ὀργάνων ποὺ δύναται νὰ φθάσῃ καὶ μέχρι τὴν δολοφονία παιδιῶν.
