Τὸ 1919 ἡ Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία, μετὰ ἀπὸ ἑκατὸ χρόνια ξηλώματος τοῦ πουλόβερ της ἀπὸ τοὺς Φράγκους, εἶχε φθάσει στὸ τέλος της. Τὸ πλοῖο της εἶχε πλέον βουλιάξει καὶ μέσα στὰ ἀμπάρια του εἶχαν μείνει ξεχασμένοι, οἱ τελευταῖοι του ἐπιβάτες τῆς ἄλλοτε πολυεθνικῆς χώρας, οἱ Τοῦρκοι. Ὅλοι οἱ ἄλλοι εἶχαν δραπετεύσει.
Τότε, ἀπὸ τὸ πουθενά, ξεπρόβαλε ὁ ἥρωας, ἀποφασισμένος τὴν τελευταία στιγμὴ νὰ σώσῃ ἀπὸ τὸ ναυάγιο τοὺς ἐναπομείναντες στὰ ἀμπάρια. Ἐλέγετο Μουσταφᾶ Κεμάλ. Καὶ ὦ τοῦ θαύματος. Μετὰ ἀπὸ τρία χρόνια ἀγῶνος γιἀ ἐπιβίωση τοὺς ἔσωσε!
Τότε ἀνέλαβε ἡγέτης τοῦ (Ἐπισήμου) Κομμουνιστικοῦ Κόμματος τῆς Τουρκίας, τὸ ὁποῖον τὸ 1924 μετέτρεψε σὲ φασιστικὸ κόμμα ὑπὸ τὴν ὀνομασία Ῥεπουμπλοκανικὸ Λαϊκὸ Κόμμα. Ὁ Κεμὰλ εἶχε πραγματοποιήσει τὸν ἐθνικομπολσεβικισμό. Εἶχε ὑποβάλει ὑπὸ τὴν ἡγεσία τοῦ μονοκομματικοῦ του καθεστῶτος, τὴν συνεργασία τῆς ἐργατικῆς μὲ τὴν μικροαστικὴ τάξη , σὲ σύστημα ὁλοκληρωτισμοῦ καὶ αὐτὸ ἠδυνήθη νὰ τὸ ἐπιτύχῃ διότι τὸ 1923 στὴν Ἀνατολία εἶχαν ἐξηφανίσθῆ καὶ ἡ ἐργατικὴ ἀλλὰ καὶ ἡ μικροαστικὴ τάξη.
Τὸ ἴδιο συμβαίνει σήμερα στὴν Ἑλλάδα. Ἡ μικροαστικὴ τάξη ἔχει διαλυθῆ καὶ ἡ ἐργατικὴ τάξη ἐπίσης, ἐφ’ὅσον οἱ ὅποιες βιομηχανίες ἔχουν καταστραφῆ. Ἡ πρώτη ἀντιπροσωπεύεται ἀπὸ τὴν Χρυσῆ Αὐγή, ἡ δεύτερη ἀπὸ τὸ ΚΚΕ. Στὸν ὁρίζοντα πουθενὰ δὲν ἐμφανίζεται ἥρωας, ὡς Ἕλλην Κεμὰλ, γιὰ νὰ ἐπιβάλῃ ἐπαναστατικὸ μονοκομματικὸ ὁλοκληρωτισμό, ἕναν φασιστικοκομμουνιστικὸ ἐθνικομπολσεβικισμό.
Ὁ ὁλοκληρωτισμός, φασιστικὸς ἤ κομμουνιστικός, εἶναι τὸ ταξικὸ καθεστὼς τοῦ μικροαστισμοῦ ἤ τῆς ἐργατιᾶς ποὺ μὲ τὴν βία ἐξολοθρεύει τὴν ἀστικὴ τάξη, τὸ Κολωνάκι, μὲ Μουσσολινικὸ πολιτικὸ ὁλοκληρωτισμὸ ἤ Σταλινικὸ πολιτικὸ ὁλοκληρωτισμό, καὶ βάζει ὑπὸ τὸν πολιτικὸ ἔλεγχό του τὴν καπιταλιστικὴ οἰκονομία.
Ἀντιθέτως, ἡ δικτατορία ἐπιβάλλεται ὅταν οὐδεὶς λαϊκὸς ἥρως ἐμφανίζεται καὶ ἀντ’αὐτοῦ ἕνας λαοπλάνος, ὅπως ὁ Ἀνδρέας ἤ ὁ Τσίπρας, ἰσοπεδώνει τὴν χώρα, μετατρέποντας ὅλους τοὺ κατοίκους σὲ Γραικύλους, χωρὶς νὰ ἐγκαθιστᾷ κἄν ὁλοκληρωτισμό, γιὰ νὰ ἐξολοθρεύσῃ πρὸς χάριν τῶν λαϊκῶν τάξεων τὸ Κολωνάκι. Τότε ἡ ἴδια ἡ χώρα κινδυνεύει, ὡς ἡ Ὀθωμανία τὸ 1919, νὰ ἐξαφανισθῇ στὸν πυθμένα τοῦ Αἰγαίου καὶ ἄλλη λύση δὲν ὑπάρχει ἀπὸ δικτατορία τύπου Πινοσέτ.
Ἡ δικτατορία, σὲ ἀντίθεση μὲ τὸ ὁλοκληρωτικὸ μονοκομματικὸ λαϊκὸ καθεστώς, ἐπιβάλλεται ἀπὸ τὴν ἀστικὴ τάξη, τοὺς μεγαλοεπιχειρηματίες, ὅταν κινδυνεύουν τὰ ζωτικά τους συμφέροντα. Εἶναι πράξη καπιταλιστικῆς ἀντιδράσεως. Σήμερα ἐπιβάλλεται ἐφ’ὅσον οὔτε ἡ Χρυσῆ Αὐγὴ, οὔτε τὸ ΚΚΕ εἶναι σὲ θέση νὰ ἐπιβάλουν ὁλοκληρωτισμό, καὶ μαζὶ μὲ τὸν λαὸ κινδυνεύει νὰ βουλιάξῃ καὶ ἡ ἀστικὴ τάξη. Αὐτὴ ἡ δικτατορία, σήμερα στὴν Ἑλλάδα, δύναται νὰ ἐπιβληθῇ μέσῳ τῆς ἡγεσίας τοῦ στρατοῦ ποὺ θὰ μεριμνήσῃ ἀργότερα γιὰ τὴν ἐπάνοδο τῆς Βασιλείας.
Ἡ Δικτατορία θὰ καταργήσῃ ὁλοκληρωτικὰ τὴν μονιμότητα τῶν δημοσίων ὑπαλλήλων ποὺ θὰ ἐκδιώξη πάραυτα χωρὶς δημοκρατικὲς διαδικασίες, θὰ θανατώσῃ τοὺς ἐργατοπατέρες τοῦ συνδικαλισμοῦ, θὰ δώσῃ πλήρη ἀφορολόγητη ἐλευθερία στοὺς ἐπιχειρηματίες, Ἕλληνες καὶ ξένους, νὰ οἰκοδομήσουν μία ἐπιτυχημένη καπιταλιστικὴ οἰκονομία βαμμένη στὸ αἷμα, ὅπως εἶχε κάμει ὁ Πινοσέτ, μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Ἀμερικανοῦ οἰκονομολόγου Μίλτον Φρῆντμαν, ποὺ ἐθεωρήθη παγκοσμίως ὡς οἰκονομικὸ θαῦμα, ἀκόμη καὶ ἀπὸ μερικὰ κομμουνιστικὰ καθεστῶτα τῆς ἐποχῆς!
Ἡ καπιταλιστικὴ δικτατορία, ἐφ’ὅσον λαϊκὸ ὁλοκληρωτικὸ καθεστὼς, ἐλλείψει ἥρωος, φαίνεται νὰ εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐπικρατήσῃ, τοὐλάχιστον θὰ ἐκκαθαρίσῃ τὸν δημοσιοϋπαλληλικὸ γραικυλισμὸ καὶ τὸν παρασιτικὸ συνδικαλισμὸ μὲ χειρουργικὸ μαχαίρι καὶ θὰ σώσῃ τὴν τελευταία στιγμὴ τὸ ἴδιο τὸ ἑλληνικὸ κράτος.
