Ὁ πρόεδρος τῶν ΗΠΑ, ὅπως καὶ ὅλοι οἱ πολιτικοὶ ἡγέτες καπιταλιστικῶν μεγάλων καὶ μικρῶν χωρῶν τοῦ πλανήτου, ὑπόκειται στὴν διακυβέρνηση τοῦ πολυεθνικοῦ κεφαλαίου. Στὴν πρώτη περίοδο τῆς προεδρίας του ὁ Ὀμπάμα ἐκρίθη ὡς συνήθης μαριονέτα στὰ χέρια τοῦ κεφαλαίου.
Παρὰ ταῦτα, στὴν ἐξωτερικὴ πολιτική, μὲ ἐπιμονὴ καὶ ὑπομονὴ ἐπέτυχε νὰ ἀπομακρύνη προσωρινὰ τὸν κίνδυνο τελικῆς πλανητικῆς συρράξεως. Ὁ πόλεμος μέχρι στιγμῆς δὲν ἐπεκτάθη οὔτε στὸ οὐκρανικὸ μέτωπο, οὔτε στὸ μέτωπο τοῦ Ἰράν. Ἐπέτυχε μάλιστα νὰ ξεκινήσῃ τὴν μακροχρόνια διαδικασία ἐπιτεύξεως Νέας Γιάλτας στὴν Ἀνατολικὴ Μεσόγειο , τασσόμενος ὑπὲρ τῆς θέσεως Κίσσινγκερ Νέας Γιάλτας καὶ ἀντιτιθέμενος στὴν θέση Μπρεζίνσκι διαμελισμοῦ τῆς Ῥωσίας.
Δυστυχῶς ὅμως πρόκειται γιὰ ἐκεχειρία στὴν προεδρικὴ ἐξουσία, μέχρι τὴν πιθανὴ ἐπάνοδο τῶν Νεοσυντηρητικῶν, τῶν Neocons (Neo Conservatives). Γι αὐτὸ καὶ οἱ ἀμερικανικὲς προεδρικὲς ἐκλογὲς τῆς 8ης Νοεμβρίου 2016 θὰ ἔχουν καθοριστικὴ σημασία γιὰ τὸ μέλλον τοῦ πλανήτου. Μία τέτοια ἐπάνοδος θὰ ἐνισχύση τὴν πρόβλεψη τοῦ πρώην προέδρου Μποὺς τοῦ Νεωτέρου ὅτι ὁ πλανητικὸς πόλεμος ποὺ ἤρχισε μὲ τὸν βομβαρδισμὸ ἀπὸ τὸ ΝΑΤΟ τῆς Γιουγκοσλαυΐας, στὶς 24 Μαρτίου 1999, θὰ ὁλοκληρωθῇ στὸ τέλος μίας γενεᾶς, δηλαδὴ περίπου τὸ 2030, κατόπιν τῆς τελικῆς πολεμικῆς ἀναμετρήσεως ΗΠΑ-Κίνας μὲ ὁλικὸ πυρηνικὸ ὁλοκαύτωμα τοῦ πλανήτου.
Οἱ Neocons ἦσαν καὶ συνεχίζουν νὰ εἶναι παρόντες καὶ στὰ δύο κόμματα, τὸ Ῥεπουμπλικανικὸ καὶ τὸ Δημοκρατικό. Ἡ κοινὴ τους πεποίθηση εἶναι ὅτι ἡ Ἀμερικὴ ἔχει τὸ καλύτερο καὶ τὸ ἀνώτερο πολιτικό, κοινωνικὸ καὶ κοινωνικὸ σύστημα, τὸ δημοκρατικὸ καπιταλιστικὸ σύστημα (American democratic capitalism) ποὺ ὑποχρεοῦται νὰ τὸ ἐπιβάλῃ σὲ ὅλα τὰ ἔθνη τῆς γῆς. Ὁ στόχος τους εἶναι, πρὶν ἀπὸ τὴν τελικὴ ἀναμέτρηση μὲ τὴν Κίνα, νὰ ἐπιτεθοῦν μονομερῶς κατὰ τῆς Ῥωσίας μὲ πυρηνικὰ ὅπλα, πιστεύοντας ὅτι θὰ κερδίσουν. Ὁ πρώην Ἀμερικανὸς ὑφυπουργὸς Οἰκονομικῶν Paul Craig Roberts, στὸ τελευταῖο του βιβλίου ποὺ μόλις ἐξεδόθη, μὲ τίτλο The Neoconservative Threat to World Order. Washington’s Perilous War for Hegemony, ἀναπαράγει ἐπὶ λέξει τὰ ἑξῆς φοβερὰ γιὰ τοὺς Νεοσυντηρητικοὺς ποὺ εἶχε γράψει τὸν Φεβρουάριο τοῦ 2014: «Washington thinks nuclear war can be won and is planning a first strike against Russia”! καὶ ἐπαναλαμβάνει ἔκτοτε τὶς κατηγορίες του ὅτι οἱ ΗΠΑ εἶναι αὐτὲς ποὺ ὠργάνωσαν ὅλες τὶς ἔγχρωμες ἐπαναστάσεις, προσεπάθησαν νὰ δολοφονήσουν τὸν Πούτιν καὶ περιεκύκλωσαν τὴν Κίνα μὲ στόχο νὰ τὴν διαμελίσουν, ὅπως προσεπάθησαν νὰ τὸ κάνουν καὶ μὲ τὴν Ῥωσία.
Γνωρίζοντας τὶς παραπάνω δολοπλοκίες τῶν Νεοσυντηρητικῶν ὑποχρεούμεθα νὰ ἐπανεξετάσουμε τὴν σημερινὴ ἐξωτερικὴ πολιτικὴ τοῦ Ὀμπάμα πού, ἐξυπηρετῶντας διαφορετικὰ ἀμερικανικὰ συμφέροντα, ἀπεμάκρυνε τοὺς κινδύνους ἐπιβολῆς ἀκραίων καπιταλιστικῶν ἐπιθετικῶν λύσεων, σὲ τρία ἐξωτερικὰ μέτωπα: 1 – Στὴν Εὐρώπη, βάζοντας φίμωτρο στὴν Γερμανία. 2 – Στὴν Οὐκρανία, χαλιναγωγῶντας τοὺς ἀκραίους κατὰ τῆς Ῥωσίας φιλοπόλεμους κύκλους τοῦ Κιέβου καὶ τῆς Οὐασιγκτῶνος. 3 – Ῥίχνοντας γέφυρα πρὸς τὸ Ἰράν.
Συνεπῶς ὁ Ὀμπάμα, μέσα στὰ πολὺ στενὰ πλαίσια τῶν δυνατοτήτων του κατώρθωσε νὰ κάνῃ θετικὸ ἔργο στὴν ἐξωτερικὴ πολιτικὴ καὶ αὐτὸ ἀφαιρεῖ ἀπὸ ἐπάνω του τὴν παλαιότερη κατηγορία, «τὶ Μποὺς, τὶ Ὀμπάμα!»
