Μετὰ τὴν πτώση τοῦ κομμουνιστικοῦ στρατοπέδου καὶ τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως τὸ 1991, οἱ Δυτικὲς Μεγάλες Δυνάμεις ἐπανῆλθαν στὴν πολιτικὴ διαμελισμοῦ καὶ διαμερισμοῦ τῶν ἐδαφῶν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς ποὺ εἶχαν ξεκινήσει στὰ τέλη τοῦ ΙΗ΄αίῶνος μὲ τὸ Ἀνατολικὸ Ζήτημα κατατεμαχισμοῦ τῆς Ὀθωμανικῆς, πρώην Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, πολιτικὴ ποὺ εἶχε ἀνασταλλῆ κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ Ψυχροῦ Πολέμου.
Οἱ Ἕλληνες τοῦ κρατιδίου, ὡς συνήθως ἀστοιχείωτοι, παρηκολούθουν ὡς θεατὲς τὸν διαμελισμὸ αὐτὸ τῆς Μέσης Ἀνατολῆς χωρὶς νὰ ἀντιληφθοῦν ὅτι ἐπρόκειτο γιὰ ἕνα μέρος εὐρυτέρου σχεδίου διαμελισμοῦ καὶ τῶν Βαλκανίων, δηλαδὴ μία ὁλοκλήρωση τοῦ γενικοῦ διαμελισμοῦ ἀπὸ Ἀδριατικῆς μέχρι Περσίας τῶν ὑπολειμμάτων τῆς πάλαι ποτὲ Αὐτοκρατορίας τῆς Ἐνδιαμέσου Περιοχῆς.
Ἡ θαλασσία Ἀγγλοσαξωνικὴ Δύναμις (Ἀγγλία-ΗΠΑ) ἐχρησιμοποίησε καὶ συνεχίζει νὰ χρησιμοποιῇ ὡς ὅπλο διαμελισμοῦ τὴν δυτικόφερτη ἰδεολογία τοῦ ἐθνικισμοῦ καὶ τοῦ θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ ποὺ ἐξ ὁρισμοῦ διχάζει ἐφ’ὅσον ἡ ἐπέκταση ἑνὸς ἔθνους ὑποχρεωτικὰ πραγματοποιεῖται εἰς βάρος ἄλλου ἔθνους. Ἔτσι ὁ ἑλληνοκεντρισμὸς ποὺ στὸν χῶρο τῆς πολυεθνικῆς αὐτοκρατορίας τοῦ Βυζαντίου-Ὀθωμανίας εἶχε ἐξαπλώσει τὸν ἑλληνισμὸ ἀπὸ τὸν Δούναβη μέχρι τὸν Περσικὸ Κόλπο καὶ ἀπὸ τὴν Κριμαία μέχρι τὴν Αἴγυπτο, ἀντεκατεστάθη τὸ 1910-1922 μὲ τὸν βενιζελικὸ ἐθνικισμὸ τῆς Μεγάλης Ἰδέας, ὑπὸ τὴν ἐνθάρρυνση τοῦ Λονδίνου, ἐγκαθιστῶντας τὸ κράτος τῶν Άθηνῶν στὴν Μικρὰ Ἀσία ὡς πρῶτο Ἰσραήλ. Ἡ ἀποτυχία τοῦ πρώτου τούτου Ἰσραὴλ ἔφερε μετὰ τὸ 1922 τὴν θεαματικὴ καὶ συνεχῆ συρρίκνωση τοῦ ἑλληνισμοῦ ἡ ὁποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Ἐν τῷ μεταξὺ ἡ θαλασσία δύναμη, μετὰ τὸ 1948, προώθησε μὲ τὸν ἴδιο διαμελιστικὸ στόχο τῆς Περιοχῆς, ἕνα δεύτερο Ἰσραήλ, αὐτὸ τῆς Ἱερουσαλήμ, μέχρι στιγμῆς ἀπόλυτα ἐπιτυχὲς, σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν ἀποτυχία τοῦ πρώτου Ἰσραὴλ τῶν Ἀθηνῶν.
Ὁ στόχος τῆς θαλασσίας ἀγγλοσαξωνικῆς Δυνάμεως, ἐκτὸς ἀπὸ γεωπολιτικός, κατὰ τῆς ῥωσικῆς καθόδου, ὑπῆρξε ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου καὶ ὁ ἔλεγχος τῶν πηγῶν ὑδρογονανθράκων, τὸ 1919 τῆς Περσίας, τὸ 1946 τῶν ἀραβικῶν χωρῶν καὶ σήμερα τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου, δηλαδὴ τοῦ χώρου Κρήτης-Αἰγύπτου-Κύπρου-Ἰσραήλ.
Ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ ΙΗ’αἰῶνος, ἡ Ἀγγλία εἶχε ἐκδηλώσει τὴν προτίμησή της, ὅπως πρὸ αὐτῆς, ἡ Βενετία, ὄχι γιὰ ἐπεκταμένα ἠπειρωτικὰ ἐδάφη, ἀλλὰ γιὰ ἐμπορικὲς καὶ στρατηγικὲς σκάλες, ὅπως τὸν βράχο τοῦ Γιβραλτάρ, τὴν Μάλτα, τὴν Κρήτη καὶ τὴν Κύπρο ἁλυσίδα ἐλέγχου τῆς Μεσογείου στὴν ὁποία προσετέθη, μετὰ τὸ 1948 καὶ τὴν ἀμερικανικὴ διαδοχή, καὶ τὸ Ἰσραήλ.
Συνεπῶς ἡ αὐτόνομη Κρήτη ἦταν πάντα στὸ στόχαστρο τῆς θαλασσίας ἀγγλοσαξωνικῆς δυνάμεως, πόσο μᾶλλον ποὺ σήμερα ἀνεγνωρίσθη ἡ θάλασσα πέριξ τῆς Κρήτης πλουσιωτάτη σὲ κοιτάσματα ὑδρογονανθράκων.
Ἡ πλήρης κατάρρευση τοῦ ἀθηναϊκοῦ κρατιδίου μετὰ τὸ 2009 μὲ καμμία ἀπολύτως προοπτικὴ ἀνακάμψεως ἔχει πείσει τὸν ἀμερικανικὸ παράγοντα ὅτι εἶναι ἀδύνατη ἡ ἐπιβίωση τοῦ σημερινοῦ κρατικοῦ σχήματος. Ὁ διαμελισμὸς ὁλοκλήρου τῆς χώρας ἔχει ἤδη δρομολογηθῆ καὶ εἶναι ζήτημα χρόνου. Τὸ πρῶτο τεμάχιο τῆς ἑλληνικῆς πολιτείας ποὺ θὰ ἀποσχισθῇ καὶ θὰ ἀνεξαρτητοποιηθῆ δύναται νὰ εἶναι ἡ Κρήτη.
Οἱ Ἀγγλοσάξωνες ἔχουν παρατηρήσει ὅτι οἱ μόνοι ζωντανοί, δραστήριοι καὶ δημιουργικοὶ Ἕλληνες ποὺ ἔχουν ἀπομείνει ἀνήκουν κατὰ τὸ πλεῖστον σὲ δύο κατηγορίες: τοὺς ἐκ Μικρασίας καὶ τοὺς ἐκ Κρήτης. Ὅταν συναντᾷς στὸν δρόμο ἕναν δημιουργικὸ Ἕλληνα, τὶς περισσότερες φορὲς πρόκειται γιὰ Μικρασιάτη ἤ Κρητικό.
Τὸ ὅπλο ὁλοκληρώσεως τοῦ διαμελισμοῦ τῆς Ἑλλάδος ποὺ θὰ χρησιμοποιήσουν οἱ Ἀγγλοσάξωνες θὰ εἶναι καὶ πάλι ὁ ἐθνικισμός. Γι αὐτὸ καὶ δὲν ἀποκλείεται νὰ προωθήσουν τὶς ἐγχώριες ἑλληνικὲς ἐθνικιστικὲς δυνάμεις, ὅπως φερ’εἰπεῖν τὴν Χρυσῆ Αὐγή, γιὰ νὰ προκαλέσουν πόλεμο μὲ τοὺς γείτονες τῆς Ἑλλάδος, μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι, μετὰ τὴν προβλεπομένη ἧττα της, ἡ Ἑλλὰς θὰ συρρικνωθῇ περαιτέρω ὅπως τὸ 1922.
