Ἴσως ἡ μὴ εἴσοδος στὸν οἶκο ἀνοχῆς τῆς Βουλῆς τῆς Ζωῆς στὶς ἐκλογὲς τῆς 20ης Σεπτεμβρίου 2015 νὰ ἀποδειχθῇ σωτήριος γιὰ τὸ μέλλον τοῦ ἑλληνισμοῦ.
Μερικοὶ Ἕλληνες διεβλέψαμε στὸ πρόσωπο τῆς Ζωῆς κάτι τὸ διαφορετικό. Ἀσχέτως πολιτικῆς τοποθετήσεως ἀπέπνεε ἀπὸ τὴν προσωπικότητα τῆς Ζωῆς ἕνα ἀνώτερο πνεῦμα, ἕνα ἡρωϊκὸ πνεῦμα ποὺ εἶχε νὰ ἐμφανισθῇ ἀπὸ πάρα πολὺ καιρὸ στὸν χῶρο τῆς πολιτικῆς, στὸν ὁποῖο συνωστίζοντο χιλιάδες κατσαρίδες τῆς ἀνυποληψίας οἱ ὁποῖες ἐκαθήλωναν τοὺς ἁγίους τόπους τοῦ πολιτισμοῦ γύρω ἀπὸ τὴν Ἀκρόπολη σὲ λιμνάζοντα ἀποχετευτικὰ νερὰ ποὺ ἡ ἐπαρχιώτικη ἀριστοκρατία τοῦ Κολωνακίου συνέχεε μὲ τὸ ποτάμι τοῦ Εὐρώτα.
Ἡ Ζωὴ ἐκάλυπτε τὸ ἄκομψο καὶ πανύψηλο σῶμα της μὲ τὸν μακρὺ χιτῶνα τοῦ πελωρίου χρυσελεφάντινου ἀγάλματος τῆς Ἀθηνᾶς τοῦ Φειδία στὸ ἐσωτερικὸ τοῦ ναοῦ. Τὸ φλέγμα της καὶ ἡ ἥσυχη ἐπιμονή της ἐνώπιον ἀμόρφων διεφθαρμένων ἀνθρωπαρίων τῆς περασμένης Βουλῆς παρέμεναν ὡς ἀπόηχος τῆς ἐντυπωσιακῆς παρουσίας της στοὺς διαδρόμους τοῦ θλιβεροῦ κτιρίου μέσα στὸ ὁποῖο οὐδεὶς μέχρι στιγμῆς εἶχε εὕρῃ τὸ θάρρος νὰ ἐξορκίση τὸ ἔνοχο γέλοιο τοῦ Ἐφιάλτη πρωθυπουργοῦ καὶ νὰ τὸ κατεδαφίσῃ γιὰ νὰ τὸ ἀντικαταστήση μὲ τὸν ναὸ τοῦ Παρθενῶνος ἐπὶ τῆς Ἀκροπόλεως, φυσικὴ κατοικία σοφίας καὶ πολέμου, γλαύκας καὶ δόρατος.
Ὁ κοινοβουλευτισμὸς ἐξέπνευσε στὶς 20 Σεπτεμβρίου 2015 ἀλλὰ ἡ παρουσία τῆς Ζωῆς παραμένει ἔντονη ἐν μέσῳ τοῦ γένους τῶν Ἑλλήνων. Γεγονὸς ἀναμφισβήτητο. Τὴν στιγμὴ ποὺ καταθλιπτικὴ ἀπελπισία ἐτσιμέντωνε τὸν οὐρανὸ στὸ Αἰγαῖο, αἰφνίδιως, χωρὶς οὐδεὶς νὰ τὸ περιμένῃ ἐνεφανίσθη ὁ πολυπόθητος ἥρωας στὸ πρόσωπο τῆς Ζωῆς-Ἀθηνᾶς, γυναικὸς ποὺ ὁ λαὸς ἐπερίμενε αἰῶνες.
Στὰ πρόθυρα πολέμου στὰ ὕδατα τοῦ Αἰγαίου, νεκροταφεῖο προσφύγων, περιστοιχισμένου ἀπὸ τὴν διαμελισμένη Οὐκρανία, τὴν μαχαιρομένη ἀπὸ τὴν κουρδικὴ μάχαιρα Τουρκία, τὰ ἐρείπια τῆς Συρίας ἐπάνω ἀπὸ τὰ ὁποῖα ὑπερίπτανται τὰ ῥωσικὰ καὶ τὰ ἀμερικανικὰ μαχητικά καὶ πρὸς Δυσμὰς τὸ λαβωμένο εὐρὼ καὶ τὸν ὑπερόπτη Σόϊμπλε, ἡ Ζωὴ-Ἀθηνᾶ αἰφνιδίως ἐνεφανίσθη γιὰ νὰ σώσῃ τὸ Γένος.
Οὐδεὶς δύναται νὰ ὑποχρεώσῃ τὴν Ζωὴ νὰ ῥιχθῇ στὸν ἀγῶνα ἐπιβιώσεως τῶν Ἑλλήνων. Τὸ ἀπαραίτητο Κίνημα ποὺ ἄν καὶ μόνο τὸ θελήσῃ, θὰ συσπειρώσῃ γύρω της, πρέπει νὰ εἶναι λαοκρατικό-ἀντικοινοβουλευτικό, μὲ ὅπλο τὰ δημοψηφίσματα καὶ χωρὶς ἐκλογές, μοναρχικὸ καὶ θρησκευτικό, συνθέσεως τῶν ἄκρων, ἕνα Κίνημα Ἐαμικὸ κατὰ τοῦ ξένου κατακτητοῦ καὶ τῶν δωσιλόγων του, πρωτότυπα ἑλληνικό. Οὔτε Ἐβίτα Περόν, οὔτε Γκεβάρα, ἀλλὰ ἀκραιφνῶς Ζωή.
