Εἴμεθα στὸν πάτο τοῦ βαρελιοῦ. Οὔτε γιὰ τρελοὺς πλέον δὲν κάνουμε. Εἴμεθα τὸ ἀπόλυτο μηδὲν τῆς γῆς. Εἴμεθα ἡ μπόχα τῆς οἰκουμένης. Πρέπει νὰ ἐξαφανισθοῦμε ἀπὸ προσώπου γῆς. Πῶς τολμᾶμε ἀκόμα νὰ χρησιμοποιοῦμε τὸ ἱερὸ ὄνομα Ἕλλην γιὰ νὰ αὐτοπροσδιορισθοῦμε. Ὄχι οὔτε κἄν Γραικῦλοι δὲν εἴμεθα, παρὰ μόνον τὸ ἀπόλυτο μηδέν. Οὔτε κρατίδιο σὰν τὴν Μάλτα δὲν εἴμεθα. Οὔτε κράτος Φράνκενσταϊν δὲν εἴμεθα. Φρίκη! Εἴμεθα τὸ ἀπόλυτο μηδέν.
Πῶς τολμᾶμε καὶ ὁμιλοῦμε ἀκόμα γιὰ ἰδέες. Οἱ ἰδέες ἔχουν τελείως ἐξαφανισθῆ ἀπὸ τὰ κινούμενα ζόμπι τῆς ἑλλαδικῆς ἐπικρατείας. Τὰ ζόμπι, δηλαδὴ κορμιὰ νεκρῶν κάποιου ἀρχαίου λαοῦ ποὺ ἐπανέρχονται στὴν σκιὰ τῆς ζωῆς γιὰ νὰ ὑπηρετήσουν ἄβουλα τὸν Δράκουλα.
Τὸ τομάρι μας καὶ τίποτα ἄλλο. Οὔτε κἄν ἐγκληματίες δὲν εἴμεθα. Δὲν σφάζουμε τὰ παιδιά μας. Τὰ πετᾶμε μακριὰ ἀπὸ ἐμᾶς στὸ ἐξωτερικὸ γιὰ νὰ μὴν μᾶς βλέπουν νὰ αὐνανιζόμεθα καὶ ντραποῦν. Ὁ αὐνανισμὸς τῶν διαρκῶν ἐκλογῶν μὲ ἀπίθανα συνονθυλεύματα ποὺ ὀνομάζομε κόμματα, σὰν τὸ Ποτάμι ἤ τὸ κόμμα τοῦ Λεβέντη. Μὲ ἀξεπέραστα συνθήματα. Τὸ χθὲς καὶ τὸ αὔριο, τὸ παλιὸ καὶ τὸ νέο. Δὲν πᾶμε πίσω. Πᾶμε μπροστά. Ἀπίθανες μωρίες. Οἱ ἄνθρωποι τῆς ἑλλαδικῆς ἐπικρατείας θὰ σηκωθοῦν τὴν Κυριακὴ καὶ ὡς ζόμπι θὰ πᾶνε νὰ ψηφίσουν πίσω ἤ μπροστά. Ὄχι σὰν τὰ κατάλευκα, ἀγνὰ καὶ ἠλίθια πρόβατα. Οὔτε σὰν τοὺς μαύρους λύκους. Δὲν ὑβρίζουμε τὰ ζῶα παρομοιάζοντάς τα μὲ τὰ ἑλλαδικὰ ζόμπι.
Αὐτὰ τὰ ζόμπι, ἐκτὸς τῶν συνθημάτων, πίσω καὶ μπροστά, οὔτε κἄν ἑλληνικὰ δὲν ὁμιλοῦν. Μὲ ἄναρθρους ποδοσφαιρικοὺς ἀλαλαγμοὺς καταψηφίζουν ὑβριστικὰ τὴν ἀντίπαλη ὁμάδα, τὴν μόνη Κυριακὴ ποὺ δὲν ἔχουν καιρὸ νὰ ἀσχοληθοῦν μὲ τὴν ἐξαπάτηση τοῦ γείτονος. Οὔτε ἡ Κόλαση τοὺς θέλει, οὔτε ἡ γῆ, οὔτε κανεὶς πλανήτης. Εἶναι τὸ ἀπόλυτο μηδέν.
Καὶ ἐλάχιστες ἡμέρες πρὸ τῆς τραγελαφικῆς ἐκλογικῆς ἀναμετρήσεως οἱ κατεδαφιστὲς τοῦ ἔθνους δικάζουν βουλευτὲς νομίμου κόμματος ποὺ κατεβαίνει στὶς ἐκλογές, γιὰ ἐγκληματικὴ δράση! Παπαδόπουλε, σήκω ἀπὸ τὸν τάφο σου καὶ βάλε ἐπιτέλους ὅλους αὐτοὺς τοὺς καραγκιόζηδες ποὺ μᾶς κυβερνοῦν στὰ σίδερα, αὐτοὺς ποὺ ἡ ὑπέρμετρη θρησκοληψία σου δὲν σοῦ ἐπέτρεψε νὰ ἐξοντώσῃς ὅσο κυβερνοῦσες τὸν ἄθλιο τοῦτο τόπο.
Φθάνει πιά! Μόνη καὶ τελευταία λύση, ἡ ἐπέμβαση τοῦ στρατοῦ. Μήπως στὰ βάθη τῶν ἀπαξιωμένων ἀξιωματικῶν εὑρεθῇ δεκανέας Ναπoλέον (le petit caporal) νὰ θυσιασθῆ γιὰ νὰ ἀλλάξῃ μιὰ ζωὴ ποὺ σήμερα δὲν ἔχει πλέον κανένα νόημα. Τὸ ἀπόλυτο μηδέν!
