Ἡ περίοδος 2009-2015 ποὺ διανὐει ἡ Ἑλλὰς καὶ ποὺ συνεχίζεται ἐνώπιόν μας σήμερα, ὁμοιάζει ὅλο καὶ περισσότερο μὲ ἐπαναστατική, θυμίζοντας ἀκόμη καὶ τὴν γαλλικὴ ἐπαναστατικὴ περίοδο τῆς δεκαετίας 1789-1799 ποὺ κατέληξε στὸν βοναπαρτισμό. Ἄν καὶ αἷμα μέχρι στιγμῆς δὲν ἔχει χυθῆ ἡ συνεχὴς ἀντισυνταγματικότης τῆς πολιτικῆς ζωῆς μὲ ἀπανωτοὺς βιασμοὺς τοῦ Συντάγματος τῆς χώρας ποὺ ὑποχρεώνει τὸ Κοινοβούλιο νὰ διαπληκτίζεται ὑπὸ τὴν συνεχῆ ἀπειλὴ τῶν εὐρωπαϊκῶν ἀντιδραστικῶν δυνάμεων, ἡ διολίσθηση πρὸς ὅλο καὶ περισσότερες ῥιζοσπαστικὲς προτάσεις ἀπὸ πρωταγωνιστὲς μίας ἀνωμάλου πολιτικῆς ζωῆς, περνῶντας ἀπὸ τὸν Κώστα Καραμανλῆ, στὸν Γιῶργο Παπανδρέου, τὸν Βαγγέλη Βενιζέλο, τὸν Σαμαρᾶ, τὸν Τσίπρα, τὸν Βαρουφάκη, τὸν Λαφαζάνη καὶ τώρα τὴν Ζωὴ Κωνσταντοπούλου, ὅλα μὴ συνήθη πρόσωπα, τείνει ὅλο καὶ πιὸ καθαρὰ στὴν ἐπιβολὴ δυναμικῶν μεταξικῶν λύσεων.
Ἡ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση ἀνέδειξε ἐν μέσῳ χάους ὑπὸ τὴν ἐπιρροὴ ἑνὸς ἀνεγκεφάλου λαοῦ ξεβράκωτων μία νέα Εὐρώπη. Σὲ κλῖμα κοινωνικῆς ἀποσυνθέσεως ὑπὸ τὴν σκιὰ ἑνὸς Ἕλληνος μονήρη Ῥουσσώ, ἡ διεφθαρμένη καὶ στὴν ἄκρη τοῦ γκρεμοῦ Ἑλλάς, ἀναπηδᾷ σὲ ἀπρόβλεπτα ὕψη ποὺ θὰ τὴν φέρουν σύντομα στὴν κορυφὴ τῆς Εὐρώπης.
Ἄν καὶ ἡ Ἐπανάσταση καταβροχθίζει τὰ παιδιά της, ἕνα ἄκρως ἀσυνήθιστο πρόσωπο προβάλλει μὲ ἐπιμονὴ γιὰ νὰ μείνῃ στὸν ἑλληνικὸ πολιτικὸ ὁρίζοντα, ἡ Ζωὴ Κωνσταντοπούλου, ἡ ὁποία ἀναδεικνύεται καταπληκτικὴ ῥήτωρ, ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἡ Ἑλλὰς δὲν ἐγνώρισε ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Δημοσθένους. Σφυροκοπῶντας ἀνελέητα τοὺς ὑπευθύνους τῶν διαδοχικῶν συνταγματικῶν πραξικοπημάτων ἀπὸ τὸ 2009 ἐνώπιον ἑνὸς ἄβουλου λαοῦ ποὺ τὰ ἔχει κυριολεκτικῶς χαμένα, μὲ περιοδικὲς κρίσεις ἀγανακτησμένων (μὲ ἦτα), ἐκπορθῶντας ἄδειες Βαστίλλες, ἡ Ζωὴ καθυποτάσσει τοὺς Λυσσασμένους (les Enragés) τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς, οἱ ὁποῖοι ἀντιλαμβανόμενοι ὅτι δύναται νὰ τοὺς χρησιμοποιήσῃ στὴν ἀνάληψη τῆς ἐξουσίας, λουφάζουν τελευταῖα γινόμενοι σχεδὸν ἄφαντοι.
Ἡ Ζωὴ Κωνσταντοπούλου ἔχει ἤδη ἀποδείξει τὰ τελευταῖα χρόνια ὅτι εἶναι μία ἀρχαιοελληνικοῦ ἀναστήματος ῥήτωρ καὶ ὅτι, ὅπως ὁ Δημοσθένης, εἶναι θωρακισμένη μὲ καταπληκτικὴ ἐπιμονὴ καὶ θέληση νὰ ξεπεράσῃ τὰ ἐμπόδια ποὺ σύσσωμη ἡ πλέμπα τοῦ Κοινοβουλίου ὑψώνει ἐνώπιόν της. Ἑπιτυγχάνει μόνη της νὰ ξιφουλκῇ κατὰ δεκάδων κοινοβουλευτικῶν μετριοτήτων καὶ νὰ καλύπτῃ τὶς φωνασκίες τους μὲ μία κρυστάλλινη φωνή. Ὅπως καὶ ὁ Μεταξᾶς, χρησιμοποιεῖ μὲν τὸ Σύνταγμα γιὰ νὰ ἐπιβληθῇ ἀλλὰ ἀντί νὰ τὸ ἀναστείλῃ, ἀναστέλλει τὶς ἀντισυνταγματικὲς πράξεις τῶν ἀντιπάλων της καὶ ἐπιβάλλεται δικτατορικά, θωρακισμένη ἀπὸ τὰ ἄρθρα τοῦ Συντάγματος.
Μία ἀμυδρὰ ἐλπίδα προβάλλει στὸν ὁρίζοντα τῶν πράξεών της: Μήπως καὶ ἐπιτύχῃ νὰ πραγματοποιήσῃ τὴν κιτσικικὴ σύνθεση τοῦ ἐθνικομπολσεβικισμοῦ, κομμουνισμοῦ καὶ φασισμοῦ. Ἐὰν τὸ ἐπιτύχῃ θὰ παραμείνῃ στὴν Ἱστορία ἡ σπουδαιότερη Ἑλληνίδα ὅλων τῶν ἐποχῶν.
