Ἡ Ε.Ω. ὑπὸ τὴν ἐπιρροὴ τοῦ πολιτικοῦ ἐπιστήμονος Δρα Ἠσαΐα Κωνσταντινίδη ἔχει πλέον κατευθυνθῇ, μόνη μεταξὺ τῶν ἐφημερίδων τοῦ ἡμερησίου τύπου, στὴν προβολὴ τῆς πολυδιάστατης σκέψεως σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν μονοδιάστατη σκέψη τῶν λοιπῶν ἐφημερίδων. Ἔτσι, ἀναδημοσιεύει χωρὶς περικοπές, ἄρθρα ἀπὸ διάφορα μπλὸγκ, μὲ τὴν ἀνοχὴ τῶν συγγραφέων τους, ὅπως τὰ ἰδικά μου ἄρθρα ἤ τὰ ἄρθρα τοῦ Δημήτρη Καζάκη, δίπλα σὲ ἄλλα μὲ τελείως διαφορετικὸ περιεχόμενο, τῶν ὁποίων περιεχόμενο ἐγὼ προσωπικῶς διαφωνῶ.
Ὁ στόχος τοῦ ἐθνικομπολσεβικισμοῦ ποὺ προωθῶ στὴν χώρα μας, μαζὶ μὲ τὸν Κωνσταντινίδη, εἶναι νὰ ἐξαλείψουμε ἀπὸ τὸ λεξιλόγιό μας τὴν πρόθεση «ἀντί», ἀλλὰ καὶ τὸ «νεό», ἤ τὸ «μετά». Ἡ ἰδεολογία τοῦ καπιταλιστικοῦ φιλελευθερισμοῦ δὲν ἔχει νόημα νὰ ὁρίζεται σὲ σχέση μὲ τὴν ἰδεολογία τοῦ ἀντιπάλου, ὡς ἀντικομμουνισμὸς ἤ ἀντιφασισμός. Ἐπιπλέον, κάθε μία ἀπὸ τὶς τρεῖς ταξικὲς ἰδεολογίες τοῦ φιλελευθερισμοῦ (τῆς ἀστικῆς τάξεως), τοῦ φασισμοῦ (τῆς μικροαστικῆς τάξεως τῶν μικρομεσαίων) καὶ τοῦ κομμουνισμοῦ (τῆς ἐργατικῆς τάξεως) στὸν δίαβα τῶν σχεδὸν δυόμισυ αἰώνων ὑπάρξεώς τους, τὶς ὁποῖες ἐγὼ ἀναβιβάζω στὴν Γαλλικὴ Ἐπανάσταση τοῦ 1789, παραμένει στὸν κεντρικὸ πυρῆνα της ἡ ἴδια, συνεπῶς ὁ χαρακτηρισμὸς π.χ. τοῦ φιλελευθερισμοῦ ὡς νεοφιλελευθερισμοῦ ἤ μεταφιλελευθερισμοῦ, προδίδει προχειρότητα σκέψεως κουλτουριαραίων καὶ ὄχι σοβαρῶν διανοουμένων.
Ἡ προσπάθεια τοῦ ἐθνικομπολσεβικισμοῦ εἶναι νὰ πείσῃ τὶς δύο ἰδεολογίες τῶν ἄκρων, τὸν φασισμὸ καὶ τὸν κομμουνισμό, νὰ συνεργασθοῦν κατὰ τοῦ κοινοῦ ἐχθροῦ τοῦ «δημοκρατικοῦ τόξου», δηλαδὴ τοῦ φιλελευθερισμοῦ, γιὰ νὰ τὸν ἐξουδετερώσῃ. Φυσικὰ γιὰ νὰ ἐπιτευχθῇ μία τέτοια συνεργασία πρέπει νὰ ἀποφευχθοῦν ἑκατέρωθεν οἱ κατηγορίες καὶ οἱ ὕβρεις καὶ εἰδικὰ ὁ ἀντικομμουνισμός (τὰ «κομμούνια») καὶ ὁ ἀντιφασισμός (τὰ «φασιστόμουτρα»).
Ὁ Δημήτρης Καζάκης τοῦ ΕΠΑΜ, ὁ ὁποῖος ἐπανείλημμένως ἐξῆρε στὸ παρελθὸν τὴν ἀντιευρωπαϊκὴ θέση τοῦ κομμουνιστοῦ πατέρα μου Νίκου Κιτσίκη, σὲ ἄρθρο του μὲ τίτλο, «Ἀπὸ ποῦ παίρνει γραμμὴ ὁ κ. Κουτσοῦμπας καὶ ὁ Περισσός;» ποὺ ἀνεδημοσιεύθη στὴν Ε.Ω. περιπίπτει στὸν ἀντικομμουνισμό, ἰδίως μὲ τὸν ἀπαράδεκτο ὑπαινιγμὸ ὅτι τὸ ΚΚΕ παίρνει γραμμὴ ἀπὸ σκοτεινοὺς κύκλους, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν ἀναμενομένη ὀργίλη ἀπάντηση τοῦ «Ῥιζοσπάστη» κατὰ τοῦ «μπαρουφολόγου Δ.Καζάκη» καὶ τὴν ἀπαράδεκτη ἀνταπάντηση τοῦ Καζάκη γιὰ τὸν «κ.Κουτσοῦμπα καὶ τὴν παρέα του»!
Ἐξ ἴσου ἀπαράδεκτη εἶναι ἡ στάση τῶν Τσιπρικῶν τοῦ Σύριζα, πρώην μελῶν τοῦ ΚΚΕ ποὺ ἀμφισβητοῦν τὴν προσήλωση τοῦ ΚΚΕ στὸν κομμουνισμὸ ἐπειδὴ ἐξεδιώχθησαν στὸ παρελθὸν ἀπὸ τὴν Ἄλμα Μάτερ τους καὶ τὸ τιτλοφοροῦν «Κ»ΚΕ, ἐνῷ αὐτοὶ σαφῶς ἐγλίστρησαν πρὸς τὴν σοσιαλδημοκρατία, δηλαδὴ πρὸς τὸν ἀριστερὸ βραχίονα τοῦ καπιταλιστικοῦ φιλελευθερισμοῦ.
Προσωπικὰ πάντα ἠρνήθην νὰ καταφύγω στὸν ἀντικομμουνισμό, ὄχι μόνον λόγῳ σεβασμοῦ πρὸς τοὺς κομμουνιστὲς γονεῖς μου ἀλλὰ ἐπειδὴ θεωρῶ ὅτι ὁ ἀντικομμουνισμός -ὅπως καὶ ὁ ἀντιφασισμός- ἐξυπηρετεῖ σὲ τελευταία ἀνάλυση τὰ σχέδια τοῦ φιλελευθερισμοῦ καὶ τοῦ ἰμπεριαλισμοῦ.
