Μετὰ τὴν πτώση τοῦ κομμουνιστικοῦ στρατοπέδου τὸ 1989-1991, σὲ ὅλα τὰ κομμουνιστικὰ κόμματα τοῦ πλανήτου ἐπικρατοῦσε φοβερὴ σύγχυση, κάτι ἀναμενόμενο ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν φύση τοῦ κομμουνιστικοῦ κινήματος ποὺ ἦταν δομημένο ὡς διεθνιστικό, γύρω ἀπὸ τὴν πατρίδα τοῦ σοσιαλισμοῦ, τὴν Σοβιετικὴ Ἕνωση.
Ἤδη ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ 1968, ὁ Εὐρωκομμουνισμὸς ἐξεδηλώθη καὶ στὴν Ἑλλάδα μὲ τὴν συγκρότησης τοῦ ΚΚΕ Ἐσωτερικοῦ, κουβαλῶντας τὰ ἴδια ἐπιχειρήματα κατὰ τοῦ ὀρθοδόξου ΚΚΕ ποὺ ἐξαπολύονται καὶ σήμερα, δηλαδὴ ἀποξένωση ἀπὸ τὰ πραγματικὰ προβλήματα τῶν εὐρωπαϊκῶν λαῶν, τὴν καταδίκη τῆς δικτατορίας τοῦ προλεταριάτου στὸ πρόσωπο τοῦ Στάλιν ποὺ ἐπωνόμασε σταλινισμὸ καὶ ὑποστήριξη στὴν πορεία ποὺ εἶχε ἀνοίξει ὁ Χρουστσὼβ μὲ τὴν ἀποσταλινοποίηση, τὴν θεωρία τῆς εἰρηνικῆς συνυπάρξεως καπιταλισμοῦ καὶ κομμουνισμοῦ, δηλαδὴ μία σαφῶς σοσιαλδημοκρατικὴ θέση.
Τὸ 1981, ὑπὸ τὴν φοβερὴ πίεση τοῦ εὐρωκομμουνιστικοῦ ῥεύματος, τὸ ΚΚΕ ὑπέκυψε στὶς σειρῆνες τοῦ Ἀνδρεϊσμοῦ καὶ ἐπέτρεψε στὸ ΠΑΣΟΚ νὰ καπηλευθῇ τὸν ἀντιϊμπεριαλισμὸ καὶ νὰ παρουσιασθῇ ὡς συνεχιστὴς τῆς ἐθνικῆς ἀντιστάσεως τοῦ ΕΑΜ, οἰκοδομῶντας γιὰ πρώτη φορὰ στὴν Ἑλλάδα ἕνα ἰσχυρὸ σοσιαλδημοκρατικὸ κόμμα στὴν ὑπηρεσία τοῦ καπιταλισμοῦ, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀπορροφήσῃ σημαντικὸ μέρος τῆς πελατείας τοῦ ΚΚΕ. Ἡ ἴδια περίπου τακτικὴ ἠκολουθήθη καὶ στὴν ὑπόλοιπη Εὐρώπη καὶ ὅταν ἐπῆλθε ὁ σεισμὸς τοῦ 1989, τὸ ΚΚΕ μαζὶ μὲ τὰ ἄλλα κομμουνιστικὰ κόμματα τῆς Εὐρώπης, κατέρρευσε.
Καὶ τότε, τὸ 1991, ἐνεφανίσθη στὸ τιμόνι τοῦ ΚΚΕ, μία ἰσχυρὰ κυρία: ἡ Ἀλέκα Παπαρήγα. Στὶς 24 Ἰουνίου 1991, ἡ Ἀλέκα στὸ Πεδίο τοῦ Ἄρεως ἐδήλωνε: «Δὲν διαπραγματευόμεθα τὴν αὐτοτελῆ ὕπαρξη τοῦ ΚΚΕ» καὶ τὸ 1999 ἐδημιούργησε τὸ ΠΑΜΕ ποὺ ἔκτοτε διαδηλώνει μόνο του χαράσσοντας μοναχικὴ πορεία.
Ὡς γενικὸς γραμματεὺς τοῦ ΚΚΕ ἀπὸ τὸ 1991 ἕως τὸ 2013, ἐπέτυχε κάτι τὸ μοναδικὸ γιὰ ὅλη τὴν Εὐρώπη. Ἐνῷ ὅλα τὰ ὑπόλοιπα εὐρωπαϊκὰ κομμουνιστικὰ κόμματα παρεκτρέποντο στὴν σοσιαλδημοκρατία, ἡ Παπαρήγα, χρόνο μὲ τὸ χρόνο μὲ ἐπιμονὴ καὶ συστηματικά, ἐπανέφερε τὸ κόμμα στὴν ὀρθοδοξία, δηλαδὴ στὴν δικτατορία τοῦ προλεταριάτου καὶ τὸν μαρξισμό-λενινισμὸ τοῦ Στάλιν. Ἐπανέφερε τὴν μνήμη τοῦ Ζαχαριάδη ἀλλὰ καὶ ἀκόμη, ὡς ἕνα σημεῖο καὶ τοῦ Ἄρη Βελουχιώτη καὶ ἠρνήθη συστηματικὰ οἱαδήποτε συνεργασία μὲ τὴν σοσιαλδημοκρατία τοῦ Συνασπισμοῦ καὶ τοῦ Σύριζα. Ὁ Κουτσούμπας, τὸ 2013, τὴν διεδέχθη ἀκολουθῶντας τὴν ἴδια τακτική, πορευόμενος μόνος, μακριὰ ἀπὸ οἱαδήποτε συνεργασία μὲ τὴν Ἀριστερά, δηλώνοντας ὅτι τὸ ΚΚΕ δὲν ἦταν ἀριστερό, ἦταν κομμουνιστικό.
Ὅταν τὸ 2009 ἔπεσε ἡ κυβέρνηση τοῦ Κώστα Καραμανλῆ καὶ ξεκίνησε ἡ μακρὰ πορεία τῆς χώρας πρὸς τὸν γκρεμό, τὸ ΚΚΕ, ὡς σοφὴ κουκουβάγια, κατέπληξε τοὺς ἐπαΐοντες μὲ πολιτικὲς ἀναλύσεις καὶ προβλέψεις, ὅλες σωστές, ποὺ ξεπέρασαν σὲ ἀκρίβεια ἀκόμη καὶ τὶς προφητεῖες ὅλων τῶν θρησκευτικῶν προφητῶν. Μὲ πεῖσμα, ἐξηκολούθησε νὰ πορεύεται μόνο του, μακριὰ ἀπὸ οἱαδήποτε πολιτικὴ συνεργασία, φέρνοντας τοὺς πολιτικοὺς ἀναλυτὲς σὲ ἀπόγνωση, οἱ ὁποῖοι ἐπανελάμβαναν ὅτι τὸ ΚΚΕ ἔπρεπε νὰ ἐπωφεληθῇ τῆς φοβερῆς κρίσεως, γιὰ νὰ αὐξήσῃ τὰ ἐκλογικά του ποσοστὰ καὶ νὰ κυβερνήσῃ.
Καὶ σήμερα βλέποντας τὸ ναυάγιο τοῦ Σύριζα καὶ τὴν ἀνήκουστη τραγωδία στὴν ὁποία ἐβύθισε τὴν Ἑλλάδα, ὅλοι πλέον ἀντιλαμβάνονται τὸ Βατερλὼ ποὺ θὰ εἶχε ὑποστῆ τὸ ΚΚΕ ἐὰν εἶχε ἀκούσει τὶς συριζέϊκες σειρῆνες καὶ εἶχε δεχθῆ νὰ συγκυβερνήσῃ μὲ τὸν Τσίπρα.
Ἐν ὄψει τοῦ ἐπερχομένου Ἀρμαγεδδῶνος εἶναι ὑψίστης σημασίας γιὰ τὴν Ἑλλάδα ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν Εὐρώπη νὰ ἐπιβιώσῃ τὸ ΚΚΕ, περιμένοντας τὴν ἔλευση ἑνὸς Κάστρο ποὺ ἄν καὶ προερχόμενος ἀπὸ ἔξω ἀπὸ τὸ κομμουνιστικὸ κόμμα, ὡς γνήσιος έπαναστάτης καὶ ὡς εὐρωπαϊκὸς Μπολιβάρ, θὰ ὑποστηριχθῇ ἀπὸ αὐτὸ γιὰ νὰ βγάλῃ τὴν χώρα καὶ τὴν Εὐρώπη ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ ἰμπεριαλιστικοῦ λύκου.
