201 – Τὸ τέλος τοῦ Τσίπρα

Τὸ ΚΚΕ τὸν εἶχε προειδοποιήσει: Σύντροφε Τσίπρα μὴ προχωρήσῃς. Δὲν χρειάζεται νὰ παίζῃς στὰ δάκτυλα τὸν μαρξισμὸ λενινισμό γιὰ νὰ καταλάβῃς ὅτι σὲ μία οἱαδήποτε κοινοβουλευτικὴ δημοκρατία, ἡ ἰσχὺς ἀνήκει στὴν ἰδιωτικὴ οἰκονομία, δηλαδὴ στὶς τράπεζες, ἐνῷ ἡ πολιτικὴ ἐξουσία ποδηγετεῖται πάντα ἀπὸ αὐτές, χωρὶς καμμία ἐξαίρεση, μέσῳ τῶν ἐκλογῶν, τοῦ πολυκομματισμοῦ καὶ τῆς Βουλῆς.

Ἡ οἰκονομικὴ καπιταλιστικὴ ὀλιγαρχία ἐπιτρέπει σὲ ἕνα ἐπαναστατικὸ κίνημα νὰ εἰσέλθῃ στὴν ἀστικὴ Βουλὴ μὲ κάποιο ποσοστό, ὅπως 5 %, ἔστω καὶ τὸ πολὺ 10%, ὥστε νὰ καλυφθῇ μὲ τὸν μανδύα τῆς δημοκρατικότητος, ἀλλὰ ἐὰν τὸ κόμμα αὐτὸ ὑπερβῇ τὸ ἀκραῖο αὐτὸ ποσοστὸ καὶ διεκδικήσῃ νὰ κυβερνήσῃ, οἱ τράπεζες θὰ κινητοποιήσουν τὸν μηχανισμὸ ἐξαρθρώσεώς του, μὲ μηχανισμοὺς διαφθορᾶς καὶ ἀφορήτων πιέσεων ποὺ ἔχουν δοκιμασθῆ ἐπιτυχῶς ἀπὸ γεννήσεως τοῦ κοινοβουλευτισμοῦ πρὸ δύο αἰώνων. Δὲν ὑπάρχει καμμία, μὰ καμμία περίπτωση νὰ ξεφύγῃς ἀπὸ τὸν ἐναγκαλισμὸ τοῦ καπιταλιστικοῦ φιδιοῦ παρὰ μόνον μὲ τὸν αἰφνίδιο ἀποκεφαλισμὸ τοῦ ἑρπετοῦ καὶ λουτρὸ αἵματος.

Ἀπὸ τὸ 1968, εἶχε ἀρχίσει ἡ πορεία τῶν ἀτάκτων παιδιῶν τοῦ ΚΚΕ ἐπάνω στὰ ἐπικίνδυνα μονοπάτια τῆς ἀνέμελης ῥέμπελης ἐλευθερίας τοῦ ἀσώτου υἱοῦ. Εὐρωκομμουνισμός, ΚΚΕ ἐσωτερικοῦ, Συνασπισμὸς καὶ τί ἄλλο; Ἕνα εἶναι τὸ κόμμα ἐφώναζε ὁ Φλωράκης, ἕνα εἶναι τὸ ἐπαναστατικὸ σπίτι, ἀλλὰ ποὺ νὰ ἀκούσουν οἱ ἀνυπόμονοι νέοι ῥέμπελοι. Ἤθελαν νὰ ἀποδείξουν ὅτι ἦσαν πιὸ σοφοὶ καὶ ὅτι ἠδύναντο νὰ ἐπιτύχουν τὴν ἐπανάσταση ξεπερνῶντας τὰ σκονισμένα γένεια τῶν Μὰρξ καὶ Ἔγκελς καὶ τὴν ψυχρὴ λογικὴ τοῦ Λένιν καὶ τοῦ Στάλιν. Καὶ ἀφοῦ ἄθελά τους ἔβαλαν φωτιὰ στὸ πατρικὸ σπίτι, τὴν Σοβιετικὴ Ἕνωση, ἀρχίζοντας ἀπὸ τὸ 1956, ἀπὸ τὸν Χρουστσώφ ποὺ διελάλη ὅτι ἠδύναντο νὰ ἀναμειχθοῦν καὶ νὰ συγκατοικήσουν εἰρηνικὰ νερὸ καὶ λάδι, πάγο καὶ πῦρ, δηλαδὴ οἱ δύο ἀντίθετοι κόσμοι τοῦ καπιταλισμοῦ καὶ τοῦ σοσιαλισμοῦ, συνέχισαν τὴν ἀποδιοργάνωση τοῦ παγκοσμίου κομμουνιστικοῦ κινήματος στὸ ὄνομα τῆς διαφορετικότητος καὶ τῆς ἐθνικῆς ἰδιαιτερότητος. Καὶ ὁ κόκκινος στρατός, ἀπὸ τὴν Ἀμερικὴ στὴν Κίνα διελύθη.

Σύντροφε Τσίπρα, περιστοιχησμένος ἀσφυκτικὰ ἀπὸ τοὺς μαλθακοὺς ἐπιγόνους τοῦ πάλλαι ποτὲ ΠΑΚ-ΠΑΣΟΚ-17Ν, σὲ σφίγγει ἀσφυκτικὰ στὸ λαιμὸ σὰν λαμπρὸ περιδέραιο, τὸ φίδι τῶν τραπεζῶν καὶ τώρα εἶναι πλέον ἀργά. Καὶ ἴσως κάποια στιγμή, προτοῦ ὁλοκληρώσῃς τὴν προδοσία τῶν παιδικῶν σου ὀνείρων, στρέψῃς τὸ κεφάλι ὀπίσω καὶ ἀφήσῃς δύο δάκρυα στὸ προσκεφάλι τῆς καγκελλαρίου Μέρκελ. Πράγματι ἦταν τόσο γλυκὸ καὶ παραπλανητικὸ τὸ χαμόγελό της.

Τὸ μάθημα τοῦ κυβερνητικοῦ Σύριζα, ἐρχόμενο μετὰ τὸ μάθημα τοῦ 20χρονου κυβερνητικοῦ ΠΑΣΟΚ εἶναι σκληρό. Γι’αὐτοὺς ποὺ τὸ ἐκατάλαβαν ἄς ἀγνατεύσουν τὰ βουνὰ τῆς Πίνδου. Ἐκεῖ ἐπάνω στὰ κορφοβούνια ὁ ἄνεμος φυσᾷ ἐλεύθερος καὶ ὁ καπετὰν Γιώτης-Φλωράκης στὴν τελευταία του ἐντολή, ἐπιστρέφοντας στὰ μονοπάτια του, εἶχε ζητήσει νὰ ταφῇ στὴν ὑψηλότερη πλαγιὰ τῶν ἀέρηδων, μακριά, πολὺ μακριὰ ἀπὸ τὰ χνῶτα τῶν τραπεζῶν.