Τὰ τελευταῖα χρόνια, ἐντύπωση προκαλεῖ ἡ ταυτόσημη θέση ἔναντι τῆς ἑλληνικῆς κρίσεως τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς καὶ τοῦ ΚΚΕ. Ὁ ἱστορικὸς ὁ ὁποῖος σέβεται τὸν ἑαυτό του εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ δημοσιεύῃ τὸ ἀποτέλεσμα τῶν ἐρευνῶν του, ἀψηφῶντας τὶς ἀφόρητες πιέσεις ποὺ τοῦ κάνουν οἱ φίλοι, τὰ κόμματα, οἱ ἰδεολογίες καὶ ἡ κοινὴ γνώμη ποὺ προσπαθοῦν νὰ τὸν ἐπαναφέρουν στὴν τάξη μὲ ἐπιχειρήματα ὅπως «καμμία ἀνοχὴ στὸν φασισμό. Ἀφοῦ δηλώνῃς κομμουνιστής, λένε, εἶναι ἀνεπίτρεπτο νὰ λὲς ἔστω καὶ μία καλὴ κουβέντα γιὰ τὸν φασισμό» καὶ τἀνάπαλιν. Ἐπίσης, «τί θὰ ἔλεγε ὁ μακαρίτης πατέρας σου ποὺ τόσο ἀγαπούσαμε, ἐὰν ἐγνώριζε τὴν τοποθέτησή σου;» Ἐὰν δὲν ὑποχωρήσῃς στὶς πιέσεις, χάνεις τοὺς φίλους σου, ἀπομονώνεσαι καὶ τελειώνεις τὴν ζωή σου κατατρεγμένος σὰν τὸν Ζὰν Ζὰκ Ῥουσσώ, γράφοντας τὶς «Ὀνειροπολήσεις ἑνὸς μοναχικοῦ περιπατητοῦ», μὲ τὴν παρηγοριὰ ὅμως ὅτι μετὰ τὸν θάνατό σου θὰ ἀναγνωρίσουν ὅλοι πόσο δίκαιο εἶχες. Τὸ σενάριο αὐτὸ ἐπαναλαμβάνεται ἐπὶ χιλιάδες χρόνια. Ἐὰν ὑποχωρήσῃ, ὁ δημιουργὸς θὰ κρατήσῃ μὲν τοὺς φίλους του ἀλλὰ θὰ καταστρέψη τὴν προσωπικότητά του. Δημιουργία καὶ ἀντιγραφὴ εὑρίσκονται πάντα ἀντιμέτωπες. Ὁ ἀπαίσιος χρηματιστὴς τοῦ φιλελευθερισμοῦ, Βολταῖρος, ἔγραφε στὸν Ῥουσσώ: «Διαβάζοντάς σας, κύριε, μοῦ ἔρχεται νὰ περπατήσω μὲ τὰ τέσσερα!
Ἐπανέρχομαι λοιπὸν στὴν διαπίστωση: Ἐντύπωση προκαλεῖ ἡ ταυτόσημη θέση ἔναντι τῆς ἑλληνικῆς κρίσεως τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς καὶ τοῦ ΚΚΕ: Κατὰ τῶν μνημονίων, ὑπὲρ τῆς ἐξόδου ἀπὸ τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, τὸ εὐρὼ καὶ τὸ ΝΑΤΟ. Τὸ 1940 οἱ κομμουνιστὲς ηὑρίσκοντο στὴν φυλακή. Τὸ 2015, οἱ φασιστὲς εὑρίσκονται στὴν φυλακή. Ἀλλὰ τὸ μῖσος μεταξὺ τῶν δύο ἄκρων καλὰ κρατεῖ. Μετὰ τὴν ἀποτυχία τῶν δύο ἄκρων, στὴν δεκαετία τοῦ 1920, νὰ συνεργασθοῦν κατὰ τοῦ κοινοῦ ἐχθροῦ, τοῦ φιλελευθερισμοῦ, οἱ μὲν φασιστὲς ἐκατηγόρουν τοὺς κομμουνιστὲς ὅτι παίζουν τὸ παιχνίδι τῶν ἑβραϊκῶν ἀπατρίδων τραπεζῶν, οἱ δὲ κομμουνιστές, ὅτι οἱ δῆθεν σοσιαλιστὲς φασιστὲς χρηματοδοτοῦνται ἀπὸ τὶς καπιταλιστικὲς τράπεζες γιὰ νὰ ἐξοντώσουν τοὺς πραγματικοὺς ἐχθροὺς τοῦ φιλελευθερισμοῦ ποὺ εἶναι οἱ κομμουνιστές. Καὶ μεταξὺ τῶν δύο αὐτῶν ἀδελφοφάδων, οἱ τράπεζες τρίβουν τὰ χέρια τους ἀπὸ ἱκανοποίηση, διότι βλέπουν τοὺς ἐχθρούς τους νὰ παραμένουν γιὰ πάντα διχασμένοι. Τὸ ἴδιο χριστιανοὶ ὀρθόδοξοι καὶ χριστιανοὶ καθολικοί. Τώρα καὶ χίλια χρόνια τὸ ἴδιο μῖσος ἀδελφοφάδων.
«Τὴν πτώχευση τοῦ μικροαστοῦ ποὺ ξεπέφτει στὸ ἐπίπεδο τοῦ προλεταρίου λόγῳ τῆς ἀναπτύξεως τῆς μεγαλοβιομηχανίας, τὴν περιγράφει στὸ Mein Kampf ὁ ζωγράφος Χίτλερ, ὅπως τὴν ἔζησε τὸ 1909-1913 στὴν Βιέννη. Συχνὰ ἄνεργος ἐκοιμᾶτο καὶ ἔτρωγε σὲ πτωχοκομεῖα, ἀλλὰ ὁ ἴδιος ἠσθάνετο ἀνώτερος ἀπὸ τὴν ἐργατικὴ τάξη ἐπειδὴ εἶχε συνείδηση πὼς ἦταν μικροαστός. Γι’ αὐτόν, ἡ ἐργατικὴ τάξη ἦταν τὸ θῦμα τῶν μαρξιστῶν ποὺ τῆς ἐμάθαιναν νὰ περιφρονῇ ὅλες τὶς ἠθικὲς ἀξίες τῆς παραδόσεως. Ἡ νοσταλγία τοῦ χαμένου μικροαστικοῦ παραδείσου ἦταν ἔντονη στὸν Χίτλερ. Ἤθελε νὰ μείνῃ ἠθικὸς καὶ νὰ μὴν κυλίσῃ στὸν βοῦρκο τῶν μεγαλουπόλεων. Δὲν ἐκάπνιζε καὶ δὲν ἔπινε. Ἦταν πολὺ ντροπαλὸς μὲ τὶς γυναῖκες. Ἄκουγε τὶς συζητήσεις τῶν συντρόφων του ἐργατῶν καὶ ἔφριττε. Δὲν ἐσέβοντο τίποτα: τὸ ἔθνος ἦταν δημιουργία τῆς καπιταλιστικῆς τάξεως, ἔλεγαν. Ἡ πατρίδα ἦταν ὄργανο τῆς μπουρζουαζίας γιὰ τὴν ἐκμετάλλευση τῆς ἐργατικῆς τάξεως. Οἱ νόμοι ἦταν μέσον καταπιέσεως τοῦ προλεταριάτου. Ἡ ἠθικὴ ἐδίδασκε ἠλιθία ὑπομονὴ πρὸς χρῆσιν προβάτων. Τίποτα τὸ ἀγνὸ δὲν ἀπέμενε ποὺ νὰ μὴν εἶχε συρθῆ στὴν λάσπη» (Δ.Κιτσίκης, Ἡ τρίτη ἰδεολογία καὶ ἡ Ὀρθοδοξία, Βιβλιοπωλεῖον τῆς Ἑστίας, 1998, σ.139). Οἱ σωστὲς αὐτὲς παρατηρήσεις τῶν ἀρχῶν τοῦ Κ΄ αἰῶνος, ἰσχύουν μόνον σήμερα γιὰ τοὺς σοσιαλδημοκράτες καὶ γιὰ τὸν δήμαρχο τῆς Θεσσαλονίκης, Γιάννη Μπουτάρη. Δὲν ἰσχύουν γιὰ τὸ ΚΚΕ ποὺ κατηγορεῖται γιὰ κόκκινο φασισμό! Τί Χίτλερ τί Στάλιν λένε οἱ σοσιαλδημοκράτες γιὰ τὴν συμφωνία Ῥίμπεντροπ-Μολότοβ τοῦ 1939.Ὅσο γιὰ τὴν Χρυσῆ Αὐγή, δὲν κολλᾶμε στὴν συγκεκριμένη πολιτικὴ παράταξη. Ἀναφέρομαι στὴν ἰδεολογία ἡ ὁποία δύναται νὰ ἐκφρασθῇ καὶ ἀπὸ ἄλλο κόμμα.
