Ὁ φανατισμὸς τρώει τὰ σωθικὰ τῶν λαῶν. Ἀκόμη καὶ τοῦ λαοῦ τοῦ Πλάτωνος. Οἱ Ἀρχαῖοι δὲν ἦσαν φανατικοί, οἱ χριστιανοί εἶναι. Οἱ ὀπαδοὶ τῆς ἑλληνικῆς θρησκείας καὶ τοῦ περσικοῦ ζωροαστρισμοῦ δὲν ἦσαν φανατικοί. Οἱ ὀπαδοὶ τῶν θρησκειῶν τῆς Βίβλου εἶναι φανατικοί: ἑβραῖοι, χριστιανοί, μουσουλμᾶνοι. Ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, «προστάτης τῶν γραμμάτων», ἔσπρωχνε τοὺ ὀπαδοὺς του νὰ καταστρέφουν τοὺς πνευματικοὺς θησαυροὺς τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, ὅπως σήμερα τὸ κάνουν οἱ φανατικοὶ ἰσλαμιστές μὲ τὰ ἀρχαῖα μνημεῖα καὶ τὰ δῆθεν εἰδωλολατρικὰ ἔργα τέχνης. Διαβάζουμε στὴν Βικιπαιδεία ὅτι «στὶς ἀρχὲς τοῦ Ε΄ μ.Χ. αἰῶνος, ὁ Θεοδώρητος στὸ ἔργο του Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία, ἀναφέρει ὅτι ὁ ναὸς τῆς Ἀρτέμιδος Ἐφέσου ὑπέστη ξανὰ καταστροφὴ μὲ ἐντολὴ τοῦ Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου ἐνῷ ὁ νόμος τοῦ Ἀρκαδίου, τὸ 399, ἀπηγόρευε τὴν καταστροφὴ τῶν ἀρχαίων ναῶν». Καὶ ἡ γαλλικὴ Βικιπαιδεία προσθέτει: «Τὸ 401, ὁ ναὸς τῆς Ἀρτέμιδος κατεστράφη ἀπὸ ἕναν ὄχλο ποὺ ὡδηγοῦσε ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος».
Ὁ πατὴρ Ἰωάννης Ῥωμανίδης μᾶς ἐδίδαξε ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία ὄχι μόνον δὲν εἶναι θρησκεία, ἀλλὰ καὶ θεραπεύει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν ἀσθένεια τῆς θρησκείας, γράφοντας τὰ ἑξῆς συνταρακτικά (βλέπε τὸ ἄρθρο του στὸ τριμηνιαῖο περιοδικό μου Ἐνδιάμεση Περιοχή, θέρος 1998, σ. 10): «Πολλοὶ Ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ καὶ Ἑβραῖοι δὲν συμμετέχουν ἐνεργῶς στὴν παραδοσιακὴ θεραπεία τῆς ἀρρώστιας τῆς θρησκείας ποὺ ὅμως ὑποτίθεται πὼς εἶναι στὴν βάση τῶν δοξασιῶν τους καὶ τῶν δραστηριοτήτων τους. Γι αὐτὸ καὶ μερικὲς φορὲς εἶναι σὲ θέση νὰ ξεπεράσουν ἄλλους σὲ σκληρότητα καὶ βαρβαρότητα. Πάντως, ἡ ἰδέα ὅτι ἡ θρησκεία εἶναι χρήσιμη καὶ ἀναγκαία γιὰ τὴν κοινωνία εἶναι τελεία ἀνοησία. Ὑπάρχουν ἱστορικὲς περιπτώσεις στὶς ὁποῖες συναντοῦμε ἀνθρώπους ποὺ ἐπίστευαν καὶ ἀκόμη πιστεύουν ὅτι θὰ ἔχουν εἰδικὰ προνόμια στὸν παράδεισο [καὶ ὄχι μόνον οἱ μουσουλμᾶνοι] ἐπειδὴ ἐσκότωσαν καὶ ὑποδούλωσαν ἄλλους ἀνθρώπους, μάλιστα δὲ πὼς θὰ ἱκανοποιηθοῦν ἐκεῖ οἱ αἰσθήσεις τους!»
Σήμερα, 21 Μαρτίου, ἑορτάζουμε τὴν μεγάλη ἑορτὴ τοῦ ἰρανικοῦ ἀριανοῦ ζωροαστρισμοῦ τοῦ ἀπολλωνίου φωτός, πυρὸς καὶ ἀνοίξεως, κατὰ τῆς σεληνιακῆς βαρβαρότητος τῶν Ἀράβων τῆς σαουδικῆς ἐρήμου, τὴν ἑορτὴ τῆς ἀρχῆς τοῦ χρόνου, τὸ Νορούζ. Πρωτοχρονιὰ ποὺ ἐφέτος σημαδεύεται ἀπὸ τὴν ἐπάνοδο στὸ προσκήνιο, ὡς μεγάλης δυνάμεως, τῆς Τεχεράνης, ἡ ὁποία, χάρη στὴν ἠλιθία πολιτικὴ τῶν Ἀμερικανῶν, ἐλέγχει ἤδη τέσσερα κράτη: Ἰράκ, Συρία, Λίβανο καὶ Γιεμένη. Μὲ τὴν προβλεπομένη ἐπάνοδο τῆς μοναρχίας στὸ Ἰράν ποὺ θὰ ἐλέγχῃ τὴν πυρηνική του δύναμη, ἡ Ἐνδιάμεση Περιοχὴ θὰ ἐπανεύρῃ τὴν μεγαλεξανδρινὴ ἰσχύ της μὲ μία συμμαχία Ἑλλάδος-Ἰσραήλ-μοναρχικοῦ Ἰράν, στὴν ὁποία, μετὰ τὴν πτώση τοῦ Ἔρντογαν δύναται νὰ προστεθῇ καὶ ἡ Τουρκία. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ θὰ συσταθοῦν οἱ δύο συνομοσπονδίες ποὺ ἀπὸ δεκάδες χρόνια, ὡς γεωπολιτικός, ἔχω σχεδιάσει ἐπὶ χάρτου: ἡ ἑλληνοτουρκικὴ συνομοσπονδία καὶ ἡ περσοσιϊτικὴ συνομοσπονδία ποὺ μαζὶ θὰ καλύπτουν τὸν μεγαλεξανδρινὸ χῶρο ἀπὸ Ἀδριατικῆς μέχρι Κίνας. Καὶ νὰ μὴν διαμαρτυρηθοῦν μὲ εἰρωνεῖες, τὰ μέτρια μυαλὰ τῶν ῥεαλιστῶν, διότι ὅπως ἔγραφε σὲ βιβλίο του ὁ περίφημος Γάλλος παλαιοντολόγος καὶ φιλόσοφος Pierre Teilhard de Chardin, διευθυντὴς στὸ Ἐθνικὸ Κέντρο Ἐπιστημονικῶν Ἐρευνῶν τῆς Γαλλίας (CNRS) : «Οἱ οὐτοπιστὲς καὶ ὄχι οἱ ῥεαλιστὲς ἔχουν ἐπιστημονικὰ δίκαιο» (L’avenir de l’homme, Paris, Seuil, σ.96). Δυστυχῶς οἱ Ἕλληνες ἔπαυσαν νὰ δημιουργοῦν διότι ἔπαυσαν νὰ ὀνειρεύονται.
