Μεταρρύθμιση ἤ ἐπανάσταση; Αὐτὸ εἶναι τὸ μόνιμο δίλημμα τοῦ σοσιαλισμοῦ ἀπὸ τὴν δεκαετία τοῦ 1890, μὲ τὴν ἐμφάνιση τοῦ Ἐδουάρδου Μπέρνσταϊν (1850-1932), Γερμανοῦ θεωρητικοῦ τοῦ ἐξελικτικοῦ (ῥεφορμιστικοῦ) σοσιαλισμοῦ ποὺ ἵδρυσε τὴν σημερινὴ σοσιαλδημοκρατία ὡς ἀριστερὸ παρακλάδι τοῦ φιλελευθερισμοῦ-καπιταλισμοῦ, μὲ τὸ ὁποῖο ἀντετίθετο ὡς ὑπέρμαχος τῆς κοινοβουλευτικῆς ἀστικῆς δημοκρατίας, στὸν ὁλοκληρωτικὸ μονοκομματικὸ σοσιαλισμὸ τῶν δύο τάσεων: φασισμοῦ-ἐθνικοσοσιαλισμοῦ καὶ μαρξισμοῦ-λενινισμοῦ τῆς δικτατορίας τοῦ προλεταριάτου.
Ὁ σοσιαλιστικὸς αὐτὸς ῥεφορμισμὸς διατείνεται ὅτι εἶναι ἐφικτὴ ἡ μετουσίωση τοῦ καπιταλισμοῦ σὲ σοσιαλιστικὴ κοινωνία χωρὶς χρησιμοποίηση βίας, κάτι ἄκρως οὐτοπικό. Οἱοδήποτε κοινωνικὸ σύστημα θὰ ἀμυνθῇ μέχρι θανάτου, μὲ τὴν βία τοῦ χρήματος καὶ τῶν ὅπλων κατὰ οἱασδήποτε προσπαθείας καταλύσεώς του. Οὐδεὶς θὰ περιμένῃ νὰ μαχαιρωθῇ χωρὶς νὰ ἀντιδράσῃ. Τὸ ἐρώτημα ἐὰν εἶναι κανεὶς ὑπὲρ ἤ κατὰ τῆς βίας δὲν ἔχει νόημα. Ἡ βία εἶναι ὑποχρεωτικὴ γιὰ ἀλλαγὴ συστήματος ἑνῷ ὁ ῥεφορμισμὸς δύναται νὰ ἀποδώσῃ μόνον γιὰ τὴν ἐπίτευξη ἐπιφανειακῶν ἀλλαγῶν ἐντὸς συστήματος. Οἱ δύο συνιστῶσες τοῦ σοσιαλισμοῦ, δηλαδὴ ὁ φασισμός-ἐθνικοσοσιαλισμὸς τῆς μικροαστικῆ τάξεως, βασισμένος στὴν συνεργασία τῶν λαϊκῶν τάξεων κατὰ τῶν ὀλιγαρχῶν καὶ ὁ μαρξισμός-λενινισμὸς βασισμένος στὴν πάλη τῶν τάξεων τῆς ἐργατικῆς τάξεως, χρησιμοποιοῦν ἐξ ὁρισμοῦ τὴν βία γιὰ τὴν ἐπικράτησή τους καὶ ἀλληλοσφάζονται μονίμως ὡς ἀδελφοφάδες, μεταξὺ τῶν μαυροσκούφηδων καὶ τῶν κοκκινοσκούφηδων, ἐνῷ ὁ ἐθνικομπολσεβικισμὸς τὸν ὁποῖο ὑπερασπίζομαι ἐγὼ στὴν Ἑλλάδα, προσπαθεῖ νὰ διαμορφώσῃ μία μαυροκόκκινη συμμαχία κατὰ τοῦ φιλελευθερισμοῦ-καπιταλισμοῦ, συνεπῶς καὶ ὑποχρεωτικὰ κατὰ τοῦ ῥεφορμισμοῦ τῆς σοσιαλδημοκρατίας. Δηλαδή, ὁ ἐθνικομπολσεβικισμὸς προωθεῖ μία συμμαχία τῶν δύο ἄκρων ἐναντίον τοῦ «δημοκρατικοῦ τόξου», κατὰ τὴν σωστὴ φρασεολογία τοῦ θλιβεροῦ Γερμανοτσολιᾶ Εὐαγγέλου Βενιζέλου.
Εἴτε ἡ τετράμηνη ἐκεχειρία ἐφαρμοσθῆ εἴτε ὄχι, ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἡ Ἑλλὰς παραμείνῃ μετέωρη, χωρὶς νὰ ἔχῃ ὀπίσω της οἰκονομικὴ καὶ στρατιωτικὴ ἰσχὺ ποὺ μόνον μία μεγάλη δύναμη δύναται νὰ τῆς ἐξασφαλίσῃ, ὁ ταχυδακτυλουργὸς Βαρουφάκης θὰ παραμείνῃ γυμνὸς καὶ κάποια στιγμὴ κάποιος ἀπὸ τὸ πλῆθος θὰ ἀναφωνήσῃ ὅτι ὁ βασιλιᾶς εἶναι γυμνός.
Ἡ Ῥωσία ἐτούτη τὴν στιγμὴ ἔχει μεγάλες οἰκονομικὲς καὶ στρατιωτικὲς δυσκολίες στὴν Συρία καὶ τὴν Οὐκρανία καὶ δύσκολα δύναται νὰ βοηθήσῃ ἀποτελεσματικὰ τὴν χώρα μας. Ἡ Κίνα ποὺ ἐνδιαφέρεται νὰ ἁλώσῃ οἰκονομικὰ τὴν Εὐρώπη ὡς σύνολο καὶ ἔχει ἐπιλέξει τὴν Ἑλλάδα ὡς θύρα εἰσόδου στὴν Εὐρώπη θέλει πάσῃ θυσίᾳ νὰ παραμείνῃ ἡ Ἀθήνα στὴν ΕΕ καὶ στὸ εὐρώ. Μένει ἡ Ἀμερικὴ μὲ τὴν Ἀγγλία ποὺ καὶ αὐτὴ εὑρίσκεται σὲ δεινὴ οἰκονομικὴ κατάσταση καὶ ἄν καὶ ἐπιθυμεῖ νὰ βοηθήσῃ τὴν Ἑλλάδα γιὰ νὰ ἀποδυναμώσῃ τὴν Γερμανικὴ Εὐρώπη καὶ νὰ ἀποτρἐψῃ τὴν ῥωσικὴ κάθοδο στὸ Αἰγαῖο, διστάζει νὰ τὴν ἀποκόψῃ τελείως ἀπὸ τὴν Εὐρώπη. Ἐνδεχόμενο ἀμερικανικὸ νέο σχέδιο Μάρσαλ πρὸς ὄφελος τῆς Ἑλλάδος ἀπαιτεῖ μία ἰσχυρὰ δημοσιονομικὴ Ἀμερικὴ ποὺ σήμερα δὲν ὑπάρχει.
Τὸν Νοέμβριο τοῦ 2011 εἶχα δηλώσει στὴν τηλεόραση ὅτι ἠτοιμάζετο στρατιωτικὸ πραξικόπημα, ἀλλὰ τὸ σχετικὸ you tube εἶχε ἀποσυρθῆ, μετὰ ἀπὸ μικρὸ χρονικὸ διάστημα, μὲ τὸ πρόσχημα ὅτι εἶχα πέσει ἔξω στὶς προβλέψεις μου, ἐνῷ στὴν πραγματικότητα τέτοιο σχέδιο πραξικοπήματος ὑπῆρχε ἀλλὰ εἶχε ματαιωθῆ.
Σήμερα ἡ συγκυβέρνηση Σύριζα-ΑΝΕΛ ἔχει τὶς ἑξῆς δυνατότητες: α) Προσφυγὴ σὲ δημοψήφισμα γιὰ νὰ ἀποφασίσῃ ὁ λαὸς ἐὰν ἐπιθυμῇ τὴν ἐπιστροφή στὴν δραχμή. β) Νὰ κηρύξῃ χρεωκοπία. γ) Νὰ ἐπιστρέψῃ τὸν βασιλέα μὲ δημοψήφισμα ὡς διαιτητὴς τῆς ἑλληνικῆς πολιτικῆς ὑπεράνω κομμάτων, μὲ τὴν σύμφωνη γνώμη τῶν Ἀγγλοσαξώνων Ἄγγλων καὶ Ἀμερικανῶν καὶ τὴν ἀνοχὴ τῆς Ῥωσίας, στὰ πλαίσια μία νέας Γιάλτας στὴν Μαύρη Θάλασσα καὶ τὸ Αἰγαῖο, ἀλλὰ καὶ συνομοσπονδιοποίηση Ἑλλάδος-Τουρκίας καὶ στρατηγικὴ συμφωνία Ἑλλάδος-Τουρκίας-Ἰσραήλ.
Ἐὰν ἡ συγκυβέρνηση Σύριζα-ΑΝΕΛ ἀποτύχῃ στὴν παροῦσα συγκυρία ἀλλὰ καὶ δὲν δυνηθῇ νὰ πραγματοποιήσῃ κανένα ἀπὸ τὰ ἄνω σενάρια, ἀπομένει ἡ δυνατότητα «ἰσραηλοποιήσεως» τῆς Ἑλλάδος. Νὰ ὑπενθυμίσουμε ὅτι τὸ 1948 τὸ Ἰσραὴλ ἱδρύθη ὡς σοσιαλιστικὸ κράτος καὶ ἐξειλίχθη σὲ καπιταλιστικὴ κοινωνία γιὰ νὰ λάβῃ τὴν ἀπαραίτητη οἰκονομικὴ ὑποστήριξη τῶν Ἑβραίων καπιταλιστῶν τῆς Δύσεως. Μὲ τὸν ἴδιο τρόπο δύναται ἡ Ἑλλὰς νὰ κυβερνηθῇ ἀπὸ τὴν ἐθνικοσοσιαλιστικὴ Χρυσῆ Αὐγή, μὲ βασιλικὸ πολίτευμα καὶ μὲ τὴν πολιτικὴ ὑποστήριξη, μέσῳ τῆς ἑλληνικῆς δυναστείας, τῶν ἀγγλοσαξωνικῶν Δυνάμεων, ὡς καὶ μὲ τὴν οἰκονομικὴ ἐνίσχυση τῶν «ἐθνικῶν καπιταλιστῶν» τοῦ ἐφοπλιστικοῦ μας δυναμικοῦ καὶ τῆς διεθνοῦς ἑλληνικῆς ἰντελλιγκέντσιας. Γιὰ νὰ ἔχῃ ὅμως ἡ τελευταία αὐτὴ λύση δυνατότητες ἐπιτυχίας πρέπει νὰ ἀποδεκατισθῇ κυριολεκτικὰ ἡ «κολωνακιώτικη παρασιτικὴ ἀστικὴ τάξη», κάτι ποὺ δὲν ἠδυνήθη νὰ πραγματοποιήσῃ τὸ ΕΛΑΣ τοῦ 1944 οὔτε τὸ καθεστὼς τῆς 21ης Ἀπριλίου καὶ ποὺ θὰ ἠδύνατο ἐνδεχομένως νὰ πραγματοποιήσῃ ἡ Χρυσῆ Αὐγὴ ἐὰν στὴν παραστρατιωτική της ὀργάνωση (ἀναγκαία ὡς ἐκτελεστικὸ βραχίωνα γιὰ τὴν πάταξη τοῦ Κολωνακίου) προσετίθετο μία ἀμείλικτη πολιτικὴ κατὰ τῆς λαθρομεταναστεύσεως, βασισμένη στὴν χρησιμοποίηση μίας διεθνοῦς ἑλληνικῆς ἰντελλιγκέντσιας ἑβραϊκοῦ ἐπιπέδου ποὺ θὰ τῆς ἐπέτρεπε νὰ δημιουργήσῃ μία ἑλληνικὴ πνευματικὴ ἡγεσία ἀπηλλαγμένη ἀπὸ ἀντισημιτικὲς καὶ ἀντιτουρκικὲς ἀγκυλώσεις.
Τὸ 1922, ἡ Ἑλλὰς στὴν Μικρασία ὑπῆρξε ἕνα ἀποτυχημένο Ἰσραήλ. Ἡ ἑλληνικὴ ἰσχὺς δύναται σήμερα νὰ οἰκοδομηθῇ στὸν λίκνο τοῦ πολιτισμοῦ, τὴν Μικρασία, μόνον μὲ τὴν ἐφαρμογὴ τοῦ συνθήματος ὅτι «οἱ καλύτεροι Ἕλληνες εἶναι οἱ Τοῦρκοι» καὶ ὅτι «οἱ καλύτεροι Σπαρτιᾶτες εἶναι οἱ Ἰσραηλινοί». Ἐπειδὴ δὲ ὁ μέσος Ἕλλην εἶναι ἀπολύτως ἀδύνατον νὰ ἐννοήσῃ τὰ ἀνωτέρω, ὅπως οἱ Μακεδόνες ὁπλῖτες τοῦ Ἀλεξάνδρου ἦταν ἀδύνατον νὰ ἐννοήσουν ὅτι ὁ ἡγέτης τους γιὰ νὰ ἐξαπλώσῃ τὸν ἑλληνισμὸ στὴν Ὑφήλιο ἔπρεπε νὰ χρισθῇ βασιλεὺς τῶν Περσῶν, ἡ μόνη λύση εἶναι νὰ ἐμφανισθῇ ὁ πολιτικὸς ἥρωας μὲ σιδερένια θέληση γιὰ νὰ κραυγάσῃ ὅπως ὁ Ἀθανάσιος Σουλιώτης πρὸς Ἴωνα Δραγούμη, στὸ «Ὅσοι Ζωντανοί»(1911) : «Ὁ βασιλιᾶς Ἀλἐξαντρος ποῦ εἶναι; Αὐτὸς ἤτανε σωστὸς βασιλιᾶς τῆς Ἀνατολῆς πού, ἀφοῦ ἐξευτέλισε τοὺς Ἕλληνες, πῆρε τὴν κόρη τοῦ Δαρείου γυναῖκα καὶ κατάχτησε τὴν Ἀνατολή»!
