Ὅταν στὴν δεκαετία τοῦ 1920 ἐνεφανίσθη ἡ ἰδεολογία τοῦ ἐθνικομπολσεβικισμοῦ ποὺ ὑπεστήριζε τὴν συμμαχία τῶν δύο περιθωριοποιημένων χωρῶν τῆς ἠπειρωτικῆς Εὐρώπης, τῆς Γερμανίας καὶ τῆς ΕΣΣΔ περικυκλωμένης ἀπὸ τὴν ἀγγλοσαξωνικὴ θαλασσοκρατία μὲ τὴν ἀρωγὴ τῆς τότε Γαλλίας, συμμαχία ποὺ κατέληξε στὴν συμφωνία τοῦ 1939 μεταξὺ Μόσχας καὶ Βερολίνου, τὰ δύο ἐπαναστατικὰ ἄκρα τοῦ ἐθνικοσοσιαλισμοῦ καὶ τοῦ μπολσεβικισμοῦ ἐφαίνοντο μὲ τὴν ἕνωσή τους νὰ ἔχουν πλήρη ἔλεγχο τῆς ἠπειρωτικῆς Εὐρασίας.
Ὅμως ὁ ἰδεολογικὸς πουριτανικὸς φανατισμὸς τοῦ Χίτλερ ποὺ ἐστράφη πρῶτα κατὰ τῶν ὁμοφυλοφίλων τῶν SA καὶ τοῦ ἡγέτου τους Roem καὶ κατόπιν κατὰ τῶν Ἑβραίων, γεμίζοντας τὰ στρατόπεδα συγκεντρώσεως ἀπὸ ὁμοφυλοφίλους, ἀθιγγάνους, κομμουνιστές, Σλαύους καὶ Ἑβραίους, τοὺς ὁποίους καὶ ἐξώντωσε μαζικά, ἐπέτυχε νὰ ἐπιφέρῃ καθοριστικὴ ῥωγμὴ στὸν ἐθνικομπολσεβικισμό, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἐπωφεληθῇ ὁ καπιταλιστικὸς ἀγγλοσαξωνικὸς φιλελευθερισμός καὶ νὰ θανατώσῃ διαδοχικὰ τοὺς δύο ἰδεολογικοὺς συνεταίρους, ποὺ τοὺς ἐνέπνεε πλέον ἀδυσώπητο μῖσος, ὁ εἵς κατὰ τοῦ ἄλλου: τὸ 1945, τὸν ἐθνικοσοσιαλισμό, τὸ 1989, τὸν μπολσεβικισμό. Ἡ Εὐρασία ἦταν πάλι κατακερματισμένη ὑπὸ τὴν γεωπολιτικὴ καθοδήγηση ἑνὸς φανατικοῦ Πολωνοῦ ῥωμαιοκαθολικοῦ, τοῦ Μπρεζίνσκι, ποὺ προωθοῦσε τὸν πλήρη ἔλεγχο τῆς ἠπειρωτικῆς Εὐρασίας ἀπὸ τὸν θαλασσοκρατούμενο ἀμερικανοαγγλικὸ ἡγεμονισμό.
Ἀπὸ τὸ 1945 μέχρι τὸ 1989, ὁ ἡττημένος ἐθνικοσοσιαλισμὸς ἐξωρίσθηκε στὶς χῶρες τοῦ Τρίτου Κόσμου, ὑπὸ μορφὴ τριτοκοσμικοῦ φασισμοῦ, ἀπὸ τὴν Λατινικὴ Ἀμερικὴ τοῦ Χουὰν Περόν, μέσῳ τῆς Ἀφρικῆς καὶ τῆς Μέσης Ἀνατολῆς τοῦ Νάσερ καὶ τοῦ Σαντάμ, ἕως τὴν Ἄπω Ἀνατολὴ τοῦ Πὼλ Πὸτ καὶ τοῦ Μάο. Ἡ πτώση, τὸ 1989, τοῦ ἑτέρου τείχους τοῦ ἐθνικομπολσεβικισμοῦ, μὲ τὴν πτώση τοῦ κομμουνιστικοῦ στρατοπέδου στὴν ἠπειρωτικὴ Εὐρώπη, ἐπανέφερε τὸν φασισμὸ στὴν καρδιὰ τῆς εὐρωπαϊκῆς χερσονήσου.
Ἤδη, τὸ 1974, τὸ ΠΑΣΟΚ τοῦ Ἀνδρέα Παπανδρέου εἶχε ἐμβολιάσει τὴν εὐρωπαϊκή μὲν ἀλλὰ τριτοκοσμικὴ Ἑλλάδα μὲ ἕναν ἰδιότυπο φασισμὸ ποὺ ἐθύμιζε τὸν τριτοκοσμικὸ φασισμὸ τοῦ Χουὰν Περὸν στὴν Ἀργεντινή, αὐτὸν ποὺ ἐπὶ νέες συνθῆκες ἐπανέφερε, μετὰ τὶς 25 Ἰανουαρίου 2015, ὁ Ἀλέξης Τσίπρας, ὁ ὁποῖος ἤδη συγκρίνεται μὲ τὸν τριτοκοσμικὸ Οὕγκο Τσάβεζ τῆς Βενεζουέλας.
Χαρακτηριστικὴ εἶναι ἡ ὑποστήριξη ποὺ ἔλαβε ὁ Τσίπρας ἀπὸ τὸν δυτικοευρωπαϊκὸ φασισμὸ πρὶν ἀκόμη ἐκλεγῆ πρωθυπουργὸς καὶ συγκεκριμένα ἀπὸ τὸ Ἐθνικὸ Μέτωπο τῆς Γαλλίας καὶ τὴν Μαρὶν Λὲ Πέν. Μάλιστα ἡ Μαρὶν ἡ ὁποία ὑποστηρίζει μὲ συνέπεια τὸν σιωνισμὸ καὶ τὸ κράτος τοῦ Ἰσραήλ, ἔβαλε τὸν πατέρα της, παραδοσιακὸ ἀντισημίτη καὶ φανατικὸ ἀντικομμουνιστή, νὰ τὴν ἀκολουθήσῃ στὴν ὑποστήριξη ποὺ δίδει στὸν κομμουνιστὴ Τσίπρα. Ἐπιπλέον, τὸ φασιστικὸ Λεπενικὸ κόμμα ὑποστηρίζεται ἀπὸ μεγάλο μέρος τῆς ὁμοφυλοφιλικῆς κοινότητος τῆς Γαλλίας. Ἀλλὰ καὶ τὸ φασιστικὸ βρεταννικὸ κόμμα UKIP τοῦ Nigel Farage ἔδωσε τὴν ὑποστήριξή του στὸν Τσίπρα.
Ἐν μέσῳ λοιπὸν τῆς ἀνόδου καὶ πάλι τοῦ ἐθνικομπολσεβικισμοῦ στὴν Εὐρώπη, τῆς συνθέσεως κομμουνισμοῦ-φασισμοῦ, χωρὶς ἀντισημιτισμὸ καὶ χωρὶς πουριτανικὲς καταδίκες τῆς ὁμοφυλοφιλίας, ἡ Χρυσῆ Αὐγὴ παραμένει ἀπομονωμένη μὲ τὸν ἔντονο ἀντισημιτισμό της ποὺ τὴν καθηλώνει ἀναποφεύκτως σὲ ἀδράνεια, ἐνῷ θὰ ἠδύνατο, ἐὰν κατεδίκαζε ἀπεριφράστως τὸν ἀντισημισμὸ καὶ τὸν ἀντικομμουνισμό, νὰ κυβερνήσῃ κάποτε τὴν Ἑλλάδα, ὅπως προφανῶς θὰ κυβερνήσῃ σὲ μερικὰ χρόνια τὴν Γαλλία, ἡ Λὲ Πέν. Ἡ ἐμμονή τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς στὴν παρωχημένη χιτλερικὴ μορφὴ τοῦ ἐθνικοσοσιαλισμοῦ, ὄχι μόνον τὴν καταδικάζει σὲ μόνιμη ἀποτυχία ἀλλὰ ἀφήνει ἐλεύθερο τὸ πεδίο δράσεως στὸν καπιταλισμὸ τῶν τραπεζῶν ποὺ κατηγορεῖ πὼς εἶναι ἑβραιοκρατούμενο, ἀντὶ νὰ συσπειρωθῇ ἀντισυστημικὰ στὸν ἐθνικομπολσεβικισμό, χέρι μὲ χέρι μὲ τὸν κομμουνισμό. Ὁ Χίτλερ θὰ εἶχε ἐπιτύχει ἐὰν δὲν εἶχε σφάξει τοὺς ὁμοφυλοφίλους τῶν SA καὶ δὲν εἶχε προσπαθήσει νὰ ἐξαφανίσῃ ἕναν ὁλόκληρο λαὸ Ἑβραίων ποὺ δὲν ηὐθύνετο γιὰ τὴν ἀπληστία τῶν τραπεζῶν, ἑβραϊκῶν καὶ μὴ ἑβραϊκῶν.
