Μὲ ἀφορμὴ τὴν σημερινὴ πολιτισμικὴ ἀσθένεια τοῦ ἀραβικοῦ σουννιτικοῦ τζιχαδισμοῦ ποὺ στοχεύει νὰ ἐξαφανίσῃ τὸν δυτικὸ πολιτισμό, κατόπιν τῆς παραμορφώσεως τῆς θεωρίας μου περὶ Ἐνδιαμέσου Περιοχῆς σὲ σύγκρουση πολιτισμῶν, ἀπὸ τὸν μακαρίτη διανοούμενο τοῦ ἀμερικανικοῦ ἰμπεριαλισμοῦ, Σαμουὴλ Χάντινκτον, ἐπιθυμῶ μὲ τοῦτο τὸ ἄρθρο μου νὰ τοποθετήσω τὸ πρόβλημα στὴν σωστὴ ἐπιστημονική του βάση:
Ἡ δυτικὴ ἱστοριογραφία μᾶς εἶχε συνηθίσει, τοὺς δύο τελευταίους αἰῶνες στὴν ἰδέα ὅτι ἡ ἀραβικὴ παρουσία στὴν παγκόσμια ἱστορία, ἀπὸ τὸν Ζ΄ μέχρι τὸν ΙΕ΄ αἰῶνα, ὑπῆρξε θετικὴ ἐπειδὴ μετέφερε στὴν Εὐρασία καὶ τὴν Ἀφρική, καὶ εἰδικὰ στὴν Δυτικὴ Εὐρώπη τὸν ἑλληνισμό. Ἡ παγκοσμιοποίηση τοῦ ἑλληνισμοῦ εἶχε ὁλοκληρωθῆ μὲ ἕναν ἄριστο ἀγγελλιαφόρο: τὸν Ἄραβα.
Ἐὰν θεωρήσουμε ὅτι ἡ παγκόσμια ἱστορία, ἀπὸ τὰ βάθη τῆς προοϊστορίας μέχρι σήμερα εἶναι οὐσιαστικὰ ἡ πορεία τοῦ ἑλληνισμοῦ ἀπὸ τὴν ἀρχικὴ μορφοποίησή του στὴν σημερινὴ ἐπικράτησή του σὲ ὅλην τὴν ἔκταση τοῦ πλανήτου, στὴν διάρκεια τῆς ὁποίας συνέβαλαν ὅλοι οἱ λαοὶ γιὰ νὰ κτίσουν καὶ νὰ ὁλοκληρώσουν αὐτὸ τὸ λαμπρὸ πλανητικὸ οἰκοδόμημα ποὺ ὀνομάζομε ἑλληνισμός, τὰ 900 χρόνια τῆς ἀραβικῆς παρουσίας στὴν ἀνόρθωση αὐτοῦ τοῦ ναοῦ τοῦ πολιτισμοῦ ὑπῆρξε καθοριστική.
Νὰ ἐπισημάνουμε ὅτι ἡ ἀραβικὴ ἐξάπλωση δὲν πραγματοποίηθηκε μόνον στὴν Μέση Ἀνατολή, τὴν Ἀφρικὴ καὶ τὴν Ἱσπανία, ἀλλὰ ἔφθασε καὶ μέχρι τὴν δυτικὴ Κίνα ἀπὸ τὸ Ἀφγανιστὰν καὶ ἀπὸ θαλάσσης, μέχρι τὴν νότιο Κίνα. Παντοῦ ὅπου ἐπάτησαν τὸ πόδι τους οἱ Ἄραβες μετέφεραν τὴν ἑλληνικὴ σκέψη. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ συνεπληρώθη ὁ ἐξελληνισμὸς, ὄχι μόνον τῶν πολιτισμῶν ἀλλὰ καὶ τῶν θρησκειῶν, οἱ ὁποῖες, οὕτως ἤ ἄλλως εἶναι ἄμεσα συνδεδεμένες μὲ τοὺς πολιτισμούς, ὅπως τὸ εἶχε παρατηρήσει ὁ Ἴων Δραγούμης, ὅταν ἔγραφε ὅτι ὁ ἑλληνισμὸς «τύλιξε ἀκόμα καὶ τὴν χριστιανικὴ θρησκεία στὰ δίχτυα του» (Ἴ. Δραγούμης, Ὁ Ἑλληνισμὸς μου καὶ οἱ Ἕλληνες, σ. 160). Προσέθετε δέ: «Ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι τὸ ἴδιο πρᾶγμα. Ἄν ἔπαιρνα ἀπὸ μερικοὺς Ἕλληνες τὴν θρησκεία τους, θὰ γίνονταν ἤ ἄθεοι, ἤ μασόνοι, ἤ δῆθεν φιλόσοφοι ἤ θὰ ἔπαιρναν ἄλλες ἀνόητες πόζες καὶ ἰδέες» (σ. 74).
Ὁ ἐξελληνισμὸς τοῦ Ἰσλὰμ χάρη στοὺς Ἄραβες ἠκολούθησε τὸν ἑξελληνισμὸ τοῦ ζωροαστρισμοῦ, τοῦ βουδδισμοῦ καὶ τοῦ ἰουδαϊσμοῦ. Ὁ ἐξελληνισμένος χριστιανισμὸς ἐπεξετάθη καὶ σὲ ὅλες τὶς χριστιανικὲς αἱρέσεις, ὄχι μόνον τοῦ ῥωμαιοκαθολικισμοῦ. Ὁ ἐξελληνισμένος γερμανοαγγλοσαξωνικὸς προτεσταντισμὸς διέσχισε τὸν Ἀτλαντικὸ καὶ ἐξελλένησε τὴν Ἀμερική. Ὅσο γιὰ τοὺς πολιτισμούς, ὅλοι ὡς πέτρες ἑνὸς οἰκοδομήματος, οἰκοδόμησαν μία πυραμίδα, στὴν κορυφὴ τῆς ὁποίας διεμορφώθη ὁ ἑλληνισμός, ὡς σύνθεση ὅλων τῶν προηγουμένων. Ἔτσι, οἱ Σουμέριοι, οἱ Βαβυλώνιοι, οἱ Αἰγύπτιοι καὶ οἱ ἄλλοι μεγάλοι πολιτισμοὶ τῆς Ἀρχαιότητος συνέβαλαν στὴν ὁλοκλήρωση τῆς πυραμίδος ποὺ κατέληξε ἑλληνική καὶ πλανητική. Κατόπιν δὲ αὐτοῦ ἐξἐπνευσαν. Ὅλοι οἱ λαοὶ τῆς γῆς συνέβαλαν στὸν ἐξελληνισμὸ τῆς οἰκουμένης, γι’ αὐτὸ καὶ ὁ φυλετισμός, ἡ ξενοφοβία, τὸ ἐθνοκράτος, ἡ μοναδικὴ θρησκεία, εἶναι ἀνθελληνικὰ ἑλληνοκτόνα στοιχεῖα. Ἐν συντομίᾳ, τὸ ἐθνοκράτος τῶν
Ἀθηνῶν ἀνεδείχθη ὁ μεγαλύτερος ἐχθρὸς τοῦ ἑλληνισμοῦ.
Μετὰ τὴν ἧττα τοῦ σοσιαλιστικοῦ στρατοπέδου τὸ 1989, οἱ ΗΠΑ ἔμειναν χωρὶς ἀνταγωνιστὴ στὴν διεθνῆ πολιτική, γεγονὸς πολὺ ἐπικίνδυνο γιὰ τὸ καπιταλιστικὸ σύστημα ποὺ χρειάζεται γιὰ νὰ ἐπιβιώσῃ, συνεχῆ ἀνταγωνισμό, στὸ ἐσωτερικὸ τῶν ἐθνῶν, ὅπως καὶ παγκοσμίως. Τὸ «τέλος τῆς Ἱστορίας» θὰ ἐσήμανε καὶ τὸ τέλος τοῦ καπιταλισμοῦ.
Τὸ Ἰσλὰμ τὸ ἐγνώριζε κάλλιστα ἡ Δύση, μέσα ἀπὸ τὰ προηγμένα ἐρευνητικὰ της κέντρα, σὲ ἀντίθεση μὲ τὸ ἑλληνικὸ κρατίδιο ποὺ σὲ αὐτὸν τὸν τομέα, ὅπως καὶ σὲ ὅλα τὰ ἄλλα, εἶχε μεσάνυχτα, παρὰ τὴν χιλιομετρικὴ γειτνίαση μὲ τὴν βασικὴ αὐτὴ θρησκεία. Ἤδη, στὸ δεύτερο ἥμιση τοῦ ΙΘ αἰῶνος, μὲ τὴν ἀποικιακή της ἐξάπλωση στὰ μουσουλμανικὰ ἐδάφη, ἡ Δύση ἀνέπτυξε μία μεγάλη ἕλξη γιὰ τὸ Ἰσλάμ (ὁ Thomas Carlyle, τὸ 1840, ἡρωποίησε τὸν προφήτη Μωάμεθ), ἐπὶ τοῦ ὁποίου ἐπέβαλε ὅπως καὶ στὸν χριστιανισμό, τὴν ἰδεολογικοποίηση τοῦ κοσμικοῦ της πνεύματος. Πρὸ τοῦ τέλους τοῦ ΙΘ΄αἰῶνος, ἡ Δύση διεμόρφωσε τὴν ἰδεολογία τοῦ ἰσλαμισμοῦ, τὴν ὁποία, μετὰ τὴν ἐμφάνιση τοῦ ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ, ἔστρεψε μὲ ἐπιτυχία κατὰ τοῦ κομμουνισμοῦ. Καὶ ἔτσι ἡ Ἀμερικὴ ἐγέννησε στὸ Ἀφγανιστὰν τὸ ἰδεολογικὸ τέρας τῆς ἀλ Κάϊντα, ποὺ ἀπὸ ἀμερικανικὸ σύμμαχο, ἔστρεψε, μετὰ τὸ 1989, κατὰ τοῦ ἑαυτοῦ της, γιὰ νὰ ἀντικαταστήσῃ τὸν ἡττηθέντα ἀντίπαλο τοῦ ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ.
Αὐτὴ ἡ ἐξέλιξη εἶχε δυσάρεστες συνέπειες ὄχι μόνον στὴν ἀλλαγὴ ἀντιμετωπήσεως τῶν μουσουλμάνων ἀλλὰ καὶ τῶν Ἀράβων. Οἱ δυτικοὶ ἀποικιστὲς εἶχαν ἐξοικειωθῆ ἰδίως μὲ τὸν σουννισμό, ἐπειδὴ τὸ μεγαλύτερο μέρος τῶν κτήσεών τους εὑρίσκετο στὰ σουννιτικὰ ἐδάφη (Ἰνδονησία, Ἰνδία-Πακιστάν, Ὀθωμανία-Τουρκία) ἀλλὰ καὶ σὲ ἀραβικά (Βόρειος Ἀφρικὴ καὶ Μέση Ἀνατολή), σὲ σημεῖο μάλιστα νὰ συγχέουν συστηματικὰ τὸ Ἰσλὰμ μὲ τοὺς Ἄραβες. Τοὺς Ἰρανοὺς καὶ τοὺς σιΐτες τοὺς ἐγνωριζαν ὀλιγώτερο. Ὅσο οἱ Δυτικοὶ ἐχρειάζοντο τοὺς σουννῖτες καὶ τοὺς Ἄραβες, ἔπλεκαν τὸ ἐγκώμιό τους. Στὴν ἐποχὴ τοῦ ψυχροῦ πολέμου δὲν ὑπῆρχε εὐρωπαῖος, πλὴν τοῦ Ἕλληνος, ποὺ νὰ ἀντετίθετο στὴν εἴσοδο τῆς σουννιτικῆς Τουρκίας στὴν Εὐρώπη. Ἡ ἐυρωπαϊκὴ τουρκοφιλία ἦταν γενικευμένη. Ὅταν ὅμως ἔπεσε ἡ ΕΣΣΔ καὶ ἡ Ἀμερικὴ ἔστρεψε τὴν ἀλ Κάϊντα ἐναντίον τοῦ ἑαυτοῦ της, ἡ Εὐρώπη ἔγινε ἀντιτουρκικὴ καὶ ἔκλεισε τὴν θύρα της στὴν Τουρκία, ἐνῷ ἡ Ἀμερικὴ ἔσπρωχνε στὸν ἀντιαραβισμό, ἰδιαίτερα δὲ μὲ τὴν κατάκτηση τοῦ Ἰράκ.
Σήμερα τὸ παιχνίδι ὁλοκληρώνεται μὲ τὴν αὐτοκαταστροφὴ τῆς Δύσεως μέσῳ τῆς καταβροχθήσεώς της ἀπὸ τὸν ἰσλαμιστικὸ Φρανκενστάϊν ποὺ ἡ ἴδια κατεσκεύασε γιὰ νὰ πλουτίσουν, μέσῳ τοῦ πολέμου, ἀκόμη περισσότερο οἱ τράπεζές της. Καὶ διερωτᾶται κανείς, ποῖος εἶναι ὁ πλέον ἐπικίνδυνος γιὰ τὴν ἐπιβίωση τοῦ πολιτισμοῦ: Ὁ ισλαμιστικὸς Φράνκενστάϊν ἤ ὁ δημιουργός του, ὁ καπιταλισμός; Ὅσο γιὰ τὴν πλέμπα τοῦ ἑλληνικοῦ κρατιδίου, πέρα βρέχει!
