(Ὁ Μὰρξ ἦταν ἑβραῖος καὶ πολλοὶ ἑβραῖοι στὴν Δύση ἔδωσαν τὴν ζωή τους γιὰ τὴν κοινωνικὴ μαρξιστικὴ ἐπανάσταση. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ στὸν συντηρητικὸ χῶρο ἡ μαρξιστικὴ ἐπανάσταση ἐθεωρήθη ὡς μία ἑβραϊκὴ συνωμοσία καὶ ὑπῆρξε μεγάλη δυσκολία νὰ κατανοηθῇ γιατὶ, μὲ αὐτὸ τὸ σκεπτικό, τὸ μαρξιστικὸ σοβιετικὸ καθεστὼς εἶχε ἐξελιχθῆ, πρὸ τοῦ θανάτου τοῦ Στάλιν τὸ 1953, σὲ μία ἀνθεβραϊκὴ κοινωνία. Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, ὁ ὑπαρξισμὸς τοῦ Σὰρτρ ἐθεωρήθη ἕως καὶ μετὰ τὸν δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ὡς μία ἀντικομμουνιστικὴ καὶ φασιστικὴ ἰδεολογία ἡ ὁποία ἠδύνατο συνεπῶς νὰ ἐξελιχθῆ κανονικὰ σὲ ἀντισημιτισμό. Ἀκόμη καὶ ὅταν ἀργότερα ὁ Σὰρτρ προσεχώρησε στὸν μαρξισμό, τὸ κομμουνιστικὸ κόμμα Γαλλίας ἐκράτησε μία θέση δυσπιστίας πρὸς αὐτὸν καὶ τὸν ἐθεώρησε σωστὰ ὡς τὴν ἔκφραση ἑνὸς ὑπαρξιστικοῦ ἀναρχισμοῦ ποὺ ἔβαζε στὸ ἴδιο τσουβάλι τὸ New Age, τὸν φεμινισμό, τὴν ὁμοφυλοφιλία, τὴν περιβαλλοντολογία καὶ τὴν ἀτομικὴ τρομοκρατικὴ δράση, μὲ ἀποτέλεσμα τὸν ἐλευθεριάζοντα ἀντικομμουνισμὸ τοῦ γαλλικοῦ Μάη τοῦ 1968. Ἐδῶ θὰ ἐπικεντρώσουμε τὴν μελέτη μας στὴν στάση τῶν Μὰρξ καὶ Σὰρτρ ἔναντι τῶν ἑβραίων ποὺ ἀνατρέπουν τελείως τὶς μέχρι τοῦδε ἀντιλήψεις ἐπὶ τοῦ θέματος)
Τὸ παρακάτω κείμενο εἶναι τὸ τμῆμα ποὺ ἀφορᾷ τὸν Μὰρξ τῆς μελέτης μου ποὺ ἐδημοσιεύθη ὑπὸ τὸν τίτλο, “Ὁ ἀντισημιτισμὸς τοῦ Μὰρξ καὶ τὸ φιλοεβραϊκὸ New Age τοῦ Σάρτρ” στὸ τριμηνιαῖο μου περιοδικό “Ἐνδιάμεση Περιοχή”, τεῦχος 38, χειμῶνας 2005-2006, σσ. 3-10.
Τὸ βιβλίο τοῦ Μὰρξ, Τὸ ἑβραϊκὸ ζήτημα
Ὁ παπποὺς τοῦ Κὰρλ Μὰρξ ἦταν ἕνας Γερμανὸς ἑβραῖος ραββῖνος. Ὁ πατέρας τοῦ Μὰρξ ὁ ὁποῖος ὠνομάζετο Hirschel (1782-1838) καὶ ἦταν δικηγόρος ἔγινε προτεστάντης, ἄν καὶ ὁ θεῖος τοῦ Μάρξ, ὁ Σαμουήλ, παρέμεινε ραββῖνος. Ὁ Κὰρλ Μὰρξ ὡς υἱὸς ἀλλαξοπίστου, ἔγινε ὄχι μόνον ἄθεος ἀλλὰ ἀνθεβραῖος, ὅπως τὸ διαπιστώνει κανεὶς σαφῶς ἀπὸ τὸ βιβλίο του, Τὸ ἑβραϊκὸ ζήτημα (1843), στὸ ὁποῖο γράφει: Ὁ ἑβραῖος “μὲ τὸ νὰ ἀπαιτῇ τὴν ἀπελευθέρωσή του ἀπὸ τὸ χριστιανικὸ κράτος ζητᾷ στὸ χριστιανικὸ κράτος νὰ ἀπαρνηθῇ τὶς θρησκευτικὲς του προκαταλήψεις. Ἀλλὰ αὐτὸς, ὡς ἐβραῖος, ἀπαρνεῖται ἆραγε τὶς θρησκευτικές του προκαταλήψεις; Πῶς ἔχει λοιπὸν τὸ δικαίωμα νὰ ζητᾶ ἀπὸ τὸν ἄλλο νὰ παραιτηθῆ ἀπὸ τὴν θρησκεία του;” (Karl Marx, La question juive, Paris, 10/18, 1968, σ. 14).
Ὁ Μὰρξ ὡς ἀνθεβραῖος διέφερε ἀπὸ τὸν Χίτλερ τὸν ἀντισημίτη στὸ ἑξῆς: Ὁ πρῶτος ἤθελε νὰ ἐξαφανίση τὸν ἑβραῖο ὡς πολιτισμικό, θρησκευτικὸ καὶ κοινωνικὸ ὄν, ἐνῷ ὁ Χίτλερ ἤθελε νὰ τὸν ἐξαφανίση ὡς βιολογικὸ ὄν. Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἕνας ἄνθρωπος παύει νὰ εἶναι θρησκευτικὰ ἑβραῖος, ὁ Μὰρξ τὸν ἀποδέχεται, διότι μὲ τὶς σάρκες του ἠμπορεῖ νὰ φτειάξῃ τὸν ἄνθρωπο τῆς ἀρεσκείας του, ἐνῷ γιὰ τὸν Χίτλερ οἱ σάρκες τοῦ πρώην ἑβραίου παραμένουν μολυσμένες βιολογικὰ ἀπὸ τὴν ἑβραϊκή του οὐσία καὶ συνεπῶς πρέπει νὰ ἐξαφανισθῇ βιολογικά. Ὁ Χίτλερ ἐπρέσβευε ὅτι οἱ ἑβραῖοι δὲν δύνανται νὰ γίνουν Ἄριοι, ἔστω καὶ ἄν ἐβαπτίζοντο χριστιανοί. Μὲ ἄλλα λόγια, ὁ Μὰρξ ἐπιζητεῖ τὴν ἐθνοκτονία ἐνῷ ὁ Χίτλερ θέλει τὴν γενοκτονία.
Ὁ Μὰρξ στὴν πραγματεία του, ἀπαντᾷ στὸν πρώην καθηγητή του τῆς Θεολογίας στὸ Βερολῖνο, στὰ χρόνια 1836-1840, τὸν προτεστάντη Bruno Bauer: “Ἄς δοῦμε τὸν πραγματικὸ ἑβραῖο· ὄχι τὸν ἑβραῖο τοῦ Σαββάτου -ὅπως τὸ κάνει ὁ Μπάουερ- ἀλλὰ τὸν καθημερινὸ ἑβραῖο. Μὴ ψάχνωμε τὸ μυστικὸ τοῦ ἑβραίου μέσα στὴν θρησκεία του ἀλλὰ νὰ ψάξωμε τὸ μυστικὸ τῆς θρησκείας μέσα στὸν πραγματικὸ ἑβραῖο. Ποία εἶναι ἡ ἀνίερη οὐσία τοῦ ἑβραίου; Ἡ πρακτικὴ ἀνάγκη, ἡ προσωπικὴ χρησιμότης. Ποία εἶναι ἡ βέβηλη λατρεία τοῦ ἑβραίου; Τὸ ἐμπόριο. Ποῖος εἶναι ὁ βέβηλος Θεός του; Τὸ χρῆμα. Λοιπόν, ὅταν ἀπελευθερωθῆ ἀπὸ τὸ ἐμπόριο καὶ τὸ χρῆμα, συνεπῶς ἀπὸ τὸν πραγματικὸ καὶ πρακτικὸ ἑβραϊσμό, ἡ σημερινὴ ἐποχὴ θὰ ἀπελευθερωθῆ ἡ ἴδια. Μία ὀργάνωση τῆς κοινωνίας ποὺ θὰ καταργοῦσε τοὺς ἀναγκαίους ὅρους τῆς ἐμπορικῆς συναλλαγῆς, καὶ ἐν συνεχείᾳ τὴν δυνατότητα τοῦ ἐμπορίου, θὰ καθιστοῦσε τὴν ὕπαρξη τοῦ ἑβραίου ἀδύνατη”(σ. 49).
Οἱ ἐπικριτὲς στὴν σημερινή κοινωνία ποὺ ἐξεγείρονται κατὰ τοῦ ἀντισημιτισμοῦ καὶ θὰ ἐπιθυμοῦσαν νὰ ἀπαγορεύσουν τὸ θεατρικὸ ἔργο τοῦ Σαίξπηρ, Ὁ ἔμπορος τῆς Βενετίας, ποὺ ἔγραψε τὸ 1594 καὶ ποὺ παρουσιάζει τὸν ἀνέντιμο ἑβραῖο Σάϊλοκ, εἶναι συχνὰ μαρξιστὲς οἱ ἴδιοι! Ἕνας μαρξιστὴς ὅμως ἀποδέχεται τὸ σύνολο τοῦ ἔργου τοῦ Μὰρξ καὶ ἡ ἀνθεβραϊκή του θέση εἶναι τόσο καθαρὴ ποὺ δὲν ἀφήνει περιθώρια γιὰ ἑρμηνεία. Ὁ Μὰρξ ἐχειροκρότει τὴν εἰκόνα τοῦ ἑβραίου ποὺ ἔδιδε ὁ Σαίξπηρ καὶ κατεδίκαζε συλλήβδην τὸν καπιταλισμὸ καὶ τὸν συνεργό του τὸν ἑβραῖο. Πράγματι, ὁ τοκογλύφος Σάϊλοκ ἀπαιτεῖ τὴν σάρκα τοῦ ὀφειλέτη του ἐὰν αὐτὸς ἀδυνατῆ νὰ πληρώση. Ἡ τιμωρία του εἶναι παραδειγματική. Ὁ δόγης κατάσχει τὴν περιουσία τοῦ Σάϊλοκ πρὸς ὄφελος τῆς Βενετίας καὶ τοῦ ὀφειλέτου καὶ τὸν ἐκδιώκει ἀπὸ τὴν πόλη.
Βεβαίως θὰ ἠμπορούσαμε νὰ ξεκινήσουμε μία εἰς βάθος ψυχανάλυση τοῦ Μὰρξ γιὰ νὰ ἐξηγήσουμε τὸν λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο αὐτοαναιρεῖται ὡς ἑβραῖος. Ἀλλὰ γνωρίζουμε πὼς δὲν πρόκειται γιὰ πρωτόγνωρο φαινόμενο. Πολλοὶ ἑβραῖοι στὴν διάρκεια τῆς Ἱστορίας ἠρνήθησαν τὸν ἑαυτό τους. Ἀντισημῖτες ὅπως ἦσαν ὁ Βάγνερ καὶ ὁ Χίτλερ εἶχαν ἑβραϊκὲς καταβολές. Πάντως, μὲ τὸν τρόπο αὐτὸν ὁ Μάρξ, ἄν καὶ βιολογικὰ ἑβραῖος, σώζει τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τὴν βιολογικὴ ἐξαφάνιση στὴν ὁποῖα θὰ τὸν εἶχε ὑποβάλει ὁ Χίτλερ στὰ κρεματόρια, καταστρέφοντας τελείως τὴν κοινωνικὴ ἑβραϊκὴ του οὐσία καὶ ἔτσι σώζοντας ἀπὸ τὸν ἑβραϊσμὸ ὁλόκληρη τὴν κοινωνία. Διὰ τοῦτο καὶ προσθέτει: “Ἡ κοινωνικὴ ἀπελευθέρωση τοῦ ἑβραίου εἶναι καὶ ἡ ἀπελευθέρωση τῆς κοινωνίας ἀπὸ τὸν ἑβραϊσμό” (σ. 56).
Σὲ οἱαδήποτε χώρα ἐὰν σήμερα κάποιος ἱσχυρισθῆ ὅτι ὁ ἑβραῖος διοικεῖ τὸν κόσμο μέσῳ τοῦ χρήματος καὶ τῶν τραπεζῶν καὶ ὅτι ἀντιπροσωπεύει μία παγκόσμια δύναμη, σίγουρα θὰ κατηγορηθῇ ὅτι διαδίδει “φιλολογία μίσους” καὶ θὰ εἶναι ὑπόλογος στὴν δικαιοσύνη τῆς χώρας του, εἰδικὰ στὴν Δύση ὅπου ὑπὸ τὴν πίεση τοῦ ἑβραϊκοῦ στοιχείου σχεδὸν ὅλα τὰ κράτη ἔχουν συμπεριλάβει στὴν νομοθεσία τους ἀπαγόρευση τῆς λεγομένης ἀπὸ τοὺς Ἀγγλοσάξωνες hate literature, στὴν οὐσία ἀπαγόρευση οἱασδήποτε κριτικῆς εἰς βάθος κατὰ τῶν ἑβραίων (καὶ δευτερευόντως κατὰ τῶν μαύρων καὶ τῶν ὁμοφυλοφίλων) ἀλλὰ περιέργως ὄχι κατὰ τῶν Ἑλλήνων, τῶν Γάλλων, τῶν Ἀράβων, τῶν ῥωμαιοκαθολικῶν ἤ τῶν ἑλληνορθοδόξων, τῶν μουσουλμάνων κλπ. Κάτι τέτοιο συνέβει μὲ ἕναν ἀπὸ τοὺς μεγαλυτέρους Γάλλους διανοουμένους, τὸν Roger Garaudy, τὸν ὁποῖο ἡ γαλλικὴ δικαιοσύνη καὶ ὁ γαλλικὸς τύπος ἐξευτέλισαν, ἀμφισβητῶντας ἀκόμη καὶ τὴν ἐπιστημονική του ἰδιότητα, μὲ ἀφορμὴ τὴν ἔκδοση, τὸ 1996, τοῦ βιβλίου του Les mythes fondateurs de la politique israélienne (“Οἱ ἱδρυτικοὶ μῦθοι τῆς ἰσραηλινῆς πολιτικῆς”). Ὁ περίφημος αὐτὸς πανεπιστημιακὸς φιλόσοφος εἶχε γίνει γνωστὸς μὲ τὴν διδακτορική του διατριβὴ στὴν Σορβόννη, ποὺ ἔφερε τὸν τίτλο Le matérialisme dialectique (“ὁ διαλεκτικὸς ὑλισμός”) , ἡ ὁποία εἶχε σημαδεύσει τὴν γαλλικὴ ἐπιστημονικὴ σκέψη. Ἦταν σὰν νὰ εἴχαμε ἀρνηθῆ τὴν ἀξία τοῦ Σαίξπηρ ὡς συγγραφέως μὲ τὴν δικαιολογία ὅτι ἦταν ἀντισημίτης.
Τὸ ἴδιο συνέβη καὶ μὲ τὸν πρωθυπουργὸ ἐπὶ 22 ὁλόκληρα χρόνια τῆς Μαλαισίας (ἀπὸ τὸ 1981) τὸν Dr. Mahathir Mohamad. Πράγματι, στὶς 16 Ὀκτωβρίου 2003, σὲ λόγο του εἶπε: “Σήμερα οἱ ἑβραῖοι διοικοῦν τὸν κόσμο μέσῳ πληρεξουσίου. Βάζουν ἄλλους νὰ πολεμοῦν καὶ νὰ πεθαίνουν γι’αὐτούς… Ἔχουν τώρα ὑπὸ τὸν ἔλεγχό τους τὰ πλέον ἰσχυρὰ κράτη καὶ αὐτὴ ἡ μικροσκοπικὴ κοινωνία ἔχει γίνει παγκοσμία δύναμις”. Καὶ οἱ Ἄγγλοι, κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ πολέμου τῆς Κριμαίας κατὰ τῶν Ρώσων, τὸ 1854, ἐχρησιμοποίησαν τὰ κορμιὰ τῶν γαλλικῶν στρατιωτικῶν δυνάμεων γιὰ νὰ ὑποστηρίξουν τὰ βρεταννικὰ συμφέροντα. Στὸν ΙΓ΄ αἰῶνα οἱ Βενετοὶ ἐχρηματοδότησαν τὴν Τετάρτη Σταυροφορία κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ὁποίας τὸ ἄνθος τῶν Γάλλων ἱπποτῶν ἐξηφανίσθη στὸν πόλεμο γιὰ νὰ ἐπιτραπῇ στὴν μικροσκοπικὴ Δημοκρατία τῶν Δόγηδων νὰ ἀρπάξη τὰ πλούτη τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας καὶ νὰ μεταφέρη ὅλο τὸ χρυσὸ ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη στὴν Βενετία. Εἶναι αὐτονόητο ὅτι ὁ ἱστορικὸς ἔχει τὴν ὑποχρέωση νὰ παρουσιάσῃ καὶ νὰ ἑρμηνεύσῃ τὴν Ἱστορία, ἔστω καὶ ἄν μερικὲς φορὲς κάνει λάθη, χωρὶς ὅμως νὰ κατηγορηθῇ ὅτι εἶναι ἐχθρὸς τῆς Ἀγγλίας ἤ τῆς Βενετίας!
Μόλις ὁ πρωθυπουργὸς τῆς Μαλαισίας ἐτελείωσε τὸν λόγο του, στὴν Ἀμερική, στὴν Εὐρώπη καὶ στὴν Αὐστραλία, πολιτικοὶ καὶ μέσα μαζικῆς ἐνημερώσεως ἐξεσηκώθησαν κατηγορῶντας τον γιὰ ἀντισημιτισμό, κάτι ποὺ ἀπεδείκνυε πὼς ἡ διαπίστωσή του ἦταν σωστή. Ὅμως, ἐὰν εἶχε εἰπῆ τὸ ἴδιο γιὰ τοὺς Ἕλληνες ἤ τοὺς Ἰταλούς, οὐδεὶς στὴν Δύση θὰ διεμαρτύρετο, ἁπλῶς διότι οἱ ὁμάδες πιέσεως στὴν Οὐασιγκτῶνα, στὴν Ἑλλάδα ἤ τὴν Ἰταλία εἶναι -καὶ δυστυχῶς γι’ αὐτές- πολὺ ὀλιγώτερο ἰσχυρὲς ἀπὸ τὶς ἰσραηλινές.
Καιρὸς εἶναι γιὰ τοὺς μαρξιστὲς νὰ ἐπανορθώσουν τὰ πράγματα· διότι 160 χρόνια ἐνωρίτερα ὁ ἑβραῖος Μὰρξ εἶχε γράψει στὸ σχετικὸ βιβλίο του ἀκόμη χειρότερα λόγια γιὰ τὸν λαό του: “Ὁ ἐβραῖος ἀπηλευθερώθη μὲ ἑβραϊκὸ τρόπο, ὄχι μόνον θέτοντας ὑπὸ τὸν ἔλεγχό του τὴν ἀγορὰ τοῦ χρήματος ἀλλὰ καὶ διότι χάριν αὐτοῦ καὶ διὰ μέσου αὐτοῦ, τὸ χρῆμα ἔγινε μία παγκοσμία δύναμις καὶ τὸ πρακτικὸ μυαλὸ τῶν ἑβραίων ἔγινε τὸ πρακτικὸ μυαλὸ τῶν χριστιανικῶν λαῶν. Οἱ ἑβραῖοι ἀπηλευθερώθησαν στὸ σημεῖο ποὺ οἱ χριστιανοὶ ἔγιναν ἑβραῖοι… Ἡ οὐσιαστικὴ κυριαρχία τοῦ ἰουδαϊσμοῦ ἐπὶ τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου ἐπῆρε στὴν Βόρειο Ἀμερικὴ μίαν φυσικὴ ἔκφραση ἀπολύτως σαφῆ: ἡ ἀναγγελία τοῦ Εὐαγγελίου, τὸ θρησκευτικὸ κήρυγμα, μετετράπησαν σὲ ἐμπορικὸ προϊόν”(σ.50-51).
Αὐτὴ ἡ περίεργη παρατήρηση ὅτι οἱ χριστιανοὶ ἔγιναν ἑβραῖοι, δηλαδὴ ὅτι τὰ ἐλαττώματα τῶν ἑβραίων ἐξέβαψαν ἐπὶ τῶν χριστιανῶν καὶ συνεπῶς ὅτι οἱ χριστιανοὶ ἔγιναν ἕνα μὲ τοὺς ἑβραίους, ἀφορᾷ μόνον τοὺς προτεστάντες ἀγγλοσάξωνες, ἕνα κρᾶμα ποὺ τὸ εἶχε ἐπίσης διαπιστώσει ὁ ἑβραῖος Βενιαμὴν Ντισραέλι, ὁ ὁποῖος εἶχε γίνει ἀγγλικανὸς καὶ ὁ ὁποῖος ἔζησε τὴν ἰδία ἐποχὴ μὲ τὸν Μάρξ. Ὁ Μὰρξ ἐξηγεῖ: “Οἱ θρησκευτικοὶ καὶ πολιτικῶς ἐλεύθεροι κάτοικοι τῆς Νέας Ἀγγλίας, μᾶς λέγει φέρ’ εἰπεῖν ὁ συνταγματάρχης Χάμιλτον, εἶναι ἕνα εἶδος Λαοκόωνος ποὺ δὲν κάνει τὴν παραμικρὴ προσπάθεια γιὰ νὰ ἀπελευθερωθῆ ἀπὸ τὰ φίδια ποὺ τὸν περισφίγγουν. Ὁ Μαμμωνὰς εἶναι τὸ εἴδωλό τους ποὺ λατρεύουν ὄχι μόνον μὲ τὰ χείλη τους ἀλλὰ μὲ ὅλην τὴν δύναμη τοῦ κορμιοῦ τους καὶ τοῦ μυαλοῦ τους. Ἡ γῆ εἶναι γι’ αὐτοὺς μόνον ἕνα χρηματιστήριο καὶ εἶναι πεπεισμένοι πὼς δὲν ἔχουν ἄλλον προορισμὸ σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο ἀπὸ τοῦ νὰ γίνουν πλουσιώτεροι ἀπὸ τοὺς γείτονές τους. Τὸ ἐμπόριο κατεβρόχθισε ὅλες τὶς σκέψεις τους” (σ. 50-51).
Ὁ Ἄγγλος πρωθυπουργὸς τό 1868, ὁ Ντισραέλι ποὺ ἔγινε λόρδος Beaconsfield (1804-1881), τὸν ὁποῖον ὁ πατέρας του εἶχε κάνει ἀγγλικανὸ χριστιανό σἐ ἡλικία 13 ἐτῶν, κάτι ποὺ τοῦ ἐπέτρεψε νὰ σταδιοδρομήση στὴν πολιτική, ἐφ’ὅσον ἡ χειραφέτηση τῶν ἑβραίων στὴν Μεγάλη Βρεταννία ἐπετεύχθη μόνον τὸ 1858, ἦταν καὶ μυθιστοριογράφος. Τὸ 1844-46, δηλαδὴ ἕνα χρόνο μετὰ τὴν συγγραφὴ τοῦ βιβλίου τοῦ Μὰρξ γιὰ τὸ ἑβραϊκὸ ζήτημα, ὁ Ντισραέλι ἔγραψε τρία μυθιστορήματα ὑπὸ μορφὴν τριλογίας μὲ τοὺς ἑξῆς τίτλους, Coningsby, Sybil καὶ Tancred, βασισμένα σὲ ἕνα ταξίδι ποὺ εἶχε κάνει στὴν Παλαιστίνη τὸ 1831. Ὑπεστήριζε αὐτὸ ποὺ ὠνόμαζε τὴν ἑβραϊκὴ φυλὴ ἡ ὁποία εἶχε ἐμπλουτίσει τὸν χριστιανισμό: “Ὁ χριστιανισμὸς εἶναι ὁ τέλειος ἑβραϊσμός”, ἔγραφε. Προσέθετε πὼς ὁ ἑβραϊσμὸς ἦταν μία κυρία πηγὴ τοῦ βρεταννικοῦ πολιτισμοῦ. Καὶ ἐσυνέχιζε λέγοντας πὼς ὁ μεγάλος ἐχθρὸς τῶν Σημιτῶν ἦσαν οἱ Γάλλοι.
Ἡ στενὴ σχέση μεταξὺ τοῦ ἑβραίου καὶ τοῦ Ἀμερικανοῦ ἐκφράζεται ὡς ἑξῆς ἀπὸ τὸν Μάρξ: “Ἡ ἀναμφισβήτητη ὑπεροχὴ τοῦ ἑβραϊσμοῦ ἐπὶ τοῦ χριστιανικοῦ κόσμου ἐπῆρε στὴν Βόρειο Ἀμερικὴ αὐτὴν τὴν φυσικὴ καὶ ἀπολύτως καθαρή ἔκφραση: ἡ ἀναγγελία τοῦ Εὐαγγελίου, τὸ θρησκευτικὸ κήρυγμα, μετετράπησαν σὲ ἐμπορικὸ προϊόν…Στὰ μάτια πολλῶν ἡ ἱεροσύνη εἶναι μία πραγματικὴ βιομηχανικὴ σταδιοδρομία” (σ.51). Ὁ Μὰρξ θεωρεῖ πὼς ἡ παγκοσμία καπιταλιστικὴ κοινωνία εἶναι μία ἑβραϊκὴ κοινωνία: “Εἶναι ἀπὸ μέσα ἀπὸ τὰ ἰδικά της σπλάχνα ποὺ ἡ ἑβραϊκὴ κοινωνία ἀναπαράγει συνεχῶς τὸν ἑβραῖο”(σ. 52). Ἐξευτελίζει δὲ καὶ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη ποὺ εἶναι κοινὸ κτῆμα μὲ τὸν χριστιανισμό, παρατηρῶντας: “Ποία ἦταν ἡ βάση τῆς ἑβραϊκῆς θρησκείας; Ἡ πρακτικὴ ἀνάγκη, ὁ ἐγωϊσμός… Τὸ χρῆμα εἶναι ὁ φθονερὸς θεὸς τοῦ Ἰσραήλ, ἔναντι τοῦ ὁποίου οὐδεὶς ἄλλος θεὸς δύναται νὰ ὑπάρξη… Ὁ θεὸς τῶν ἑβραίων ἐκκοσμικεύθη καὶ ἔγινε ὁ παγκόσμιος θεός. Τὸ συνάλλαγμα, ἰδοὺ ὁ πραγματικὸς θεὸς τοῦ ἑβραίου. Ὁ θεός του εἶναι μία ἀπατηλὴ συναλλαγματικὴ… Αὐτὸ ποὺ περιέχεται στὴν ἑβραϊκὴ θρησκεία σὲ ἀφηρημένη μορφή, ἡ περιφρόνηση τῆς θεωρίας, τῆς τέχνης, τῆς ἱστορίας, τοῦ ἀνθρώπου ὡς αὐτοσκοπός, εἶναι ἡ πραγματικὴ καὶ ἐνσυνείδητη ἄποψη, ἡ ἀρετὴ τοῦ ἀνθρώπου τοῦ χρήματος…Ἡ γυναῖκα μετατρέπεται σὲ ἐμπόρευμα. ἡ χιμαιρικὴ ἐθνότης τοῦ ἑβραίου εἶναι ἡ ἐθνότης τοῦ ἐμπόρου, τοῦ ἀνθρώπου τοῦ χρήματος… Ὁ ἰουδαϊσμὸς δὲν ἠμποροῦσε νὰ δημιουργήσῃ ἕναν νέο κόσμο. Τὸ μόνο ποὺ ἠδυνήθη νὰ κάνη ἦταν νὰ φέρη μέσα στὸν χῶρο τῆς ἐπιρροῆς του ὅλες τὶς ἄλλες δημιουργίες… Τὸ ἀποκορύφωμα τοῦ ἰουδαϊσμοῦ εἶναι ἡ τελειότης τῆς ἀστικῆς κοινωνίας ἀλλὰ ἡ ἀστικὴ κοινωνία δὲν δύναται νὰ φθάση στὴν τελειότητά της παρὰ μόνον στὸν χριστιανικὸ κόσμο… Ὁ χριστιανισμὸς προέρχεται ἀπὸ τὸν ἰουδαϊσμὸ καὶ κατήντησε νὰ ἐπανέλθη στὸν ίουδαϊσμό. Ἐξ ὁρισμοῦ, ὁ χριστιανὸς εἶναι ὁ ἑβραῖος ποὺ ἀσχολεῖται μὲ τὴν θεωρία. Συνεπῶς ὁ ἑβραῖος εἶναι ὁ πρακτικὸς χριστιανός· καὶ ὁ πρακτικὸς χριστιανὸς ἐπανέκαμψε στὸν ἰουδαϊσμό” (σ.52-54).
Οἱ μαρξιστὲς προσεπάθησαν νὰ ἀποκρύψουν τὸ φοβερὸ αὐτὸ κείμενο τοῦ ἱδρυτοῦ τοῦ μαρξισμοῦ κατὰ τῶν ἑβραίων διότι ἡ βάση τῆς ἀνθεβραϊκῆς ἐπιχειρηματολογίας τοῦ ἐθνικοσοσιαλισμοῦ ὑπάρχει αὐτούσια στὴν μελέτη αὐτή. Μόνον τὸ προσωπικὸ μῖσος τοῦ Χίτλερ κατὰ τοῦ μαρξισμοῦ, ἐπειδὴ ἡ ἰδεολογία αὐτὴ προωθοῦσε τὴν πάλη τῶν τάξεων, τὸν ἀπέτρεψε νὰ τὸ δώση ὡς ἐγχειρίδιο στὰ τάγματα τῶν SS. Ἐπειδὴ τὰ γραπτὰ τοῦ Μὰρξ εἶχαν τεραστία ἐπιρροὴ στὴν Ἱστορία τοῦ κόσμου στὸν Κ΄ αἰῶνα, ἠμποροῦμε νὰ βεβαιώσουμε ὅτι ἡ ἠθικὴ εὐθύνη τοῦ ἑβραϊκοῦ ὁλοκαυτώματος βαρύνει τοὺς ὤμους του.
Ἀκόμη πιὸ περίεργη μᾶς φαίνεται ἀναδρομικὰ ἡ ἀντιδικία μέχρι ἐξοντώσεως τῶν δύο κλάδων τοῦ σοσιαλιστικοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ, τοῦ φασισμοῦ καὶ τοῦ κομμουνισμοῦ ποὺ τελικὰ ὡφέλησε τὸν καπιταλισμό, ὁ ὁποῖος ἐπεβίωσε τῶν δύο θανασίμων ἐχθρῶν του, διχάζοντας τους καὶ καταστρέφοντάς τους τὸν ἕνα μετὰ τὸν ἄλλο, τὸν φασισμὸ τὸ 1945 καὶ τὸν κομμουνισμὸ τὸ 1989. Ἡ ἐντυπωσιακὴ ἐπιστροφὴ ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας τοῦ ἐθνικομπολσεβικισμοῦ τῆς δεκαετίας τοῦ 1920, ὅπου ξανασμίγουν φασισμὸς καὶ κομμουνισμός, θὰ ἔχη ὡς κοινὸ σημεῖο ἀναφορᾶς τὸν ἀνθεβραϊσμὸ τοῦ Μάρξ, πόσο μᾶλλον ποὺ ὁ ἀνθεβραϊσμὸς αὐτὸς ἔχει ἐξαπλωθῆ πλέον σὲ ὅλον τὸν Τρίτο Κόσμο. Ὁ ἀνθεβραϊσμὸς ὅμως εἶναι ἡ ἀχίλλειος πτέρνα τοῦ ἐθνικομπολσεβικισμοῦ καὶ μόνον ἐὰν τὸν ξεπεράση θὰ δυνηθῆ νὰ θριαμβεύση ἐπὶ μακρῶν, διότι καὶ ὁ Χίτλερ καὶ ὁ Στάλιν τελικῶς ἡττήθησαν λόγῳ ἀντισημιτισμοῦ.
