Ὑπενθυμίζω ὅτι τρεῖς εἶναι οἱ βασικὲς ἰδεολογίες τῶν κοινωνιῶν, ἡ κάθε μία ἀπὸ τὶς τρεῖς σχετιζομένη μὲ μία ἀπὸ τὶς τρεῖς βασικὲς κοινωνικὲς τάξεις: Ὁ φιλελευθερισμός, ἰδεολογία τῆς ἀστικῆς (μεγαλοαστικῆς) τάξεως, ὁ σοσιαλισμὸς-κομμουνισμός, ἰδεολογία τῆς ἐργατικῆς τάξεως καὶ τέλος, ὁ φασισμός, ἰδεολογία τῆς μικροαστικῆς τάξεως (τῶν ἀποκαλουμένων μικρομεσαίων ίδιοκτητῶν: ἀγρότες στὴν ὕπαιθρο καὶ μικροἐπιχειρηματίες, μικρομαγαζάτορες στὶς πόλεις). Ὅλοι οἱ ἄλλοι “ισμοί” εἶναι ἁπλῶς παραφυάδες τῶν τριῶν αὐτῶν βασικῶν ἰδεολογιῶν.
Στὸ κλασσικὸ πλέον βιβλίο μου ποὺ φέρει τὸν τίτλο, “Ἡ τρίτη ἰδεολογία καὶ ἡ Όρθοδοξία” (ἐκδόσεις Βιβλιοπωλείου τῆς Ἑστίας, 1998) ἔθεσα τὶς βάσεις τοῦ ἐπιστημονικοῦ φασισμοῦ, σὲ σχέση μὲ τὸν οὐτοπικὸ φασισμό, μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ποὺ ὁ Κάρολος Μὰρξ ἔθεσε τὶς βάσεις τοῦ ἐπιστημονικοῦ σοσιαλισμοῦ (κομμουνισμοῦ) σὲ σχέση μὲ τὸν οὐτοπικὸ σοσιαλισμό.
Πράγματι, ὁ οὐτοπικὸς σοσιαλισμὸς ἦταν πολὺ παλαιότερος ἀπὸ αὐτὸν τοῦ ΙΘ΄ αἰῶνος εἰς τὸν ὁποῖο ἀπηυθύνετο ὁ Μάρξ καὶ εἶχε κοινὰ σημεῖα μὲ τὸν οὐτοπικὸ φασισμό. Ἤδη, στὴν Ἀρχαιότητα, πρωταρχικὸ ῥόλο στὴν ἐξάπλωση τῶν οὐτοπικῶν κομμουνιστικῶν ἰδεῶν εἶχε παίξει ἡ φιλοσοφικὴ σχολὴ τῶν Στωϊκῶν, στὸν Γ΄ αἰῶνα π.Χ. ποὺ εἶχε ἱδρύσει ὁ Ζήνων, καταγόμενος ἀπὸ τὸ Κίτιο τῆς Κύπρου (333-264 π.Χ.). Τὴν ἀνθρώπινη κοινότητα τοῦ Ζήνωνος τὴν συνέθεταν οἱ «ἀστασιαστοί», ποὺ δὲν ἐστασίαζαν διότι εἶχαν ἐπιτύχει τὴν ἁρμονία μία ἀταξικῆς κοινωνίας, χωρὶς πλουσίους καὶ πτωχούς, ἐπιστρέφοντας στὴν φυσικὴ κατάσταση τῆς ἀνθρωπότητος ποὺ τόσο ἐξύμνησε καὶ ἐνοστάλγησε πρὸ τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως ὁ Ῥουσσώ. Ὁ Ζήνων ἐξῆρε τὴν ἀρετὴ ὡς τὸ ὑψηλότερο ἀγαθὸ τοῦ ἀνθρώπου. Οἱ ἰδέες τοῦ Ζήνωνος δὲν ἦσαν καθόλου περιθωριακές, οὔτε ἀνεφάρμοστες ὅπως ἐπαναλαμβάνεται συχνά. Εἶχαν τεραστία διάδοση στὸν ἑλληνιστικὸ καὶ ῥωμαϊκὸ χῶρο, καὶ ἐπηρέασαν καὶ τὴν ἄνοδο τοῦ χριστιανισμοῦ.
Ὁ Ζήνων, παλαιστινιακῆς (φοινικικῆς) προελεύσεως ἦταν ἕνας μεταμελημένος ἔμπορος στὴν δυτικοανατολικὴ γεωπολιτικὴ ἐμπορικὴ παράλληλο τοῦ Αἰγαίου ὁ ὁποῖος κατέληξε στὸν Πειραιᾶ, ἐγνώρισε τὴν σκέψη τοῦ Σωκράτους, ἔζησε ὡς ἀναρχικὸς χίππης καὶ τοῦ ὁποίου ἡ συμπεριφορά ἐξηλίχθη σὲ ἀριστοκρατικὴ, σύνηθες φαινόμενο, στοὺς κομμουνιστές ὅλων τῶν ἐποχῶν (ὅπως ὁ Μάρξ ποὺ ἀπεχθάνετο τὴν ἠλιθιότητα τῆς ἀγροτικῆς ὑπαίθρου). Καταργεῖ τὸ χρῆμα καὶ τὰ δικαστήρια. Ἡ ἰσότης τῶν φύλων ποὺ ἐπροπαγάνδιζε ἔπρεπε νὰ φθάνη μέχρι καὶ τὴν κοινὴ ἐνδυμασία γιὰ τὸν ἄνδρα καὶ τὴν γυναῖκα. Οἱ στωϊκοὶ ὄχι μόνον δὲν ἐπρέσβευαν ἀποχώρηση ἀπὸ τὴν κοινωνία, ἀλλὰ ἀντιθέτως ἐνεπλέκοντο στὴν πολιτικὴ καὶ τὴν ἐπαναστατικὴ δράση γιὰ νὰ ἀλλάξουν τὴν κοινωνικὴ δομή. Ἡ ἀριστοκρατικὴ ὑφὴ τοῦ οὐτοπικοῦ κομμουνισμοῦ ἐξεφράσθη ἔντονα ὅταν ὁ Ῥωμαῖος αὐτοκράτωρ Μᾶρκος Αὐρήλιος Ἀντωνίνης συνέγραψε ἕνα ἀπὸ τὰ κλασσικὰ πονήματα τῆς στωϊκῆς φιλοσοφίας. Σημειωτέον ὅτι ὁ Μᾶρκος Αὐρήλιος, ὅπως προηγουμένως καὶ ὁ Ἆγις ὁ Δ΄ τῆς Σπάρτης, ποτὲ δὲν ἠθέλησε πραγματικὰ νὰ βασιλεύση ἄν δὲν ἠμποροῦσε νὰ χρησιμοποιήση τὴν ἰσχύ του γιὰ νὰ πραγματοποιήση τὶς μεταρρυθμίσεις του. Ὁ στωϊκισμὸς τοῦ Ζήνωνος ἦταν μῖγμα κομμουνισμοῦ, ἀναρχισμοῦ καὶ διαρκοῦς ἐπαναστάσεως ποὺ σήμερα θὰ ἦταν πιὸ κοντὰ στὸν ἐθνικοσοσιαλισμό-φασισμὸ παρὰ στὸν ἐπιστημονικὸ σοσιαλισμὸ τοῦμαρξισμοῦ λενινισμοῦ. Στὸ θέμα τῆς θρησκείας, ὅπως καὶ οἱ ἐθνικοσοσιαλιστές, οἱ στωϊκοὶ δὲν ἦσαν ἄθεοι ἀλλὰ λάτρεις τῆς φύσεως ὑπὸ μορφὴν πανθεϊστικῆς θρησκείας. Τὴν ὑπεράνω δύναμη τὴν ὀνόμαζαν «πῦρ τεχνικόν», δηλαδὴ δημιουργικὸν πῦρ.
Ὁ πνευματικὸς πατέρας τοῦ Ἄγιδος Δ΄, ὁ Σφαῖρος ὁ Βορυσθενίτης ἦταν στωϊκός, συνεπῶς κομμουνιστής. Ἡ ἀριστοκρατικὴ ὑφὴ τῆς κομμουνιστικῆς ἰδεολογίας ἐπαληθεύεται ἀκόμη καὶ μὲ τὴν ἐπιρροὴ ποὺ ὁ στωϊκισμὸς εἶχε στὴν Ἀλεξάνδρεια ὅταν, τὸ 230 π.Χ. ὁ Πτολεμαῖος Γ΄ ὁ Εὐργέτης προσεκάλεσε τὸν Σφαῖρο στὴν Ἀλεξάνδρεια, ὁ ὁποῖος καὶ ἐδίδαξε τὴν στωϊκὴ φιλοσοφία στὴν αὐλὴ τοῦ Πτολεμαίου. Ὁ Μὰρξ τὸ 1848 εἶχε ἐντοπίσει ἕναν «φεουδαλικὸ σοσιαλισμὸ» τῶν ἀριστοκρατῶν οἱ ὁποῖοι τὴν νύκτα τῆς 4ης Αὐγούστου 1789 (la nuit du 4 Août), σὲ μία ἔξαρση γενναιοδωρίας μὲ δάκρυα στὰ μάτια, εἶχαν ψηφίσει στὴν γαλλικὴ ἐπαναστατικὴ βουλὴ τὴν πλήρη κατάργηση τῶν προνομοίων τους πρὸς ὄφελος τῶν ἀγροτῶν, ὑπὸ τὴν ἐπιρροὴ τῶν ἰδεῶν τῶν φιλοσόφων. Ὁμοίως, ὁ Ἆγις Δ΄, ἐκτὸς τῆς διδασκαλίας τοῦ Λυκούργου, ἔπλεε ἐν μέσῳ ποικίλων κομμουνιστικῶν θεωριῶν τῆς ἐποχῆς του.
Στὸ βιβλίο μου λοιπὸν, “Ἡ τρίτη ἰδεολογία”(δηλαδὴ ὁ φασισμὸς) στὸ κεφάλαιο, “Τὸ φασιστικὸ μοντέλο”, παρουσιάζω τὰ γνωστὰ πλέον διεθνῶς 13 σημεῖα (σσ. 239–253) ἰδικῆς μου ἐπινοήσεως (βλέπε Wikipedia, Definitions of Fascism) γιὰ τὰ ὁποῖα τρόπον τινὰ κατέχω τὸ copyright, ποὺ ὁρίζουν τὸν ἐπιστημονικὸ φασισμὸ σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν οὐτοπικὸ φασισμό. Εἶναι τελείως ἀνώφελο νὰ ἱσχυρίζεται κανεὶς ὅτι ὑπάρχουν πάμπολλα ξένα βιβλία ποὺ ἀσχολοῦνται μὲ τὸν φασισμό, ἐφ΄ὅσον ἡ ἰδική μου μελέτη ἀνεγνωρίσθη διεθνῶς ὡς μοναδικὴ γιὰ τὸν ὁρισμὸ τοῦ ἐπιστημονικοῦ φασισμοῦ.
Τὸ πρόβλημα ποὺ παραμένει λοιπὸν εἶναι γιατί, ἐφ’ὅσον ἡ μικροαστικὴ τάξη εἶναι ἡ πολυπληθέστερη στὴν κοινωνία, δὲν ἐπιβάλλεται ὁ φασισμὸς ὡς ὁ πλέον δημοκρατικὸς καὶ ἀντιθέτως συμπιέζεται στὶς συμπληγάδες πέτρες φιλελευθερισμοῦ-κομμουνισμοῦ. Ἡ ἀπάντηση εἶναι ὅτι μέχρι στιγμῆς πουθενὰ δὲν ἐπεβλήθη ὁ ἐπιστημονικὸς φασισμὸς καὶ τὰ φασιστικὰ κινήματα συνεχίζουν νὰ πλέουν στὸν ὠκεανὸ τοῦ οὐτοπικοῦ φασισμοῦ.
