Τελευταῖα στὸν ἑλληνικὸ τύπο ἐπανεμφανίσθη ὁ μῦθος ὅτι μετὰ τὸ 1974 ὁ καραμανλισμὸς καὶ ἰδίως ὁ ἀνδρεϊσμὸς εἶχαν μετατρέψει σὲ Σοβιετία τὴν Ἑλλάδα καὶ μάλιστα ἐδημοσιεύθη καὶ ἑλληνικὴ σημαία μὲ τὸ σφυροδρέπανο στὴν θέση τοῦ σταυροῦ! Πλήρης ἡ ἰδεολογικὴ σύγχυση προερχομένης ἀπὸ τὴν ἀποκαλουμένη λαϊκὴ δεξιά. Εἶναι συνεπῶς σημαντικὸ νὰ βάλουμε τὰ πράγματα στὴν θέση τους πρὸς ἐνημέρωσιν τοῦ μέσου Ἕλληνος:
1 – Ὁ ἑλληνικὸς χαρακτήρας εἶναι πράγματι νησιωτικός, θαλασσινός, μικροαστικός, καὶ ἀντιπροσωπεύεται ἀπὸ τὸν ἀτομισμὸ τοῦ δημιουργικοῦ ἐφοπλιστικοῦ δαιμονίου σὲ σχέση μὲ τὸν συγκεντρωτικὸ ἠπειρωτισμὸ τῶν Σλαύων καὶ τῶν Κινέζων ποὺ ἐνισχύει τὴν δημοσιοϋπαλληλικὴ νοοτροπία. Ἀλλά, συνάμα, στὸν Ἕλληνα ἐλλοχεύει ὁ ἀλληλεγγυισμός, ἀπὸ τὴν Ἀγορὰ τῆς ἀρχαίας πόλεως μέχρι τὸ σημερινὸ Ὀρθόδοξο κοινόβιο.
2 – Ὁ μαρξισμός-λενινισμός ποὺ ἐδημιούργησε τὴν Σοβιετικὴ Ἕνωση δὲν ἔχει καμμία οὐσιατικὴ σχέση μὲ τὸν γραφειοκρατισμό-δημοσιοϋπαλληλισμὸ ποὺ πράγματι ἀνεπτύχθη ἐπὶ Στάλιν λόγῳ τῆς ἀδυναμίας νὰ κυβερνηθῇ συγκεντρωτικὰ μία τεραστία σὲ ἔκταση χώρα. Δηλαδή, ἡ γραφειοκρατία εἶναι μία παλαιὰ ἀσθένεια στὴν καπιταλιστικὴ Ἀγγλία τοῦ ΙΘ΄αἰῶνος, ὅπως καὶ στὴν σοσιαλιστικὴ Σοβιετία τοῦ Κ΄αἰῶνος, ἀσθένεια ποὺ ἐνεφανίσθη καὶ στὰ φασιστικὰ συγκεντρωτικὰ καθεστῶτα τῆς Ῥώμης καὶ τοῦ Βερολίνου, ἀσχέτως ἐὰν οἱ Ἰταλοὶ ὅπως καὶ οἱ Ἕλληνες εἶναι θαλάσσιος λαὸς καὶ οἱ Γερμανοὶ ἠπειρωτικὸς λαός.
3 – Ἐπὶ ἀνδρεϊσμοῦ ἡ τεραστία αὔξηση τοῦ δημοσιοϋπαλληλισμοῦ ἡρμηνεύθη ὡς σοσιαλισμὸς στὸν τίτλο τοῦ κόμματος Πανελλήνιο Σοσιαλιστικὸ Κίνημα. Ἐκείνη τὴν ἐποχὴ οἱαδήποτε κριτικὴ κατὰ τοῦ δημοσίου ὑπαλλήλου, προερχομένη ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὸν σοσιαλδημοκράτη υἱὸ Γιῶργο, ἐθεωρεῖτο ἄρνηση τοῦ σοσιαλιστικοῦ χαρακτῆρος τοῦ ΠΑΣΟΚ. Διεδόθη ὁ μῦθος περὶ ἑλληνικῆς Σοβιετίας, συνάμα ὅμως καὶ ἀντικομμουνιστικῆς, ἐφ’ὅσον σταθερὸς στόχος τοῦ ἀμερικανοκινήτου ἀνδρεϊσμοῦ ἦταν ἡ συγκρότηση δικομματικοῦ πολιτικοῦ συστήματος ποὺ θὰ συνέτριβε τὸ ΚΚΕ.
4 – Τὸ πνεῦμα τῆς ἰδιωτικῆς πρωτοβουλίας, ποὺ πράγματι εἶναι χαρακτηριστικὸ ἑνὸς μικροαστικοῦ καὶ δὴ νησιωτικοῦ λαοῦ, ὅπως εἶναι ὁ ἑλληνικός, τείνει νὰ κάνη τὸν Ἕλληνα τὸν ἰδανικὸ φασιστή, ἐφ’ ὅσον ὁ ἐπιστημονικὸς φασισμὸς βασίζεται στὴν νοοτροπία τοῦ μικροϊδιοκτήτου ἀγρότου καὶ μικρομεσαίου ἐμπόρου. Εἶναι ὅμως τελείως ξένος πρὸς τὴν ἀτομιστικὴ νοοτροπία τοῦ μεγαλοαστικοῦ φιλελευθερισμοῦ τοῦ διδύμου Μίλτον Φρῆντμαν – στρατηγοῦ Πινοσέτ. Προειδοποίησα μὲ ἄρθρο μου στὸ τεῦχος 70, χειμῶνος 2013-2014, ποὺ ἔφερε τὸν τίτλο, «Πείραμα Πινοσὲτ προετοιμάζεται νὰ ἐφαρμοσθῇ στὴν Ἑλλάδα», ὅτι οἱ ὑποστηρικτὲς τοῦ μύθου περὶ ἑλληνικῆς Σοβιετίας οἰκοδομοῦν συστηματικὰ τὶς βάσεις μελλοντικῆς πινοσετικῆς δικτατορίας στὴν Ἑλλάδα.
5 – Ἡ ἐπάνοδος τοῦ μοναρχικοῦ θεσμοῦ στὴν Ἑλλάδα θὰ εἶχε νόημα μόνον ἐὰν ὁ Βασιλεὺς ἐνεφανίζετο ὡς συναθροιστὴς ὁλοκλήρου τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, ὑπὸ τὸ φασιστικὸ πνεῦμα συνεργασίας τῶν λαϊκῶν τάξεων καὶ ὄχι ὡς ὐπερασπιστὴς τοῦ ἐμφυλιακοῦ πνεύματος τοῦ 1944-1949, τοῦ ἀντικομμουνισμοῦ, τοῦ ἀντισημιτισμοῦ καὶ τῶν συμφερόντων τοῦ μεγάλου κεφαλαίου. Ἄν καὶ ἡ ἀντιγραφὴ δὲν εἶναι ποτὲ καλὸς ὁδηγός, τὸ καθεστὼς τῆς 4ης Αὐγούστου τοῦ Ἰωάννου Μεταξᾶ, παράδειγμα ἰδιοτύπου ἑλληνικοῦ φασισμοῦ, φιλοεβραϊκοῦ, ἀντικαπιταλιστικοῦ, κοινωνικοῦ ἀλληλεγγυϊσμοῦ, μακριὰ ἀπὸ τὸν ἀκραῖο ἀγγλοσαξωνικὸ φιλελευθερισμὸ ἀτομικῆς πρωτοβουλίας, θὰ ἦτο τὸ καλύτερο παράδειγμα πρὸς μίμησιν. Τὸ πρόβλημα, ὅπως καὶ τὸ 1936, εἶναι ἡ θέση τοῦ Βασιλέως, ποὺ παραμένει ἐγκλωβισμένος στὰ ἀγγλοσαξωνικὰ συμφέροντα καὶ ποὺ γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ὑπῆρξε τροχοπέδη στὴν κοινωνικὴ πολιτικὴ τοῦ Μεταξᾶ. Ἡ καλύτερη λύση θὰ ἦτο ἡ ἐπάνοδος τοῦ Βασιλέως νὰ συνεδυάζετο μὲ τὴν συνεργασία του μὲ τὸ ῥωσικὸ φιλοβασιλικὸ πουτινικὸ καθεστώς, σὲ σχέση μὲ τὴν ἐνδεχομένη ἐπάνοδο τῆς βασιλείας στὴν Μόσχα καὶ τὴν Κωνσταντινούπολη.
6 –Προειδοποιῶ ὅτι οἱοσδήποτε ποὺ κατατρύχεται ἀπὸ τὴν συνήθη ἀσθένεια τοῦ Ἕλληνος νὰ ἄρχῃ ἀσχέτως ἰδεολογίας, ναὶ μὲν δύναται νὰ αἱματοκυλήσῃ τὴν Ἑλλάδα ἀλλὰ στὸ τέλος θὰ τὸν περιμένῃ ἡ λαϊκὴ ἀγχόνη.
