Τρεῖς εἶναι οἱ κοινωνικὲς θέσεις στὴν σημερινὴ κοινωνία μας:
1 – Ἡ παραδοσιακὴ χριστιανικὴ κοινωνία ὅπου ἡ γυναῖκα ἐργάζεται ἐντὸς τοῦ οἴκου ὡς οἰκοκυρά, κάνοντας πολλὰ παιδιά καὶ ἀνατρέφοντάς τα πρὸς ὄφελος τῆς κοινωνίας, μὲ τὸν ἄνδρα νὰ ἐργάζεται ἔξω, κερδίζοντας ἀρκετὰ χρήματα γιὰ νὰ ζήσῃ τὴν πολυπληθῆ οἰκογένεια του.
2 – Ἡ κομμουνιστικὴ ἤ φασιστικὴ κοινωνία ὅπου ἡ γυναῖκα ἐργάζεται ἐκτὸς τοῦ οἴκου, ὁμοῦ μὲ τὸν ἄνδρα, ἀλλὰ προστατευομένη ἀπὸ τὴν κοινωνικὴ ἀλληλεγγύη, δηλαδὴ τὸν μισὸ χρόνο τῆς ζωῆς της νὰ ὑποστηρίζεται χρηματικὰ καὶ κοινωνικὰ ἀπὸ τὸν κοινὸ δημόσιο κορβανᾶ ὅταν τεκνοποιεῖ ὑπὲρ τοῦ ἔθνους καὶ τοῦ κοινοῦ συμφέροντος.
3 – Ἡ καπιταλιστικὴ κοινωνία ἡ ὁποία, στὸ ὄνομα τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀτόμου καὶ μὲ μοναδικὸ στόχο τὴν συσσώρευση ἀτομικῆς περιουσίας, περνᾷ μέσῳ ἐπαίσχυντης πλύσης ἐγκεφάλου τὶς σατανικὲς ἔννοιες τῆς δημοκρατίας, τῆς ἐλευθερίας καὶ τοῦ φεμινισμοῦ ποὺ ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ ἀγγλικανοῦ Μάλθους (1766-1834) ὑποδουλώνει τὸν πλανητικὸ πληθυσμό, καταστρέφοντας τὴν οἰκογένεια, τὴν πολυτεκνία καὶ τὴν γυναῖκα, ὑποστηρίζοντας μὲ τυπικὴ ἀγγλοσαξωνικὴ ὑποκρισία (βλέπε τὴν σωστὴ ἀνάλυση τοῦ Μάρξ), τὸ ἔθνος (ποὺ ἐξαφανίζει μέσῳ τῆς ἀτεκνίας), τὴν γυναῖκα (ποὺ ἐξαφανίζει μέσῳ τοῦ φεμινισμοῦ) καὶ τὴν κοινωνικὴ συνοχή (ποὺ ἐξαφανίζει μέσῳ τοῦ ἀτομισμοῦ). Περικόπτει τὸν μισθὸ τοῦ ἀνδρὸς γιὰ νὰ ὑποχρεώνῃ τὴν γυναῖκα νὰ ἐργάζεται ἐκτὸς τοῦ οἴκου ὥστε νὰ συμπληρώνῃ τὸν μειωμένο μισθὸ τοῦ ἀνδρός, χωρὶς τὴν παραμικρὴ κοινωνικὴ προστασία.
Ἡ σοσιαλδημοκρατία, δεκανίκι τοῦ καπιταλισμοῦ, ἐμφανίζεται στὴν ἐξουσία στὶς περιόδους κατὰ τὶς ὁποῖες φουντώνει ἡ λαϊκὴ ὀργὴ κατὰ τοῦ καπιταλισμοῦ (βλέπε σήμερα τὸν Σύριζα), ὅπως καὶ κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ, καὶ πείθει τοὺς καπιταλιστὲς νὰ κάνουν κοινωνικὲς ὑποχωρήσεις, νὰ περιορίσουν τὰ κέρδη τους καὶ νὰ ἀποφύγουν τὴν δίκαιη σφαγή τους ἀπὸ τὸν λαό.
Τὸ σημερινὸ παράδειγμα ποὺ διαφημίζεται σὲ ὅλα τὰ ΜΜΕ τῆς μικρῆς Ἑλλάδος, ὅπου οἱ ἐργοδότες, ἀπελευθερωμένοι ἀπὸ τὸν βραχνᾶ τῶν πιέσεων τοῦ ΚΚΕ ποὺ ἔχασε τὸ ἀποκούμπι της τῆς ΕΣΣΔ, πρώην πατριδος τοῦ σοσιαλισμοῦ, ὑποχρεώνουν τὴν ἐργαζομένη γυναῖκα νὰ μὴν τεκνοποιῇ, μὲ ἀποτέλεσμα ἡ ἤδη τραγικὰ ὑπογεννητικὴ Ἑλλάδα νὰ ἐξαφανίζεται μέσῳ ἐλλείψεως πληθυσμοῦ καὶ ἐνθαρρύνσεως ἀλλοδαπῶν τριτοκοσμικῶν μεταναστῶν ποὺ ἐκμεταλλεύονται μὲ μηδὲν κοινωνικὴ κάλυψη, ἀποδεικνύει ἐλπίζω, ἐπιτέλους, στοὺς πάντες, ὅτι οἱ ἔννοιες τῆς δημοκρατίας, τῆς ἐλευθερίας, τῆς φιλοπατρίας, στὸ στόμα τῶν Σαμαρᾶ καὶ Σία εἶναι λέξεις καθαρῶς σατανικές.
Στὰ χωριά, κάποτε, ἔδιδαν στὰ βρέφη, μᾶκο, δηλαδὴ παπαρούνα-ὄπιο, γιὰ νὰ μὴν κλαῖνε καὶ νὰ κοιμοῦνται ἥσυχα. Οἱ ἔννοιες τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς δημοκρατίας εἶναι καθαρὸ μᾶκο γιὰ ἐνήλικες. Εὐτυχῶς, τελευταῖα, οἱ δημοσκοπήσεις ἀποδεικνύουν ὅτι ἐπάνω ἀπὸ τὸ ἥμισυ τοῦ ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ τάσσεται κατὰ τοῦ συστήματος, ὄχι ἁπλῶς κατὰ τῶν κυβερνήσεων. Μὲ ἄλλα λόγια θὰ ὑπεστήριζαν μία βίαιη ἐπανάσταση, πραγματικὴ ῥήξη καὶ ἀνατροπή, ὄχι στὰ λόγια ἀλλὰ στὴν πράξη, γιὰ νὰ καθαρίσῃ ὁ τόπος ἀπὸ τὸν σατανισμὸ τοῦ καπιταλισμοῦ, φθάνει νὰ ὑπῆρχε νεολαία (ποὺ δὲν ὑπάρχει) γιὰ νὰ πάρῃ τὰ βουνά. Ὁ καπιταλισμὸς τῆς δημοκρατίας, τῆς ἐλευθερίας, τῶν καζινῶν, λαχείων, τοῦ κοινοβουλευτισμοῦ καὶ τῆς ἐγγενοῦς διαφθορᾶς εἶναι ἡ μόνη Κόζα Νόστρα, ἡ μοναδικὴ ἀπόλυτη ἐγληματικὴ ὀργάνωση τῆς χώρας ποὺ προστατεύεται ἀπὸ τοὺς ἰδίους τοὺς νόμους τοῦ κράτους ποὺ ἡ ἴδια ἐθεσμοθέτησε.
