Γιατί ὁ ΓΑΠ εἶναι ἐθνικὸ κεφάλαιο; Ἐπειδὴ δὲν εἶναι ποσοστό, δὲν εἶναι κόμμα. Γιατί ὁ Βασιλεὺς εἶναι ἐθνικὸ κεφάλαιο; Ἐπειδὴ δὲν εἶναι ποσοστό, δὲν εἶναι κόμμα. Ἀπὸ τὸ 1981, ὅταν ἐξελέγη βουλευτὴς γιὰ πρώτη φορὰ ὁ ΓΑΠ, τὸν ὑπεστήριξα σταθερὰ σὲ πλῆθος συγγραμμάτων μου ἀποκαλῶντας τὸν Ῥοβεσπιέρρο τὸν Ἀδιάφθορο καὶ τὸν προώθησα σὲ ὅσους διεθνεῖς κύκλους ἠδυνάμην νὰ ἐπηρεάσω. Γιὰ τὸν Βασιλέα συμμετεῖχα σὲ ἀποτυχὸν πραξικόπημα, τὸ 1975-1977, ποὺ εἶχε στόχο τὴν ἐπιστροφή του (βλ. Τρίτο Μάτι, τ.111, Μάρτιος 2003, σσ.20-25). Καὶ ὅμως:
Ἐγεννήθην καὶ παρέμεινα στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ ΚΚΕ ἀπὸ μητέρα ἐρυθρὰ φλεγομένη σὰν τὸν ἥλιο, ὁλοκόκκινη φεμινίστρια, μέλος τοῦ ΚΚΕ (βλ. Μπεάτα Κιτσίκη, Βικιπαίδεια) ποὺ μοῦ ἔδωσε τὸ ἀρχαῖο γυναικεῖο ὄνομα τῆς Δήμητρας, τῆς θεᾶς τῆς Γῆς καὶ ἔκτοτε παρέμεινα κόκκινος μέχρι τὸ μεδούλι, πιστὸς στὶς ἀρχὲς τοῦ ΚΚΕ, ἁπλῶς προσθέτοντας, ἤδη στὰ δώδεκά μου χρόνια, στὴν ψυχρὴ ἰδεολογία ὅπως ἀπεκάλεσε τὸν μαρξισμό-λενινισμὸ ὁ φίλος μου ἀπὸ τὸ Παρίσι ὁ φιλόσοφος Κώστας Παπαϊωάνου (1925-1981), οἰκουμενικὸς Ἕλλην, στὴν κομμουνιστικὴ δικαιοσύνη, τὴν ἀγάπη τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ὁ φεμινισμὸς εἶναι κομμουνιστικῆς προελεύσεως ἐπειδὴ εἶναι ταξικός. Μετὰ ἐχρησιμοποιήθη ἀπὸ τὸν διεθνῆ καπιταλισμὸ ποὺ τὸν ἐστρέβλωσε. Γράφω: «Στὴν παρισινὴ ἐξέγερση τοῦ Μάη 1968, ἡ γαλλίδα γυναῖκα ἦταν άκόμη πολὺ παραδοσιακὴ καὶ ἐγώ, μὲ τὸν ἀκραῖο τότε φεμινισμό μου, ἦμουν κάπως ἀποκομμένος ἀπὸ τὶς ἰδεολογικές μου συντρόφισσες…Στὴν δεκαετία ὅμως τοῦ 1970… αἰφνιδίως εἰσέβαλαν στὴν βορειοαμερικανικὴ διεθνῆ πολιτικὴ τὰ «ἀνθρώπινα δικαιώματα», τὰ ὁποῖα ὡς ἀποκλειστικὸ στόχο εἶχαν τὴν κατεδάφιση τοῦ σοβιετικοῦ ἀντιπάλου» (Δ.Κιτσίκης, «Περὶ ἡρώων», Ἡρόδοτος, 2014, 471 σελ. σ.394)
Ὡς Ῥουσσωϊκὸς ἔχω ὑπέμετρη ἐκτίμηση πρὸς τὶς γυναῖκες. Οἱ γυναῖκες, μὲ πρώτη τὴν μητέρα μου μὲ ἐπῆραν ἀπὸ τὸ χέρι ἀπὸ μικρὸ παιδὶ καὶ μὲ ἔφεραν μέχρι ἐδῶ. Στὶς τελευταῖες ἐκλογὲς τοῦ Δήμου Ζωγράφου, μόνον ἀπὸ εὐγνωμοσύνη (κάτι ποὺ σπανίως διακρίνει τὸν Ἕλληνα) πρὸς τὸν πρώην δήμαρχο, τὸν χουντικὸ Γιάννη Καζᾶκο, ὁ ὁποῖος τὸ 2006 ἐδημιούργησε μὲ μεγάλη ἐπιτυχία τὸ Ἵδρυμα Δημήτρη Κιτσίκη, ΝΠΔΔ, ποὺ κατέπεσε σὲ λήθαργο κατὰ τὴν δημαρχία κάποιας ἀκίνητης σαλαμάνδρας, ὀνόματι Καλλίρης, ἐδέχθην νὰ βάλω ὑποψηφιότητα μὲ τὸν ὑποψήφιο δήμαρχο Ἀγγελόπουλο. Ἀλλά, ἄν καὶ ποτὲ δὲν εἶχα συναντήσει τὴν Τίνα Καφατσάκη, ἐγνώριζα ὅτι ὡς ἀποτελεσματικὴ φεμινίστρια θὰ ἔκαμε καλὴ δουλειά. Κὰι ἤδη ἔχουμε ἐνδείξεις γι’ αὐτό.
Εἶμαι νυμφευμένος ἀνελλιπῶς ἀπὸ ἡλικίας 20 ἐτῶν, μὲ συντρόφισσες ὅλες ἐξαίρετες γυναῖκες: Βρεταννίδα, Ἑλληνίδα ἀπὸ τὸ Κολωνάκι καὶ τώρα ἀγρότισσα ἀπὸ τὸν Μυστρᾶ. Ὁ ΓΑΠ ἔχει τὴν ἰσορροπία καὶ τὴν ἀποφασιστικότητα δράσεως τῶν γυναικῶν. Γι αὐτὸ καὶ δὲν ἐντυπωσιάζει τὸν μέσο Ἕλληνα ποὺ τὸν θεωρεῖ βλάκα. Ἀλλὰ καὶ ὁ Ῥουσσὼ καὶ ὁ Ῥοβεσπιέρρος καὶ ὁ Χριστὸς εἶχαν γυναικεῖο προφίλ. Ὅλοι βλᾶκες λοιπόν; Καὶ ὁ Κωνσταντῖνος ἔχει δημιουργήσει μία πολυπληθῆ οἰκογένεια καὶ φαίνεται νὰ εἶναι καλὸς οἰκογενειάρχης. Καὶ ἡ Παπαρήγα, κατὰ τὴν διάρκεια τῶν 22 ἐτῶν τῆς γραμματείας της (1991-2013) ἦταν σαφῶς πιὸ ἀποτελεσματικὴ ἀπὸ τὸν μουντὸ Κουτσοῦμπα.
Κατώρθωσα στὴν διάρκεια τῆς μακροχρόνου ζωῆς μου, κάτι πάρα πολὺ σπάνιο: νὰ παραμείνω ἀπολύτως ἀνεξάρτητος, νὰ διδάσκω ἐλεύθερα, νὰ δημοσιεύσω 82 βιβλία, τὸ καθένα ἀπὸ αὐτὰ πραγματικὴ βόμβα καὶ χιλιάδες ἀνεξάρτητα ἄρθρα. Δὲν ἔγινα ποτὲ μέλος τοῦ ΚΚΕ (οὔτε φυσικὰ κανενὸς ἄλλου κόμματος), ἄν καὶ ἐψήφιζα ΚΚΕ καὶ ἄν στὶς τελευταῖες ἐκλογὲς ὑπεστήριξα τὴν Χρυσῆ Αὐγὴ ὡς ἐπαναστατικὸ ἀντισυστημικὸ κίνημα (ὅπως συνεχίζω νὰ τὸ πιστεύω), καὶ ἄν καὶ ἀποκηρύσσω μετὰ βδελυγμίας τὸν ἀντικομμουνισμό της καὶ τὸν ἀντισημιτισμό της ποὺ θὰ τὴν ὁδηγήσῃ μακροπρόθεσμα στὸν τάφο της. Στὴν Ὀρθοδοξία, ἐβαπτίσθην μὲν στὴν ἐπίσημη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀλλὰ ἡ καρδιά μου φλέγεται ὑπὲρ τῶν Παλαιοημερολογιτῶν, ἐνῷ οἱ γονεῖς μου καὶ οἱ δύο καθηγήτριες Πανεπιστημίου ἀδελφές μου εἶναι τελείως ἄθεοι.
Στὴν ἐξωτερικὴ πολιτικὴ, θεωρῶ τοὺς Ἑλληνοκυπρίους (καὶ ὄχι τοὺς Τουρκοκυπρίους) συστηματικοὺς κατεδαφιστὲς τοῦ ἑλληνισμοῦ, ἀπὸ τὸ 1955. Πρὸς χάριν τους ὁ ἑλληνισμὸς τοῦ χώρου τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς, μὲ ἀπανωτὰ πογκρὸμ στὴν Τουρκία, τὸ 1955, τὸ 1964, τὸ 1974, ἔχασε τὰ πάντα. Τὶ ἄλλο σκοπεύουν ἀκόμη τώρα νὰ καταστρέψουν; Καὶ ἔχουν τὸ θρᾶσος νὰ συνεχίζουν νὰ ἀπαιτοῦν.
