Μόλις ἐπέστρεψα ἀπὸ τὸ ΙΒ’ ῥωσικὸ φόρουμ τῆς Ῥόδου, πεπεισμένος περισσότερο ἀπὸ ποτὲ πὼς μόνον ὁ μοναρχικὸς θεσμὸς δύναται νὰ σώσῃ τὴν ἑλληνικὴ κρατικὴ ὀντότητα ἀπὸ τὸν πλήρη καταποντισμό. Φυσικὰ δὲν βασίζω τὴν πεποίθηση αὐτὴ στὸν ἑλληνικὸ λαὸ ὁ ὁποῖος κοιμᾶται ὄρθιος μὴ δυνάμενος πλέον νὰ προσφέρῃ στὴν κοινωνία οὔτε κἄν μία ζωή, νὰ γεννήσῃ οὔτε κἄν ἕνα τέκνο, σκεπτόμενος ἀποκλειστικὰ νὰ λάβῃ μία συνταξιούλα καὶ ἀπὸ τὴν παραμονή του στὸ καφενεῖο νὰ περάσῃ ἀθόρυβα στὸ νεκροταφεῖο ποὺ θὰ πληρώσῃ τὸν τάφο του μὲ τὴν σύνταξή του. Αὐτός, συνηθισμένος νὰ ἐπαναλαμβάνῃ ὅτι, «αὐτὰ δὲν γίνονται πλέον», βασιλεῖες καὶ τὰ τοιαῦτα, καὶ δεχόμενος ἀδιαμαρτύρατα, μὲ τοὺς παπάδες του, νὰ παραβιάζονται στὴν ἐκκλησία τὰ ἱερὰ κείμενα ἀπὸ τὴν μονίμως ἐξευτελισμένη πολιτικὴ ἡγεσία, ἡ ὁποία μετέτρεψε τὸ «νίκας τοῖς Βασιλεύσι» σὲ «νίκας τοῖς Εὐσεβέσι», δηλώνει ὅτι ἡ βασιλεία δὲν δύναται νὰ προσαρμοσθῇ μὲ τὸ ἀθάνατο ἑλληνικὸ πνεῦμα ποὺ φωλιάζει πάντα στὰ σημερινὰ ἀνθρώπινα ἐρείπια κοντὰ στὴν Ἀκρόπολη. Σημειωτέον ὅτι ἐνῷ διαμαρτύρονται γιὰ τὴν κυβερνητικὴ ἀπόφαση νὰ παραμένουν ἀνοικτὰ τὰ καταστήματα τὴν Κυριακὴ ποὺ δῆθεν δὲν τοὺς ἐπιτρέπει νὰ ἐκκλησιάζονται, οἱ διαμαρτυρόμενοι αὐτοὶ δὲν πατᾶνε ποτὲ στὴν ἐκκλησία.
Παράλληλα ὅμως ὁ λαὸς ὑμνεῖ τὸ Βυζάντιο ποὺ τὸ θεωρεῖ ἀμιγῶς ἑλληνικό, περιμένει τὸν Μαρμαρωμένο Βασιλιᾶ ποὺ φυσικὰ δὲν εἶναι ὁ πρόεδρος Δημοκρατίας, φλυαρεῖ ἀκατάσχετα στὸν καφενὲ ὅτι θὰ πάρῃ τὴν… Βασιλεύουσα!
Τὸ 2001, δηλαδὴ πρὸ 13 ἐτῶν, οἱ ἐκδόσεις Ἔσοπτρον ἐδημοσίευσαν βιβλίο μου μὲ τίτλο, «Τὸ Βυζαντινὸ πρότυπο διακυβερνήσεως καὶ τὸ τέλος τοῦ κοινοβουλευτισμοῦ», τίτλος ποὺ ἐσήμαινε ἀναγκαιότητα γιὰ τὴν Ἑλλάδα ἀπολύτου μοναρχίας χωρὶς κοινοβούλιο, κατὰ τὸ βυζαντινὸ πρότυπο. Κάθεν ἡμέρα ποὺ περνᾷ μᾶς φέρνει πιὸ κοντὰ στὸ ποθούμενο, δηλαδὴ στὴν ἐπάνοδο τοῦ μοναρχικοῦ θεσμοῦ ἀπολύτου βασιλείας, εἴτε τύπου Βορείας Κορέας ἤ τοῦ συνεχιστοῦ τοῦ Βυζαντίου, τοῦ Πούτιν τῆς Ῥωσίας.
Σήμερα, στὸ κρατίδιο, ὅλοι ἐπιζητοῦν τὴν ἔλευση τοῦ ἥρωος, ὅλοι ἔχουν στραμμένα μὲ ἀγωνία τὰ ὄμματά τους πρὸς τὸν τάφο τῆς Ἀμφιπόλεως μὲ τὴν ἐλπίδα νὰ ἐγερθῇ ὁ βασιλεὺς τῶν βασιλέων, ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος, συνάμα ὅμως ὡς πυγμαῖοι ποὺ ἔχουν ξεχάσει τὴν γλῶσσα τους σὲ μία προτεραία καταστροφή, ψελλίζουν, χωρὶς νὰ καταλαβαίνουν τὴν ἔννοια τῶν λέξεων, ὅτι θέλουν δημοκρατία καὶ ἐλευθερία, κατακτήσεις ποὺ θὰ τοὺς ἀφαιρέσουν οἱ βασιλεῖς.
Ἄν καὶ ὀνειρευόμεθα νὰ γίνουμε Δανία, μερικοὶ ἰσχυρίζονται ὅτι μετὰ τὴν παρέλευση 150 ἐτῶν οἱ Δανοὶ βασιλεῖς μας εἶναι ἀκόμη ξένοι. Πλήρης παραλογισμὸς χουφτάλων τῆς πάλαι ποτὲ ἑλληνικῆς κοινωνίας τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ πολιτογραφοῦμε Ἀφγανοὺς καὶ Πακιστανοὺς πρώτης γενεᾶς.
Ἕνα εἶναι σίγουρο. Οἱ βασιλεῖς μας θὰ ἐπανέλθουν ἀλλὰ ἐὰν κάποιοι στενοχωροῦνται ποὺ δὲν εἶναι λαὸς ὅπως λαὸς εἶναι φυσικὰ ὁ Παπούλιας, πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας, ἄς πάρουν τὰ βουνὰ μὲ τὰ δεκανίκια τους καὶ ἄς μᾶς φέρουν βασιλέα ἕναν Ἄρη Βελουχιώτη. Ἀπόλυτη μοναρχία θέλουμε: κομμουνιστική, βυζαντινὴ ἤ τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου.
