Σὰν βυζαντινὸ παραμύθι καὶ ὅμως πραγματικὸ εἶναι ἡ ἱστορία τοῦ ἁγίου στυλίτου ποὺ εἶχε στηθῆ ἐπάνω σὲ ἕναν στῦλο στὴν Κωνσταντινούπολη, ἐνώπιον τοῦ παραθύρου τοῦ αὐτοκράτορος ἐνῶ ὁ τελευταῖος κάθεν ἡμέρα ἔβγαινε ἀπὸ τὸ παλάτι του γιὰ νὰ προσευχηθῇ στὴν εἴσοδο τοῦ στύλου καὶ νὰ προσκυνήσῃ τὸν ἅγιο.
Ἀκριβῶς τέτοια εἶναι ἡ σχέση τῆς ὑλικῆς Μεγάλης Δυνάμεως (αὐτοκράτωρ) καὶ τῆς πνευματικῆς Μεγάλης Δυνάμεως (μοναχός στυλίτης). Ἡ ὑλικὴ Μεγάλη Δύναμη στηρίζεται ὑποχρεωτικὰ στὸ ἔγκλημα (Μέγας Ἀλέξανδρος, Μέγας Κωνσταντῖνος) καὶ παίρνει καὶ πλουτίζει ἐνῷ ἡ πνευματικὴ Μεγάλη Δύναμη δίνει ἀκατάπαυστα σὲ αἰωνία θυσία τὸ ἅγιο σῶμα της.
Ὁ πλανήτης διοικεῖται ἀπὸ καταβολῆς κόσμου ἀπὸ ὑλικὲς Μεγάλες Δυνάμεις, ὅλες, χωρὶς ἐξαίρεση, βουτηγμένες στὸ αἷμα: Κινεζικὴ αὐτοκρατορία, βυζαντινὴ αὐτοκρατορία, ὀθωμανική, ἱσπανική, πορτογαλική, γαλλική, ἀγγλική, ῥωσική, ἀμερικανικὴ αὐτοκρατορία, ὅλες νὰ βουΐζουν ἀπὸ τὰ τρομερὰ ἐγκλήματά τους. Τὸ ἔγκλημα εἶναι μεταδοτικό. Ὅλοι ὀνειρεύονται νὰ γίνουν ἰσχυροί, νὰ κυριεύσουν τὴν γῆ καὶ τὸ σύμπαν, τὴν Σελήνη καὶ τὸν Ἄρη. Ὅλοι προσπαθοῦν νὰ κατασκευάσουν τὰ ἐργαλεῖα τῆς ἰσχύος: μεγάλος πληθυσμός, αὔξηση κρατικοῦ ἐδάφους (βιωτικὸς χῶρος), σύνορα στέρεα, νόμισμα ἰσχυρό, ὑπερσύγχρονα ὅπλα, ἔλεγχος πηγῶν ἐνεργείας. Ἀκόμα καὶ οἱ δύο ὀμφαλοὶ τοῦ παγκοσμίου πολιτισμοῦ, Κίνα καὶ Ἑλλάς, ὑποτιμοῦν τὸν πολιτισμό τους καὶ ἀγωνίζονται νὰ αὐξήσουν τὴν ὑλική τους ἰσχύ: ἡ Κίνα ἐπιτυχῶς λόγῳ τεραστίων ἐκτάσεων ἐδάφους καὶ πληθυσμοῦ, ἡ Ἑλλὰς ἀνεπιτυχῶς λόγῳ μικροσκοπικῶν ἐκτάσεων ἐδάφους καὶ πληθυσμοῦ.
Ἡ Κίνα ἤδη ἔχει χάσει τὸ παιχνίδι τοῦ Στυλίτου διότι τὸ τεράστιο σωματικό της βάρος δὲν τῆς ἐπιτρέπει νὰ σταθῇ ἐπὶ τοῦ στύλου. Ἡ μικροσκοπικὴ Ἑλλὰς ἤδη ἔχει κερδίσει, μόνη στὸν πλανήτη, τὸ παιχνίδι τοῦ Στυλίτου, ἐφ’ ὅσον ὅμως τὸ θελήσῃ.
Ἡ χώρα μας εὑρισκομένη σήμερα στὸ σταυροδρόμι, ἔχει νὰ ἐπιλέξῃ ἤ τὴν ὑλικὴ ἰσχὺ ποὺ ποτὲ δὲν θὰ δυνηθῇ νὰ ἀποκτήσῃ ἔναντι τῶν γιγάντων κρατῶν τῆς γῆς, ἤ τὴν παγκοσμία πνευματικὴ ἰσχὺ τοῦ Στυλίτου, κάτι ποὺ ἐπὶ δυόμισυ χιλιάδες χρόνια ὁλόκληρος ὁ πλανήτης δὲν παύει νὰ τῆς ἀναγνωρίζῃ. Ἐὰν συνεχίσουμε νὰ ἀγνοοῦμε αὐτὴν τὴν τεραστία πνευματικὴ κληρονομία γιὰ ἕνα βαρέλι πετρελαίου, εἶναι ἀναπόφευκτο οἱ Μεγάλες ὑλικὲς Δυνάμεις νὰ ἰδιοποιήσουν τὸν ἑλληνικὸ πολιτισμὸ καὶ νὰ τὸν θεωρήσουν ἰδιοκτησία τους, ὅπως τὸ ἔκαμε ἡ Γαλλία τοῦ Ναπολέοντος ποὺ αὐτοανεκηρύχθη συνεχιστὴς τοῦ Περικλέους καὶ ἔπεισε τὸν Κοραῆ πὼς γιὰ νὰ ξαναγίνουν οἱ Ῥωμηοὶ Ἕλληνες ἔπρεπε πρῶτα νὰ γίνουν Γάλλοι.
Προτείνω λοιπόν, ὡς μόνη συμφέρουσα λύση γιὰ τὴν χώρα μας, τὴν αὐτοδιάλυση τοῦ ἑλληνικοῦ κρατιδίου τῶν Ἀθηνῶν καὶ τὴν ἀντικατάστασή του μὲ δύο ὀντότητες γύρω ἀπὸ τὰ δύο παγκόσμια πνευματικὰ κέντρα τοῦ Παρθενῶνος (ἀρχαῖος ἑλληνικὸς πολιτισμός) καὶ τοῦ Ἁγίου Ὄρους (ἑλληνωχριστιανικὸς πολιτισμός), τὰ ὁποῖα θὰ λειτουργοῦν ὑπὸ τὴν σκέπη τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν ὡς ὀμφαλὸ τοῦ παγκοσμίου πολιτισμοῦ μὲ τὴν Ἀθήνα ὡς μόνιμη ἕδρα τῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων καὶ γλωσσικὸ κέντρο παγκοσμίας ἐξαπλώσεως τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας, καὶ τὴν μελλοντικὰ ῥωσοκρατούμενη Κωνσταντινούπολη-Φανάρι, ὡς ὑπὸ ἑλληνικὴ βασιλεία νέο Βυζάντιο ποὺ θὰ ἑνώνῃ Ἕλληνες ὀρθοδόξους μὲ Τούρκους Ἀλεβῆδες σὲ μία βυζαντινοῦ τύπου ἑλληνοτουρκικὴ συνομοσπονδία.
Μία τέτοια λύση ποὺ δύναται εὐκόλως νὰ ἀποδεχθοῦν οἱ Μεγάλες Δυνάμεις Δύσεως καὶ Ἀνατολῆς, ὅπως ὁ αὐτοκράτωρ ἀπεδέχετο τὸν στυλίτη, θὰ δώσῃ στὸν ἑλληνισμὸ τὴν μοναδικὴ θέση τῆς παγκοσμίας πνευματικῆς δυνάμεως, ἕνα εἶδος Δελφῶν, ὀμφαλοῦ τοῦ Ἀπόλλωνος Ἡλίου.
