Ἐπὶ χρόνια τὸ Κεμπὲκ μὲ ἀπανωτὰ δημοψηφίσματα προσεπάθησε νὰ ἀποσχισθῇ ἀπὸ τὸν Καναδᾶ καὶ δὲν τὸ ἐπέτυχε. Ὅταν τὸ 1955 ἐνυμφεύθην Ἀγγλίδα στὸ Ἐδιμβοῦργο εἶχα πάρει μέρος σὲ διαδηλώσεις ὑπὲρ τῆς ἀνεξαρτησίας τῆς Σκωτίας, ποὺ κατοικεῖται καὶ σήμερα ἀπὸ ἕναν πολυταξιδεμένο λαὸ μὲ εὐκολία στὴν μάθηση ξένων γλωσσῶν. Ὅταν ἀκοῦς ἀγγλόφωνο νὰ ὁμιλῇ τὴν γλῶσσα σου χωρὶς ξένη προφορὰ γνωρίζεις ὅτι εἶναι Σκωτσέζος. Οἱ Σκῶτοι ἠγωνίζοντο γιὰ νὰ μὴν ὑποδουλωθοῦν στοὺς Ἄγγλους ἀπὸ τὸν ΙΓ΄αἰῶνα ὅταν ἡ χώρα τους ἦταν ἀνεξάρτητη. Ἡ γλῶσσα τους ἦταν ἡ σκωτική τῆς οἰκογενείας τῶν κελτικῶν γλωσσῶν. Ὅμως, σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς Γαλλοκαναδοὺς τοῦ Κεμπὲκ δὲν ἐπέτυχαν νὰ σώσουν τὴν γλῶσσα τους ἀπὸ τὸν ἐξαγγλισμό της. Τὸ 2001, μόλις τὸ 1,2% τοῦ συνολικοῦ πληθυσμοῦ τῆς Σκωτίας ὡμίλει ἀκόμα τὰ σκωτικά. Παρὰ ταῦτα, τὸ 2005 ἀνεγνωρίσθη ὡς ἐπίσημη γλῶσσα τῆς Σκωτίας.
Ὁ ἥρωάς της ὁ Γουλιέλμος Οὐάλας (William Wallace, 1270-1305), τὸ ἀντίστοιχο τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου γιὰ τὸ Βυζάντιο ἤ τοῦ Σκέντερμπεη γιὰ τὴν Ἀλβανία, ἐμαρτύρησε στὰ χέρια τῶν Ἄγγλων μὲ τρόπο ποὺ ἀποδεικνύει ὅτι οἱ ἀγγλοσαξωνικἐς μέθοδοι καταστολῆς τῶν ἐχθρῶν τους ἦσαν πιὸ βάρβαρες ἀπὸ αὐτὲς τῶν Ὀθωμανῶν τῆς ἐποχῆς. Ἐκρεμάσθη καὶ ἀκόμη ζωντανὸ τὸν εὐνούχισαν, τοῦ ἔβγαλαν τὰ ἔντερα καὶ τὰ ἔκαψαν ἐνώπιόν του καὶ τελικὰ τὸν ἀποκεφάλισαν.
Ὁ ἐθνικισμὸς ἔχει νόημα ὅταν ἕνας λαὸς ξεσηκώνεται κατὰ τοῦ δυνάστου του γιὰ νὰ διεκδικήσῃ τὴν γλῶσσα του, τὸ νόμισμά του, τὴν οἰκονομική του αὐτοδιάθεση, τὸ ἰδικό του κοινωνικὸ σύστημα χρησιμοποιῶντας τὸ σύνθημα «ἡ Γαλλία στοὺς Γάλλους», «ἡ Ἑλλὰς στοὺς Ἕλληνες» κ.ο.κ. Γι’αὐτὸ καὶ ὁ Λένιν ἡγέτης τῆς διεθνιστικῆς ἐπαναστάσεως τῶν Μπολσεβίκων ὑπεστήριξε τὸ 1920 τὰ ἐθνικοαπελευθερωτικὰ κινήματα τοῦ Τρίτου Κόσμου γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῶν ἀποικιῶν ἀπὸ τὸν δυτικὸ ἰμπεριαλισμό. Ἡ ἀντεπίθεση ὅμως τῶν ἰμπεριαλιστῶν ἦταν νὰ χρησιμοποιήσουν ὡς μπούμερανγκ αὐτὸν τὸν ἴδιο ἐθνικισμὸ γιὰ νὰ ὑποτάξουν ἀκόμη περισσότερο τοὺς λαούς. Ἔτσι ἐβοήθησαν στὴν ἀπόσχιση λαῶν ἀπὸ ἰσχυρὲς πολυεθνικὲς αὐτοκρατορίες ποὺ ἤθελαν νὰ διαλύσουν, σχηματίζοντας ἐθνικὰ ἀνίσχυρα κρατίδια, παραχωρῶντας τους τὸ κενὸ τσόφλι τῆς πολιτικῆς ἀνεξαρτησίας καὶ ὑποδουλώνοντάς τους οἰκονομικὰ ἀκόμη περισσότερο. Αὐτὸ συνέβη μὲ τὸ κρατίδιο τῆς Ἑλλάδος τοῦ 1821 ποὺ ἔγινε ἀκόμη πιὸ εὐάλωτο στὶς δυτικὲς ἰμπεριαλιστικὲς πιέσεις ἀπὸ ὅ,τι ὅταν οἱ Ἕλληνες ἦσαν ἐνσωματωμένοι στὴν Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία.
Τελικά, αὐτὸ ἐκατάλαβαν οἱ Κεμπεκουὰ ποὺ ἀπεφάσισαν νὰ μὴν ἀποσχισθοῦν ἀπὸ τὴν πολυεθνικὴ καναδικὴ συνομοσπονδία ἀφοῦ ὅμως προηγουμένως ἐπέτυχαν νὰ κατοχυρώσουν τὴν γαλλική τους γλῶσσα ποὺ ἐκινδύνευε μὲ ἐξαφάνιση ἀπὸ τὸν γλωσσικὸ ἰμπεριαλισμὸ τῶν Ἀγγλοκαναδῶν. Ἄν εἶχαν γίνει κράτος ἀνεξάρτητο μὲ μόνον ὀκτὼ ἑκατομμύρια κατοίκων θὰ εἶχαν πέσει στὸ στόμα τοῦ ἀμερικανικοῦ λύκου. Τὸ ἴδιο θὰ εἶχε γίνει μὲ τὴν ἀνεξάρτητη Σκωτία τῶν πέντε ἑκατομμυρίων κατοίκων, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Σκωτία ὅπως καὶ τὸ Κεμπὲκ εἶναι πλουσιώτατες χῶρες.
Ὁ καπιταλισμός, μετὰ τὸ 1945, ἐγκατέλειψε ὁριστικὰ τὴν φόρμουλα τοῦ ἐθνοκράτους περνῶντας στὸν παγκοσμισμό. Χρησιμοποιεῖ ἀκόμα σήμερα τὴν καραμέλα τοῦ ἐθνοκράτους γιὰ νὰ διαλύσῃ τὰ ὑπάρχοντα ἐθνοκράτη ξεσηκώνοντας τὶς μειονότητες ὅπως θὰ κάνῃ μὲ τὴν μελλοντικὴ συγκρότηση τῆς «ἀνεξαρτήτου» Θράκης (μὲ ἕνωση τῆς ἑλληνικῆς μὲ τὴν τουρκικὴ Θράκη) ἤ ὅπως κάνει ἤδη μὲ τὴν τριχοτόμηση τοῦ Ἰρὰκ, τῆς Λιβύης καὶ αὔριο τῆς Συρίας. Τὸ σύνθημα, «ἡ Ἑλλὰς στοὺς Ἕλληνες» δὲν ἔχει πλέον νόημα. Πρέπει νὰ ἀντικατασταθῇ μὲ τὴν «ἑλληνικὴ ὡς κοινὴ γλῶσσα τῆς Εὐρώπης καὶ τῆς Οἰκουμένης» καὶ μὲ τὸ «ἡ Ἑλλὰς ὡς παγκόσμια πνευματικὴ Ἱερουσαλὴμ Παρθενῶνος καὶ Ἁγίου Ὄρους». Διαφορετικά, πρέπει, ὅπως κάθε ἄλλο ἐθνοκράτος νὰ προσχωρήσῃ σὲ ἕνα «μεγάλο πολιτικὸ σύνολο» (συνομοσπονδία), τὸ grand ensemble τοῦ στρατηγοῦ ντὲ Γκώλ, τὴν ἑλληνοτουρκικὴ συνομοσπονδία.
