Ὅσοι παρακολουθοῦν τὴν γεωπολιτική μου γνωρίζουν πὼς τὴν βασίζω στὸ συμμαχικὸ τρίγωνο Ἑλλάδος-Τουρκίας-Ἰσραήλ μὲ κεντρικὸν ἀστέρα τὴν Κύπρο. Εἶναι τὸ μοναδικὸ σχῆμα ποὺ δύναται νὰ ἐξασφαλίσῃ τὴν ἐπιβίωση τῆς χώρας μας. Ἀλλὰ γιὰ νὰ γίνῃ ἐφικτὸ ἕνα τέτοιο γεωπολιτικὸ σχῆμα χρειάζεται ἀπαραιτήτως μία προστατευτικὴ ὀμπρέλλα μεγάλης δυνάμεως: ΗΠΑ, ΕΕ, Κίνα ἤ Ῥωσία. Οἱ δύο πρῶτες εὑρίσκονται σὲ πλήρη παρακμή. Ἡ τρίτη εἶναι ἀκόμα μακριά. Παραμένει ἡ Ῥωσία.
Τὰ τελευταῖα χρόνια, ἡ ἀσυνάρτητη ἀμερικανικὴ πολιτικὴ ἡ ὁποία ὅλο καὶ περισσότερο ὑποστηρίζει τὰ πλέον φανατικὰ ἰσλαμιστικὰ σουννιτικὰ καθεστῶτα ποὺ περιτριγυρίζουν ἀπειλητικὰ τὸ Ἰσραήλ, ὑπεχρέωσε τὸ Ἰσραὴλ νὰ ἐρευνήσῃ τὴν δυνατότητα νὰ τοποθετηθῇ ὑπὸ τὴν ῥωσικὴ ὀμπρέλλα, παρὰ τὶς σημαντικὲς διαφορὲς ποὺ παραμένουν μεταξὺ τῶν δύο χωρῶν ὡς πρὸς τὴν Συρία, τὸ Ἰρὰν καὶ γενικὰ τὸ σιϊτικὸ στοιχεῖο ποὺ ὑποστηρίζεται σταθερὰ ἀπὸ τὴν Ῥωσία.
Ἕνα πολὺ σημαντικὸ στοιχεῖο εἶναι ὅτι περίπου ἕνα ἑκατομμύριο ῥωσογενοῦς ἰσραηλινοῦ πληθυσμοῦ διατηρεῖ τὴν διπλὴ ῥωσοϊσραηλινὴ ὑπηκοότητα (τὸ ἕνα ἕβδομο τοῦ συνολικοῦ ἰσραηλινοῦ πληθυσμοῦ) καὶ ἀπὸ τότε ποὺ ἔφυγε ἀπὸ τὴν Ῥωσία ὡς ἑβραϊκὸ γιὰ νὰ ἐγκατασταθῇ στὸ Ἰσραήλ, πηγαινοέρχεται μεταξὺ τῶν δύο χωρῶν σὲ σημεῖο ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Πούτιν νὰ ἀποκαλῇ τὸ Ἰσραὴλ ῥωσόφωνη χώρα. Ὁ ῥωσόφωνος αὐτὸς πληθυσμὸς δρᾷ αὐτόνομα ἐντὸς τοῦ Ἰσραὴλ καὶ ἀντιπροσωπεύει ἕνα δυνατὸ ῥωσόφιλο λόμπυ. Ἐπιπλέον, τὸ ἔντονο ἀντιφασιστικὸ παρελθὸν τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως ὡς θῦμα τοῦ χιτλερικοῦ ἀντισημιτικοῦ ἐπεκτατισμοῦ καὶ ἡ πρόσφατη ἐγκατάσταση στὸ Κίεβο καθαρῶς ἀντισημιτικοῦ καθεστῶτος, ἔχει ἐνδυναμώσει τὶς ῥωσοϊσραηλινὲς σχέσεις. Αὐτὸ ἐξηγεῖ ἐπίσης τὴν πρόσφατη ἀπομάκρυνση τοῦ γεωπολιτικοῦ Ἀλεξάνδρου Ντούγκιν τοῦ ὁποίου ὁ ἀντισημιτισμὸς καὶ ὁ πανσλαυϊστικὸς ἐξτρεμισμὸς ἐνοχλοῦσαν σφόδρα τὸν Πούτιν. Αὐτὸ ἐπίσης ἐξηγεῖ τὴν ἀναποτελεσματικότητα τῶν φιλορωσικῶν προσπαθειῶν τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς, γνωστῆς γιὰ τὸν ἀντισημιτισμό της. Ὅσο ἡ τελευταία ἐμείνη στὴν ἀντισημιτική της θέση ἡ συνεργασία της μὲ τὴν Μόσχα θὰ καθίσταται πολὺ προβληματική.
Ἐνδεικτικὸ τοῦ νέου κλίματος εἶναι ἡ στάση ποὺ ἐπῆρε τὸ Ἰσραὴλ σὲ πρόσφατη ψηφοφορία στὴν γενικὴ σύνοδο τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν, στὶς 27 Μαρτίου 2014, ποὺ εἶχε ὡς στόχο νὰ καταδικάσῃ τὴν προσάρτηση τῆς Κριμαίας ἀπὸ τὴν Ῥωσία καὶ νὰ μὴν ἀναγνωρίση τὸ γεγονός. Οἱ ΗΠΑ δὲν ἐπίστευαν τὰ μάτια τους: Τὸ Ἰσραὴλ ἀπέσχε! Ὁ ῥωσοϊσραηλινὸς διάλογος εἶχε ξεκινήσει γιὰ τὰ καλά. Σὲ πρόσφατη συνάντηση στὴν Ἁγία Πετρούπολη, τῆς 30 Μαρτίου 2014, στὴν ὁποία ἤμουν καλεσμένος, ποὺ εἶχε ὡς στόχο τὴν καταδίκη τοῦ ἀντισημιτικοῦ ἐθνικοσοσιαλιστικοῦ καθεστῶτος τοῦ Κιέβου, μὲ βασικὸ σύνθημα: «70 χρόνια μετά, ποτὲ πιὰ φασισμός!» ἡ ἀφρόκρεμα τοῦ διεθνοῦς ἑβραϊσμοῦ καὶ τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραὴλ ἦταν παροῦσα.
Τὸ Ἰσραὴλ εἶναι σήμερα μία πολιορκημένη ἀκρόπολη, ὅπως ἡ Μασάντα, τὸ 72-74 μ.Χ. περικυκλωμένη ἀπὸ φανατικοὺς σουννῖτες ἰσλαμιστὲς ποὺ θέλουν νὰ τὸ πετάξουν στὴν θάλασσα. Δὲν αἰσθάνεται πλέον καλυμμένη ἀπὸ τὴν ἀλλοπρόσαλη ἀμερικανικὴ πολιτική. Οἱ συνεχεῖς ἐπιτυχίες τοῦ Πούτιν στὸ Ἰράν, τὴν Συρία καὶ τὴν Οὐκρανία ἔχουν ἐντυπωσιάσει τὴν Ἰερουσαλήμ.
Ἄν λάβουμε ὑπ’ ὄψιν καὶ τὶς ἐπιτυχίες τῆς Ῥωσίας στὴν Τουρκία, ὡς ἡ πλέον δημοφιλὴς μεγάλη δύναμις ἐν μέσῳ τοῦ τουρκικοῦ πληθυσμοῦ, ὡς καὶ ὁ ἔντονος φιλορωσισμὸς τῆς ἑλληνικῆς κοινῆς γνώμης, ἡ προοπτικὴ πραγματώσεως τοῦ γεωπολιτικοῦ τριγώνου Ἑλλάδος-Τουρκίας-Ἰσραὴλ ὑπὸ ῥωσικὴ ὀμπρέλλα καθίσταται λίαν ἐφικτή. Στὰ πλαίσια μίας τέτοιας προοπτικῆς ζητᾶμε ἀπὸ τὴν Χρυσῆ Αὐγὴ ποὺ ἔχει νὰ προσφέρῃ στὴν χώρα μας τὴν ἐποικοδομητική της ἐπαναστατικότητα, νὰ καταλάβῃ ὅτι ὁ ἀντισημιτισμὸς εἶναι μία ἀπολύτως ἄγονη πολιτικὴ πλατφόρμα.
