Μιὰ στὸ καρφὶ καὶ μιὰ στὸ πέταλο! Ἀφοῦ ὅλα εἰπώθηκαν γιὰ τὴν ἀπύθμενη κακομοιριὰ τῆς γραικυλικῆς μορφῆς τοῦ λαοῦ μας τώρα, πρόσωπο μὲ πρόσωπο, προβάλλει ἡ ὀλυμπιακή του μορφή ποὺ τὴν ἐξακτινώνει στὸ Σύμπαν. Ὁ Ὄλυμπος εἶναι ἁπλῶς ὁ προθάλαμος τοῦ μεγαλείου του. Ὁ Ἕλλην δὲν ἀνήκει σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο. Ὅταν ὁ πλανήτης πλαγιάζει ὁ Ἕλλην ἀγρυπνᾷ. Γνωρίζει ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι Ἕλλην. Γνωρίζει ὅτι ὁ Θεὸς ὁμιλεῖ τὰ ἑλληνικά. Γνωρίζει ὅτι χωρὶς τὸν Ἕλληνα ἡ Γαία θὰ ἦταν χήρα καὶ γιὰ πάντα στεῖρα.
Ὁ Ἕλλην δὲν ἀνήκει στὸ ἀνθρώπινο βασίλειο. Δὲν ὁρίζεται. Δὲν ἀξιολογεῖται ἐφ’ ὅσον οὐδεὶς εἶναι σὲ θέση νὰ τὸν ἀξιολογήσῃ. Τὸ μυστήριο τοῦ ἑλληνισμοῦ ἐλάχιστοι τὸ συνέλαβαν καὶ ὅταν τὸ προϊδεάζονται αὐτοκτονοῦν σὰν τὸν Περικλῆ Γιαννόπουλο.
Ἡ μοῖρα τοῦ Ἕλληνος εἶναι νὰ μαστιγώνεται ἀπὸ τοὺς ἰδίους τοὺς Ἕλληνες. Νὰ πορεύεται ἀπὸ ταπείνωση σὲ ταπείνωση ἐνῷ ἐπάνω του στηρίζεται ἡ ἴδια ἡ ζωή. Τί κατάρα ἀλλὰ συνάμα τί δόξα νὰ εἶσαι Ἕλλην! Ἕλλην ἠχεῖ σὰν κρουστό, σὰν κραυγή, σὰν μαστίγιο. Ἕλλην, ἐνώπιον τοῦ ὁποίου ὁ κόσμος ὅλος προσκυνᾷ. Τρεῖς χιλιάδες χρόνια ὀπίσω μας καὶ σήμερα ἀκόμα ἡ μαγικὴ κραυγὴ Ἕλλην! ἠχεῖ στὰ ὦτα τῆς γῆς, ἀπὸ τὰ Ἰμαλάϊα μέχρι τὰ Βραχώδη Ὄρη.
Οὐδεὶς τοῦ κρατιδίου ἀντέχει σήμερα νὰ σηκώσῃ τὸ βαρύτιμο περιδέραιο τοῦ Ἕλληνος. Ἕλλην εἶναι ὁ ἀπέραντος μῦθος ποὺ ἐπαναλαμβάνει ἡ ἀνθρωπότης ἀπὸ γεννησιμιοῦ της. Οἱ Γραικύλοι πηθικίζουν τοὺς Δυτικοὺς ποὺ ὡς ἐξελικτικοὶ χρησιμοποιοῦν συνθετικὲς λέξεις καὶ προθέσεις: Ἀρχαιοέλληνες, Νεοέλληνες, Μεταέλληνες. Ὡς αἰώνιοι ἐμεῖς εἴμεθα ἁπλῶς Ἕλληνες. Ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες!
Στὰ χωριά, στὶς πόλεις, στὰ δάση, στὰ βουνά, στὶς θάλασσες, στοὺ ὠκεανούς, στοὺς παγετῶνες, στοὺς Πόλους, στὸν Ἰσημερινό, πουθενὰ καὶ ποτὲ δὲν ὑπῆρξαν Ἀνθέλληνες ἤ Φιλέλληνες. Μόνον δύο κατηγορίες ὑπάρχουν: Ὁ μισῶν τοὺς σημερινοὺς Ἕλληνες ἐπειδὴ δὲν δύνανται νὰ εἶναι τέλειοι σὰν τοὺς Ἀρχαίους καὶ ὁ ὀνειροπόλος ποὺ βλέπει στὸν ὄνο τὸν γκαρίζοντα στὴν σκιὰ τῆς Ἀκροπόλεως, τὸν ὄνο τοῦ Σωκράτους. Ὑπάρχουν ἀντιαμερικανοὶ καὶ ἐχθροὶ ἄλλων λαῶν: Ἀνθέλληνες δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρχουν διότι οὐδεὶς δύναται νὰ ἐχθρεύεται τὴν τελειότητα, ἀλλὰ οὔτε καὶ Φιλέλληνες ἐφ’ ὅσον κατὰ Shelley, εἴμεθα ὅλοι Ἕλληνες. Οἱ δύο αὐτὲς λέξεις χρησιμοποιοῦνται μόνον ἀπὸ τοὺς ἀνεγκεφάλους Γραικύλους.
Ἑλληνοκεντρισμὸς καὶ ἐθνικομπολσεβικισμὸς στὴν ὑπηρεσία τοῦ ἑλληνισμοῦ πρέπει νὰ εἶναι τὰ θεμέλια τῆς αὐριανῆς Ἑλλάδος. Ἀντιθέτως, ὁ ἐθνικισμὸς φέρνει τὸν πόλεμο ὅπως τὸ μαῦρο σύννεφο τὴν πλημμύρα καὶ ὁ κομματισμὸς τὸν ἐμφύλιο.
