Τὸν τίτλο τοῦ ἄρθρου τὸν δανείζομαι ἀπὸ ἀντίστοιχο ἄρθρο ποὺ ἐδημοσιεύθη στὴν ἑβδομαδιαία ἐφημερίδα τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς, «Ἐμπρός», τοῦ Σαββάτου 5 Ἰουλίου 2014. Βεβαίως γνωρίζω ὅτι τὰ ἰδεολογικὰ κόμματα, τὰ ὁποῖα στὸν ἑλληνικὸ χῶρο εἶναι μόνον δύο, τὸ ΚΚΕ καὶ ἡ Χρυσῆ Αὐγή, ποὺ ἐκφράζουν τὸν κομμουνισμὸ καὶ τὸν φασισμό (ὁ ἐθνικοσοσιαλισμὸς εἶναι παρακλάδι τοῦ φασισμοῦ), ἐφ’ ὅσον ἡ τρίτη ἰδεολογία, ὁ φιλελευθερισμός (μὲ παρακλάδι τὴν σοσιαλδημοκρατία) ἔχει παύσει πλέον νὰ ἐκφράζῃ καθαρὸ ἰδεολογικὸ λόγο, ἐνοχλοῦνται τὰ μέγιστα ὅταν ἐπιστήμων τῶν ἰδεολογιῶν τοὺς μελετᾷ καὶ ἐπεμβαίνει στὸν διάλογο μὲ τοὺς θεωρητικοὺς τῶν κομμάτων τους. Στὸν μαρξισμὸ ὑπάρχουν οἱ μαρξιστὲς ἀλλὰ ὑπάρχουν καὶ οἱ μαρξολόγοι οἱ ὁποῖοι προσπαθοῦν νὰ μελετήσουν τὸν μαρξισμὸ ἀπ’ ἔξω, χωρὶς νὰ εἶναι μέλη μαρξιστικοῦ κόμματος. Τὸ ἴδιο καὶ γιὰ τὸν φασισμό, μία ἀπὸ τὶς τρεῖς ὁλοκληρωμένες ἰδεολογίες ποὺ ἐγώ, ὡς εἰδικὸς τῶν ἰδεολογιῶν, διδάσκω στὸ Πανεπιστήμιο τὰ τελευταῖα 50 χρόνια. Κατ’ἀρχάς, ὁ ὅρος φασισμὸς εἶναι σεβαστὸς ὅπως οἱ ἀντίστοιχοι ὅροι κομμουνισμὸς καὶ φιλελευθερισμὸς καὶ δὲν θὰ ἔπρεπε νὰ ἐκτοξεύονται ὡς ὕβρεις ἀπὸ τοὺς ἀμαθεῖς καὶ τοὺς φανατικούς. Γι’αὐτὸ καὶ πρέπει νὰ χρησιμοποιοῦνται οἱ οὐδέτεροι ὅροι φασιστής (ἀντί φασίστας) καὶ κομμουνιστής (ἀντί κομμούνι).
Στὸ βιβλίο μου τοῦ 1990 «Ἡ τρίτη ἰδεολογία» (δηλαδὴ ὁ φασισμός), εἶχα προβλέψει τὰ ἑξῆς: «Ἡ ἀντίδραση κατὰ τῆς ἀφομοιωτικῆς μανίας τοῦ παγκοσμίου δυτικοφερμένου καπιταλισμοῦ ἐκφράζεται μὲ τὴν ῥαγδαία ἐξάπλωση τῆς τρίτης ἰδεολογίας. Μετὰ τὴν ὁλοσχερῆ ἧττα της στὴν Εὐρώπη στὸ τέλος τοῦ δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, ἰδιαίτερα στὴν Ἰταλία καὶ τὴν Γερμανία, ἡ ἰδεολογία αὐτὴ ἀναστήθηκε στὶς χῶρες τοῦ Τρίτου Κόσμου, ἀρχίζοντας ἀπὸ τὴν Ἀργεντινὴ τοῦ Περὸν καὶ τὴν Αἴγυπτο τοῦ Νάσερ. Σὲ μερικὰ χρόνια ἔγινε ἡ ἐπικρατοῦσα ἰδεολογία στὸν Τρίτο Κόσμο. Μὲ τὴν πτώση τοῦ κομμουνισμοῦ στὴν Ἀνατολικὴ Εὐρώπη, τὸ 1989, ὁ δρόμος ἄνοιξε πλέον γιὰ τὴν ἐξάπλωση τοῦ φασισμοῦ καὶ στὴν Εὐρώπη. Διότι πρώην κομμουνιστὲς μπορεῖ εὔκολα νὰ μεταπηδήσουν στὸν φασισμό, ἀλλὰ πολὺ δύσκολα νὰ μετατραποῦν σὲ φιλελευθέρους. Μέσῳ τῆς Ἀνατολικῆς Γερμανίας, ἡ τρίτη ἰδεολογία, ἡ ὁποία θὰ ἔχῃ ἐν τῷ μεταξὺ ἐπικρατήσει στὴν Ἀνατολικὴ Εὐρώπη, θὰ εἰσβάλῃ καὶ στὴν Δυτικὴ Εὐρώπη, χάρη στὴν ἑνοποίηση τῶν δύο Γερμανιῶν, καὶ θὰ φιλοδοξήσῃ νὰ καταστρέψῃ ὁλοσχερῶς τὴν Δύση ὡς πηγὴ τοῦ ἀστικοῦ καπιταλιστικοῦ πολιτισμοῦ» (σ.307-308) .
Βάσει τῆς ἄνω ἐπιστημονικῆς ἀναλύσεως καταγραμμένης 24 ἀκριβῶς χρόνια ἐνωρίτερα, ἡ ἄνοδος τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς ἦταν φυσικὴ καὶ ἀναπόφευκτη καὶ ὁ πανικὸς τοῦ ἑλληνικοῦ κατεστημένου ποὺ ἐκφράζεται μὲ παράνομες φυλακίσεις νομίμου κόμματος, δὲν πρόκειται νὰ ἀλλάξῃ μὲ τίποτα τὸν ῥοῦ τῆς Ἱστορίας. Ἐκεῖ ποὺ πρέπει νὰ ἐπικεντρωθῇ ὁ ἐπιστήμων τῶν ἰδεολογιῶν εἶναι ἡ σταδιακὴ ὡρίμανση τοῦ ἐν λόγῳ φασιστικοῦ κινήματος, ξεφεύγοντας τώρα ἀπὸ τὴν παιδική του ἡλικία καὶ ὁδεύοντας πρὸς τὴν ὑπεύθυνη ἀνάληψη τῆς ἐξουσίας.
Ἐδῶ λοιπὸν παρεμβαίνουν οἱ θεωρητικὲς ἀναλύσεις. Μέχρι στιγμῆς, στὸν χῶρο τῆς Χ.Α. αὐτὲς ἦσαν σπάνιες. Ἡ Χ.Α. ἀνδρώνεται διότι οἱ ἀντικειμενικὲς συνθῆκες τῆς κοινωνίας τὸ ἐπιβάλλουν. Οἱ ἴδιοι οἱ Χρυσαυγῖτες ἐκπλήσσονται γιὰ τὴν ἐπιτυχία τους. Πράγματι εἶναι πολὺ σημαντικὸ νὰ προσδιορισθῇ ὁ κυριώτερος ἐχθρός. Καὶ τὸ ἄρθρο τὸν προσδιορίζει σωστὰ μὲ τοῦτα τὰ λόγια: «Ὁ σύγχρονος ἐθνοαποδομητὴς ἔχει συγκεκριμένο ὄνομα καὶ δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὴν καπιταλιστικὴ παγκοσμιοποίηση». Συνεπῶς ὁ κυριώτερος ἐχθρὸς εἶναι ὁ καπιταλισμός, ποὺ χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὴν «καννιβαλικὴ ἐκμετάλλευση ἀνθρώπου ἀπὸ ἄνθρωπο, τὴν καταστροφὴ τῆς ἱερῆς φύσης στὸν βωμὸ τῆς παραγωγῆς ἀχρήστων σκουπιδίων, τὴν ἐρήμωση τῆς ὑπαίθρου καὶ τὴν δημιουργία τερατουπόλεων-φυλακῶν γιὰ πειθήνιες μᾶζες, τὸν εὐτελισμὸ τοῦ πολιτισμοῦ, τοῦ ἀθλητισμοῦ μὴ ἐξαιρουμένου, σὲ ὑπαγόμενο στὸν νόμο τῆς προσφορᾶς καὶ τῆς ζήτησης προϊόν, τὴν ἄμβλυση τῆς κριτικῆς σκέψης τῶν ἀνθρώπων μέσα ἀπὸ τὴν ἀντικατάσταση τῆς παιδείας μὲ τὴν χρησιμοθηρικὴ ἐκπαίδευση-θεραπαινίδα τοῦ ἀκράτου χρηματοοικονομισμοῦ. Κι’ἄν κινδυνεύουμε νὰ μᾶς ποῦν ἀριστεροὺς οἱ πατριδοκάπηλοι σαλτιμπάγκοι τῆς δεξιᾶς, ἄς κάνουν ὅ,τι νομίζουν».
Ὁ φασισμός, ὡς συγκροτημένη ἰδεολογία ἔχει, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Ζάν-Ζὰκ Ρουσσώ (βλέπε τὸ βιβλίο μου στὰ γαλλικά, γιὰ τὸν Ῥουσσὼ ὡς πατέρα τοῦ γαλλικοῦ φασισμοῦ) σπουδαίους θεωρητικούς. Καιρὸς γιὰ τὴν Χρυσῆ Αὐγή, νὰ ὡριμάσῃ καὶ νὰ τοὺς μελετήσῃ.
