Πέραν τοῦ ῥομαντισμοῦ, τῆς νοσταλγίας τοῦ χαμένου παραδείσου καὶ τῆς ψυχαναλύσεως, ὁ ἑλληνισμὸς δὲν εἶναι κράτος, οὔτε ἔθνος, οὔτε ἔδαφος, οὔτε θάλασσα οὔτε ξηρά. Ἑλληνισμὸς εἶναι ὁ ἀξεπέραστος πολιτισμὸς τῶν ἀνθρώπων τῆς γῆς καὶ τῶν ἐξωγηΐνων, εἶναι τὰ χνῶτα τοῦ Θεοῦ ποὺ γιὰ νὰ τὸν πλησιάσῃς καὶ νὰ τὸν χαϊδέψῃς χρειάζεσαι ἕνα καὶ μοναδικὸ πρᾶγμα: τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα. Ὅποιος δὲν γνωρίζει ἑλληνικὰ δὲν δύναται πλήρως νὰ αἰσθανθῇ τὸν ἑλληνισμό. Αὐτὸ τὸ ὀνομάζω ἑλληνοκεντρισμός. Εἶναι σὰν νὰ θέλῃς νὰ καταλάβῃς τὸν Κονφούκιο χωρὶς νὰ γνωρίζῃς κινεζικά.
Ὁ ἑλληνικὸς ἐθνικισμὸς εἶναι κάτι πολὺ πιὸ περιορισμένο. Ὑπάρχουν ἑκατοντάδες ἐθνικισμοὶ ἀνὰ τὴν γῆ, ὅσα καὶ τὰ ἐθνοκράτη. Ὁ Ἕλλην ἐθνικιστὴς ὑποβιβάζεται καὶ γίνεται ἴσος μὲ τὸν Κροάτη ἐθνικιστὴ ἤ μὲ τὸν Οὐκρανὸ ἐθνικιστή. Ἀπευθύνεται σὲ 11 ἑκατομμύρια ἀνθρώπους, βάλε 20. Ἐὰν ἐξαφανισθοῦν αὐτὰ τὰ ἐλάχιστα ἑκατομμύρια (καὶ ἡ Κωνσταντινούπολη μετὰ περιχώρων ἔχει σήμερα 2.500 ἐθνικοὺς Ἕλληνες καὶ 18 ἑκατομμύρια ἄλλων φυλῶν) τότε ἐξαφανίζεται ὁ ἑλληνισμὸς τοῦ ἑλληνικοῦ ἐθνικισμοῦ.
Ὁ Κινέζος εἶναι Ἕλλην ὑπὸ δύο προϋποθέσεις : Νὰ εἰσέρχεται στὸ πνεῦμα τοῦ Σωκράτους ὡς πρώτη προσέγγιση. Νὰ γνωρίζῃ ἑλληνικὰ γιὰ νὰ εἰσέλθῃ μόνιμα στὰ Μυστήρια τῶν Ἐλευσινίων. Ὁ Γερμανὸς φιλόσοφος Ἕγελος προσέθετε ὅτι ὁ ἑλληνισμὸς συνεπληρώθη μὲ τὴν ἑλληνωρθοδοξία (μὲ ὠμέγα ὡς δύο ὄμικρον, ἤτοι ἑλληνοορθοδοξία), δηλαδὴ τὸ πέρασμα ἀπὸ τὴν Δήμητρα τῶν Ἐλευσινίων , στὴν Ἀθηνᾶ καὶ τὴν ὀρθόδοξη Παναγία.
Ἑλληνικὴ γλῶσσα δὲν εἶναι οὔτε αὐτὴ τῶν καθαρευουσιάνων, οὔτε τῶν δημοτικιστῶν, οὔτε τῶν νεοελληνιστῶν, οὔτε τῶν μονοτονιστῶν. Ὁ Κινέζος ποὺ χρειάζεται τὰ ἑλληνικὰ γιὰ νὰ γίνῃ Ἕλλην, ἄς κάνῃ ὅσα ὀρθογραφικὰ θεωροῦνται λάθη ἀπὸ τοὺς Μπαμπινιώτηδες. Ἐμεῖς ποὺ ἔχουμε μητρικὴ τὴν ἑλληνικὴ πρέπει νὰ προτείνουμε στὴν γῆ καὶ τὸ σύμπαν μία μέση γλῶσσα, αὐτὴν τοῦ Χριστοῦ, μία μέση ὁδὸ γιὰ νὰ μὴ κοπῇ ὁ μίτος τῆς Ἀριάδνης, ἀπὸ τὸν Ὄμηρο μέχρι τὸν Ἐλύτη καὶ ἄς συνεχίσουμε ἐμεῖς νὰ χρησιμοποιοῦμε μία διάλεκτο, σὰν τὰ γερμανοελβετικά, ποὺ ὀνομάζουμε νεοελληνικά. (Νὰ παρατηρήσω ὅτι ὅλο καὶ περισσότεροι ἰθαγενεῖς τοῦ κρατιδίου, λόγῳ πασοκικῆς ἐπιβολῆς τοῦ μονοτονικοῦ τὸ 1982, γράφουν τώρα ἀντιεβραῖος ἀντὶ ἀνθεβραῖος, ἀντιέλλην ἀντὶ ἀνθέλλην, ἀγνοῶντας τὴν δασεῖα στὸ ἔψιλον. Τέτοια ἑλληνικὰ περιττεύουν γιὰ τὸν ἑλληνοκεντρικὸ Γάλλο ἤ Κινέζο).
Ἀντί λοιπόν, γιὰ νὰ ἐνισχύσουμε τὸν τουρισμό, νὰ ἀπαιτοῦμε τὴν ἐπιστροφὴ τῶν Μαρμάρων τοῦ Παρθενῶνος, καλὸν θὰ ἦτο ὁ ἑκάστοτε Ἕλλην πρωθυπουργὸς νὰ ἐπέμενε στὶς Βρυξέλλες καὶ στὰ Ἡνωμένα Ἔθνη νὰ καθιερωθοῦν τὰ ἑλληνικὰ κοινὴ γλῶσσα τῆς Εὐρώπης καὶ ἀργότερα ὁλοκλήρου τῆς Ἀνθρωπότητος, στέλνοντας ὡς πρέσβυ στὴν Δύση καὶ τὴν Ἀνατολὴ ἕναν σύγχρονο Σωκράτη καὶ ὄχι οἰκονομολόγους τῆς Λέσχης Μπίλντερμπεργκ (Στουρνάρας, Χαρδούβελης).
Ἡ χώρα μας εἶναι ὁ πλανήτης καὶ τὸ σύμπαν. Τέτοια πρέπει νὰ εἶναι ἡ ἑρμηνεία τοῦ ῥητοῦ, «Ἡ Ἑλλάδα ποτὲ δὲν πεθαίνει». Βεβαίως, στὸν Ῥωμηὸ ποὺ κατήντησε γκαρσόνι τῆς Εὐρώπης, τέτοια ἑρμηνεία δὲν συμφέρει, διότι αὐτὸς τὸ μόνο ποὺ ἐπιζητᾷ εἶναι ἕνα φιλοδώρημα (νὰ μὴ δίδετε ποτὲ φιλοδώρημα στὰ γκαρσόνια γιὰ νὰ τοὺς ἐξαφανίσετε! Εἴδατε στὸν τύπο τὴν μελέτη γιὰ τὸ ποῖοι ξένοι τουρίστες δίδουν τὰ πιὸ γερὰ φιλοδωρήματα; Σημεῖα τῶν καιρῶν). Τὸ γκαρσόνι δὲν χρειάζεται φιλοσοφίες διανοουμένων. Ἀλλὰ ἐμεῖς οἱ ὀλίγοι τέτοιον λαὸ δὲν θέλουμε. Τὸν ἀφήνουμε στοὺς Βαγγελοσαμαράδες.
